Δευτέρα, Νοεμβρίου 26, 2012

ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΚΛΕΟΝΙΚΗ


 Φαίδων Θεοφίλου

   Μέσα σου ήμουν από πάντα)


Μέσα σου ήμουν από πάντα . Ήμουν αυτός που έπλαθες…

Μέσα μου ήσουν από πάντα. Ήσουν αυτή που έπλαθα…

Τριγυρνούσα εντός σου

ανεβοκατέβαινα τις σκάλες  των ονείρων σου…

Έφτιαχνα φωλιές πολύχρωμες  τα μυστικά σου για να κρύβεις.

 Στα μαξιλάρια  σου φύτευα χαρές μελλοντικές.

Τα βράδια με φωνή ψιθυριστή σου διάβαζα να κλαίς και να δακρύζεις

κι ήθελες με τα χείλη μου τα δάκρυα να σου παίρνω.

Του έρωτα  τις σιωπές μαθαίναμε, ρεμβάζοντας  τη θάλασσα.

 Τα όνειρά σου κρέμαγα στο στήθος μου για να τα κάνω αλήθειες

σαν θα με συναντούσες.

Εγώ , ήμουν από την άλλη θάλασσα. 

Ριγούσα όταν σ’ έπλαθα και στα οστά μου  άνοιγαν ρωγμές.

Τ’ αφέγγαρα τα  βράδια  η σκιά σου,

περιφερόταν στο ημίφως  σαν κλέφτης έρωτας  

κι ύστερα σε διάχυση,  μια άχνα…

  Πουλιά της νύχτας  έφερναν κάποιες απ’ τις  σκέψεις σου:

«Είσαι το φεγγάρι μου. Θέλω  πάντα σε γέμιση να είσαι».

Κι έπαιρναν για σένα τις δικές μου: «Είσαι η θάλασσά μου.

Μη καταλαγιάζεις ώσπου να με βρεις», 

κι αφού με βρεις,  το ίδιο…»

 Οι μήνες πέρναγαν σα χρόνια κι  εμείς υφαίναμε την ύπαρξή μας

στο  δρόμο του  παραμυθιού

με  τα παράξενα, στο διάβα τους, ταξίδια,

με  σκάλες  προς το μέρος  που η αγάπη  ευδοκιμεί .

Υφαίναμε στο  σχήμα του  ονείρου την παραμυθένια αυθαιρεσία,

όπου  η ομορφιά και το καλό  με το «έτσι θέλω» επιβάλλονται

και γίνονται χειροπιαστή αλήθεια!

Υφαίναμε…    και πλάθαμε…    Ώσπου,  

μια ξαφνική  σιωπή  έκοψε  τους σφυγμούς της ύφανσης,

σφυγμούς που κράταγαν  ρυθμό στο σώμα

σαν δυο εναλλασσόμενες καρδιές…

Η μέρα και η νύχτα  έπαψαν να μου γνέφουν τα μελλούμενα.

Η θάλασσα , δεν μου ‘δινε τη χαρά της τρικυμίας 

ούτε καν το φλοίσβο της, προσποιούμενη μιαν άψυχη γαλήνη.

Εγώ, με ήλιο ή με  φεγγάρι σάρωνα το θόλο  τ’ ουρανού

με της ψυχής τα μάτια, μάταια αλιεύοντας

τη θηλυκή σου ενέργεια.

Νύχτες και νύχτες  παντιέρα η ψυχή μου διάτρητη, 

να την  διαπερνούν αγέρηδες

σα να μην υπήρχε άλλος δρόμος να περάσουν…

Κείνο το Σάββατο γέμισε ο ουρανός πουλιά από την άλλη  θάλασσα

γλαρόνια σε  σχηματισμούς,  μαύρα σεντόνια  κυματιστά

σαν όπως αόρατο  χέρι τα τινάζει...

Κατέβαιναν  ένα-ένα ως το γιαλό, λόγια μου τιτιβίζανε στ’ αυτί

  να  καταλάβαινα κι εγώ όσα απ’ αυτά  γροικούσα: 

Το πρώτο μου είπε: 

Κάποιες γυναίκες, συνεπαρμένες μοιάζουν με τ’ όνειρο του έρωτα

που φτάνει ως  τ΄ αστέρια….

όμως , καλύτερα γνωρίζουνε

τον πλούτο του άντρα που δεν αγαπούν,  με ακρίβεια να μετρούνε…

Κι άλλα πολλά τιτίβιζαν, για εύκολη ζωή με ανέσεις,

πως να πουλιέσαι σε τιμή καλή ,

να ζεις στην ασφυξία της πολυτέλειας,

πώς να μετονομάζεις τη διαρκή προδοσία της ζωής σου

σε προσωπική υπόθεση μαγείας…

μα σ’ εμένα ήδη αρκούσε το πρώτο που άκουσα..

Τότε  ήταν … που έμαθα την τέχνη,

να βουλιάζω στην ευτυχία της απώλειας...

κι έτσι  μ’ έκλωθε ο κάθε χρόνος που περνούσε,

ώσπου μονάχος  έγινα μεγάλο παραμύθι…


Από τη συλλογή μου: "Ο Κύκλος της κοντινής ξαδέλφης"



Τετάρτη, Νοεμβρίου 21, 2012

ΜΕ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ



     Φαίδων Θεοφίλου


Όταν  θα ταξιδεύω,

 την ίδια ώρα  ένα παιδί

 θα μ΄ αντικαθιστά

σε κάποιο μαιευτήριο…

Έτσι η απουσία μου 

μετά  το συν και  πλην,

θα ισούται με το τίποτα.

Όμως εσύ, μόνο εσύ

θα ήθελα να ξέρεις

πως πια δεν θα 'μαι δω…

Όχι να με θυμάσαι και να με μνημονεύεις

εξωραΐζοντας τα λάθη μου...

Μόνο την είδηση να ξέρεις. Τόσο αρκεί.

Κι αν είν'  για σένα η είδηση αδιάφορη

ίσως  να το φροντίσει η φύση,

να είναι η μέρα βροχερή

με μια υπόνοια θλίψης…



*Από τον «Κύκλο της κοντινής ξαδέλφης»






Δευτέρα, Νοεμβρίου 12, 2012

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ



 Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου


Αφιερωμένο σε μια φοιτήτρια της Βιολογίας που έχει σπάσει όλα τα κοντέρ , σε σημείο που οι καθηγητές, Έλληνες και ξένοι, να ερίζουν, ποιος θα την αναλάβει και για ποια μεταπτυχιακή, ώστε να έχουν την τιμή, όταν εξελιχθεί να εισπράξουν λίγη από την βέβαιη υψηλή επιστημονική της ανάδειξη και ακτινοβολία..».

Οι άριστοι σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, είναι αυτοί
που δείχνουν με τον πιο έγκυρο τρόπο, το πώς μπορεί να αλλάξει  η ζωή και το μέλλον του ανθρώπου και κατ’ επέκταση,  το παρόν και το μέλλον μιας ολόκληρης χώρας που διαθέτει άριστους συνεπώς και δημιουργικούς.
Οι άριστοι  είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο για κάθε χώρα. Είναι αυτοί που μπορούν να τραβήξουν τη χώρα μπροστά , αξιοποιώντας κάθε ευκαιρία και δυνατότητα, με τη γνώση, τη σκέψη , το σχέδιο , την ιδέα την ευφυΐα, τη διάθεση για δημιουργία.
Είναι αυτοί , που  πρέπει να τους δίνονται κίνητρα, θέσεις στρατηγικού χαρακτήρα στον τομέα τους και εξουσία για να παίρνουν αποφάσεις, ώστε να ανοίγουν δρόμους για όλους μας. 

Στην Ελλάδα η ζωή των αρίστων,  περιβάλλεται από ένα είδος ασφυξίας.  Υπάρχει μια διεστραμμένη αντίληψη περί δημοκρατίας και ισότητας, που θέλει όποιου το κεφάλι και το ανάστημα εξέχει , να το συμπιέζουμε προς τα κάτω, «προς χάριν» των μετρίων και όσων δεν μπορούν ή δεν θέλουν να είναι άριστοι. 

Φυσικά κανείς, ούτε πνευματικός ταγός, ούτε πολιτικός ούτε άλλος  βγαίνει να πει το αυτονόητο, που όλοι φαίνεται πως ξέχασαν: «Ότι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι  στους νόμους, αλλά δεν είναι ίδιοι, αφού ο καθένας κουβαλάει διαφορετικές ή περισσότερες ποιότητες. Αντίθετα: Οι άριστοι συχνά φτάνουν στον έσχατο βαθμό μετριοφροσύνης , για να μην ερεθίσουν τα ανακλαστικά φθόνου των  τοπικών ή  ευρύτερων  κοινωνιών.  Γι αυτό και δεν  συνηθίζεται  ευρύτερα στην Ελλάδα, ο έπαινος και ο θαυμασμός για τον άριστο, αφού: «Αν εγώ δεν είμαι σπουδαίος, τι σημασία έχει αν είναι κάποιος άλλος;;»

Στο χώρο εργασίας, αν οι άριστοι βρουν δουλειά, διότι στην Ελλάδα δεν προσλαμβάνονται οι ικανότεροι αλλά «οι δικοί μας»,  δεν μπορούν να απλώσουν όλες τις δυνατότητές τους, γιατί αυτό θα σήμαινε την εμφάνιση της  γύμνιας των υπολοίπων και θα χάλαγε τη τάξη της πιάτσας.». (λέγεται και αραχτή)  Έτσι  οι άριστοι στην Ελλάδα, αν βρουν δουλειά, θα πρέπει  για να επιβιώσουν,  να ανταποκρίνονται στους ρυθμούς μιζέριας και μετριότητας, σε βάρος βέβαια του εαυτού τους και της οικονομίας της χώρας και της ευρυθμίας της. Και αν σκεφθούμε ότι οι άριστοι δεν είναι εύκολα  χειραγωγήσιμοι  στις συντεχνίες, στα κόμματα και στις διάφορες μικρές και  μεγάλες εξουσίες, τότε, ή παρακάμπτονται ή υπονομεύονται και απαξιώνονται

Δεν είναι όμως μόνο οι ήδη άριστοι. Είναι και οι χιλιάδες άλλοι που θα ήθελαν και θα μπορούσαν να γίνουν και να ανθίσουν…
Τελικά κάποιες άλλες χώρες επωφελούνται από τους ικανούς και άριστους Έλληνες που τους δίνουν τα μέσα και τη γαλήνη για να εξελιχθούν και να προσφέρουν στη συνέχεια τα αποτελέσματα της εξέλιξής τους, στις χώρες που τους στήριξαν….

Εμείς, που μένουμε εδώ, ακουγόμαστε συχνά να λέμε με περηφάνια: « Οι Έλληνες διαπρέπουν στο εξωτερικό»!!! Κανείς όμως δε συνειδητοποιεί, ότι αυτό που λέμε είναι μόνο μια τραγική διαπίστωση…






Παρασκευή, Νοεμβρίου 02, 2012

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΉΣΕΩΝ



 Φαίδων Θεοφίλου

Σαν μπαινοβγαίνω στις Ωραίες Πύλες των οριζόντων

και των  δειλινών,

συχνά μπερδεύω τους κόσμους που διέρχομαι:

Δεν ξέρω ας πούμε, αν βρίσκομαι τη μια στιγμή

στο κόσμο της Απώλειας, όπου μόλις πριν

απόθεσα την τελευταία μου επιθυμία:

Ένα ζεστό ελληνικό καφέ με μια κουταλιά μέλι,

μια πρέζα κανέλλα 

και  δυο παξιμαδάκια  αμυγδάλου στο πιατάκι,

ενώ  δυο Άγγελοι  μειδιούν  λίγο πιο πέρα

δείχνοντας  με  τα μακριά  τους δάχτυλα εμένα…

Δεν ξέρω αν την άλλη στιγμή βρίσκομαι στο κόσμο που γεννήθηκα, 

να  διασχίζω χαράδρες με τα βαθιά τους χαμόγελα,

να εξομολογώ  τα εξωκκλήσια, 

ασφυκτικά γεμάτα με την απουσία

όσων πέρασαν να καταθέσουν  τη ρέμβη της πίστης αναμμένη. 

Να εξομολογώ όσους δεν αγαπήθηκαν ,

τους ερωτευμένους  που προδόθηκαν

τους καημούς του Θεού να μοιράζομαι

όπως  Εκείνος στα πετεινά του ουρανού τους εμπιστεύτηκε.

Να μαζεύω τους λυγμούς της ζωής  και να τους φτιάχνω

κολιέ  μαργαριταρένια

να τα φορούν τα θηλυκά τις νύχτες,

όταν τ’  αρσενικά αστέρια, διεκδικούν…

Να διασχίζω τη Θά-λα-σσα, κι ολόκληρη να τη χωράω

μέσα στο  όνομά της .

Να κάνω στάση στα παιδιά που με ρωτούν: 

Τι είναι η θλίψη; 

«Θλίψη είναι ο δείκτης που μετρά 

την «ευαισθησία των ανθρώπων και την ποιότητα».

Κι ευαισθησία τι είναι;

«Ευαισθησία είναι η μέγιστη δύναμη του ανθρώπου

στη μέγιστη δυνατή ευκαμψία της».

Τέλος, δεν ξέρω πότε βρίσκομαι στης ποίησης το χώρο

με τα πολλά παράθυρα των έσω και των έξω κόσμων,

να θλίβομαι γι αυτούς που άλλο δεν έμαθαν

παρά «τ’ ανώτερα της ζωής λογιστικά» 

και τα εμπορικά «δούναι λαβείν» 

να ονειρεύονται στη ζωή τους…



Από : "Κύκλος της κοντινής ξαδέλφης"





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος