Τρίτη, Ιουλίου 02, 2013

ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΠΆΝΤΑ ΜΙΚΡΑ..

C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΊΛΟΥ

Προχθές ήρθε ο προφορικός συγγραφέας στο δωμάτιό μου, για να με αποχαιρετήσει, όπως είπε, γιατί θα έκανε πολύ καιρό να με ξαναδεί. Κάθισε στο κρεβάτι μου κι ακούμπησε στο τοίχο. Είχε αδυνατίσει πολύ και τα γένια του είχαν μεγαλώσει. Ήθελε να μιλήσει. Περισσότερο για να επιβεβαιώσει στον εαυτό του αυτά που έλεγε, παρά για να απευθυνθεί σε μένα. Παρ’ όλα αυτά, με κοιτούσε σε κάθε φράση που ολοκλήρωνε, αναμένοντας την κατάφασή μου. Μονολογούσε με χαμηλή αλλά σταθερή φωνή:

-Τα μικρά λεγόμενα πράγματα που μπορεί να χαίρεται ο άνθρωπος, ίσως δεν είναι πράγματι μικρά. Η φιλία ενός ζώου ας πούμε. Εγώ, όταν έχω αγκαλιά τη γάτα μου και χαϊδεύω το βελουδένιο της τρίχωμα κι αυτή με κοιτάζει ευτυχισμένη, νιώθω πως όλα τα φιλοσοφικά ρεύματα ή οι μεγαλόπνοες δημοσιονομικές πολιτικές, ακυρώνονται… Η γάτα μου που θέλει να χαϊδεύεται, να παίζει, να τρώει, να ζευγαρώνει, να γεννάει τα μικρά της, να τα θηλάζει, να τα προστατεύει, να τα μεγαλώνει, να τα βοηθάει ν’ αυτονομηθούν και να τα εγκαταλείπει. Η γάτα μου, που διαλέγει τα πιο ζεστά σημεία το χειμώνα και τα πιο δροσερά το καλοκαίρι. Που ξεχωρίζει τα πιο βολικά σημεία μέσα στο σπίτι, για να κουλουριαστεί και να ρουφήξει ηδονικά τον ύπνο, με κάνει να ζηλεύω και να θέλω κι εγώ να κοιμηθώ, χωρίς να είναι η ώρα μου. Η Αυτού Εξοχότης η Γάτα. Η εικόνα  ενός κόσμου μέσα στο σπίτι μου.

Ή τα παιχνίδια ας πούμε που κάνουν ο άνεμος και το φως πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας στις χειμωνιάτικες μέρες. Η οργή και η γαλήνη της θάλασσας . Τα κύματα που υψώνονται σαν τα λόγια ενός μεγάλου θηλυκού. Ίδια πάντα λόγια και τόσο πρωτάκουστα.

Ή για να περάσω σε άλλη σελίδα, τι σπουδαίο βήμα ζωής είναι η αλληλεγγύη  των φτωχών ανθρώπων ή των ανθρώπων με πλούσιες ιδέες. Η ζωή είναι γεμάτη καθαρά διαμάντια για όσους ψάχνουν. Διαμάντια που αντανακλούν ομορφιά, τρυφερότητα κι ελπίδα.
Θα έπρεπε να κάνω κατάχρηση της καλοσύνης σου για να σου τα ειπώ όλα. Αυτά λοιπόν τα διαμάντια επιτρέπουν στον άνθρωπο, που το θέλει, να φτιάξει το δικό του προσωπικό κόσμο, όπου θα βρίσκει η ψυχή του λιμάνι.

Έτσι θα μπορεί πότε-πότε , να λέει «όχι» στους σκηνοθέτες της ζωής μας…

**Απόσπασμα από το μυθιστόρημα  «Ο ΤΡΟΦΙΜΟΣ»-Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος