Σάββατο, Μαρτίου 22, 2014

ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΕΝΟΧΏΝ ΜΑΣ








C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Έτσι λοιπόν, θεσμοθετούμε μια επέτειο, π.χ. τη «Μέρα της Γυναίκας» την τιμούμε με ταρατζούμ και την επόμενη μέρα όχι απλά ξεχνούμε, αλλά και ούτε θέλουμε να θυμόμαστε τι της οφείλουμε ατομικά, κοινωνικά, θεσμικά και πολιτικά…, αφού τα έχουμε όλα τακτοποιήσει με την «Ημέρα της Γυναίκας…

Οι παγκόσμιες Ημέρες, απλά τονίζουν τα ελλείμματά μας, 

τις ενοχές μας και την ανεπάρκεια της παιδείας μας… να ασχοληθούμε συστηματικά με τις αξίες που υποτίθεται ότι γιορτάζουμε, και να τις βάλουμε στη ζωή μας.

Η παγκόσμια Ημέρα της ποίησης: Πέφτει ξαφνικά πάνω μας ένα καταρράκτης ποίησης, ένα απίστευτος ποιητικός πληθωρισμός , έτσι σαν πυροτέχνημα και την επόμενη μέρα τίποτα. Απλά ξέρουμε ότι υπάρχει και η ποίηση…

Έχουμε κι απ’ αυτό…

Αλλά την ίδια μέρα που είναι η παγκόσμια μέρα της ποίησης είναι και η Ημέρα του…Ύπνου!!! Δεν ξέρω αν ο ύπνος δίνει αξία…στην ποίηση ή η ποίηση στον ύπνο…

Μελαγχολικά πανηγύρια δίχως αντίκρισμα…

Απλά, οι παγκόσμιες ημέρες, είναι για μένα μια ευκαιρία για να κοιτάζω αλλού…και να διαχέομαι στη ρέμβη.

*********************************







Κυριακή, Μαρτίου 16, 2014

Ν Ο Σ Τ Α Ν Θ Η






C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Ποιητές ζητούνται:

Να κάνουν παράσιτα

στις συχνότητες 

των δορυφόρων...




*Από το βιβλίο μου ΝΟΣΤΑΝΘΗ

Τετάρτη, Μαρτίου 12, 2014

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΟΛΛΆ ΤΟΝ ΞΕΦΤΙΖΟΥΝ…


Από τη βραδιά 5 συγγραφέων στο θέατρο "Τέσσερις Εποχές" του Γιάννη Μόρτζου και της Γιούλης Ζήκου, όπου οι συγγραφείς διάβασαν κείμενά τους, σαν σε ένα διάλογο κειμένων με θέμα τον έρωτα.
Παραθέτω εδώ μια γεύση από ένα απόσπασμα του προλογικού μου κειμένου
************************



C: ΦΑΙΔΩΝ   ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Ο έρωτας λοιπόν…ουσία και νόημα της ζωής,

που προσωποποιώντας τον, του δίνουμε ένα πλήθος χαρακτηρισμών:

Κραταιός, γλυκύς, ενεργοποιός, εξυψωτικός, οδυνηρός,

 καταστροφικός, άδικος, προσωρινός νικητής του θανάτου.

Στην πραγματικότητα, ο κάθε χαρακτηρισμός του έρωτα που θέλουν

 δυο ερωτευμένοι να ισχύει γι αυτούς,

εξαρτάται από τον τρόπο που θα αφήσουν

το έρωτα να καρπίσει μέσα τους και ανάμεσά τους…


Η ολική παράδοση  του ανθρώπου σε οποιαδήποτε φάση της ζωής

 του σημαίνει εξευτελιστική υποταγή.

Η ολική παράδοση στον έρωτα, είναι η μόνη εξαίρεση  που οδηγεί 

  στην απόλυτη ελευθερία.


Αλλά υπάρχει και ο διάχυτος έρωτας, ο μη εστιασμένος.

Στο βιβλίο μου «Ο Τρόφιμος», (εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ)

Ο κεντρικός ήρωας λέει κάποια στιγμή:

«Θα πεθάνω από έρωτα, που δεν ξέρω που απευθύνεται..»

Αυτός είναι ο διάχυτος έρωτας του ανθρώπου,

που λατρεύει και ανακαλύπτει διαρκώς τη ζωή,

που χαίρεται να υπάρχει,

έχοντας ταυτόχρονα και συναίσθηση του τέλους,

τής  κάθε άλλο παρά μάταιης αυτής ζωής.

Αυτός είναι ο ερωτικός άνθρωπος,

έτοιμος από καιρό, και για τον εστιασμένο έρωτα.


Ο έρωτας, εδώ και χιλιάδες χρόνια, νοηματοδοτεί

όλες τις τέχνες και τις δημιουργίες  των ανθρώπων.

Όλα έχουν ειπωθεί…

 Όμως, η κάθε εποχή, έχει το δικό της τρόπο και τη δική της

  λαμπερή φρεσκάδα να αναφέρεται σ’ αυτόν…





Στη φωτογραφία: Από αριστερά: Δημήτρης Αλεξίου, Σμαραγδή Κουνεντάκη, 
Φαίδων Θεοφίλου, Ελένη Λύτρα και Γιώργος Πετρέλλης. Στο άκρο δεξιά , ο ηθοποιός και μουσικός Γιώργος Λαμπάτος, που συνόδευσε μελωδικά τις σιωπές μεταξύ των αναγνώσεων.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος