Σάββατο, Μαΐου 31, 2014

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ







ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ 
                     -Από τα τελευταία του πεζά κείμενα-.

Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος.
Στις καρδιές των ανθρώπων

 θα φυτέψω την Αχαριστία.
Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος.

 Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα.
Στη νοσηρή ατμόσφαιρα, ορθώνονται φίδια.
Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. 

Τερατώδη νήπια τα έργα,
υπάρχουν στις γυάλες. 

Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις.
Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.

Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις,

 ο κήπος μου θα είναι γεμάτος
από θεσπέσια δείγματα του είδους.
Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους,
μετρώντας αυτά τα λουλούδια. 

Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη
σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο πρόσωπο, 

τους αιχμηρούς των στήμονες
και θ' αναπνέω το άρωμά τους.

Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ' άστρα, και οι αύρες θα πνέουν,
αλλά εγώ, γέρνοντας περισσότερο, θα θυμάμαι.
Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές,

τα παραπλανητικά χαμόγελα
και την προδοτική αδιαφορία.

Θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι, χωρίς να βλέπω,
χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο. 

Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνησις,
ένα άγαλμα που γύρωτου θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά, θα πυκνώνουν,
θα μπερδεύονται μεταξύ τους,

 θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα.
Σιγά σιγά οι κλώνοι τους, 

θα περισφίγγουν το λαιμό μου,
θα πλέκονται στα μαλλιά μου,

 θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη.

Κάτω από τη σταθερή τους ώθηση, 

θα βυθίζομαι στο χώμα.
Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αγάπης...

*********************************************************************







Πέμπτη, Μαΐου 29, 2014

ΕΠΕΣΕ Η ΠΟΛΗ ΕΠΕΣΕΝ..










ΕΠΕΣ’ Η ΠΟΛΗ ΕΠΕΣΕΝ…

 Από τον ΦΑΙΔΩΝΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ


Η θλιβερή άλωση της Πόλης , συγκλόνισε , και συγκινεί ακόμα και τώρα, όλο τον Ελληνισμό και αποτελεί ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Αυτή είναι η μια πλευρά του ίδιου νομίσματος, που μόνιμα ασχολούμαστε επετειακά. Η άλλη πλευρά είναι τα συμπεράσματα που εξάγονται από  την άλωση αυτή, της «βασιλεύουσας»  της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας που ήκμασε και  ακτινοβόλησε…


Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Πόλης από τον Μωάμεθ τον Β΄, ο στρατός της πόλης δεν ήταν επαρκής αριθμητικά, και τούτο επειδή, η πολιτική διοίκηση της Κων/πολης, σφιχταγκαλιασμένη  σε μόνιμη διαπλοκή με την Εκκλησία και τον κλήρο, είχε αποδεχτεί και τα προνόμιά της, ένα από τα οποία ήταν: Όσοι κατέφευγαν στα μοναστήρια για να γίνουν καλόγεροι, απαλλασσόταν από την στρατιωτική υποχρέωση και θητεία. Έτσι οι περισσότεροι νέοι άντρες, και με δεδομένη την έντονη θρησκευτικότητα της εποχής που έφτανε ως τη θρησκοληψία,  προτίμησαν την τρυφηλή ζωή τού καλόγερου, παρά την απαιτητική ζωή του στρατιώτη…  Με αποτέλεσμα «να ανθίζουν» τα μοναστήρια και να «μαραίνεται»  (να φθίνει) η στρατιωτική δύναμη της Πόλης.


Λίγα χρόνια πριν την άλωση, ο αυτοκράτορας Ιωάννης ο Παλαιολόγος ο 8ος, επιδίωξε και πέτυχε με πολύ κόπο  μια συμφωνία με τη Ρώμη για την ένωση των Εκκλησιών και τη βοήθεια της Ρώμης σε περίπτωση κινδύνου της Πόλης. Όταν όμως ο αδελφός του Ιωάννη, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος που τον διαδέχθηκε στο θρόνο, ζήτησε την εφαρμογή των συμφωνιών της Ρώμης , προ του κινδύνου της πολιορκίας και της άλωσης της Πόλης  από τους Οθωμανούς, ξέσπασε η πιο διχαστική, και πιο άγρια αντίδραση  θρησκευτικού φανατισμού των «ανθενωτικών» της Πόλης με κεντρικό σύνθημα: «Κάλλιο τούρκικο φακιόλι παρά λατινική καλύπτρα».. Το αποτέλεσμα το ξέρουμε όλοι. Η Κωνσταντινούπολη φόρεσε τούρκικο φακιόλι.


Το τελικό συμπέρασμα είναι αυτό που η Ιστορία ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια μας, αλλά εμείς, ακόμα δεν θέλουμε να βλέπουμε… Ότι δηλαδή: ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΑΠΟ ΜΕΣΑ... και οι νοούντες, εννόησαν...










Τρίτη, Μαΐου 20, 2014

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ






Παρέα με αγαπημένους μου ποιητές: ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ


Καλό ταξίδι αλαργινό καράβι μου, αυτού του απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Να' μουν στη πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάξω γύρου
σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.


Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει, 
μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,
να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,
δίχως να ξέρω που με πας και δίχως να γυρίσω!



* ΕΛΕΓΕΙΑ.


Πέμπτη, Μαΐου 15, 2014

Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΉΣ








C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Όλοι οι πολίτες , έχουν χρέος να ενδιαφέρονται για τα κοινά και να παίρνουν θέση. Να είναι πολιτικά όντα. (Όχι απαραίτητα και κομματικά). Να εκφράζονται ελεύθερα, να διεκδικούν, να αμφισβητούν και να αποδέχονται το κατά την κρίση τους ωφέλιμο για τη χώρα, καλλιεργώντας ταυτόχρονα , όσο το μπορούν, την πολιτική τους παιδεία, ώστε να ανεβάζουν σταδιακά και το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού των ίδιων, που θα αντανακλά και στη χώρα τους.

Όμως ποια πρέπει να είναι η σχέση τους με την πολιτική; Οι σχέσεις των πολιτών με την πολιτική και τους πολιτικούς, είναι κατά κανόνα σχέσεις συναισθηματικής εξάρτησης. Όταν όμως «δένεσαι» συναισθηματικά με το πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα, είσαι και ευάλωτος στη χειραγώγηση. Συνεπώς δεν μπορείς να λειτουργήσεις σωστά ως πολίτης. Λειτουργείς μονοσήμαντα. Και όσο συνεχίζεται μια τέτοια σχέση, η χώρα θα προχωρά με τους ρυθμούς της χελώνας.

Τα συναισθήματά μας μπορούμε να τα χαρίζουμε στους ερωτικούς μας συντρόφους, στην οικογένειά μας, στους φίλους μας, στα παιδιά, στη Φύση, στα πράγματα που αγαπάμε να κάνουμε, όπου νομίζουμε τέλος πάντων, ότι θέλουμε να τα αφιερώσουμε ώστε να πιάνουν και τόπο..

Πολιτική, δεν σημαίνει, ή δεν πρέπει να σημαίνει , έρωτες με το λαό…Πολιτική σημαίνει ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. Η πολιτική πρέπει να ασκείται με τη συναίσθηση ότι προετοιμάζω το κόμμα μου και τον εαυτό μου, για να υπηρετήσει τη χώρα με τον καλύτερο τρόπο, και όχι με τη συναίσθηση ότι το ΚΟΜΜΑ α και η ΧΩΡΑ είναι ένα και το αυτό…

Η σχέση λοιπόν των πολιτών με την πολιτική και τους πολιτικούς, πρέπει να είναι σχέση ΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ , ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΣΤΑΣΗΣ, και ΑΠΑΙΤΗΣΗΣ να παράγουν πολιτική, και όχι σχέση συναισθηματική. Συνεπώς, όταν οι κομματικοί φορείς δεν έχουν δεδομένους τους πολίτες, θα αναδιπλωθούν και θα προσπαθήσουν να γίνουν περισσότερο σαφείς και πειστικοί και ίσως πιο αποτελεσματικοί. Διαφορετικά, θα πηγαίνουν θέλοντας και μη, στα σπίτια τους, αν οι πολίτες δεν πείθονται.

Κάποτε, υπήρχαν πολιτικά οράματα. Κάποια πραγματοποιήθηκαν, τα περισσότερα και τα πιο μεγάλα διαψεύστηκαν. Σήμερα και το αυτονόητο ακόμα, κατάντησε ζητούμενο. Τα δε πολιτικά οράματα, ή οι μεγάλες υποσχέσεις, πήραν τη θέση των πυροτεχνημάτων… ( π.χ. θα επανιδρύσουμε το κράτος, -και το διέλυσαν- αλλά και: Θα επανιδρύσουμε την…Ευρώπη)

Αντί λοιπόν για πολιτικά οράματα και υποσχέσεις εντυπωσιασμού, θα μας έφταναν να γίνουν τα αναγκαία και τα αυτονόητα , που κι αυτά δεν είναι διόλου εύκολα, για όποιον γνωρίζει το πώς λειτουργεί η ελληνική πολιτική.

Ποια λοιπόν είναι τα αναγκαία και τα αυτονόητα που θα μας έφταναν; Ας πούμε, η έντιμη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, η δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών, η τυφλή, προς κάθε κατεύθυνση και γοργή στη λειτουργία της, Δικαιοσύνη. Ένα Αξιοπρεπές σύστημα Υγείας για τους πολίτες, η σταδιακή στόχευση για υψηλό επίπεδο του εκπαιδευτικού συστήματος . Κίνητρα για τόνωση και αύξηση της παραγωγής και των εξαγωγών της χώρας , ώστε να επαρκεί η παραγωγή για τη συντήρησή μας και να μη χρειάζεται να δανειζόμαστε πολλά. Κίνητρα για την προσέλκυση επενδύσεων. Συστηματική προώθηση του αρχαίου και του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, όχι μόνο ως μέσου προβολής και τόνωσης του κύρους της χώρας, αλλά και η αξιοποίησή του ως μέσου που θα φέρει οικονομικά οφέλη.

Ας γίνουν αυτά και βλέπουμε… Τα οράματα-πυροτεχνήματα, ας μένουν για τις γιορτές…
*************************************************************************

*Από τα κείμενα: «Η φωνή του ποιητή»






Κυριακή, Μαΐου 04, 2014

ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΜΗ ΔΙΑΛΟΓΟΥ Ή ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΑΛΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΑ


 C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

. Το να αγνοείς την άποψη του συνομιλητή σου,  και να σκέπτεσαι μόνο τι θα του πεις εσύ.

. Το να νομίζεις ότι ο διάλογος είναι μια μάχη, στην οποία θα καρφώσεις στον συνομιλητή     σου την άποψή σου.

. Το να νομίζεις, ότι δεν χρειάζεται η  γνώση για το θέμα προς συζήτηση, ή η ενεργοποίηση της σκέψης  και της κρίσης σου, αλλά ότι αρκεί η συναισθηματική σου εξάρτηση με το θέμα του διαλόγου,  για να επικοινωνήσεις…

. Το να οχυρώνεσαι πίσω από τσιτάτα, συνθήματα, μύθους  και συμβολισμούς, όντας ένα αμετάβλητο στο χρόνο κλειστό «πακέτο» , που απορρίπτει κάθε τι που δεν ταυτίζεται με την οχύρωσή σου, συνεπώς και με την πνευματική σου ακινησία.

. Το να αποφεύγεις να εστιάζεις στο θέμα που συζητάς, να γενικεύεις και να σπεύδεις να βγάζεις συμπεράσματα, που δεν προκύπτουν από τα λεγόμενα του συνομιλητή σου, αλλά μόνο επειδή πονηρεύτηκες ότι είναι έτσι όπως νόμισες και ότι δεν χρειάζεται να ρωτήσεις το συνομιλητή σου για να βεβαιωθείς….γιατί εσύ ξέρεις…καλύτερα.

.Το να θεωρείς αντίπαλό σου και «εχθρό του λαού», όποιον εκφράζει απόψεις ενάντια στο ρεύμα. Άλλο τώρα, αν, «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά»…

. Το να επαίρεσαι για τους αρχαίους Έλληνες, που ανήγαγαν το διάλογο σε μέγιστο εργαλείο  πνευματικής παραγωγής και πολιτισμού, αλλά εσύ να εναντιώνεσαι στο συνομιλητή σου, (όχι με επιχειρήματα) αλλά απαξιώνοντάς τον με αρνητικούς  χαρακτηρισμούς, πριν ακόμα αυτός ολοκληρώσει τη σκέψη του…αλλά και αφού την ολοκληρώσει…

Το να θεωρείς ως  ισχυρά πλεονεκτήματα σε ένα διάλογο, την επιθετικότητα, τη θρασύτητα και την αναίδεια, επειδή αυτά, θα επικαλύψουν την ανεπάρκειά σου να διεξέλθεις  με διάλογο ένα θέμα. 
  
ΤΙ ΣΥΝΙΣΤΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΔΙΑΛΟΓΟ
Ο διάλογος  έχει δύο μορφές κατά τη γνώμη μου. Ο ένας είναι αυτός, όπου οι συνομιλητές , ακούν με προσοχή ο ένας τον άλλον, «πατούν» ο  ένας στην άποψη του άλλου, σαν σε σκαλοπάτι  εξελικτικής ανόδου, βελτιώνουν και συμπληρώνουν τις απόψεις τους  και φθάνουν σε μια σύνθεση των απόψεών τους, που κατά κανόνα είναι καλύτερη από την άποψη του καθενός ξεχωριστά, έχοντας επιπλέον απολαύσει την ηδονή της επικοινωνίας.

Η δεύτερη μορφή διαλόγου είναι πιο απλή:  Οι συνομιλητές ανταλλάσουν τις απόψεις τους και  απλά τις αποθέτουν στο τραπέζι της συζήτησης. Είτε διαφώνησαν είτε προχώρησαν το διάλογο προς μία κατεύθυνση, στο τέλος, ο καθένας μπορεί να πάρει από το τραπέζι της συζήτησης, ότι ταιριάζει στη πνευματική του υπόσταση. Και όταν σηκωθούν να φύγουν, θα είναι, συνειδητά ή ασυνείδητα, πλουσιότεροι πνευματικά απ’ ότι ήταν πριν καθίσουν στο τραπέζι αυτό.

 


*Οι πίνακες είναι του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΕΡΟΥ




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος