Πέμπτη, Αυγούστου 30, 2012

Χ Ω Ρ Ι Σ Μ Ο Σ (Μεγάλη άσκηση για μικρό θάνατο)



                                          Φαίδωνα Θεοφίλου

Για τη γυναίκα: Ο πόνος είναι απόλυτα ελεύθερος να δια-σχίζει σαν άροτρο τα εδάφη των αισθημάτων της. Να αναμοχλεύει μέσα στο «είναι» της  όσα ήταν μέχρι τότε, σε ερωτική τάξη. Ο πόνος, ανακυκλώνει όλα τα πιθανά του ονόματα και χαράζει όπου βρει τις διαβαθμίσεις των εντάσεών του. Πρόσφατες μνήμες, εικόνες, μεγάλες ερωτικές αναμνήσεις, περνούν από τη σκέψη της γυναίκας σε μια προσπάθειά της να ξαναστήσει το σκηνικό που άλλαξε βίαια. Όλα συντρίβονται μέσα στην άλωση του πόνου που εμφανίζεται και με το όνομα «οδύνη»… Όμως η γυναίκα είναι εξοικειωμένη με τον πόνο, σωματικό και ψυχικό. Ο πόνος αφού κάνει τον κύκλο του στη σχεδόν χωρίς όρια  ανθεκτικότητα του θηλυκού, κάποια στιγμή γίνεται ανεξίτηλη μνήμη αλλά και βατήρας ανανέωσης, ελπίδας και προσδοκίας…

Για τον άντρα: Μια θλίψη, σαν τρικυμία ασάλευτη. Δεν ξέρει που να αφεθεί: Στην κυριαρχία του παιδιού που ζει μέσα του και που με το βαθύ του παράπονο και το γοερό του κλάμα, θα απορροφήσει την οδύνη του μικρού θανάτου που είναι ο χωρισμός,  αφήνοντας τη πιθανότητα της αναγέννησης και της νέας θέασης της ζωής στο αρσενικό;  Ή στην ακαμψία και στην αγέρωχη στάση του άντρα; Τελικά ο άντρας , δεν «καταδέχεται» να αφεθεί  στα δάκρυα του παιδιού για να βρει τη λύτρωση. Προσποιείται ότι δεν έγινε κάτι. Κοιτάζει εκεί, όπου το βλέμμα του αποκλείεται να συναντηθεί με άλλο βλέμμα… Όμως, αντί για δάκρυα, τα μάτια του πλημμυρίζουν από αίμα.  Γρήγορα διαπιστώνει, πόσο μικρά είναι τα όρια θραύσης της ακαμψίας του, όπως και της κάθε ακαμψίας…




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος