Παρασκευή, Αυγούστου 14, 2009

Παραμονή Δεκαπενταύγουστου



Μεταμεσήμερο. Ζέστη με ένα ελαφρύ αεράκι στη φύση.
Αύριο, στην Παναγία την Γλυκοφιλούσα της Πέτρας, 5 χιλ. από το
κτήμα μου θα γίνει η περιφορά της εικόνας παραλιακά.


Πολλοί που θα έχουν πραγματοποιήσει τα τάματά τους στη Θεοτόκο σήμερα, θα φέρουν αύριο τα προβλήματά τους ό,τι τους βασανίζει τέλος πάντων μπροστά στη εικόνα Της παρακαλώντας για βοήθεια. Οι άνθρωποι πάντα γίνονται καλοί όταν…πονούν.


Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια όλα αυτά ή τα γεννά η ανάγκη των ανθρώπων να πιαστούν από κάπου. Δεν θα θέσω βέβαια θέμα εδώ για το αν υπάρχει Θεός, αφού ο ίδιος ο άνθρωπος δεν κάνει αρκετά για τον εαυτό του και την κοινωνία που ζει. Άλλωστε και όσοι ιερωμένοι «περνούν καλά» στην εκκλησία, δεν ξέρουν και οι ίδιοι αν υπάρχει Θεός. Θα έπειθαν για την πίστη τους, (και εμάς) αν έβγαιναν στο δρόμο να συγκρουστούν με κάθε είδους εξουσία (και της εκκλησίας) για την αδικία, την ανισότητα, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση, την αυθαιρεσία, τη στέρηση. Αλλά προτιμούν να περνούν καλά με το Θεό της σιγουριάς του μισθού και της καλοπέρασης παντός είδους…


Όσοι λοιπόν δεν έχουν που να ακουμπήσουν, ας στηριχτούν στον εαυτό τους.
Κάνει πολλή ζέστη. Το ελαφρύ αεράκι είναι σα να ζητάει συγγνώμη γι αυτό.
Κλείνω τα παράθυρα να γίνει σκοτάδι στο δωμάτιο, να μη μπαίνει και η ζέστη κι αφήνω τη «συγγνώμη» της να περνά από το μικρό βορεινό παραθυράκι που είναι δίπλα στο κρεβάτι μου. Δεν θα κοιμηθώ. Απλά θα περιφέρω τη σκέψη μου γύρω από το περίγραμμα του σώματός μου για να χαλαρώσω.


Το βραδάκι; Όχι δεν θα πάω στην Πέτρα. Δεν θα αναμειχθώ με την παλίρροια του κόσμου που θα χαίρεται το πανηγύρι. Δεν θα παρακολουθήσω την επίδειξη δεξιοτεχνίας των αλόγων και των επηρμένων καβαλάρηδων στην πλατεία της πόλης. Δε θα αγοράσω κάτι από το ατέλειωτο παζάρι κατά μήκος της παραλίας. Δεν θα καθήσω σε καμιά από τις πολυάριθμες ταβέρνες που θα σφύζουν από κόσμο με τη μουσική να εκφράζει περισσότερο τα ντεσιμπέλ παρά τον εαυτό της. Κάνει ζέστη. Τα τζιτζίκια που πάντα τα πήγαιναν καλά με τη σιωπή, σε σπρώχνουν απαλά στον ύπνο…


Τι θα κάνω τελικά το βράδυ; Μα, ή θα ρεμβάσω κάτω από την κληματαριά, παρέα με την νυχτερινή ανάσα των δέντρων κι ένα κρύο ροζέ, ή που θα τρέχω προς τα ενδότερα της ψυχής μου.


Το πρώτο έργο είναι του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ που έχει τίτλο: "Η Παναγία της Πέτρας.
Το δεύτερο είναι του Γ. Κοεμτζόπουλου σε γυαλί


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος