Τρίτη, Ιουνίου 19, 2012

ΝΟΤΙΣΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ


Φαίδωνα Θεοφίλου-Από τη συλλογή-"Κείμενα μικρά σαν Μεγάλα


Χτες  τα μεσάνυχτα  πήγα στη θάλασσα.
 Σε μια αμμουδερή αγκαλίτσα κοντά στο σπίτι μου.
Στη θαλασσινή υγρασία χαλαρώνουν οι γόρδιοι δεσμοί.
 Φτερουγίζει ο νους  αλλάζοντας τα άλογα της μνήμης
το ένα μετά το άλλο. Αγαπημένοι και λυτρωτικοί στεναγμοί,
γίνονται  φτερά ενός ταξιδιού στο «μηδέν» και στο «όλον».

Ο Σαρωνικός απλώνεται μπροστά μου με μια αφηρημένη γαλήνη.  
 Απέναντί μου στην Αίγινα και Σαλαμίνα,
λαμπυρίζουν τα μυστικά των ανθρώπων…
 Τι  μαγικά που είναι όταν παραμένουν μυστικά…
Τα φλοισβίσματα στο γιαλό, νότιζαν τη μνήμη και τη σκέψη…

Ότι πιο βαρύ κουβαλά ο άνθρωπος στη ζωή του
είναι η εντός του μοναξιά.
Η όποια καταξίωση του ανθρώπου στον τομέα του, ο πλούτος, η φτώχεια, ο έρωτας, η ρέμβη, η τρικυμία, οι φίλοι, η πρόσκαιρη ευτυχία, γνήσια ή τεχνητή, η όποια επιτυχία του ανθρώπου, το πλήθος των ανθρώπων που συνυπάρχει ανάμεσά τους, απλά αναστέλλουν πρόσκαιρα την εντός του μοναξιά, που τον βαραίνει όταν βρίσκεται μόνος, αντιμέτωπος με την ύπαρξή του…
Μακάριοι εκείνοι που δεν ένιωσαν στη ζωή τους την εντός μοναξιά τους! Ότι οι ανυποψίαστοι είναι σαν τα λουλούδια, που δεν έχουν συναίσθηση της αθωότητας και της ομορφιάς τους….

Ο νους φτερούγιζε  πηγαινοφέρνοντας ευωδίες θηλυκών σωμάτων, ατμόσφαιρες από σοκάκια πόλεων, λιμάνια, παραλίες και βολικές γωνιές σε γουστόζικα καφέ, μυρωδιές καμένου από τη ζέστη χόρτου, μαζί με την ξεπνοϊσμένη αρμύρα της θάλασσας , την απαλή πνοή των αντιηλιακών, όλα να ευτυχούν  κάτω από τα δροσερά σεντόνια του απομεσήμερου…

Ο Σαρωνικός ήταν απλωμένος σαν σκοτεινή πεδιάδα , με μικρά αντιφεγγίσματα 
από τα φώτα της πόλης, στα ρηχά και από τα κατάφωτα πλοία που περνούσαν, 
στα βαθιά.

Πάντα με κυνηγούσε η εικόνα της μοναξιάς των σκύλων τις Κυριακές , στις ολόκλειστες αγορές , κατά τις απογευματινές  ώρες  της θερινής ραστώνης. Ήταν τόση η ερημία της αγοράς, που νόμιζα ότι οι σκύλοι έμειναν μόνοι τους πάνω στη γη. Από τότε τα θλιμμένα μάτια των σκύλων με έπειθαν ότι συναντιούνται  με την εντός τους μοναξιά, τις Κυριακές…

Ξάπλωσα στην άμμο. Χιλιάδες ουράνια μάτια με κοίταζαν, άλλα  ανοιγοκλείνοντας τσαχπίνικα και άλλα σταθερά , με την φωτεινή τους επάρκεια.  Έμεινα για ώρα έτσι κοιτάζοντας τον  διάστικτο ουρανό, με το σώμα λαφρύ και το μυαλό μου σε στάση, λευτερωμένο πια από κάθε διαδρομή. Μόνο η όραση λειτουργούσε με ένταση, προσπαθώντας να χωρέσει τον ουρανό στις δυνατότητές της. Α! και η αφή, που δεχόταν τα χάδια από το νυχτερινό αεράκι, ώσπου με πήρε ο ύπνος και κοιμήθηκα στο γιαλό.

Το πρωί όταν ξύπνησα με την ξαφνική εισβολή του ήλιου, διαπίστωσα ότι έλλειπε το μπουκάλι με το κονιάκ, τα τσιγάρα και το μπουφάν μου. 
Χάρηκα, που όποιος πέρασε, βρήκε τουλάχιστον κάτι να πάρει…









Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος