Τετάρτη, Φεβρουαρίου 11, 2009

H ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ



Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου
Από το Αθωνικό Απόδειπνο

Και ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι στο νου. Έρχεται ένα φως. Τότε έχεις μια άλλη αίσθηση. Τότε το κατανοείς καλά. Όχι ως προς το ετυμολογικό. Μα με μια κατάνυξη και συναίσθηση και Θεία θαλπωρή. Και λες: Τι άλλο να λέω; Παρά μόνον, πάλιν και πολλάκις και συνεχώς: Κύριε ελέησον. Δίχως να βαριέσαι. Δίχως να κουράζεσαι. Αυτό τα λέει όλα. Δεν θέλει άλλα και πολλά. Μόνο ποιητικά μπορεί κανείς μερικές φορές να εκφρασθεί. Η προσευχή είναι ποίηση. Όλες οι προσευχές είναι ποιήματα. Οι ποιητές νιώθουν τους συνανθρώπους τους και τους παρηγορούν, όπως οι άγιοι. Είναι μεγάλη η ευλογία να συναντάς ένα ποιητή κι ένα άγιο. Οι άγιοι δεν θέλουν να αφήνουν πίσω τους ίχνη. Οι άνθρωποι μόνο αφήνουν πάνω τους τ’ αχνάρια της κακίας τους. Κύριε ελέησέ τους, δεν ξέρουν τι χάνουν και τι κάνουν.
……………………
Η μεγαλύτερη φιλανθρωπία είναι η προσευχή κι ας μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Είναι η μεγαλύτερη ιεραποστολή κι ευεργεσία του κόσμου. Τα πολλά λόγια δεν αναπαύουν. Η προσευχή για τους άλλους, επηρεάζει θερμότερα. Η αγάπη είναι αβίαστη και πάντα μια θυσία. Η αληθινή προσευχή δεν είναι ηδονική ανάπαυλα, μα ορθοστασία, περπάτημα στις μύτες σε τεντωμένο σκοινί. Στην αληθινή προσευχή δεν δίνουμε το περίσσευμα του χρόνου, μα τις πιο καλές και αποδοτικές ώρες μας, τις κύριες ώρες της ημέρας, της ζωής μας. Κύριε συγχώρεσέ με για όσα είπα κι έγραψα, που δεν τα ζούσα και τα πίστευα ακόμη, που απέφυγα να μιλήσω για τις ήττες και τις αποτυχίες μου κι ήθελα να μιλώ μόνο για νίκες. Δείλιαζα γιατί δεν είχα μετανοήσει. Κύριε ελέησον.
------------------------------------------------------------------


Ίσως με ρωτήσετε αν είμαι στα καλά μου που ασχολούμαι με το παπαδαριό που τόσα του έχω σούρει και άλλα τόσα πρόκειται να του σούρω στα χρόνια που έρχονται…
Μου αρέσει όμως το γνήσιο, όχι το αμφοτεροβαρές. Τιμώ την προσήλωση στο πιστεύω του καθενός. Όχι όμως στο εμπόριο της οποιασδήποτε πίστης. Τιμώ και σέβομαι αυτόν που δεν περιμένει τίποτα, παρά μόνο την ένωσή του με το μέγα φως που ο ίδιος ονομάζει Θεό του. Όχι την ματαιοδοξία των αρχιμανδριτών και των δεσποτάδων που επιδιώκουν την είσπραξη εξύμνησης της τάχα αγιοσύνης τους, μαζί με τους ερωτικούς ακκισμούς κάποιων κυριών. Αυτός ο Μοναχός, το απλό κείμενο του οποίου διαβάσατε πιο πάνω, είναι ένα μικρό και σταθερό φως. Το ίδιο φως είναι και ο άθεος που υπηρετεί ανθρώπινες αξίες χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα…
*
Ο Μοναχός μπήκε εδώ σαν ένα κεράκι ελπίδας, απέναντι σ’ εκείνους που χρησιμοποιούν την Υποκρισία ως εσώρουχο της δήθεν αγιοσύνης τους. Γνωρίζω να ξεχωρίζω την ήρα από το σιτάρι, όπως και στην κοινωνία. Δυστυχώς φαίνεται πως στην εκκλησία και στα μοναστήρια το σιτάρι είναι ελάχιστο. Αντίθετα στην κοινωνία μας, μάλλον είναι περισσότερο απ’ ότι θα περίμενε κανείς. Δεν αναφέρομαι βέβαια στις αδυναμίες των ανθρώπων, που όχι μόνο είναι απόλυτα φυσιολογικές αλλά συχνά οι άνθρωποι φαντάζουν και όμορφοι μέσα στις αδυναμίες τους. Αναφέρομαι στην ενεργητική και συνειδητοποιημένη παλιανθρωπιά. Αναφέρομαι στην υποκρισία που χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την επίτευξη υλικών και άλλων στόχων. Αναφέρομαι στην πονηρία της ύαινας και στην αρπακτικότητα του κορακιού.
*
Στην πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε κανένα Θεό. Αλλά τον βρωμερό και δυνάστη της ζωής μας, Θεό των ιερωμένων της πιάτσας και της καπατσοσύνης, που προσπαθούν να μας τον επιβάλλουν για να μας χειραγωγούν, τον φτύνουμε κατά πρόσωπο και τον απωθούμε μακριά μας. Αντίθετα: Τον ταπεινό, γαλήνιο Θεό της Αγάπης του Μοναχού, τον γλυκύ, σαν την έναστρη νύχτα Θεό, τον σεβόμαστε και τον τιμούμε. Ίσως κάποτε και να φιλιωθούμε μαζί του…
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος