Παρασκευή, Απριλίου 13, 2012

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΛΕΫ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου- "Κείμενα Μικρά σαν Μεγάλα"

Σήμερα ξύπνησα με μια γεύση υγρασίας ουρανού στο στόμα. Με μια αίσθηση απληστίας για το απέραντο, να διατρέχει το είναι μου σαν αίμα γαλάζιο.

Παραμέρισα τις αναλώσιμες κακίες των ανθρώπων που είχαν συσσωρευτεί στα πόδια μου, φόρεσα το δερμάτινο παντελόνι, το δερμάτινο μπουφάν, τα καστόρινα μποτάκια με τα κρόσια, τα γάντια μου και το κράνος με τα μικρά συννεφάκια ζωγραφισμένα στο μαύρο του χρώμα. Καβάλησα την αγαπημένη μου 1600σάρα Χάρλεϋ και γίναμε ΕΝΑ. Μαρσάρισα κι η Χάρλεϋ χλιμίντρισε σαν διακόσιες φοράδες μαζί, στο καιρό του ζευγαρώματος.

Κοίταξα τον ουρανό. Χάραξα με τη θωριά μου το δρόμο για τη Χάρλεϋ από τη λεωφόρο Ποσειδώνος ως τα σύννεφα πάνω από το Σαρωνικό. Ταυτόχρονα ακύρωσα τους νόμους της Φυσικής για όσο θα διαρκούσε η ουράνια βόλτα μου.

Έβαλα ταχύτητα και άνοιξα το γκαζ. Η εξάτμιση έβγαζε φωτιές. Η ανύψωση πάνω από τη θάλασσα ήταν θεσπέσια. Τα πλοία από κάτω μου μίκραιναν ώσπου έμοιαζαν να χωρούν σε παιδική χούφτα. Οι ζωγράφοι εκστατικοί για το γεγονός, φωτογράφιζαν τον ανηφορικό δρόμο από τη γη στον ουρανό χαραγμένο από τη θωριά μου, με μένα να τον διασχίζω πάνω στη Χάρλεϋ που άφηνε μια πυριφλεγή γραμμή πίσω της, και την ίδια στιγμή ετοίμαζαν τα πινέλα τους με μια εμπύρετη έμπνευση, σε απ’ ευθείας σύνδεση με την ποίηση.

Η απληστία μου καταβρόχθιζε το απέραντο «ε πάνω» όπου βρισκόμουν, και το κάτω που ατένιζα. Φορές, περνούσα μέσα από τα σύννεφα ανοίγοντας στιγμιαίες πύλες, ενώ η υγρασία με έλουζε γενναιόδωρα.

Ήταν ένα υπέροχο πρωινό της Μ. Παρασκευής, που μύρωνε τη σάρκα και το πνεύμα στη διαδρομή. Ανέβηκα ακόμα πιο ψηλά. Η Χάρλεϋ στην πίσω ρόδα της είχε βγάλει φτερά. Μπροστά μου άρχισαν σιγά –σιγά να προβάλουν μικρές ομάδες ενήλικων Αγγέλων, που όταν με είδαν, το πρόσωπό τους, πήρε έκφραση παιδκή. Πλησίασα. Ξέρετε που είναι οι φίλοι μου, ο Νάσος, ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Θέμης, ο Κώστας, ο Παντελής, η Έλλη; Τους ρώτησα. Με κοίταζαν μ ‘ένα γλυκό βλέμμα, σα να μου έλεγαν ότι τώρα διαβάζουν τα έργα του Μεγάλου Ποιητή, ενθέτοντας και τα δικά τους.

Ξάφνου, ένα χέρι εμφανίστηκε μέσα από ένα σύννεφο και με μια αυστηρή κίνηση, μου έδειξε επιτακτικά το δρόμο για το γυρισμό. Έκανα επιτόπια στροφή και άρχισα μια επιθετική κατάβαση με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Όσο πλησίαζα στη γη, τόσο μου έρχονταν μεθυστικές λιποθυμιές από τα αρώματα της άνοιξης. Στο νου μου φύτρωναν στίχοι: «Έστησε ο Έρωτας χορό με το ξανθόν Απρίλη»… Εξαχνωμένες προσδοκίες και αισθήματα των ανθρώπων σε όλες τις χρωματικές διαβαθμίσεις ήταν διάχυτες στην ατμόσφαιρα. Η όσφρησή μου, υποδεχόταν τις γαστρονομικές ευωχίες από τις ετοιμασίες για τη γιορτή του Πάσχα.

Σαν έφτασα πολύ κοντά στη γη, είδα ένα τεράστιο πίνακα σαν οθόνη κινηματογράφου. Δεν ξέρω πως, αλλά αντί να προσγειωθώ στη λεωφόρο, βρέθηκα μαζί με τη Χάρλεϋ ενσωματωμένος στον πίνακα . Το μόνο που αντιλήφθηκα, ήταν αυτοί που κοίταζαν τον πίνακα και έλεγαν στο ζωγράφο: «Το έργο σου έχει ψυχή».

* All rights reserved



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος