Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 29, 2010

Ο ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΤΩΝ ΓΑΤΩΝ

Τιμώ το ανεξάρτητο πνεύμα του Νίκου Δήμου και τη φρεσκάδα της σκέψης του.
Ο Νίκος Δήμου έχει ένα τεράστιο και ποικίλο συγγραφικό έργο, πασίγνωστο στην ελληνική κοινή γνώμη. Εκείνο όμως που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί, είναι η ποίησή του. Παραθέτω λοιπόν ένα δείγμα από το βιβλίο του «Σκοτεινός Θάλαμος» που κυκλοφόρησε εκτός εμπορίου το 1983, και είχα τη χαρά να το λάβω, τότε, από τον ίδιο τον ποιητή.


Φαίδων Θεοφίλου


ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΙΙ


Ο ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΤΩΝ ΓΑΤΩΝ

Του Νίκου Δήμου


Ποιος χάιδεψε ποτέ τους γάτους
των νεκροταφείων;
Οι φύλακες τους κλωτσάνε
οι παπάδες το ίδιο
οι συγγενείς κλαίνε
και οι νεκροί-

οι νεκροί σιγολιώνουν σιωπηλοί μέσα στο χώμα.

Και οι γάτοι γυρίζουν, γυρίζουν
ανάμεσα στους τάφους
βρώμικοι, πειναλέοι
μακάβριοι
άγριοι
έχοντας εμπιστοσύνη μόνο στους νεκρούς.
(μόνο οι νεκροί δεν κλωτσάνε).

Όταν βγαίνει ο ήλιος παριστάνουν συχνά
τα επιτύμβια γλυπτά
ακίνητοι στο υψηλότερο σημείο
ενός μνημείου.

Πρέπει να είναι οι πιο αυτόνομοι γάτοι.
Τόσοι πολλοί
μια πολιτεία υπέργεια
παράλληλη
με την υπόγεια των νεκρών.

Τη νύχτα ουρλιάζουν και συνουσιάζονται
πάνω στις πλάκες.
Τη νύχτα κανείς δεν τολμά να ταράξει
τους νεκρούς
ή τη μακρόσυρτη οδυνηρή
ηδονή.

Άγρια ελευθερία
αγορασμένη από το μηδέν
με πείνα.
Οικιακά ζώα
χωρίς οίκους-
έξω από τους οίκους των μαυσωλείων
ερμητικά κλειστούς
μη διαπηδήσει
θάνατος στη ζωή.

Καμιά στέγη
(τα κυπαρίσσια ανελέητα ορθά)
κι όταν βρέχει
οι γάτοι που μισούν το νερό
όσο εμείς το θάνατο
στήνονται στωικά
-σταγόνα σταγόνα
ως το κόκαλο.

Εγώ, αντί για κόλλυβα στους νεκρούς
(που δεν τρώνε)
πηγαίνω φαγητό στους γάτους
που καταβροχθίζουν.

Κι ανάμεσα στους συγγενείς των πεθαμένων
κυκλοφορώ
ο συγγενής των γάτων

που είναι άγριοι και μόνοι
και ποτέ δεν μ’άφησαν
να τους χαϊδέψω.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 19, 2010

ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ…

ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ…

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Λίγες μέρες πριν άκουγα και έβλεπα από το Μέγαρο μουσικής μια εκδήλωση με θέμα
η ελληνική Ευρώπη ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων. Ανάμεσα σ’ αυτούς που μίλησαν ήταν και ένας μεγάλος Έλληνας δημιουργός, που είπε τα παρακάτω λόγια:
«Οι δυνάμεις του χάους απεργάζονται τον αφανισμό μας» !!!
Ταυτόχρονα διέκρινα τα μειδιάματα των ξένων συνέδρων που παρακολουθούσαν τον ομιλητή με τα ακουστικά της μετάφρασης.
Οι δυνάμεις λοιπόν του χάους απεργάζονται τον αφανισμό μας, ενώ
εμείς οι Έλληνες, έχουμε έρωτα με τη χώρα μας, είμαστε «εις το «Εμείς και όχι εις το Εγώ», αγωνιζόμαστε γι αυτήν, πληρώνουμε με ευσυνειδησία τους φόρους μας, τηρούμε κατά γράμμα τους νόμους, παράγουμε όλων των ειδών τα αγαθά και διαθέτουμε και εκλέγουμε άριστους πολιτικούς που θυσιάζονται για την χώρα μας. Έτσι το μόνο που μας μένει είναι να…κινδυνέψουμε με αφανισμό από τις…δυνάμεις του χάους..
Αυτά είπε λοιπόν ο ομιλητής, που μπορεί να είναι πράγματι μεγάλος και σπουδαίος δημιουργός αλλά πολιτικά είναι χαμαιλέων, που θέλει να αρέσει και από εδώ και από εκεί, ενώ όλοι θα περίμεναν ειδικά από ένα μεγάλο δημιουργό, να αρθρώσει το δικό του, τον προσωπικό του λόγο. Γιατί μόνο αυτός ο λόγος μπορεί να βοηθήσει και να προβληματίσει τους Έλληνες. Ή να σιωπήσει εντελώς αν πρόκειται ο λόγος του να είναι μία από τα ίδια. Να μας χαϊδέψει δηλαδή τα’ αυτιά και να μας απομακρύνει από την τόσο απαραίτητη για όλους μας αυτοκριτική. Άλλωστε το έργο των δημιουργών μιλάει από μόνο του και μας συνδιαμορφώνει, έτσι ώστε η σιωπή του δημιουργού, να είναι προτιμότερη από ένα παρωχημένο μετεμφυλιακό λόγο που βολεύει και την αριστερά και τη δεξιά και για να είμαι ακριβέστερος, βολεύει όλους.





Με αφορμή λοιπόν αυτό το γεγονός, σε θυμήθηκα Μάνο. Όχι τόσο για τη μουσική σου και τα τραγούδια σου, που έτσι κι αλλιώς τα κουβαλάμε πάντα μέσα μας, όσο για το λαμπερό και ανατρεπτικό σου πνεύμα. Το ρηξικέλευθο και ριζοσπαστικό.
Το λόγο σου που έδειχνε τις πληγές μας, που ενοχλούσε έντονα το ελληνικό κατεστημένο και ταυτόχρονα γινόταν λόγος ενεργοποιός.
Δεν βρίσκει πια Μάνο μου ανθρώπους στη χώρα μας που να λένε αυτό που σκέπτονται αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Κι αν υπάρξει κάποιος, τώρα πια δεν ενοχλούνται. Άλλαξαν τεχνική και τροπάρι. Απλά τον αγνοούν σα να μην υπάρχει.
Σε θυμάμαι όταν πήρες στα χέρια σου το μίζερο κρατικό ραδιόφωνο και το απογείωσες. Την ιστορία που έγραψε το Χατζιδάκειο «Τρίτο Πρόγραμμα» και επηρέασε δραστικά την ελληνική κοινωνία, με ορατές αυτές τις επιδράσεις μέχρι και σήμερα. Θυμάμαι ότι το μεγάλο σου έργο, η φωνή σου που λειτουργούσε σαν παράλληλη συνείδηση με αυτήν της βολεμένης κοινωνίας μας, ανακόπηκε από τον γερο-Καραμανλή. Το ίδιο έργο βέβαια επαναλήφθηκε και με άλλες καινοτομίες στο περίφημο περιοδικό «Τέταρτο» που ήταν πηγή ιδεών, αυτοκριτικής και απόψεων που έβλεπαν πολύ μπροστά.
Όταν πήγες Μάνο στο Λονδίνο για να χειρουργηθείς, η Μελίνα έτρεχε τρελαμένη από αγωνία να μάθει νέα σου. Κι όταν της είπαν ότι όλα πήγαν καλά, φώναξε ανακουφισμένη: «Θεέ μου, δεν ήξερα ότι τον αγαπούσα τόσο!»
Εσύ Μάνο μου απεχθανόσουν σαν τα κρίματά σου τις φιέστες τα ταραταζούμ, τις τιμητικές βραδιές, δίκην ρωμαϊκών θριάμβων, στα στάδια και στα καλλιμάρμαρα, τόσο ξένα όσο και γελοία για το προσωπικό σου μέτρο. Γιόρταζες τα γενέθλιά σου με λιγοστούς φίλους στου ΦΛΟΚΑ, χωρίς την… ανάμειξη του Υπουργείου πολιτισμού και των δημοσιογραφικών συγκροτημάτων.






Ας ξεφυλίσσουμε κάποια ανθίσματα από το ύφος και το ήθος του λόγου σου:

«Η σειρά είναι οικογένεια, σχολείο. Από κει αρχίζει ο ευνουχισμός. Μετά είναι ο στρατός, η αστυνομία, το πανεπιστήμιο. Και μετά αρχίζουν να σε επιβραβεύουν. Εάν επιζήσεις, σε εξορίζουν. Και πριν σ’ εξορίσουν, σε κάνουν γραφικό.
Ο κίνδυνος είναι να σε κάνουν γραφικό».

«Ζω μια περίεργη και παραδοσιακή κατάσταση τα τελευταία χρόνια εδώ στον τόπο μας. Επειδή τόλμησα και τολμώ να εκφράζομαι ελεύθερα και κατά την κρίση μου, χωρίς επιφυλάξεις, μια και δεν γίνεται να με σωπάσουν ή να με καταδιώξουν, μου απέδωσαν την ιδιότητα του «εθνικού υβριστή» - αφού είθισται όλα τα καλά στον τόπο μας να παίρνουν και τον τιμητικό τίτλο του «εθνικού».

«Το τραγούδι μου δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτόνωσης. Ούτε μαστίχα για το στόμα των αθλητών… Είναι μια πράξη ερωτική που μας αποκαλύπτει…»

«Πιστεύω ότι ένας προοδευτικός αριστερός μ’ ένα προοδευτικό δεξιό έχουν πολύ περισσότερα κοινά από έναν αριστερό μ’ έναν άλλο αριστερό ή έναν δεξιό με έναν άλλο δεξιό».

«Δεν είμαι φιλόσοφος, είμαι απλώς ένας ζωντανά σκεπτόμενος άνθρωπος. Επειδή όμως, η σκέψη έχει γίνει είδος πολυτελείας, στον καιρό μας…φαντάζω σαν φιλόσοφος, ενώ έχω, απλούστατα, κοινό νου».

«Όταν συνηθίζουμε στη θέα του τέρατος, αρχίζουμε να του μοιάζουμε.»

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
«….. Κι ακούγεται παντού το κάπως φαρισαϊκό μας αίτημα. Η Ταυτότητα. Να μην χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Αλλά κανείς δεν επιχειρεί να διευκρινίσει ποια στοιχεία ακριβώς συνθέτουν την ταυτότητά μας, για να φροντίσουμε να τα μαζέψουμε και να τα προφυλάξουμε επιμελώς μέσα σε πλαστική ή δερμάτινη θήκη. Και τέλος, μας είναι πράγματι απαραίτητη, με τα στοιχεία του παρελθόντος; Αρχίζω επίσης ν' αμφιβάλλω.

.
Κείνο που νιώθω σίγουρα μέσα μου είναι μια φυσική απέχθεια σ' ό,τι χρειάζεται παράσταση, σε ό,τι γραφικό. Δεν με ενδιαφέρουν οι συνήθειες του πατέρα μου και των λοιπών συγγενών, παρά μόνο στο ποσοστό που συντηρούνται μέσα μου και μ' εξυπηρετούν στο σήμερα. Κι αν αυτό που περιέχω είναι μια ένδειξη ελληνικής παράδοσης, τότε καλώς να υπάρξει. Γιατί δεν μ' αρέσει να παριστάνω τον πολύ Έλληνα. Θέλω να είμαι όσο είμαι.

Καιρός είναι η έννοια Έλληνας να δώσει τη θέση της στην έννοια άνθρωπος. Και τότες πιστεύω πως θα συνδεθούμε με μια πιο βαθιά παράδοση που, κατά σύμπτωση, είναι κι αυτή γνησίως ελληνική».

…. Κι όμως όποιος σκέπτεται και όποιος έχει τουλάχιστον την πρόσφατη συνέχεια του τόπου μέσα του, είναι σε θέση ν' αντιληφθεί πως το μόνο που δε μας χρειάζεται πια είναι το γραφικό, η παράσταση, οι αλλοτινές συνήθειες. Γιατί όλ' αυτά δεν μας ενώνουν με τους προγόνους μας, αν δεν τους έχουμε ήδη μέσα μας, τοποθετημένους ανεξίτηλα. Και γεννιέται πάλι ένα άλλο ερώτημα. Πόσο μάς είναι η παρουσία τους χρήσιμη εντός μας;

.

Και ιδιαίτερα σε τούτους τους καιρούς; Γιατί οι νεκροί, ως γνωστόν, μας συγκρατούν από το κακό, αλλά και μας κρατάνε δέσμιους στη Γη, δεν μας αφήνουν να πετάμε αν δεν τους αρνηθούμε. Χωρίς πάλι αυτό να σημαίνει πως έχουμε ανάγκη από μια χωρίς όρια παρουσία τους. Όταν μετά τον πόλεμο ο Πικιώνης με μαθητές του τοποθετούσε με περίσσεια προσοχή το ένα πετραδάκι πλάι στο άλλο στου Λουμπαρδιάρη, ο Ελύτης είχε κιόλας ανακαλύψει, με τη βοήθεια της Μαρίνας και της Ελένης του, το Αιγαίο, ο Εγγονόπουλος τα σπίτια των Ιωαννίνων κι ο Μόραλης με τον Νικολάου τις πόρτες και τα παραθύρια της Αίγινας και του Πόρου. Ο Σικελιανός έκανε παρέα με τον Σωτήρη τον Σπαθάρη στην Κηφισιά κι ο Καζαντζάκης έγραφε την "Ασκητική" του απομονωμένος στην Αίγινα. Τότες κι εγώ, γνήσιο παιδί εκείνου του καιρού, πρωτοανακάλυπτα χωρίς μεθύσια και ναρκωτικά, μονάχα με βαρύ γλυκό, τον Μάρκο, τον Τσιτσάνη και τον Δασκαλάκη. Πριν τριανταπέντε χρόνια...

ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ…

Προπαρασκευάζω τα πράγματα έτσι ώστε να αποφύγω, ει δυνατόν, τη γελοιοποίηση που μου επιφυλάσσουν οι συνάνθρωποι συμπατριώτες μου. Μεγάλο δίδαγμα οι πρόσφατοι θάνατοι επωνύμων, φίλων ή αγνώστων. Μ’ έπιασε φρίκη με τη γελοιότητα της τελευταίας συντροφιάς που παρείχαν φίλοι και εχθροί στον απερχόμενο. Με κάθε θυσία θα προσπαθήσω αυτό να το αποφύγω. Η πιο μεγάλη φιλοδοξία μου είναι το ότι θέλω να ελέγξω το θάνατό μου όσο γίνεται περισσότερο και σε όλες του τις λεπτομέρειες. Αν το καταφέρω αυτό, θα έχω ολοκληρώσει τέλεια το πέρασμά μου από τη ζωή».

Ο θάνατος μιας αληθινής και δυνατής για τον τόπο μας φυσιογνωμίας, είναι, όπως και να το κάνουμε ανακουφιστικός. Γι αυτό και τον γιορτάζουν τόσο, η πολιτεία και ο λαός, τιμώντας τον, αυτόν τον τόσο επιφανή θανόντα. Όλοι σκέφτονται: Επιτέλους δεν θα προχωρήσει άλλο, κι ακόμη, θα μπορέσουμε ν’ αποσιωπήσουμε ό,τι μας ενοχλεί, θα παρερμηνεύσουμε ό,τι μας ξέφυγε, θα εκμεταλλευτούμε τις ασάφειες και φυσικά την πνευματική ανεπάρκεια των πολιτών. Θα του κατασκευάσουμε μνημείο στα μέτρα μας: Ακίνδυνο. Θα τον κάνουμε σύμβολο-απαραιτήτως εθνικό».

Λατρεύω κάθε νέο μηχάνημα που βγαίνει και το αγοράζω. Είπα, δε, στους δικούς μου ανθρώπους, όταν πεθάνω, να μη βάλλουν καντήλια ούτε να φέρνουν λουλούδια στον τάφο μου. Αλλά να αφήνουν διαφημιστικά φυλλάδια για ό,τι καινούριο παρουσιάζει η τεχνολογία. Για να ενημερώνομαι εκεί που θα’ μαι».

Μας λείπεις Μάνο. Στα εύκολα και στα δύσκολα….





Τρίτη, Σεπτεμβρίου 14, 2010

ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ; ΘΑ ΠΑΜΕ ΠΡΟΣ ΚΑΠΟΥ;


Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Δεν ήταν λίγες οι φορές που από αυτό το βήμα επιχειρήσαμε να προσεγγίσουμε θέματα που αφορούσαν στην εθνική μας αυτογνωσία. Συχνά γίναμε δυσάρεστοι ασκώντας σκληρή κριτική για όλους εμάς τους Νεοέλληνες, εκφράζοντας όμως την αγωνία μας για το ποιοι είμαστε και που πάμε. Άλλοτε πάλι επιχειρήσαμε να αγγίξουμε τις ευαίσθητες χορδές των συμπατριωτών μας με κείμενα όπως το: «ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΝΟΙΞΗ ΠΑΝΤΟΥ» Ι και ΙΙ.
.
Υπενθυμίσαμε τον αδιέξοδο δρόμο που βάδιζε η χώρα και προβλέψαμε την κατάληξή του όταν η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ήταν μεσ’ την καλή χαρά. Φυσικά, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι μας διαβάζει ένας τεράστιος αριθμός αναγνωστών ώστε να προκαλέσουμε συζητήσεις , προβληματισμό και συλλογική ενεργοποίηση της σκέψης. Όμως όλα αυτά, υποθέτω πως γίνονται μέσα στο συγκεκριμένο κύκλο αναγνωστών που μας διαβάζουν. Άλλωστε ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης έχει την υποχρέωση να κάνει το χρέος του, έστω κι αν το αναγνωστικό του κοινό δεν είναι πολυάριθμο.
.
Όλα αυτά τα θέματα λοιπόν που προανέφερα, δεν γράφτηκαν τώρα με την γενική κρίση της χώρας (δεν είναι μόνο οικονομική) αλλά σε καιρούς ανύποπτους, για το που θα καταλήγαμε ως χώρα και κοινωνία.

Σήμερα έχω την καλή ευκαιρία να παραθέσω εδώ μερικές σκέψεις και ερωτήματα του μεγάλου Έλληνα στοχαστή και φιλόσοφου Κώστα Αξελού, από το βιβλίο του «Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ» που κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Ελλάδα.

Ενδεικτικά, ο κριτικός και συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος γράφει στα «ΝΕΑ» για το βιβλίο: «Η αλήθεια είναι πως διαβάζοντας το κείμενο αυτό του Αξελού, πάλευα να ξεπεράσω το αίσθημα της απογοήτευσης που μου προκαλούσε η ακρίβεια των στοχασμών του».

Ιδού λοιπόν μερικές σκέψεις από το βιβλίο του Κώστα Αξελού:
.
«Οι Νεοέλληνες που διατρέχουν τον κόσμο κι εγκαθίστανται λίγο πολύ παντού δεν συνδέονται ούτε μεταξύ τους ούτε με το κέντρο».
.
«Μήπως το κατεξοχήν νεοελληνικό θέαμα συγγενεύει με το μελόδραμα και το ιλαρόδραμα»;
.
«Υπάρχουν στις μέρες μας Νεοέλληνες που φθάνουν σ’ ένα ορισμένο επίπεδο.
Εκείνο που λείπει είναι η σύγκλιση του συνόλου των προσπαθειών».
.
«Η νεωτερική Ελλάδα είναι κάτι παραπάνω από ένα μουσείο και κάτι παραπάνω από μια χώρα απλώς γραφική. Είναι, όμως, και κάτι λιγότερο από μια όντως νεωτερική πραγματικότητα».
.
Η ευρωπαϊκή σκέψη διατηρεί έναν κατά πολύ ζωηρότερο διάλογο με την αρχαία σκέψη απ’ ότι η νεοελληνική σκέψη. Και η ευρωπαϊκή σκέψη είναι, επίσης,
σκέψη του επίκαιρου.
.
Οι Νεοέλληνες δεν κατασκευάζουν τον κόσμο, ούτε καν την ίδια τη χώρα τους. Δεν ξέρουν να «φτιάχνουν».Οι άνθρωποι της χώρας αυτής κοπιάζουν αλλά δεν παράγουν έργο».
.
Και βλέπουμε να αναδύεται η πολιτική (α)-συνειδησία.
Η πολιτική προέρχεται από την πόλιν (άστυ) και η σύγχρονη Ελλάδα τείνει,
από τότε που συγκροτήθηκε, να πραγματώνει το παράδοξο μιας πολιτικής πραγμάτωσης που δεν έχει κέντρο πραγμάτωσης».
.
Η μείζων αυταπάτη της νεοελληνικής συνείδησης είναι εκείνο το οποίο η ίδια
(με ελάχιστη μετριοφροσύνη) ονομάζει ελληνοκεντρισμό. Οι δύο λέξεις που συνθέτουν τον όρο είναι ελληνικές. Τι σημαίνει όμως ο όρος αυτός; Ελληνοκεντρική είναι η σύλληψη που θέλει την Ελλάδα να αποτελεί ένα κέντρο. Κέντρο τίνος πράγματος;
.
Οι χώρες που δεν δημιούργησαν τον σύγχρονο κόσμο οφείλουν να πραγματοποιήσουν ξανά και για δικό τους λογαριασμό τούτες τις κατακτήσεις αν δεν θέλουν να ζουν διαρκώς σαν φτωχοί συγγενείς,

τους οποίους από καιρό σε καιρό έρχονται να τους επισκεφθούν οι πλούσιοι συγγενείς τους για να γευθούν τη χάρη της γραφικής τους ζωής».
.
Και τα ερωτήματα που ο Κώστας Αξελός έθεσε το 1954 και βρίσκουν τις τραγικές τους απαντήσεις στη σημερινή γενική καθίζηση...
.
Πώς μια Ελλάδα καταδικασμένη να πάρει τους δρόμους της νεωτερικότητας παραμένει εγκλωβισμένη στις εσωτερικές της αντιφάσεις;
.
Γιατί δεν μπορεί παρά μόνο να γευτεί τους καρπούς της Δύσης
χωρίς να μετέχει στη δημιουργία;
.
Γιατί δεν παράγει σκέψη, και τελικά με τί ζει;
.
Θα κλείσω αυτό το σημείωμα με μια ακόμα σκέψη:
Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε και που πάμε, τόσο πιο γρήγορα θα αυξήσουμε την δυνατότητα να γίνουμε κάτι, να πάμε προς κάπου… Διαφορετικά, θα συνεχίσουμε στο πουθενά…








Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 03, 2010

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΣΑΓΗΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΓ-ΕΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου


΄Ηρθα πριν από λίγες μέρες από την Ελλάδα της σαγήνης. Από τη Λέσβο με την ηδυπαθή της Φύση που ακόμα δεν μπορέσαμε να καταστρέψουμε. Ήρθα αρχές Σεπτεμβρίου με τη Φύση να με προκαλεί να μείνω, με τη γλύκα αυτουνού του τσαχπίνη αλλά και μελαγχολικού μήνα. Το φως, του ήλιου φιλτραρισμένο πια, με μια ήπια γλυκύτητα, αντανακλούσε στην ίδια τη Φύση, στα σπίτια, στα βουνά , στη θάλασσα, στους ανθρώπους και γινόταν το πιο όμορφο και προκλητικό σκηνικό για να σε κρατήσει εκεί. Τόσο, που σου ερχόταν η διάθεση να κυλιστείς στο χώμα σαν γάτος πριν από το ζευγάρωμα…

.
Αυτή είναι η Ελλάδα της σαγήνης, της διαρκούς εγρήγορσης για την συνάντηση με την ομορφιά που δεν χορταίνεται…Η Ελλάδα της Φύσης, των νησιών μας, της αρχιτεκτονικής, της Τέχνης, της παράδοσης, της αρμονίας.

.
Από αυτήν την Ελλάδα λοιπόν, έφθασα στην Αθήνα, όπου βρέθηκα πάλι μαζί με την…Αγ-ελάδα που δεν έχει ίχνος σάρκας πάνω της, που δεν παράγει πια γάλα και που στέκεται με το ζόρι στα πόδια της.
Ξαναβρέθηκα πάλι αντιμέτωπος στη χώρα όπου οι θεσμοί και οι νόμοι έχουν μετατραπεί σε κουρελόχαρτα.

Όπου η καλοπέραση και η ευημερία διατίθενται για τους απατεώνες, τους πλιατσικολόγους, τους μιζαδόρους, που πλασάρουν τα ατομικά τους συμφέροντα ως συμφέροντα του λαού. Όπου ο πλούτος είναι για κείνους που φτιάχνουν νόμους ανήθικους, για να πουν μετά ότι το νόμιμο είναι και ηθικό…

.
Ξαναβρέθηκα στη χώρα, όπου η διαφθορά μεταγγίζεται από τον πολιτικό κόσμο στις συντεχνίες, από τις συντεχνίες στον πολιτικό κόσμο και από τους δύο μαζί στο λαό και από το λαό, πάλι πίσω.
Στη χώρα όπου η κάθε συντεχνία επιφυλάσσει για τον εαυτό της, το ναρκισσισμό τής ιδιαιτερότητας και της μοναδικότητας καθώς και την αντίληψη ότι όλοι τούς χρωστάμε….

.

Στη χώρα που είναι αιχμάλωτη των συντεχνιών, που πιέζουν αφόρητα για να κονομήσουν αυτοί και…..«Γαία πυρί μειχθήτω» για τους άλλους..
Στη χώρα των 11.000.000 όπου οι πάντες έχουν…δίκιο. Όπου οι ευθύνες είναι πάντα των άλλων, δηλαδή κανενός.
Το κατάντημα της χώρας, είναι ο καθρέφτης όλων μας.

.
Το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας , πέραν των δικών μας ευθυνών, (των πολιτών δηλαδή και του συνδικαλισμού των συντεχνιών) μπορεί να περιγραφεί ως ακολούθως: Όλες οι κυβερνήσεις, μηδέ μιάς εξαιρουμένης, έχουν ευθύνη για την δυσλειτουργία του κράτους, (του οποίου θα γινόταν επανίδρυση…) για την διαπλοκή, τη διαφθορά της δημόσιας διοίκησης, την απονομή της δικαιοσύνης στους αδύναμους, αφού όσοι είχαν πόστα οιασδήποτε εξουσίας, παρέμεναν και παραμένουν ατιμώρητοι.

.

Όσον αφορά στην οικονομία: Επίσης όλες οι κυβερνήσεις παρέδιδαν χρέη αλλά κατά κάποιο τρόπο τα χρέη αυτά ήταν ελεγχόμενα. Συγκεκριμένα: Η κυβέρνηση Σημίτη παρέδωσε χρέος 165 δις έχοντας κάνει Ολυμπιακούς αγώνες και 20.000 έργα υποδομών. Η κυβέρνηση Καραμανλή, σχεδόν διπλασίασε το χρέος, χωρίς να έχει κάνει Ολυμπιακούς αγώνες και χωρίς έργα υποδομών….Τα συμπεράσματα δικά σας.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου τώρα, προκειμένου να συγκρατήσει τη χώρα από τον κατήφορο, διάλεξε τον πιο άδικο τρόπο, επιβαρύνοντας δυσανάλογα τους μεσαίους και τους αδύνατους, ενώ οι…τζάμπα πλούσιοι δεν πλήρωσαν ακόμα. Έχει αργήσει ήδη πάρα πολύ να δημιουργήσει ελκυστικές συνθήκες για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων , ώστε να βρούν δουλειά οι άνεργοι και να κινηθεί η οικονομία. Η Εκκλησία της Ελλάδας, ποιεί την νήσσα, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει τι έχει συμβεί. Η αντιπολίτευση διαρρηγνύει θεατρικά τα ιμάτιά της για το που οδηγεί τη χώρα η κυβέρνηση!!! Ποντάροντας βέβαια στην ασθενή μνήμη των Ελλήνων..

Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να προτείνει εναλλακτική λύση, προσπαθεί να συσπειρώσει τους πολίτες εναντίον του μνημονίου, δίχως να λογαριάζει το πολιτικό κενό που θα δημιουργηθεί αλλά και τις συνέπειες που θα έχει η ελληνική οικονομία στο διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον. Συνθήματα κούφια χωρίς διέξοδο σ’ ένα κόμμα όπου ακόμα και οι συνιστώσες του δεν μπορούν να συνυπάρξουν…
Το Κ.Κ.Ε. συνειδητά δεν προτείνει εναλλακτικές προτάσεις. Απλά επιθυμεί την ανατροπή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, και ονειρεύεται τη νεκρανάσταση του πατερούλη Στάλιν και των Σοβιέτ, αδιαφορώντας για το αξίωμα της Ιστορίας ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

Γιατί τέτοια στενοκεφαλιά; Μα επειδή, ενώ ο έρμος ο Λένιν είπε (και πολύ σωστά) ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, οι κομμουνιστές φρόντισαν να κάνουν θρησκεία τον κομμουνισμό!!! Αντικαθιστώντας έτσι το ένα όπιο με ένα άλλο…

O ΛΑ.Ο.Σ. δεν τολμά βέβαια να προτείνει κάτι, για να μην αποκαλυφθούν οι…απώτερες προθέσεις του. Αρκείται στο να εκμεταλεύεται τις διαφωνίες και τα εσωτερικά προβλήματα της Ν.Δ. για να επωφεληθεί πολιτικά από το χώρο της δεξιάς.

.
Το πιο μεγάλο έλλειμμα που έχει η χώρα αυτή τη στιγμή, είναι αυτό των πολιτικών κομμάτων, που θα είχε το κατάλληλο πολιτικό προσωπικό, που δεν θα δίσταζε να κάνει τομές, να εκπαιδεύσει πολιτικά τον ελληνικό λαό, να έχει προτάσεις, συγκεκριμένους στόχους και να ξέρει πως θα φτάσει σ’ αυτούς.
Ξέρετε πότε θ’ αποκτήσουμε τέτοια κόμματα και πολιτικούς; Όταν αλλάξουμε εμείς… Το βλέπετε να γίνεται γρήγορα;;;
Θα ξαναπάω σε λίγο στη Λέσβο να πάρω ανάσα και ξανάρχομαι…



Οι πίνακες είναι της Νίκης Ελευθεριάδη που κατάγεται από την Πέτρα της Λέσβου


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος