Δευτέρα, Απριλίου 26, 2010

ΤΟ ΝΕΡΑΝΤΖΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ


Του Φαίδωνα Θεοφίλου

Ήμουν χωμένος βαθιά στην πολυτελή πολυθρόνα μου κοιτώντας τις επιχρυσωμένες μπαρόκ ροζέτες στο ταβάνι του τεράστιου θεάτρου. Παλιό αλλά αναπαλαιωμένο θέατρο, από κείνα που κάποια εποχή ήταν ο δείκτης του μεγαλείου της χώρας.
Βρισκόμουν στο Πόζναν της Πολωνίας, προσκεκλημένος από το υπουργείο πολιτισμού της χώρας του Σοπέν, με πρόταση της Ένωσης Πολωνών ποιητών και συγγραφέων, στο Ποιητικό Φεστιβάλ του Νοέμβρη. (Listopad Poetycki) 1992. 102 σύνεδροι από διάφορες χώρες.
.
Το πρόγραμμα μεγάλο και ενδιαφέρον. Είχαμε ήδη επισκεφθεί κατά μικρές ομάδες σχολεία του Πόζναν (Γυμνάσια και Λύκεια) και άλλων μικρών πόλεων, όπου μιλήσαμε για την τέχνη της ποίησης και είχαμε μοναδικές συζητήσεις με τα παιδιά που έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για την παρουσία μας εκεί και ανυπόκριτο ενθουσιασμό.
Τώρα σ’ ένα γεμάτο θέατρο όχι μόνο από συνέδρους αλλά και νεολαία που είχε κατακλύσει όλους τους χώρους του θεάτρου και επειδή δεν υπήρχαν πια θέσεις, είχαν καθίσει στους διαδρόμους. Έτσι δεν μπορούσε πια ούτε να μπει ούτε να βγει κάποιος.
.
Η βραδιά περιλάμβανε τον ποιητικό Μαραθώνιο। Μια διαδικασία όπου ο κάθε σύνεδρος- ποιητής, (γιατί υπήρχαν και πεζογράφοι και μεταφραστές προσκεκλημένοι) θα διάβαζε ένα ποίημά του στη γλώσσα του, το οποίο αμέσως μετά θα απαγγελλόταν στα Πολωνικά. Όλα επί σκηνής. Στο τέλος θα ακολουθούσαν χοροί. (Ελληνικοί παρακαλώ! που θα χόρευαν σπουδαστές και σπουδάστριες χορευτικών σχολών, με ελληνικές λαϊκές ενδυμασίες και ελληνική μουσική φυσικά) Αυτό δεν το ξέραμε από την αρχή. Μας το φύλαγαν για έκπληξη! Και όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες και βγήκαν τα πρώτα δίμετρα παλικάρια και οι πανέμορφες κοπελιές, σείστηκε το θέατρο!!!
.
Στην αρχή άνοιξε τη βραδιά ο Πιοτρ, ένας κεφάτος σαραντάρης άντρας, που μιλούσε συνεχώς για την Ελλάδα। Αισθάνθηκα λίγο άβολα, αφού στο θέατρο ήμασταν δύο Έλληνες μόνο. Συνεχίζοντας ο Πιοτρ, αναφέρθηκε στην ποίηση, τονίζοντας ότι η Ελλάδα ήταν και είναι και σήμερα η μήτρα της ποίησης και αναφέρθηκε από τον Όμηρο ως τους σημερινούς ζώντες ποιητές!! Μιλούσε με τέτοιον ενθουσιασμό και πάθος, που τον μετέδωσε και στο κοινό που σιγά-σιγά ανέβαιναν οι θερμοκρασίες του। Λίγο αργότερα κατάλαβα, ότι ο λόγος που έκαναν τη βραδιά ελληνική, ήταν αφενός η αγάπη τους για την Ελλάδα των Τεχνών και των Γραμμάτων, αλλά και η άποψή τους ότι έτσι ανέβαζαν το επίπεδο της μεγάλης αυτής εκδήλωσης του Φεστιβάλ, αφ’ ετέρου। Δίπλα μου ο Γερμανός ελληνιστής και μεταφραστής Kurt Bremer, μου είπε με παράπονο: «Είδες πως σας υποδέχονται εσάς τους Έλληνες; Ενώ εμένα δεν μου μιλούσαν όταν έμαθαν πως είμαι Γερμανός». Η ιδέα σου είναι του απάντησα, κοιτάζοντας την κάρτα μου με τον αριθμό 47. Αυτή ήταν η σειρά του ονόματός μου, σύμφωνα με την αλφαβητική ακολουθία του Πολωνικού αλφάβητου για ν’ ανέβω στη σκηνή να διαβάσω το δικό μου ποίημα. Έχω πολύ ώρα ακόμα σκέφθηκα και χαλάρωσα μέσα στην πολυθρόνα μου απολαμβάνοντας τον Πιοτρ και τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού, που έμοιαζε να κάνει διάλογο με τον παρουσιαστή, ο οποίος μιλούσε, σα να βρισκόταν σε διαρκή μέθη. Κάποια στιγμή ολοκλήρωσε την ομιλία του για να αρχίσει την κλήση των συνέδρων-ποιητών επί σκηνής. Συνεπαρμένος όμως όπως ήταν και θέλοντας να συνεχίσει την ευφορία που δημιούργησε με θέμα την Ελλάδα και τους Έλληνες ποιητές, παραβίασε τη σειρά.

Έτσι, άκουσα ξαφνιασμένος να με καλεί πρώτο στη σκηνή: «Φαίδων Θεοφίλου- Ελλάς». Η ταραχή μου να βρεθώ από την απόλυτη χαλάρωση, στην μέγιστη εγρήγορση, δεν ήταν και μικρή. Κατάφερα όμως να βρεθώ στη σκηνή χωρίς να δείξω την ταραχή μου. Το κοινό χειροκροτούσε ενθουσιασμένο μέσω εμού, το κλίμα για την Ελλάδα που «μαγείρεψε» ο Πιοτρ και που το κοινό ρουφούσε, όπως η διψασμένη γη το νεράκι. Διάβασα σε απόλυτη σιγή το ποίημά μου, «Στη Σαπφώ». Ιδού λοιπόν το ποίημα:



ΣΤΗ ΣΑΠΦΩ

Άρωμα νεραντζιάς
πνέει στο στόμα σου.

Τραγουδάς,
και τρέχω
τους φλογισμένους τόνους να μαζέψω
τις λέξεις που ανακλούν το φως.

Στο μυρωμένο θάλαμο
γλιστρώ σαν κλέφτης
την ώρα που το σεληνόφως
τη κλίνη σου αγγίζει.

Με την ορμή της άνοιξης
ανθίζει ο έρωτας στο στήθος σου
κι η νύχτα να μας ενθαρρύνει.

Η ροδαυγή μας βρίσκει στο γιαλό.

Του πρωινού η αύρα
τα σώματά μας αντιγράφει.

Εγώ, την αφή δικαιώνω.
Με τα δάχτυλα μεταλαμβάνω το σώμα
που μέσα του κατοίκησεν η Ποίηση.

Ύστερα…έφυγες.
Έτσι ξαφνικά.

Πέρασαν μόλις
δυόμισι χιλιάδες χρόνια από τότε
και τ’ άρωμα της νεραντζιάς
στο θάλαμό σου να πλανιέται…

Μόλις ο πρόεδρος των Πολωνών ποιητών και συγγραφέων Nicosa Chadjinikolaou (ελληνικής καταγωγής) διάβασε το ποίημα και στα Πολωνικά, το κοινό σηκώθηκε όρθιο και χειροκροτούσε με ενθουσιασμό. Τα μέλη της οργανωτικής επιτροπής στην πρώτη σειρά, κοιτάζονταν μεταξύ τους και χαμογελούσαν ικανοποιημένα για την αντίδραση του κοινού. Εγώ, σχεδόν αμήχανος, υποκλίθηκα και πήγα να κατέβω από τη σκηνή. Τα χειροκροτήματα δυνάμωσαν και με γύρισαν πίσω. Υποκλίθηκα ξανά, στάθηκα για λίγο και κίνησα πάλι να φύγω. Τα χειροκροτήματα πάλι δυνάμωσαν και μαζί με φωνές «μπράβο» -«μπράβο» με πισωγύρισαν στη σκηνή. Έβαλα το χέρι στην καρδιά, υποκλίθηκα πάλι και έκανα νόημα στον πρόεδρο να κατέβει πρώτος και ν’ ακολουθήσω. Με είχε κυριεύσει ένα αίσθημα φυγής. Πράγματι. Ο πρόεδρος κατέβηκε και τον ακολούθησα, κάτω από τα χειροκροτήματα που τώρα είχαν πάρει ένα ρυθμικό χαρακτήρα. Δεν ξαναγυρίσαμε όμως πια και με ανακούφιση βρέθηκα στις πρώτες σειρές των θεατών. Εκεί σηκώθηκε ένας τριανταπεντάρης άντρας (φιλόλογος όπως έμαθα αργότερα) με αγκάλιασε, με φίλησε τρεις φορές, όπως συνηθίζουν εκεί, και μου έβαλε στο χέρι ένα…νεράντζι!!!! Το κοίταζα με έκπληξη και με συγκίνηση άφατη. Τον ρώτησα πως το ήξερε ότι θα συνέδεα το άρωμα της νεραντζιάς με την παρουσία της Σαπφούς στο ποίημα; Αφού με κοίταξε απολαμβάνοντας την έκπληξή μου, μου, είπε ότι από το σύνολο των ποιημάτων των συνέδρων-ποιητών, η οργανωτική επιτροπή διάλεξε 10 ποιήματα που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα της πόλης του Πόζναν. Μεταξύ αυτών ήταν και το ποίημα «ΣΤΗ ΣΑΠΦΩ». Δάγκωσα το νεράντζι κι ένιωσα, άρωμα νεραντζιάς να πνέει στο στόμα μου. Ταυτόχρονα, είχα την αίσθηση πως έκανα και μια βαθιά χαρακιά στη μνήμη, που δεν θα έσβηνε ποτέ…
Από αριστερά: Ο Πρόεδρος των Πολωνών συγγραφέων Nikosa Chadjinikolaou διαβάζει το ποίημα στα Πολωνικά. Στο μέσον ένας δημοσιογράφος της πολωνικής ραδιοφωνίας, μεταδίδει την εκδήλωση. Δεξιά Ο Φ. Θεοφίλου


Πέμπτη, Απριλίου 22, 2010

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

Εδώ θα αναρτώ πότε-πότε ποιήματα φίλων που θα επιλέγω προσωπικά. Έτσι ώστε να παρουσιάζω τις πιο καλές στιγμές από το έργο τους, αλλά και να συστεγαζόμαστε σε μια καλή παρέα που δεν τελειώνει. Οι πολύ γνωστοί και υπερβολικά προβεβλημένοι ποιητές, είναι, υποθέτω, παρόντες σε κάθε σπίτι και σε κάθε πολιτιστικό κέντρο των Δήμων που προγραμματίζει εκδηλώσεις με βαρύνουσα κουλτούρα. Εγώ θα σας γνωρίζω τους φίλους μου ποιητές που είτε μοιραστήκαμε ένα μέρος της ζωής μας είτε τους θεωρώ φίλους μου επειδή η ποίησή τους μας φέρνει κοντά. Φυσικά θα είμαι κι εγώ παρών με δικά μου ποιήματα στην παρέα και όσοι πιστοί προσέλθετε.

Φαίδων Θεοφίλου



Θανάση Βενέτη




Ο ΚΟΣΜΟΣ




Καθημερινά ανακαλύπτω ρωγμές


στο σώμα μου


Ο πατέρας που επέστρεψε


χωρίς ποτέ να εμφανιστεί.


Η μάνα που χάθηκε


χωρίς ποτέ να λείψει.


Η αδερφή που καπνός ήταν


και καπνός παρέμεινε.




Πέφτουν σοβάδες στα όνειρα


και υγρασία στα θεμέλια.




Το χάος στους αρμούς μου αυξάνεται


καθώς οι θάλασσες που πέρασα ξεράθηκαν


καθώς τα σύννεφα που ήπια


ξαναφάνηκαν.




Μένει η αγάπη:


χαμογελά- κι εκεί αρχίζει ο κόσμος


εκεί και τελειώνει.




Ένας κόσμος μικρός - σαν το σώμα μου.


Αόρατος - σαν τα δάκρυά μου.
















Τρίτη, Απριλίου 20, 2010

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΚΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 67


Από τον Σπύρο Δαρσινό

Ήταν η δεύτερη μέρα της δικτατορίας θυμάμαι
όταν ήρθε με το Τζιπ στο χωριό μας εκείνος ο
λοχαγός του Α2 μαζί με τον υπομοίραρχο της χωροφυλακής
Νεμέας για να μας μιλήσει για την «επανάσταση».

Ο δύο ημερών δικτατορικός πρόεδρος του χωριού είχε στείλει
από νωρίς τα οπλισμένα Τ.Ε.Α. από πόρτα σε πόρτα για να
μας διατάξουν να μαζευτούμε όλοι οι άνδρες το βράδυ στις 8 στο καφενείο του "κοντού" που θα μας μιλήσει ο λοχαγός.

Τα ΤΕΑ απαρτίζονταν από συγχωριανούς που πριν δυό μέρες
σπάζαμε μαζί το καρβέλι στο γόνατο για να φάμε κολατσιό
στη γράνα και γυρίζαμε από στόμα σε στόμα την ίδια δραμιζάνα κρασί και σήμερα

μας σημάδευαν με το δάχτυλο στη σκανδάλη.

Μέχρι νάρθει ο λαχαγός τον περιμέναμε στριμωγμένοι και
σιωπηλοί στο στενόχωρο καφενείο του "κοντού"
Όταν μπήκε μέσα η πρώτη του κουβέντα ήταν να μην
τον διακόψει κανείς όση ώρα θα μιλάει.

Κάπου εκεί στη μέση της ....ομιλίας του, έσουρα σιγά- σιγά
στην πίσω πόρτα του καφενείου και βγήκα στην πίσω αυλή.
Ο σπαρμένος καμπάκος στα πόδια μου ήταν σκοτεινός
τ' άγουρα στάχια του περίμεναν την ΑΥΓΗ

για να σηκώσουν κεφάλι.

Άνοιξα το πορτί της αυλής και βγήκα σ' ένα μικρό πλάτωμα
που ήταν σαν εξώστης του καμπάκου.

Ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο
και είπα με βουρκωμένο πείσμα:
Εδώ θα περιμένω, θα περιμένω εδώ, μέχρι να ‘ρθει η ΑΥΓΗ.




Πέμπτη, Απριλίου 15, 2010

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ " Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΗΣ ΜΑΣΚΑΣ"

.
Οι εκδόσεις "ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ" έχουν την ευχαρίστηση να σας
καλέσουν στην παρουσίαση του βιβλίου,
τού σκηνοθέτη και συγγραφέα
ΝΙΚΟΥ ΠΕΡΕΛΗ
Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΗΣ ΜΑΣΚΑΣ
που θα γίνει
την Δευτέρα 19 Απριλίου 2010 και ώρα 1930
στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών)
Ακαδημίας 20
.
Για τον συγγραφέα και το βιβλίο του θα μιλήσει
ο ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ
Αποσπάσματα θα διαβάσει ο ηθοποιός
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ
.
Σύντομες αναφορές θα κάνουν:
Ο ηθοποιός ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΛΗΝΑΙΟΣ
και ο δικηγόρος ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
Την εκδήλωση θα χαιρετίσει
ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΤΣΑΚΙΡΕΛΛΗΣ
Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Ο Νίκος περέλης αφηγείται την περιπετειώδη πορεία ενός καλλιτέχνη, δεμένου στο ουτοπικό του όνειρο, μέσα στις σύγχρονες συμπληγάδες. Μια πορεία γεμάτη ανατροπές που ο ερωτικός της οίστρος την οδηγεί από τα καφτά κράσπεδα της δεκαετίας του 1940 στο σήμερα. Γνωστά πρόσωπα της πολιτικής, του θεάτρου, της δημοσιογραφίας, της κριτικής, του πλούτου, αποτυπώνουν την παρουσία τους στα δρώμενα και συγκροτούν ένα κολασμένο ιστό που διαμορφώνεται μέσα από την πειστική αναπαράσταση πολυποίκιλων δρώμενων. Με πρωταγωνιστή το θεατρικό παρασκήνιο και το αγωνιστικό του περιθώριο, η αφήγηση ιστορεί αυτό που δεν φαίνεται, αυτό που φθείρει, αυτό που εγκλωβίζει, αυτό που αποπροσανατολίζει. Με τη σαφήνεια των ντοκουμέντων και του άμεσου λόγου, τεκμηριώνονται αθέμιτες συγκρούσεις, παράλογες τακτικές και σκοτεινές διαβουλεύσεις, που σαν ιστός αράχνης προσπαθούν να εγκλωβίσουν την αλήθεια και τη συνέπεια. Ένας ιστός που στηρίζεται και διαμορφώνεται από υπουργούς, συγγραφείς, εφοπλιστές, τραπεζίτες, διευθυντές, δημοσιογραφους, συγκροτήματα, ηθοποιούς, σκηνοθέτες.

Παρασκευή, Απριλίου 09, 2010

ΠΩΣ ΝΑ ΑΣΚΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΉ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Φαίδων Θεοφίλου

Οι Έλληνες πολίτες μπορούν καθημερινά, αν θέλουν, να ασκούν οικονομική πολιτική
αλλά και εξωτερική πολιτική υπέρ της χώρας μας μέσα στην καθημερινότητά τους. Μην απορείτε. Είναι απλό όσο και αυτονόητο:

Αν λοιπόν όλοι εμείς που έτσι κι αλλιώς κάνουμε τα ψώνια μας καθημερινά, επιλέξουμε τα καλά ελληνικά προϊόντα, θα συμβούν τα εξής σημαντικά:
.
α. Θα επιβραβεύσουμε με την αγορά μας τον υπεύθυνο και ανταγωνιστικό Έλληνα παραγωγό αλλά και όλα τα συναφή επαγγέλματα που έχουν σχέση με την παραγωγή του συγκεκριμένου προϊόντος που αγοράζουμε.

και β. Θα τονώσουμε την ελληνική αγορά και θα βοηθήσουμε την οικονομία της χώρας μας.
.
Αλλά όχι μόνο οι πολίτες της Ελλάδας μα και οι Έλληνες της διασποράς μπορούν να αγοράζουν και να ζητούν ελληνικά προϊόντα σε όποιο μέρος της γης βρίσκονται, δημιουργώντας έντονη ζήτηση για τα ελληνικά προϊόντα, ενισχύοντας έτσι κι εκείνοι την οικονομία της Ελλάδας που βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή। Το Συμβούλιο Αποδήμου Ελληνισμού (ΣΑΕ) θα μπορούσε να δραστηριοποιηθεί προς αυτή τη κατεύθυνση, ενημερώνοντας τους ομογενείς μας.
Μικρά πράγματα που θα έχουν μεγάλα αποτελέσματα.
.
Τώρα, η εξωτερική πολιτική που μπορεί να ασκήσει καθημερινά ο Έλληνας, βασίζεται στο ίδιο σκεπτικό:
Όσα προϊόντα δεν παράγουμε και αναγκαστικά πρέπει να αγοράσουμε ξένα, τότε οι αγορές μας ας κατευθύνονται σε προϊόντα χωρών που διάκεινται φιλικά στη χώρα μας. Π.χ. Γαλλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, ιταλικά. Μ’ αυτόν τον τρόπο, αναγνωρίζουμε έμπρακτα την φιλικότητα των χωρών αυτών, ενώ στις άλλες δείχνουμε πόσο μεγάλη είναι η πειθώ της αγοραστικής δύναμης….

Ήρθε λοιπόν η ώρα, οι λαλίστατοι Έλληνες να συνειδητοποιήσουμε την αξία της σιωπής αλλά κυρίως το πώς μετατρέπεται ο όποιος πατριωτισμός διαθέτουμε, σε απλή όσο και αποτελεσματική πράξη, μιας πολιτικής της καθημερινότητας που θα ωφελήσει όλους μας...

Τρίτη, Απριλίου 06, 2010

Η ΓΟΗΤΕΊΑ ΤΟΥ ΑΝΩΦΕΛΟΥΣ

Ανάμεσα στα κείμενα που παρουσιάζουν ξεχωριστό ενδιαφέρον, φιλοξενώ εδώ, όπως συχνά το συνηθίζω, το παρακάτω κείμενο που νομίζω ενδιαφέρει όσους απλά σκέπτονται.



Του Γιώργη Γιατρομανωλάκη
ομότιμου καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέα



Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΩΦΕΛΟΥΣ
Οι απεριόριστες δυνατότητες της τηλεόρασης για ενημέρωση, ψυχαγωγία και εκπαίδευση, ο λαϊκός και απροσποίητος (όπως θα όφειλε να είναι) χαρακτήρας της και το αναλογικά χαμηλό κόστος λειτουργίας (σε σχέση με τις εκπαιδευτικές δαπάνες λ.χ.) είναι στοιχεία που κανονικά θα μπορούσαν να κάνουν την ΕΡΤ μια επιβλητική, τολμηρή και ευφάνταστη ακαδημία λόγου και θεάματος, ψυχαγωγίας και κριτικής, ενημέρωσης και στοχασμού, πολιτικής και φιλοσοφίας. Το ίδιο και η Παιδεία μας θα μπορούσε να είναι αγαθή και δημιουργική δύναμη στην υπηρεσία του έθνους, όπως άλλωστε και κάθε οργανισμός κοινής ωφέλειας.
Αντ’ αυτού η ΕΡΤ (και κατ’ αναλογία και κάθε δημόσιος οργανισμός) εκφράζει και μάλιστα έντονα το γνωστό νεοελληνικό σύνδρομο: ακριβοί στο ανωφελές και στο ανούσιο, φτηνοί στο ωφέλιμο και στο ουσιώδες। Το γεγονός λ.χ. ότι χρόνια τώρα η φιέστα του Γιουροβίζιον συνιστά το υπέρτατο όραμα της ΕΡΤ όχι μόνο δείχνει έλλειψη φαντασίας, προσβάλλει όλους εμάς τους θεατές, επειδή απλούστατα οι εκάστοτε υπεύθυνοι πιστεύουν ότι αυτού του είδους τα θεάματα είναι που μας ταιριάζουν.

.
Η ουσία της Δημοκρατίας είναι Παιδεία, η αρετή της μάθησης. Αν λοιπόν η ΕΡΤ,
ή το σχολείο γενικότερα, αντί να παιδαγωγεί, επιμένει στο στρεβλό και στο ανόητο, τότε ουσιαστικά καταλύεται η δημοκρατία, επειδή η δημοκρατία ευνοεί τον κριτικό και ατίθασο λόγο, την εικονοκλαστική ιδεολογία και την αειφόρο ανάπτυξη της κριτικής σκέψης।
.
Προφανώς υπάρχουν στην αντίπερα όχθη τα εκμαυλιστικά ποσοστά τηλεθέασης της ιδιωτικής τηλεόρασης। Αλλά γι αυτά υπάρχει η δημόσια τηλεόραση, όπως άλλωστε και η δημόσια Παιδεία: για ν;α δείχνουν πως το φτηνό όσο και να λάμπει παραμένει έωλο και ανωφελές।
.
Τις ημέρες αυτές, όλοι πιανόμαστε από τα μαλλιά μας στην προσπάθεια να μη βουλιάξουμε μέσα στα τοξικά απόβλητα της εθνικής μας οικονομίας। Ωστόσο όπως όλοι τελικά ομολογούν, αυτός ο επαπειλούμενος πνιγμός οφείλεται στην έλλειψη αξιοκρατίας και αξιοπιστίας, οφείλεται δηλαδή σε ένα σύστημα αντιπαιδαγωγικό και αντιπνευματικό। Το διαρκές έλλειμμα της Παιδείας και του πολιτισμού μας γενικότερα δεν φαίνεται να μας απασχολεί। Και όμως από κει ξεκινούν όλα। Από τα τοξικά απόβλητα μιας ανούσιας και ανωφελούς Παιδείας, μέρος της οποίας είναι και η ΕΡΤ.


Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος