Παρασκευή, Αυγούστου 28, 2009

ΣΕ ΤΙ ΧΡΗΣΙΜΕΥΕΙ Η ΠΟΙΗΣΗ;

Φαίδων Θεοφίλου


-Σε τι χρησιμεύει η ποίηση;

Με ρώτησε ξαφνικά κάποιος απ’ την παρέα.

-Η χρησιμότητά της έγκειται στο ότι δεν χρησιμεύει σε τίποτα

αφού δεν ανήκει σε αυτά που εννοούμε χρήσιμα, του απάντησα.

Ένα παράδειγμα από την καθημερινή ζωή: Ένα πρόβατο είναι

χρήσιμο αφού δίνει το γάλα το μαλλί και το κρέας του.

Η γάτα όμως σήμερα σε τι μας είναι χρήσιμη;

Ξαπλώνει στην πιο απαλή επιφάνεια του σπιτιού,

θέλει τα παιχνίδια της, θέλει το φαγητό της, θέλει τα χάδια της,

κάνει τις ζημιές της κι όμως την αγαπάμε. Με την στενή έννοια

της χρησιμότητας θα μας ήταν άχρηστη. Το χουρχουρητό της,

μάς κάνει να νιώθουμε τρυφερά κι ακόμα περισσότερο, όταν

η αφή μας αισθάνεται την απαλότητα της γούνας της.

Η γάτα λοιπόν, μας δίνει κάτι που δεν βλέπουμε.

Όχι κάτι χειροπιαστό με άμεσο όφελος.

Μας κάνει όμως να νιώθουμε καλύτερα.

Και η ποίηση, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο.

Για λέγε, μου είπε ο κάποιος της παρέας που τελικά λεγόταν Στέλιος.

Δίνοντας λοιπόν ένα άλλο νόημα στη «χρησιμότητα»,

συνέχισα εγώ, θα έλεγα ότι η ποίηση μάς βοηθάει

να μεταφερθούμε από το πεδίο του πρακτικού και του

χρησιμοθηρικού , στο πεδίο του «περιττού».

Ένα είδος περιττού, που αν δεν το αντιληφθούμε ποτέ,

θα έχουμε επιβιώσει και χωρίς αυτό.

Ένα είδος «περιττού» λοιπόν, όπως είναι η Ποίηση

και η Τέχνη γενικότερα, που αν όμως το προσεγγίσουμε,

αν το αισθανθούμε να δρα μέσα μας, αν το κάνουμε μέρος

της ζωής μας, δεν θα έχουμε μόνο επιβιώσει

αλλά και ζήσει…


Οι πίνακες είναι του Ρενέ Μαγκρίτ

Παρασκευή, Αυγούστου 21, 2009

Ανοιχτή επιστολή στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδας κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ


Μακαριώτατε

Δεν είμαι πιστός, δεν ανήκω στους θρησκευόμενους, Συμβαίνει όμως η εκκλησία να είναι θεσμός είτε το θέλουμε είτε όχι, μέσα στα πλαίσια βέβαια του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ως εκ τούτου έχει ένα ρόλο στην κοινωνία μας, που εκπηγάζει από τις αξίες της ίδιας της εκκλησίας και που δεν χρειάζεται να αναφέρουμε εδώ, αφού είναι γνωστές σε όλους. Το ερώτημα που αυτόματα αναδύεται Μακαριώτατε είναι αν η Εκκλησία της Ελλάδας δια των εκπροσώπων της, (ιερωμένων) ανταποκρίνεται στο ρόλο της και αν Εσείς Είσθε ευχαριστημένος από τις επιδόσεις τους, πολύ δε περισσότερο που οι εργαζόμενοι και φορολογούμενοι πολίτες πληρώνουν ακόμη αγόγγυστα το μισθό τους.
.
Ασφαλώς κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις είναι γνωστές, όπως του έγγαμου ιερέα πατέρα Αντώνιου με την «Κιβωτό» του, (Εδώ πάει το: Μεμονωμένες περιπτώσεις) που όπως με λύπη τους ομολογούν οι ίδιοι που αποτελούν τις εξαιρέσεις, η Εκκλησία απουσιάζει από το έργο τους, το οποίο συνεχίζεται χάρη στις χορηγίες ιδιωτών και την εθελοντική εργασία πολιτών και όχι π.χ. αγάμων ιερωμένων. Οι εξαιρέσεις αυτές όμως πιστώνονται σε συγκεκριμένους ανθρώπους με διάθεση προσφοράς και όχι (συνολικά) στην Εκκλησία της Ελλάδας. Δεν έχει βέβαια κανένας Έλληνας την ψευδαίσθηση ότι θα δει από πλευράς Εκκλησίας έργο ανάλογο της Μητέρας Τερέζας στην Ελλάδα… (και αυτή βέβαια φωτεινή εξαίρεση ήταν, αφού και η δική της εκκλησία όπως και η ορθόδοξη, θεωρούν ιεραποστολή τον...προσηλυτισμό … και μόνο κάποιοι μεμονωμένοι εργάζονται για τον συνάνθρωπο)…
.
Αντίθετα παντού στη χώρα είναι διάχυτη η αίσθηση ότι η πλειοψηφία των ιερωμένων υιοθετεί το: «Μη μου τους κύκλους τάραττε» και το: η «Σιωπή είναι χρυσός»… Σας τα αναφέρω όλα αυτά Μακαριώτατε διότι είτε θρησκευόμενοι είτε όχι, έχουμε το δικαίωμα να απαιτούμε από την Εκκλησία και τους εκπροσώπους της , να αρθούν στο ύψος του ρόλου τους και της διαρκούς προσφοράς τους στο κοινωνικό σύνολο.
.
Όταν μετά την εκλογή Σας Μακαριώτατε καταλάβατε τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, και με δεδομένη τη βαθιά εκτίμηση στην προσωπικότητά Σας, στην υψηλή Σας καλλιέργεια και μόρφωση, στο άμεμπτο ήθος Σας και το ηθικό Σας ανάστημα, πιστέψαμε ότι θα είχαμε σημαντικές αλλαγές στην Εκκλησία της Ελλάδας. Δυστυχώς, ήταν βαθιά η απογοήτευση όλων μας, όταν η Ιερά Σύνοδος ΑΘΩΩΣΕ!!!!, τον περιβόητο Παντελεήμονα Αττικής, που τα έργα και τις ημέρες του γνωρίζουν δυστυχώς και τα μικρά παιδιά…Αμέσως μετά, το πολιτικό δικαστήριο τον έκρινε ένοχο και συνεπώς έκπτωτο, αναγκάζοντας την Ιερά Σύνοδο να πάρει πίσω την απόφασή της. Αυτή ήταν και η πρώτη Σας και πιο οδυνηρή ήττα, που έδειξε ότι Είσαστε δυστυχώς όμηρος των χριστοδουλικής προέλευσης μελών της Ιεράς Συνόδου.
.
Δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού είναι ιδιαίτερα ασκημένο και εθισμένο στην υποκρισία και στη θεατρικότητα που εκπέμπουν κάποιοι ιεράρχες με βουγιουκλαρίστικο προφίλ και εθναρχικές φιλοδοξίες όπως ο μακαριστός προκάτοχός Σας του οποίου υπήρξατε και θύμα κατασυκοφάντησης πριν γίνουν οι εκλογές για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Όπως ακριβώς δηλαδή κάνουν και οι πολιτικοί. Αλλά πολιτικούς και πολιτικάντηδες έχουμε ένα σωρό. Οι Θρησκευτικοί ηγέτες όμως πρέπει να διαφέρουν εντελώς και να ξεχωρίζουν για άλλα πράγματα από αυτά που χαρακτηρίζουν τους κοσμικούς.
.
Τιμούμε τον Πατερικό και ταπεινό σας λόγο όμοιο του οποίου δεν έχουμε ξανακούσει. Δεν συγκρουσθήκατε όμως μαζί τους, (με τα μέλη της Ιεράς Συνόδου) δεν κάνατε μια δήλωση, δεν ξεκαθαρίσατε έστω στο κήρυγμά σας, ποια κατά τη γνώμη Σας ως Προκαθήμενου, πρέπει να είναι από δω και πέρα η πορεία της Εκκλησίας της Ελλάδας. Σιωπήσατε μέσα στα πλαίσια της συνταγής των εκκλησιαστικών συμβιβασμών, δηλαδή της τοποθέτησης των προβλημάτων κάτω από το χαλί. Ίσως Μακαριώτατε τα χρόνια βαραίνουν στην πλάτη Σας και η «Σύγκρουση» όπως την επαγγέλθηκε η Κεφαλή της Εκκλησίας ξεκαθαρίζοντας το Ναό του Θεού που κάποιοι μετέβαλλαν σε «Οίκο εμπορίου», να μην είναι εύκολη υπόθεση. Μα η εξέχουσα θέση την οποία κατέχετε Μακαριώτατε υπάρχει για να πραγματοποιεί τα δύσκολα, όπως και όλες οι εξέχουσες θέσεις.
.
Να αναμένουμε άραγε εκ μέρους Σας κάποια πρωτοβουλία προς την κατεύθυνση ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ Εκκλησίας και κράτους, της χρόνιας αυτής ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ και από θρησκευτικής και από πολιτικής άποψης; Μιας ανώμαλης διαπλοκής όπου το κράτος και η Εκκλησία βρίσκονται σε μια διαρκή αλληλεξάρτηση, συναλλαγή και αλληλεπίδραση όταν θα έπρεπε ο ένας, να είναι απόλυτα αυτονομημένος από τον άλλον για να λειτουργήσει σωστά. Έχω την αίσθηση ότι κανένας Θεός δεν μπορεί πια να μας φωτίσει. Κάτι πρέπει να κάνουμε κι εμείς με τα μέσα που διαθέτουμε…
.
Τολμήστε Μακαριώτατε ό,τι δεν τολμούν οι πολιτικοί. Τολμήστε να φέρετε στο προσκήνιο, το θέμα του χωρισμού κράτους και εκκλησίας, την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, ώστε να συντηρείται η εκκλησία με ίδια μέσα και με τις προσφορές των πιστών, να ελαφρυνθούν οι πολίτες και να αυξήσει τα έσοδά του το κράτος ώστε να επενδύσει περισσότερα στην παιδεία και στην υγεία. Τολμήστε Μακαριώτατε και θα είμαστε δίπλα Σας. Τολμήστε και θα γυρίσετε μια καινούρια σελίδα για τη χώρα και την Εκκλησία…

Με αγάπη και τιμή
Φαίδων Θεοφίλου




Παρασκευή, Αυγούστου 14, 2009

Παραμονή Δεκαπενταύγουστου



Μεταμεσήμερο. Ζέστη με ένα ελαφρύ αεράκι στη φύση.
Αύριο, στην Παναγία την Γλυκοφιλούσα της Πέτρας, 5 χιλ. από το
κτήμα μου θα γίνει η περιφορά της εικόνας παραλιακά.


Πολλοί που θα έχουν πραγματοποιήσει τα τάματά τους στη Θεοτόκο σήμερα, θα φέρουν αύριο τα προβλήματά τους ό,τι τους βασανίζει τέλος πάντων μπροστά στη εικόνα Της παρακαλώντας για βοήθεια. Οι άνθρωποι πάντα γίνονται καλοί όταν…πονούν.


Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια όλα αυτά ή τα γεννά η ανάγκη των ανθρώπων να πιαστούν από κάπου. Δεν θα θέσω βέβαια θέμα εδώ για το αν υπάρχει Θεός, αφού ο ίδιος ο άνθρωπος δεν κάνει αρκετά για τον εαυτό του και την κοινωνία που ζει. Άλλωστε και όσοι ιερωμένοι «περνούν καλά» στην εκκλησία, δεν ξέρουν και οι ίδιοι αν υπάρχει Θεός. Θα έπειθαν για την πίστη τους, (και εμάς) αν έβγαιναν στο δρόμο να συγκρουστούν με κάθε είδους εξουσία (και της εκκλησίας) για την αδικία, την ανισότητα, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση, την αυθαιρεσία, τη στέρηση. Αλλά προτιμούν να περνούν καλά με το Θεό της σιγουριάς του μισθού και της καλοπέρασης παντός είδους…


Όσοι λοιπόν δεν έχουν που να ακουμπήσουν, ας στηριχτούν στον εαυτό τους.
Κάνει πολλή ζέστη. Το ελαφρύ αεράκι είναι σα να ζητάει συγγνώμη γι αυτό.
Κλείνω τα παράθυρα να γίνει σκοτάδι στο δωμάτιο, να μη μπαίνει και η ζέστη κι αφήνω τη «συγγνώμη» της να περνά από το μικρό βορεινό παραθυράκι που είναι δίπλα στο κρεβάτι μου. Δεν θα κοιμηθώ. Απλά θα περιφέρω τη σκέψη μου γύρω από το περίγραμμα του σώματός μου για να χαλαρώσω.


Το βραδάκι; Όχι δεν θα πάω στην Πέτρα. Δεν θα αναμειχθώ με την παλίρροια του κόσμου που θα χαίρεται το πανηγύρι. Δεν θα παρακολουθήσω την επίδειξη δεξιοτεχνίας των αλόγων και των επηρμένων καβαλάρηδων στην πλατεία της πόλης. Δε θα αγοράσω κάτι από το ατέλειωτο παζάρι κατά μήκος της παραλίας. Δεν θα καθήσω σε καμιά από τις πολυάριθμες ταβέρνες που θα σφύζουν από κόσμο με τη μουσική να εκφράζει περισσότερο τα ντεσιμπέλ παρά τον εαυτό της. Κάνει ζέστη. Τα τζιτζίκια που πάντα τα πήγαιναν καλά με τη σιωπή, σε σπρώχνουν απαλά στον ύπνο…


Τι θα κάνω τελικά το βράδυ; Μα, ή θα ρεμβάσω κάτω από την κληματαριά, παρέα με την νυχτερινή ανάσα των δέντρων κι ένα κρύο ροζέ, ή που θα τρέχω προς τα ενδότερα της ψυχής μου.


Το πρώτο έργο είναι του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ που έχει τίτλο: "Η Παναγία της Πέτρας.
Το δεύτερο είναι του Γ. Κοεμτζόπουλου σε γυαλί


Κυριακή, Αυγούστου 09, 2009

"Η ΚΟΛΑΣΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΔΙΚΗ ΜΟΥ"- ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΕΡΕΛΗ-Προδημοσίευση




Ο θεατρικός σκηνοθέτης Νίκος Περέλης που για 50 χρόνια είχε μια δημιουργική και τίμια πορεία στο ελληνικό θέατρο και συνεχίζει να την έχει, μου παραχώρησε το δικαίωμα να προδημοσιεύσω από το βιβλίο του που πρόκειται να κυκλοφορήσει στις αρχές του χειμώνα τα κείμενα -αποσπάσματα που θα επιλέξω. Το βιβλίο του έχει τίτλο «Η κόλαση δεν ήταν μόνο δική μου» και η προδημοσίευση είναι αποκλειστικότητα του ιστολογίου «Ο Θεός στο Καφενείο». Η φωνή του Περέλη είναι συγγενική με τη δική μου. Έχει την ίδια σύσταση, την ίδια εγρήγορση και τον ίδιο οραματισμό, με την πλήρη συναίσθηση και των δύο μας, ότι παρά την ένταση της φωνής μας, είμαστε στην πραγματικότητα «φωνές αμετανόητων ψιθυριζόντων εν τη ερήμω»…

Λέει λοιπόν ο Νίκος Περέλης στο βιβλίο του που θα εκδοθεί:

…Ο μεγαλύτερος και εξοντωτικότερος πόλεμος που έγινε ποτέ επί Γης, είναι αυτός που συντελείται εδώ και είκοσι χρόνια, με την απόρριψη, την απομόνωση και την απαξίωση των Ανθρώπων που προσπαθούν να φωνάζουν την αλήθεια μέσα από την Τέχνη, την Επιστήμη, την Ιστορία, τη Φιλοσοφία, τη Λογοτεχνία και τη Δημοσιογραφία. Αγοράζονται συνειδήσεις, κατευθύνονται άρθρα και πληροφορίες, απομονώνονται ή εκδιώκονται. Με πολλούς τρόπους, κυρίως όμως με το χρήμα.
.
Συστήνονται κατευθυνόμενα βιβλία, μουσικές, θίασοι, ταινίες. Η διάβρωση ή η εγκατάλειψη του λαού είναι εμφανής. Τα σύγχρονα Γκουλάνγκ ή τα Γκουαντάναμο,
φωλιάζουν στα γήπεδα, στις τηλεοράσεις, στις διαφημίσεις των Τραπεζών, των «επιλεγμένων» βιβλίων, των παραστάσεων, στη συνεχή διακύβευση του ορθού Λόγου και της Αλήθειας. Μουχλιασμένα ξέφτια της πολιτικής μας ζωής, χωρίς ντροπή και χωρίς συστολή, αγωνίζονται να επιβάλλουν τις καταθλιπτικές ανημπόριες τους στη ζωή και στο μέλλον μας. Ο ενεργούμενος καταθλιπτικός και αδιέξοδος πολίτης, είναι ενταφιασμένος μέχρι το λαιμό κι αυτό κανείς δεν το βλέπει. Ο πολιτισμός μας έχει μετατραπεί σε ασύδοτη γκλαμουριά και ευτελίζεται στα χέρια αυτών που τον διευθύνουν. Η έσχατη ντροπή να ονομάζεται «Αίθουσα Κούρκουλου» στο Εθνικό μας Θέατρο, τη στιγμή που δεν υπάρχει μνήμη για την Παξινού, τον Ροντήρη, τον Μινωτή, τον Κωτσόπουλο, τον Καλλέργη, την Αρώνη, τον Χορν,τον Χουρμούζιο, τον Βενέζη, τον Καμπανέλλη, τον Καζαντζάκη.
.
Συνηθίσαμε να λέμε και να σκεφτόμαστε ότι όλα περνάνε, τίποτα δε μένει, η ζωή κυλά σαν το νερό. Μήπως όμως θα έπρεπε να σκεφτόμαστε και το αντίθετο; Αλλάζει και περνά η δύναμη του χρήματος; Αλλάζει η δύναμη της εξουσίας; Αλλάζει η εκμετάλλευση του ανθρώπου; Αλλάζει η ανισότητα; Αλλάζει ο άγριος άνθρωπος; Αλλάζει η αμφιλεγόμενη και η άνιση δικαιοσύνη; Αλλάζει η καταπίεση των ανθρώπων από άλλους ανθρώπους; Αλλάζει ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε προνομιούχους και μη προνομιούχους, σε φτωχούς και πλούσιους, σε μορφωμένους και αμόρφωτους, σε καλούς και κακούς, σε ομόθρησκους και αλλόθρησκους; Αλλάζει ο θάνατος; Κι ένας κόσμος με τόσα ερωτηματικά, τι είδους κόσμος είναι; Ποιος μπορεί να αλλάξει αυτά τα ερωτηματικά και να τα μετατρέψει σε παρήγορες τελείες;
.
Οι θρησκείες έχουν αποτύχει, έχουν εμπλακεί στην αλυσίδα των ερωτηματικών κι έχουν μετατραπεί σε θύτες θηραμάτων. Οι φιλοσοφίες χωνεύονται στους ομόκεντρους κύκλους τους, η δικαιοσύνη στηρίζει και αναπαράγει τα ερωτηματικά, η ιστορία δεν διδάσκει και λησμονιέται εύκολα, οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι αποδιοργανώνονται από τα σύγχρονα κλειδιά της περίπλοκης τεχνολογίας και της γνώσης, η αλήθεια εύκολα μπασταρδεύεται και αποσυντίθεται, το ψέμα εύκολα καμουφλάρεται και σερβίρεται. Πού κατοικεί η ψυχραιμία και η ετοιμότητα; Από πού ελπίζει ο σημερινός κι αυριανός Άνθρωπος τη πραγματική και Μοιραία λύτρωσή του; Απ’ τη μια ως την άλλη άκρη της γης ακούγεται ο ίδιος βαθύς και βαριά άρρωστος στεναγμός: Από πού; Με τόσα τεράστια μέσα που έχει εφεύρει ο άνθρωπος, γιατί υπάρχει , βόγκος ατελείωτος επί γης; Μήπως ο άνθρωπος πρέπει να κατανικήσει πρώτα την Αλαζονεία, την Κακία και τον Ανερμάτιστο άνθρωπο που μας κυβερνά; Πώς θ’ ανοίξει ο δρόμος στον καλό Άνθρωπο; Με ποια Μέθοδο, με ποια Πράξη, με ποιον Ενθουσιασμό;
.
Το σύγχρονο Θέατρο καλείται ν’ απαντήσει, να οραματιστεί, να διαισθανθεί, να προκαλέσει – αφήνοντας στην άκρη τα μικρά και θλιβερά των αυτοσχεδιασμών, , των εικαστικών τερτιπιών, των κλεμμένων μεταμοντερνισμών. Γιατί και ο σημαντικότερος βιολιστής του καιρού μας δεν δικαιώνεται αν συνεχίσει να παίζει το βιολί του στην όχθη του ποταμού όταν κάποιος πνίγεται φωνάζοντας βοήθεια… (Τζον Μπέρτζερ)



Τρίτη, Αυγούστου 04, 2009

Λειτουργία για τον Έρωτα στη Μήθυμνα



Σύντομη αναφορά στην εκδήλωση ΕΡΩΣ και ΑΦΡΟΔΙΤΗ
στο μικρό αμφιθέατρο του Δημαρχείου Μήθυμνας.

Σε μια μαγική καλοκαιρινή βραδιά λοιπόν ο Έρωτας είχε την τιμητική του
με τις ευλογίες της Αφροδίτης.
Το σκηνικό της βραδιάς ανάλαφρο και η ατμόσφαιρα αισθαντική.
Λίγο πιο κάτω από το Κάστρο της Μήθυμνας ,
στο μικρό αμφιθέατρο του Δημαρχείου, με θέα τη θάλασσα και τη Σελήνη να παραστέκει κι ένα χαδιάρικο αεράκι,
οι ομιλητές ξεδίπλωσαν τις σκέψεις τους για τον Έρωτα και για την γεννημένη
στον αφρό της θάλασσας Αφροδίτη. Αφού ο Δήμαρχος Στέλιος Καραντώνης χαιρέτισε την εκδήλωση και μίλησε για τη σημασία τέτοιων εκδηλώσεων που ξεφεύγουν από συνηθισμένα, ανέλαβε ο Περικλής Μαυρογιάννης, πρόεδρος του Φιλοτεχνικού Ομίλου Μυτιλήνης «Ο Θεόφιλος», που παρουσίασε τους συντελεστές και συντόνισε την εκδήλωση. Ο συγγραφέας Απόστολος Γονιδέλλης μίλησε για τον Έρωτα και την αντίληψη που υπήρχε στην αρχαία Ελλάδα γι αυτόν αλλά και για τον Έρωτα ως τρόπο ζωής απέναντι στον άνθρωπο και στη φύση, καθώς και για την λατρεία της Αφροδίτης. Ο Φαίδων Θεοφίλου μίλησε για τον Έρωτα από άλλη σκοπιά: Από τη στιγμή που ο άνθρωπος δέχεται τα βέλη του φτερωτού Θεού. Έκανε καίριες αναφορές για τον Έρωτα επισημαίνοντας πως ούτε η επιστήμη ούτε η φιλοσοφία μπορούν να τον κατανοήσουν, πράγμα που συνιστά και το μεγαλείο του. Στη συνέχεια, διάβασε δυο ποιήματα αφιερωμένα στην ιέρεια της ερωτικής ποίησης , τη Σαπφώ. Οι ηθοποιοί, Ζωή Φυτούση και ο Κώστας Αρζόγλου, απήγγειλαν Ορφικούς ύμνους και ποιήματα της Σαπφούς στο αρχαίο κείμενο (Φυτούση) και σε νεοελληνική απόδοση (Αρζόγλου) με μοναδικές ερμηνείες.
Ευχάριστη έκπληξη η υψηλή ποιότητα του κοινού που με με την προσήλωσή του ήταν σαν να ενώθηκε μαζί μας και όλοι μαζί να κάναμε την αφιερωμένη στον Έρωτα Λειτουργία. Στο τέλος, το κοινό χειροκρότησε θερμά και έμεινε για πολύ ώρα συζητώντας με τους συντελεστές της συζήτησης.

Η Σελήνη περίμενε εκεί, μέχρι που έφυγε και ο τελευταίος…



Όλοι οι συντελεστές: από αριστερά: Περ. Μαυρογιάννης, πρόεδρος του ΦΟΜ και συντονιστής της εκδήλωσης.

Ο Αποστ. Γονιδέλλης συγγραφέας, ο Φαίδων Θεοφίλου, η ηθοποιός Ζωή Φυτούση και ο ηθοποιός Κώστας Αρζόγλου

Ο χώρος της εκδήλωσης. Αριστερά και πίσω μας παρακολουθούν την εκδήλωση από ταράτσες και μπαλκόνια.

Δεξιά στο πεζούλι, (δυστυχώς δεν φαίνονται) όρθιοι και καθιστοί στο πεζούλι επισκέπτες ,

συμμετέχουν με την παρουσία τους στην εκδήλωση




Αριστερά: Ο Φαίδων Θεοφίλου κατά την ομιλία του.


Δίπλα του, η ηθοποιός Ζωή Φυτούση και ο Κώστας Αρζόγλου


Απόσπασμα από το κέρασμα λόγου,

του Φαίδωνα Θεοφίλου

...Έρχεται κάποια στιγμή στον άνθρωπο που αρχίζει να βλέπει τη ζωή του πανέμορφη ακόμα κι αν δεν είναι. Που το μέσα του φτερουγίζει αλλά ακόμα δεν ξέρει γιατί.


Που διακρίνει την ομορφιά όσο κρυμμένη κι αν είναι, ενώ λίγο πριν την προσπερνούσε κι ας ήταν μπροστά στα μάτια του.


Έρχεται κάποια στιγμή που το άγγιγμα αποκτά ξεχωριστή σημασία διακλαδώνοντας τα ρίγη στο σώμα και ξεδιπλώνοντας αισθήματα σαν μικρές σημαιούλες που ανεμίζουν τη γλύκα τους.


Τότε, όλα αυτά σημαίνουν πως ήρθε ο Μέγας. Εκείνος που δεν καθορίζεται, δεν ρυθμίζεται, δεν εντάσσεται, δεν κατηγοριοποιείται .


Που δεν μπορούν να τον κατανοήσουν ούτε η επιστήμη ούτε η φιλοσοφία. Που δεν χωρά πουθενά.


Είναι ο Έρωτας που συντρίβει τη λογική και γίνεται αρρώστια μαζί και αυτοΐαση. Θεός μαζί και Δαίμων. «Αυτός που φωτίζει με τη λάμψη του παραμυθιού την καθημερινότητα». (Σέλλεϋ)

« Ο Έρωτας που (για να θυμηθούμε το χορικό από την Αντιγόνη του Σοφοκλή)
δεν γονάτισε ποτέ στον πόλεμο
που ορμά και γεμίζει την πλάση,
που στ’ απαλά μάγουλα
των κοριτσιών νυχτερεύει,
που σεργιανά τις θάλασσες
και των ξωμάχων τα κατώφλια,
κανείς δεν του γλιτώνει
μηδέ θνητός μηδέ Θεός αθάνατος».

Ο Έρωτας λοιπόν αισθάνεται ακμαίος όταν ανθίζει μέσα στη νεότητα των ανθρώπων. Αλλά πολλές φορές, (του ξεφεύγουν άραγε;) τα βέλη του πετυχαίνουν και τα γεράματα των ανθρώπων.
Έτσι λοιπόν, ούτε τα γεράματα δεν σε προστατεύουν από τον έρωτα. Όμως ο έρωτας σε προστατεύει από τα γεράματα… (Ζαν Μορώ)

Ο γιος λοιπόν της Αφροδίτης και του Άρη, σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη της αρχαιότητας για τη γέννηση του Έρωτα, το ροδαλό φτερωτό παιδί με τα βέλη του όπως το απεικόνισαν μεγάλοι και μικροί ζωγράφοι δια μέσου των αιώνων, υπήρξε και το προσφιλέστερο θέμα της λογοτεχνίας και των ποιητών και δεν θα πάψει ποτέ να εμπνέει τους δημιουργούς.
Η Σαπφώ, η Σαπφώ μας, ύμνησε τον Έρωτα ως ιέρεια της ποίησης . Ο Ελύτης είπε γι αυτήν, πως εκατομμύρια πριν από τη Σαπφώ είπαν «Σ’ αγαπώ» αλλά κανένας όπως Αυτή. Θα κλείσω αυτό το κέρασμα του Λόγου με δύο ποιήματά μου (ένα εδώ για λόγους οικονομίας χώρου) αφιερωμένα στη αγαπημένη ποιήτρια της Λέσβου, στην αγαπημένη ποιήτρια του κόσμου και στη μοναδικότητά της, από τον κύκλο τής κοντινής ξαδέρφης.



Σ Τ Η Σ Α Π Φ Ω



Άρωμα νεραντζιάς
πνέει στο στόμα σου.

Τραγουδάς,
και τρέχω
τους φλογισμένους τόνους να μαζέψω
τις λέξεις που ανακλούν το φως.

Στο μυρωμένο θάλαμο
γλιστρώ σαν κλέφτης
την ώρα που το σεληνόφως
τη κλίνη σου αγγίζει.

Με την ορμή της άνοιξης
ανθίζει ο έρωτας στο στήθος σου
κι η νύχτα να μας ενθαρρύνει.

Η ροδαυγή μας βρίσκει στο γιαλό .

Του πρωινού η αύρα
τα σώματά μας αντιγράφει.

Εγώ, μέσα απ’ το ελαφρύ σου ρούχο,
την αφή δικαιώνω.
Με τα δάχτυλα μεταλαμβάνω το σώμα
που μέσα του κατοίκησε η Ποίηση.

Ύστερα.. έφυγες.
Έτσι ξαφνικά.

Πέρασαν μόλις

δυόμισι χιλιάδες χρόνια από τότε
και τ’ άρωμα της νεραντζιάς
στο θάλαμό σου να πλανιέται…




Η Ζωή Φυτούση απαγγέλει Ορφικούς Ύμνους στο αρχαίο κείμενο.


Δίπλα της από αριστερά ο Φ. Θεοφίλου και δεξιά ο Κ. Αρζόγλου




Από αριστερά: Απ. Γονιδέλλης, Περ. Μαυρογιάννης, Φ. Θεοφίλου, Λευτ. Παπαδόπουλος,

Κ. Αρζόγλου,Ζωή Φυτούση και ο Δήμαρχος Στέλιος Καραντώνης





Ο καλύτερος... θεατής και παραστάτης της βραδιάς







Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος