Παρασκευή, Φεβρουαρίου 06, 2009

Ο ΠΡΩΙΝΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Αν κάτι εκτιμώ ιδιαίτερα στους ανθρώπους είναι η ικανότητά τους να ενθουσιάζονται ανεξαρτήτως ηλικίας αλλά κυρίως όταν έχουν διανύσει μερικές δεκαετίες, να ενθουσιάζονται με μουσικές , με κείμενα , με ποιήματα.
**********
Είναι αίσθηση δυνατή, νεανική ελπιδοφόρα, παρήγορη. Εγώ ενθουσιάζομαι επίσης κατά καιρούς αλλά και ο διαρκής ενθουσιασμός , δεν είναι καλό.. αλλά μ' αρέσει να περπατώ και σε δρόμους θλίψης γιατί πιστεύω πως στη χαρά συμμετέχει κυρίως το σώμα, όλη η ενέργεια απορροφάται στις δυνατές κινήσεις του χορού, στα δυνατά τραγούδια και το μυαλό παρατηρεί και χαίρεται, στους δρόμους όμως της θλίψης και της μελαγχολίας, που δεν είναι ότι τους επιδιώκεις , αλλά υπάρχουν, το μυαλό έχει τον πρώτο ρόλο και εισχωρεί στο βάθος όλων των πραγμάτων και αναλύει και γεννά ιδέες αναγκαίες , ιδέες παρήγορες...
**********
Δεν ξέρω όμως μήπως είναι πιο τυχεροί αυτοί που συνέχεια χοροπηδούν και τραγουδάνε...Κάποτε, κάπως, μεμφόμουν τους ανθρώπους που συνήθιζαν να διασκεδάζουν θορυβώδικα, πίστευα πως η διακριτική διασκέδαση ήταν πιο ανώτερη ας πούμε...Τώρα όσες φορές μου δίνεται η ευκαιρία τραγουδάω δυνατά, χοροπηδώ γενναία στους χορούς και χαίρομαι αυτή τη δυνατότητα λήθης, άσε που μου φαίνεται τώρα πια πως αυτές οι θορυβώδεις διασκεδάσεις έχουν σχέση με τις δυνατές βροχές της φύσης, με τους τρομαχτικούς αγέρηδες του νησιού μου κι έτσι συμμετέχω κι εγώ κατά κάποιο τρόπο στην τρέλα της φύσης.
Γιατί μεταξύ μας δεν πιστεύω καθόλου στη σοφία της φύσης, πιστεύω όμως στην τρέλα της .
**********
Κάποτε φλερτάριζα και με την τρέλα των ανθρώπων. Μου αρέσει το παιχνίδι με την τρέλα, αλλά όχι την παιχνιδιάρα τρέλα την καμωματού, μ' αρέσει η τρέλα που φοράει "κόκκινο ρούχο" και ο ίσκιος της είναι βαρύς, αυτή που ξαφνικά ρίχνει ένα δυνατό καθαρό φως στη ζωή μας και μας τρομάζει και την επομένη δεν μπορούμε να κάνουμε τα ίδια βήματα, δεν μπορούμε να πούμε τα ίδια λόγια...Τρέλα δύσκολη...Αλλά μ' αρέσει και η τρέλα που ρίχνει έτσι χωρίς κανένα δισταγμό ένα χρυσό ρούχο πάνω στην καθημερινότητά μας, ίσως γιατί είμαστε πια μεγάλοι και δεν έχουμε περιθώρια, ίσως γιατί είμαστε ασήμαντοι και δεν μπορούμε να αντέξουμε την αλήθεια... Μ' αρέσει να μιλάω με ανθρώπους-ποιητές.......


Αθηνά Τσάκαλου
Οι δύο πίνακες είναι του Μαγκρίτ
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος