Πέμπτη, Μαρτίου 17, 2011

• Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΦΊΛΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ • ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΡΡΟΣ • ΠΕΤΑΞΕ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΉ ΤΩΝ ΟΡΙΖΟΝΤΩΝ


Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου
Έτσι αθόρυβα και διακριτικά έφυγες αγαπημένε φίλε, με το θάνατο να είναι τρυφερός μαζί σου, αφού περίμενε να κοιμηθείς για να σε πάρει από τον ένα ύπνο και να σε οδηγήσει στον άλλον.
Μόνο τα έργα της τέχνης σου δεν μπορεί να αγγίξει ο θάνατος.
Αντίθετα: Φαίνεται ότι συγκίνησαν κι αυτόν ακόμα για να προσέξει τόσο πολύ ώστε να μην αντιληφθείς την παρουσία του.
Πέρυσι το καλοκαίρι ακόμα, συζητούσαμε στη Μήθυμνα που είχες έρθει να με δεις
μετά την περιπέτεια της υγείας σου.
Προσπαθούσα τότε να ξυπνήσω μέσα σου πάλι τη δίψα σου για δημιουργία, για καινούρια μεγάλα πετάγματα. Μια σειρά πινάκων για τη Σαπφώ στη καθημερινή ζωή της Μυτιλήνης, μαζί σου κι εγώ σου είπα, που θα συμμετείχα γράφοντας ένα ποίημα ή μικροκείμενο για κάθε πίνακά σου. Όμως είχες αφήσει μια θλίψη ανεπίστρεπτη να απλώνεται στο είναι σου. Εγώ πεισματικά συνέχιζα να αναμοχλεύω τον έρωτά σου για τη γήινη ομορφιά που φλερτάρει με την αιωνιότητα,
να προκαλώ την παρουσία της έμπνευσής σου. Με κοίταζες προσεκτικά αλλά έδειχνες πώς άλλες έγνοιες σε διεκδικούσαν.
Φίλε μου Γιώργο, γίνε αστεράκι να αναβοσβήνεις πάνω από τη Λέσβο μας για να σε βλέπω τα βράδια, όταν το ανείπωτο θα λιγώνει την ψυχή μου.
Βρες και τους άλλους φίλους μας-αστεράκια και φτιάξε την παρέα που θα μεγαλώσει με το χρόνο. Σπείρε τα χρώματά σου στις γειτονιές τ’ ουρανού, όπως έκανες και στη γη και θα δεις την περιέργεια των αγγέλων να γίνεται χαρά και γλυκασμός.
Σου στέλνω κι ένα ποίημα με ταχυδρόμο τη σκέψη μου Γιώργο,
αφιερωμένο σ’ εσένα και στην τέχνη σου, αντί για λουλούδι.
ΕΠΙΜΟΝΟ ΘΕΩΡΗΜΑ
Εκεί όπου ουρανός και θάλασσα
τέμνονται
παραχώρησε ο ορίζοντας τη θέση του
στην ανεμόεσσα επιθυμία της τροχιάς μου.
Χάραξα την πορεία μου
μέσ’ από φουσκωμένα σύννεφα
βάζοντας στη γη σημάδια,
τους ολοκάθαρους τάφους των ιδεών
τα καλάμια που ανεμίζουν τη γύμνια των πραγμάτων
την αποδοκιμασία της μολόχας
τις κρακαρισμένες καρδιές των βράχων
το ρούφηγμα των ανέμων απ’ τις τρύπες της μοναξιάς.
Βάζοντας στη γη σημάδια,
τις διφθόγγους των Ελληνικών ανοίξεων
τις αμετανόητες φλογίτσες
τα ξεθωριασμένα Ω-μέγα των ανθρώπων.
Όταν,
με πήραν τα δάκρυα της δίψας μου.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος