Δευτέρα, Φεβρουαρίου 27, 2012

ΤΟ ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ


Του Φαίδωνα Θεοφίλου

Τα Σάββατα ν’ αρχίζεις με κρασί
και να μεθάς τις Κυριακές μ’ ελπίδα.
*
Λόγια, στο φως του φεγγαριού λουσμένα
να έρχονται στον ύπνο σου.
*
Να τρέμουν της ψυχής τα νήματα
γι αυτό που ακόμα δεν γνωρίζεις .
*
Να θέλεις ν’ αγαπάς τόσο πολύ
που να μη ξέρεις πως.
*
Ν’ αφήνεις τα σκιρτήματα της προσμονής,
ρεύματα να σε διατρέχουν.
*
Να πιστεύεις πως
δικαιούσαι πολύ ν’ αγαπηθείς.
*
Κι αν η αγάπη παραδέρνει αλλού,
εσύ σε εγρήγορση να βρίσκεσαι
μη κι έρθει και σε βρει ανέτοιμο
στη νύχτα.

*

"Από τον Ξύκλο της κοντινής ξαδέλφης"


Πέμπτη, Φεβρουαρίου 23, 2012

Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΑΤΑΚΑΣ


Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Τι είναι λοιπόν η ατάκα;

Πέρα από κάθε πιθανή και απίθανη ετυμολογία και πρόσβαση στα λεξικά, όπως διαμορφώθηκε σήμερα αυτό που λέμε ατάκα, είναι κατά τη γνώμη μου το εξής:

Ένα νοητικό σύντομο. έξυπνο ή εξυπνακίστικο κατασκεύασμα , άμεσης κατανάλωσης, που θέλει να κερδίσει τις εντυπώσεις της στιγμής, φιλοδοξώντας όμως να έχει διάρκεια και πέραν αυτής.

Η ατάκα λοιπόν στο μέτρο που υπάρχει και εκδηλώνεται γι αυτό που είναι, (προϊόν μιας χρήσης) μπορεί να είναι και χρήσιμη και ευχάριστη. Το κάθε πράγμα υπάρχει ή πρέπει να υπάρχει στην αξία που πράγματι έχει.

Το πρόβλημα αρχίζει, όταν υπερτιμούμε την ατάκα και νομίζουμε ότι η πνευματική λειτουργία των ανθρώπων μπορεί είναι μόνο ένα μαντολάτο ή μια κονσέρβα για να τα ευχαριστιόμαστε στη καθισιά μας.

Όταν δηλαδή εστιάζουμε την προσοχή μας αποκλειστικά στη λειτουργία και την έκφραση της ατάκας ή αλλιώς στη μικροπακεταρισμένη εξυπναδίτσα, υποκαθιστώντας με αυτήν ΚΑΙ τα αληθινά σημαντικά.

Αν συμβεί αυτό, τότε περιορίζεται δραματικά ή παραγωγή, η καλλιέργεια και η συγκρότηση της ανθρώπινης σκέψης. Ένα παράδειγμα αντιστοιχίας της ατάκας και της συγκροτημένης σκέψης είναι, η τσίχλα και η γαστρονομία.

Αφορμή για τούτες τις σκέψεις μου υπήρξε η διείσδυση της «ατάκας» και στη ποίηση! Ποιήματα μηχανιστικές κατασκευές με όρους «ατάκας» και όχι με ποιητικούς όρους και σύμφωνα με τους άγραφους νόμους της ποιητικής τέχνης. Ανάμεσα σ’ αυτούς και μια υπερτιμημένη ποιήτριά μας που εισήλθε με δόξα και τιμή στην Ακαδημία Αθηνών. Τα ολισθήματα βέβαια και οι συναλλαγές αυτού του πνευματικού ιδρύματος δεν μας είναι ξένα, τουλάχιστον από τον καιρό της χούντας, για να μην πάμε πιο πίσω.

Το θέμα είναι ότι τώρα και κάποιοι νέοι ποιητές και ποιήτριες δημιουργούν με πυξίδα τις προδιαγραφές μάρκετινγκ και της εντυπωσιοθηρικής ατάκας. Βέβαια αυτά τα υλικά, έχουν ημερομηνία λήξης αφού ξεθυμαίνουν μέσα σε μια συγκεκριμένη χρονική διάρκεια. Δυστυχώς γι αυτούς όμως που ακολουθούν αυτό το δρόμο, η έγνοια τους είναι το «τώρα», όπως του πρόχειρου φαγητού.

Όμως: Ό,τι καλύτερο και αληθινό έχει να δώσει στη ζωή ο άνθρωπος, είναι το ψωμί που ζυμώνει η Έμπνευση, ο καλλιεργημένος Νους και το Αίσθημα ΜΑΖΙ. Κι αυτό δεν αλλάζει.


Τρίτη, Φεβρουαρίου 21, 2012

ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΑΕΡΑΚΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ...


Κ
ενό σήμερα.

Κανείς δεν έχει κάτι να πει.

Κι εγώ, δεν ξέρω γιατί

δεν έχω πεθάνει ακόμα

με τόσους συσσωρευμένους

θανάτους μέσα μου.





Τρίτη, Φεβρουαρίου 07, 2012

ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ήταν μια από αυτές τις υπέροχες χειμωνιάτικες λιακάδες. Περνώντας από το χώρο του Ζαππείου, διάλεξα ένα παγκάκι και κάθισα να διαβάσω το βιβλίου του φίλου μου Στράτου Λιακάτου, "Ο Μεγάλος ονειρευτής", ανάμεσα στην υγρασία του φυτικού κόσμου που με περιέβαλλε και την επαρκή, για την εποχή, θερμότητα που μου έκανε τη χάρη να εκπέμπει ο ήλιος.
Δίπλα μου ένας γκριζομάλλης άντρας με μερικά ντοσιέ δίπλα του, καταπιανόταν με την τακτοποίησή τους. Πέρασε αρκετή ώρα με μένα να ταξιδεύω στο βιβλίο του φίλου μου και τον άγνωστό μου άντρα να φροντίζει με σχολαστικότητα και ζήλο τα ντοσιέ του.
Αλλά και οι δυο κάτω από το συγκρατημένο, έστω χαμόγελο, δώρο της λιακάδας.

Κάποια στιγμή, η σιωπηλή μου παρέα πήρε τα ντοσιέ και απομακρύνθηκε. Κοίταξα την άδεια θέση του δίπλα μου και είδα ένα χαρτί διπλωμένο στα δύο. Το Πήρα και έτρεξα ξωπίσω του.
Είχε ήδη επιβιβασθεί σ'ενα ταξί που ξεκίναγε. Δεν πρόλαβα και γύρισα πίσω στο παγκάκι.
Έβαλα το χαρτί ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου που διάβαζα και το άνοιξα αποκαλύπτοντας το περιεχόμενό του:


"Ηλιε μου.
Σήμερα μου άνοιξες τα βλέφαρα κι ενώ κοιμήθηκα καλά ξύπνησα με πόνο.
Οχι όμως στενάχωρο πόνο αλλά εκείνον τον γλυκύ πόνο του έρωτα και της απουσίας...
Με το άνοιγμα των ματιών μου αναγνώρισα το συναίσθημα που κρύβω περιτεχνα μεσα μου...
Αδικία!! Άδικος υπήρξε ο Θεός μαζί μας...με καθυστέρησε να με βγάλει στη ζωή κι εσένα βιάστηκε να σ'εμφανίσει.
Δεν μας ενωσε ο Θεός αγάπη μου...Οχι...ο Θεός που ξέρω, δεν αναγνωρίζει τα λάθη του...δεν λυπάται και δεν πισωγυρνά!
Άγγελος μας ένωσε! Κάποιος άγγελος του, σκανδαλιάρης, ανένταχτος μα και δίκαιος!
καληνύχτα - καλημέρα μαζί."
Μάζεψα τα πράγματά μου, δίπλωσα το χαρτί τέσσερις φορές και το σφήνωσα βαθιά στη ρωγμή του κοντινού μου δέντρου. Έφθασα στο σπίτι κουβαλώντας τη γεύση από το πέρασμα της πρωινής αγάπης και της ζεστασιά της λιακάδας, που ήδη είχε απλωθεί σαν χάδι πάνω μου.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος