Πέμπτη, Αυγούστου 30, 2012

Χ Ω Ρ Ι Σ Μ Ο Σ (Μεγάλη άσκηση για μικρό θάνατο)



                                          Φαίδωνα Θεοφίλου

Για τη γυναίκα: Ο πόνος είναι απόλυτα ελεύθερος να δια-σχίζει σαν άροτρο τα εδάφη των αισθημάτων της. Να αναμοχλεύει μέσα στο «είναι» της  όσα ήταν μέχρι τότε, σε ερωτική τάξη. Ο πόνος, ανακυκλώνει όλα τα πιθανά του ονόματα και χαράζει όπου βρει τις διαβαθμίσεις των εντάσεών του. Πρόσφατες μνήμες, εικόνες, μεγάλες ερωτικές αναμνήσεις, περνούν από τη σκέψη της γυναίκας σε μια προσπάθειά της να ξαναστήσει το σκηνικό που άλλαξε βίαια. Όλα συντρίβονται μέσα στην άλωση του πόνου που εμφανίζεται και με το όνομα «οδύνη»… Όμως η γυναίκα είναι εξοικειωμένη με τον πόνο, σωματικό και ψυχικό. Ο πόνος αφού κάνει τον κύκλο του στη σχεδόν χωρίς όρια  ανθεκτικότητα του θηλυκού, κάποια στιγμή γίνεται ανεξίτηλη μνήμη αλλά και βατήρας ανανέωσης, ελπίδας και προσδοκίας…

Για τον άντρα: Μια θλίψη, σαν τρικυμία ασάλευτη. Δεν ξέρει που να αφεθεί: Στην κυριαρχία του παιδιού που ζει μέσα του και που με το βαθύ του παράπονο και το γοερό του κλάμα, θα απορροφήσει την οδύνη του μικρού θανάτου που είναι ο χωρισμός,  αφήνοντας τη πιθανότητα της αναγέννησης και της νέας θέασης της ζωής στο αρσενικό;  Ή στην ακαμψία και στην αγέρωχη στάση του άντρα; Τελικά ο άντρας , δεν «καταδέχεται» να αφεθεί  στα δάκρυα του παιδιού για να βρει τη λύτρωση. Προσποιείται ότι δεν έγινε κάτι. Κοιτάζει εκεί, όπου το βλέμμα του αποκλείεται να συναντηθεί με άλλο βλέμμα… Όμως, αντί για δάκρυα, τα μάτια του πλημμυρίζουν από αίμα.  Γρήγορα διαπιστώνει, πόσο μικρά είναι τα όρια θραύσης της ακαμψίας του, όπως και της κάθε ακαμψίας…




Τρίτη, Αυγούστου 28, 2012

ΚΑΣΤΑΝΗ ΠΤΗΣΗ

 Φαίδωνα Θεοφίλου (από τη συλλογή "Επίμονο Θεώρημα"


Πουλί  αν ήμουν,

θα κατάπινα τη πτητική πορεία μου

χωνεύοντας  τη γαστρική υπεροψία του ιλίγγου.

Αν  ήμουν ψηλή  κολώνα ανάμεσα στις άλλες,

θα ντυνόμουν την παρουσία των περαστικών

να μη φαίνεται η  ασχήμια της ομοιομορφίας μου.

Σα  λουλούδι,

θα χαρτογραφούσα αρωματικά

τον εναέριο χώρο μου.

Σα μέλισσα,

θα παραβίαζα τον αρωματικό εναέριο χώρο.

Σαν πράσινος τρυφερός κορμός,

θα  έδειχνα τις χαρακιές  μου

από κοφτερό μαχαίρι…

Δεκέμβριος  αν  ήμουν,

θα  βύθιζα τα δάχτυλα

στα κόκκινα χρώματα του Αυγούστου.



Πέμπτη, Αυγούστου 23, 2012

ΠΤΗΣΗ ΜΕ ΥΨΗΛΟ ΒΑΡΟΜΕΤΡΙΚΌ



Φαίδωνα Θεοφίλου (από το βιβλίο ΕΠΙΜΟΝΟ ΘΕΩΡΗΜΑ)


Κανείς  ποτέ δεν έμαθε

αν η φθορά είναι πιο γρήγορη

ή μήπως η μαγεία…

Εσύ, έχοντας στα φτερά σου 

καρφωμένη την ταχύτητα

έφθανες  στο  τέλος του ορίζοντα

και μ’ ιδρωμένη την ψυχή κάθε φορά

διαπίστωνες  πώς ο ορίζοντας

πάλι είχε ξεφύγει…

Αποθέτοντας  λοιπόν το παράπονο

στο πρώτο σύννεφο,

θωρείς από ψηλά τον κόσμο και βλέπεις

τους πολλούς να τρέχουν γύρω-γύρω…

Το δεύτερο σύννεφο σου το ψιθυρίζει:

«Δεν διανύουν, μα διανύονται».

Όλοι τους τρέχουν ασταμάτητα

μέσα σε μιαν αρένα, 

που ‘χει κλειστές τις πύλες.

Η ταχύτητά τους ρυθμισμένη

πάνω στην όχθη της φθοράς,

ενώ, στις κερκίδες οι ελάχιστοι

εισπράττουν την υπερπαραγωγή

της πολυτελούς μονοτονίας.

Εγώ,

Έχω φύγει και πολύ καιρό.

Ψηλά σ’ ένα λημέρι σκαλωμένος, 

με τα μάτια δικά μου

με νερό και ψωμί.

Και κατεβαίνω

αργά

μα σταθερά

μέσα στα γκρέμνα του μυαλού μου.







Δευτέρα, Αυγούστου 20, 2012

ΗΧΟΣ ΕΥΘΥΣ

                                                   
                                                            Από Τον Φαίδωνα Θεοφίλου


Οι λέξεις είναι θηλυκά.

Φλερτάρουν με τις πέντ’ αισθήσεις.

Αυξομειώνουν  τη σημασία τους

περιγελώντας  την αγωνία των ποιητών,

την έπαρση των ρητόρων.

Προς στιγμήν, παίρνουν το αληθινό τους νόημα

μπροστά στη ταπεινοφροσύνη των αγίων.

Τελικά δικαιώνονται ασύστολα

στα χείλη των ανθρώπων, 

με τον έρωτα ούριο..



Πέμπτη, Αυγούστου 02, 2012

ΔΙΑΛΛΕΙΜΜΑ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΣΑ ΚΑΙ ΦΛΑΟΥΤΟ


Φαίδωνα Θεοφίλου-Από τον "Κύκλο της κοντινής ξαδέλφης 

 

Όσο κι αν  ήθελα την ολική καταστροφή σαν ερωμένη,

δεν τα κατάφερα.

Ούτε οι δαίμονες  βοήθησαν σ΄ αυτό,

έτσι απασχολημένοι εντός μου

ο ένας τον άλλον ν΄ ακυρώνει…

Έλπιζα στη φωτιά

αφού πάντα καιγόμουν, 

αλλά ποτέ δε βρήκα στάχτες μου.

Τη κινητή περιουσία μου 

την έχασα

μια Κυριακή βροχής.

Ήταν μια σκούρα βυσσινιά ομπρέλα

που βίαια την πήρε ο άνεμος

μακριά, στη πέρα θάλασσα.

Τα άλλα, τα σπουδαία της ζωής μου,

καίγονταν μαζί μου ολονυχτίς

χωρίς  ποτέ  τις στάχτες  μας να βρίσκω…







Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος