Δευτέρα, Ιουνίου 29, 2009

Δροσερή διάθεση και χαλαρότητα


Το καφενείο εκτός από τα πολιτικά, κοινωνικά και λογοτεχνικά θέματα που φέρνει για συζήτηση και τις θέσεις που παίρνει, ενδιαφέρεται ιδιαίτερα και για τον πολιτισμό της καθημερινότητας, στον οποίο συγκαταλέγεται και η γαστρονομία.
.
Έτσι θα σας δώσει σήμερα μια απλή όσο και ωραία συνταγή για μακαρόνια με σάλτσα αμυγδάλου. Αφού αποφασίσετε να ακολουθήσετε τη συνταγή και να φτιάξετε το πιάτο ημέρας σας, φτιάξτε πρώτα καλή ατμόσφαιρα στο χώρο σας: Τραβήξετε τη κουρτίνα ή το κουρτινάκι, για να μπει περισσότερο φως στη κουζίνα ώστε να ενισχύσει την καλή σας διάθεση. Μετά ανοίξτε το ραδιόφωνο στο σταθμό της αρεσκείας σας κι αφήστε να χύνονται από το ραδιόφωνο στην κουζίνα σας αυτά που διαλέξατε ν’ ακούσετε.
Πάρτε τηλέφωνο το φίλο/η σας (η συνταγή είναι για 4 άτομα αν θέλετε περισσότερους διπλασιάστε τις δόσεις) και καλέστε τους για παρέα και μαμ.
.
Όσοι πιστοί, λοιπόν, προσέλθετε:


MAKAΡΟΝΙΑ ΜΕ ΣΑΛΤΣΑ ΑΜΥΓΔΑΛΟΥ
Για 4 μερίδες
•1/2 φλιτζ. αμύγδαλα, χοντροκομμένα
•1/4 φλιτζ. Ελαιόλαδο
•1/4 φλιτζ. μαϊντανός
•2 σκελίδες σκόρδο, κομμένες
•1 κ.γ. αλάτι
•1 πακέτο μακαρόνια
•1/4 φλιτζ. φρέσκα φύλλα βασιλικού
•1 κ.σ. κομμένες λιαστές ντομάτες,


1. Σε ένα μέτριο τηγάνι καβουρδίζουμε τα αμύγδαλα σε χαμηλή φωτιά
ανακατεύοντας συνεχώς για 3 λεπτά. Τα μεταφέρουμε σε μια κουπίτσα
.
2. Αναμειγνύουμε 1/4 φλιτζ. αμύγδαλα με το ελαιόλαδο, τον μαϊντανό,
το σκόρδο και το αλάτι σε μια κουπίτσα ή πολυμηχάνημα και τα χτυπάμε
μέχρι να γίνουν τα αμύγδαλα ψιλά κομματάκια.

3. Βράζουμε τα μακαρόνια σε μπόλικο αλατισμένο νερό
για 7-10 λεπτά ώστε να κρατάνε στο δόντι και τα σουρώνουμε.

4. Αναμειγνύουμε τα μακαρόνια με το1/4 φλιτζ. Αμύγδαλα
που έχουμε αφήσει στην άκρη, το μείγμα ελαιολάδου - αμυγδάλου,
τα φύλλα βασιλικού και τις λιαστές ντομάτες.

Συνοδεύετε με λευκό δροσερό κρασί. Καλή όρεξη
και καλή παρέα, αφού ένα νόσιμο και εύκολο φαγητό
είναι η γέφυρα για παρεΐτσα.




Κυριακή, Ιουνίου 28, 2009

Περιττά ποιήματα που επιμένουν - Φαίδωνα Θεοφίλου


ΕΝ ΠΤΗΣΕΙ
.
Η κάθε είδους ταχύτητα,
.
από τη μια στην όχθη της φθοράς
.
κι από την άλλη στην όχθη της μαγείας.
.
Έχοντας λοιπόν στα φτερά σου
.
καρφωμένη την ταχύτητα,
.
φθάνεις στο τέλος του ορίζοντα
.
και μ' ιδρωμένη την ψυχή κάθε φορά
.
διαπιστώνεις πως ο ορίζοντας,
.
πάλι είχε ξεφύγει.
.
Αποθέτεις λοιπόν το παράπονο
.
στο πρώτο σύννεφο,
.
θωρείς από ψηλά τον κόσμο τούτο
.
και βλέπεις τους πολλούς
.
να τρέχουν γύρω-γύρω.
.
Το δεύτερο σύννεφο σου το ψιθυρίζει:
.
Δεν διανύουν, μα διανύονται.
.
Όλοι τρέχουν ασταμάτητα
.
μέσα σε μιαν αρρένα
.
που 'χει κλειστές τις πύλες.
.
Η ταχύτητά τους ρυθμισμένη
.
πάνω στην όχθη της φθοράς
.
και στις κερκίδες οι ελάχιστοι
.
να εισπράττουν την υπερπαραγωγή
.
της ταχυβολικής μονοτονίας.
.
Εγώ,
.
έχω φύγει και πολύν καιρό.
.
Ψηλά σ' ένα λημέρι σκαλωμένος,
.
με τα μάτια δικά μου
.
με νερό και ψωμί.
.
Κατεβαίνω
.
αργά
.
μα σταθερά
.
μέσα στα γκρέμνα του μυαλού μου.



Από το βιβλίο μου "Επίμονο Θεώρημα" Εκδόσεις Θουκυδίδης
Το ζωγραφικό έργο είναι της Όπυς Ζούνη

Τετάρτη, Ιουνίου 24, 2009

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

.

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Με πολύ συγκίνηση και χαρά διαβάζω κάποια πράγματα που τονώνουν την βεβαιότητά μου, πως υπάρχει μια μικρή κατηγορία ανθρώπων, για την οποία αξίζει να υφίσταται και να εξελίσσεται ο κόσμος.
Θα αναφερθώ σε δύο γεγονότα:
.
Πρώτα στο «ανοιχτό σχολείο μεταναστών του Πειραιά». Εκεί διδάσκουν εθελοντικά, με τη ζεστασιά της ψυχής τους και το περίσσευμα του χρόνου τους, καθηγητές και δάσκαλοι υποκαθιστώντας τό απόν ελληνικό κράτος και την ανίκανη κυβέρνηση που ακόμα δεν αποφάσισε αν πρέπει…να έχει μεταναστευτική πολιτική. Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί λοιπόν, διδάσκουν εκεί την ελληνική γλώσσα , περιλαμβάνοντας στη διδασκαλία ποίηση και λογοτεχνία και διευκολύνοντας τους ξένους μετανάστες να παρουσιάσουν κι αυτοί τη δική τους κουλτούρα. Έτσι, Δεκάδες Ινδοί, Πακιστανοί σε ποσοστό 50%, Κινέζοι, Ρώσοι, Πολωνοί, Ρουμάνοι, περίπου στο σύνολο 200 ενήλικες άνδρες και λιγότερες γυναίκες, με ή χωρίς άδεια παραμονής, έρχονται με τα τετράδια και τα μολύβια τους, φρέσκοι, Κυριακάτικοι για να μάθουν αλφάβητο και Γραμματική, ενώ αρκετά παιδιά τους απασχολούνται με ζωγραφική και χειροτεχνία, όσο οι γονείς διδάσκονται. Η γλώσσα και η ποίηση γίνονται λοιπόν εργαλεία για να συναντηθούν ψυχικά και πνευματικά διαφορετικές φυλές στην Ελλάδα και να συντελεσθούν «μικρά θαύματα». Φέτος λοιπόν, με τη λήξη της χρονιάς αυτού του σχολείου μεταναστών έγινε μια μεγάλη γιορτή στον αύλειο χώρο του, όπου:
.
Ακούστηκε το Πάτερ ημών από τον μωαμεθανό μαθητή Ικμπάλ, απαγγελία των ποιημάτων «Ειρήνη του Γιάννη Ρίτσου από τους μαθητές Ζεν Γιν και Μοχάμεντ Άσραφ Ουλ Χανί, το νησιώτικο τραγούδι «Καράβι καραβάκι στα ελληνικά και στα Ουρντού, παραμύθι από την μακρινή Κίνα στα ελληνικά με τίτλο «Ο βοσκός και η Θεά από την μαθήτρια Τσιν Ίη, θεατρικά δρώμενα κ.λ.π. κ.λ.π. Η διεύθυνση του Βlog του σχολείου μεταναστών Πειραιά είναι: http://asmpeiraia.blogspot.com/

.
Η δεύτερη περίπτωση είναι λίγο πολύ γνωστή, αλλά επανήλθε στην επικαιρότητα αφού πρόσφατα ολοκληρώθηκε και η πτέρυγα φροντίδας κακοποιημένων γυναικών. Πρόκειται για την μη κερδοσκοπική εταιρεία «Η Κιβωτός του Κόσμου» που διευθύνει διευρύνοντας το έργο της, ο ακάματος νεαρός ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου, που διοχετεύει μ’ αυτό τον τρόπο στην καθημερινότητα τις αξίες που υπηρετεί και πιστεύει. Αυτός είναι και ο τρόπος για να δικαιώνει την ιδιότητά του ένας ιερωμένος: Να κάνει την πίστη του καθημερινή δράση προς όφελος των ανθρώπων. Η Κιβωτός λοιπόν, φροντίζει μικρά παιδιά κυρίως μονογονεϊκών οικογενειών. Τώρα ολοκληρώθηκε και η πτέρυγα υποδοχής και προστασίας γυναικών, όπου μπορούν να καταφεύγουν γυναίκες θύματα της ανδρικής βίας.
Δεν είναι όμως μόνο ο ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου που είναι στο προσκήνιο και είναι ήδη πολύ γνωστός. Είναι κυρίως οι εθελοντές, που δούλεψαν επί 5 χρόνια για να λειτουργήσει σήμερα η πτέρυγα κακοποιημένων γυναικών, ενώ αρκετοί συνεχίζουν και σήμερα να προσφέρουν διαρκώς εθελοντική εργασία. Συνάνθρωποί μας που πιστεύουν στην ΑΞΙΑ της προσφοράς, έγιναν αιτία να μετακινηθεί έστω και λίγο το σκηνικό της κοινωνίας μας.
Έχω την αίσθηση πως οι άνθρωποι αυτοί (και στις δύο περιπτώσεις) που προσφέρουν σιωπηρά, μοιάζουν, να κάνουν ο καθένας την ατομική του επανάσταση, που διοχετεύεται στην κοινωνία ως δράση και έργο, βοηθώντας την να μεταλλαχθεί, παρακάμπτοντας τις φιλοδοξίες των πολιτικών τενεκέδων των αστικών κομμάτων ως και τον φανατισμό των μικρών κομμάτων που συντηρούν φαντάσματα του παρελθόντος και καθυστερούν την εξέλιξη της χώρας. Μήπως τελικά ο δρόμος της προσφοράς και του εθελοντισμού είναι αυτός που θα βοηθήσει να αλλάξουμε τον κόσμο;
Για να μη λέμε όμως άλλα λόγια, δηλώνω εδώ, πως στα τέλη Σεπτεμβρίου που θα βρίσκομαι στην Αθήνα, θέτω τον εαυτό μου στη διάθεση οποιασδήποτε μη κερδοσκοπικής εταιρείας, για οποιαδήποτε εθελοντική εργασία μπορούν να με χρειαστούν. Το e mail μου βρίσκεται στο παρόν ιστολόγιο για συνεννόηση.







Σάββατο, Ιουνίου 20, 2009

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ - ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ


Φαίδωνα Θεοφίλου - Μικροκείμενο

Η αυτοκτονία μάς προκαλεί δέος και φόβο όταν και μόνο ακούμε γι αυτήν.
Όπως κάθε πράγμα που φοβόμαστε, όταν το προσεγγίζουμε, ο φόβος υποχωρεί και τότε μπορούμε ίσως να κατανοήσουμε πιο ψύχραιμα τη πράξη.
Τι είναι τελικά η αυτοκτονία; Είναι η κορυφαία πράξη οργής του ανθρώπου;
Είναι ακραία πράξη απελπισίας; Είναι πράξη ακραίας ηδονής; Είναι αποτέλεσμα αδυναμίας και α-προσαρμοστικότητας; Είναι το τέλος μια υπερήφανης μοναχικότητας; Είναι μια συναίσθηση ότι η αυτοκτονία είναι η μεγαλύτερη και πιο σημαντική πράξη στη ζωή εκείνου που φεύγει; Όλα αυτά μπορεί να είναι, ίσως και άλλα και άλλα που δεν αναφέραμε, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός και τις συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες συμβαίνει η αυτοκτονία.
Ένα είναι βέβαιο: Ότι η αυτοκτονία, αποδεικνύει πως το ένστικτο επιβίωσης δεν είναι κανόνας.
.
Όσοι εγκατέλειψαν πρόωρα τον κόσμο δεν είναι βέβαια σε θέση να μας πουν την εμπειρία τους.
Εγώ είχα την ευκαιρία κάποτε να μιλήσω με κάποιον που έκανε τρεις απόπειρες αυτοκτονίες και τον πρόλαβαν σε όλες!! Όταν τον ρώτησα αν ήθελε να μου μιλήσει γι αυτές, δέχτηκε ευχαρίστως και χάρηκε που κάποιος ενδιαφερόταν να μάθει γι αυτόν και τις εμπειρίες του. Μου είπε λοιπόν:
«Την πρώτη φορά, περιμένοντας να ταξιδέψω στο άγνωστο, είχα πλήρη συναίσθηση του τι έκανα. Είχα μια εσωτερική ερωτική διέγερση (όχι σωματική) για το επικείμενο πλησίασμα με το άγνωστο. Σα να ήταν το άγνωστο μια ερωμένη που περίμενε να αγγίξει την έξαψη της ψυχής μου.»
Και ποιος ήταν ο λόγος της απόπειρας; Τον ρώτησα.
«Δεν είχα κανένα κίνητρο στη ζωή. Κανένα ενδιαφέρον. Υπήρξα συχνότατα και αποδέκτης βίαιης συμπεριφοράς των δικών μου που έβαζαν τη ζωή μου στο μικροσκόπιο αλλά και άλλων από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον που είχαν βίαιη συμπεριφορά για να επιβεβαιώνουν τον εαυτό τους. Εγώ δεν είμαι βίαιος και δεν μπορούσα να σηκώσω τη βιαιότητα των άλλων. Σκέφτηκα να κάνω αυτό που κανένας τους δεν θα τολμούσε, ενώ ταυτόχρονα χαιρόμουν που είχα αυτή τη διαφυγή και το κράταγα για καιρό σαν υπέροχο μυστικό». Ο επικείμενος θάνατός μου δηλαδή ήταν για μένα ξεχωριστή χαρά.
Η δεύτερη απόπειρα;
«Η δεύτερη έγινε γιατί απλά μου άρεσε να φύγω. Ήθελα να ρισκάρω να συναντήσω το τίποτα ή το άπαν. Μα αφού όλοι θα φύγουμε κάποια στιγμή, του είπα. Γιατί πρόωρα; «Είναι άλλη η γλύκα να αποφασίζεις εσύ να φύγεις. Να γίνεις εσύ ο θάνατος για τον εαυτό σου και να φύγεις καβαλάρης στην ελευθερία του τίποτα ή του παντός». Και η Τρίτη απόπειρα; Στην τρίτη απόπειρα, που είχα ήδη αποκτήσει το σεβασμό και τον φόβο όσων, πριν, ασκούσαν βία επάνω μου, ήθελα να φύγω επειδή δεν τα κατάφερα τις δύο προηγούμενες. Είχα όμως κι ένα συναίσθημα αηδίας για τους ανθρώπους που με περιέβαλαν και δεν καταδεχόμουν την αναγκαστική συμβίωση μαζί τους»
.
Αυτή είναι μια μόνο από τα εκατομμύρια περιπτώσεων. Είναι όμως αυτή για την οποία είχα την προσωπική εμπειρία της επικοινωνίας με τον τρις αποπειραθέντα και έχει για τούτο την αξία της γνησιότητας. Όπως ποικίλουν οι περιπτώσεις αυτοκτονίας έτσι ποικίλουν και οι τρόποι που οι άνθρωποι στέκονται απέναντι στο θάνατο: Κάποιοι, μέσα στην ευφορία της νεότητάς τους ή στον ανάλαφρο τρόπο ζωής τους, έχουν την αίσθηση πως ο θάνατος είναι για τους άλλους. Συνεπώς, δεν φοβούνται κάτι που δεν τους αφορά…Άλλοι, σκέπτονται έχω ακόμα καιρό, δεν με απασχολεί τώρα. Μερικοί , αισθάνονται το φόβο στιγμιαία να τους διαπερνά, όταν πεθάνει ο διπλανός τους και τους θυμίσει τη σειρά τους, άγνωστη μεν υπαρκτή δε. Θέλουν τότε να ξεχάσουν το συμβάν, το γρηγορότερο δυνατόν. Κάποιοι, τρέμουν στην ιδέα του θανάτου. Τέλος, υπάρχουν κι εκείνοι που πεθαίνουν κάθε μέρα. Που έχουν παραιτηθεί. Που η ζωή τους εκφράζεται μόνο μέσα από τις στοιχειώδεις βιολογικές λειτουργίες….
.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα, καταθέτω το σεβασμό και την αποδοχή μου, τη συμπάθεια και την αγάπη μου, σε όσους πήραν τη μοιραία απόφαση. Όχι μόνο στους αγαπημένους Κώστα Καρυωτάκη και Σύλβια Πλαθ αλλά κυρίως στους άσημους και άγνωστους, που εκτός από τους συγγενείς και φίλους τους, κανείς άλλος δεν έμαθε γι αυτούς….



Δευτέρα, Ιουνίου 15, 2009

Ελληνική Νύχτα (Απόσπασμα)



Ήρεμη σα λάδι ήταν η θλίψη.

Ήταν νύχτα και κάτω και πάνω.

Βγήκα στο απέραντό της άνοιγμα

κι ήθελα να φωνάξω:

Έχει ασφυξία κανείς;

Περιμένοντας –κι εγώ- ν’ απαντήσω.

Όμως φοβήθηκα την ανάσα της σιωπής

κι αναδίπλωσα τα φτερά του -εγώ –

ασθμαίνοντας τους μονότονους ήχους των γρύλλων.

Ντύνομαι τη νύχτα μου

και χάνομαι στη νύχτα των ανθρώπων…

Φαίδωνα Θεοφίλου- "Ελληνική Νύχτα" (απόσπασμα) Εδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ




Πέμπτη, Ιουνίου 11, 2009

Η εκλογική αποχή στη χώρα των διασκεδαστών


Του Φαίδωνα Θεοφίλου

Το μεγάλο θέμα αυτών των εκλογών, είναι η αποχή ρεκόρ, όπου σχεδόν ο ένας στους δύο δεν ψήφισε!!! Προσωπική μου άποψη είναι πως δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία για τον πολίτη που δεν ψηφίζει.
.
Είναι αγανακτισμένος με τα εντός της βουλής κόμματα;
Έχει δυνατότητα επιλογής μεταξύ 35 κομμάτων.
Δεν θέλει κανένα από αυτά επειδή του λείπει το υπ ’αριθμόν 36 κόμμα…;
Ας ψηφίσει λευκό.
Ποια είναι διαφορά μεταξύ λευκού και αποχής;
Το λευκό είναι η μαχητική δια της συμμετοχής απόρριψη των κομμάτων που απογοήτευσαν. Η αποχή, είναι ένδειξη αδιαφορίας, χαζοχαρουμενιάς έως και αγανάκτησης που εκδηλώνεται με λάθος τρόπο.
.
Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε μια κοινωνία όπου ωφελούνται και βλάπτονται, σε μια κοινωνία όπου διαμορφώνεται το μέλλον των παρόντων αλλά και των επερχόμενων γενεών, πως είναι δυνατόν να υπάρχουν πολίτες που δεν συμμετέχουν στη διαμόρφωση όσων τους αφορούν, ούτε καν ψηφίζοντας; Η μόνη δικαιολογία που μπορεί να υπάρξει για αποχή στις εκλογές αλλά και για γενικότερη αποχή, αφορά στους καλόγερους των μοναστηριών και στους ασκητές.
.
Συχνά κάποιοι προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα ότι: και που θα ψηφίσεις δεν αλλάζει τίποτα…Αν το κάνουμε όλοι αυτό διευκολύνουμε την πολιτική ανωμαλία και γενικώς την ανωμαλία…Σε μια δημοκρατία ο πιο ισχυρός πόλος είναι ο λαός. Ο άλλος πόλος είναι οι πολιτικοί που εκλέγει. Αν οι εκλεγμένοι πολιτικοί υποβαθμίζουν τη δημοκρατία, ας μην την αποτελειώσουμε εμείς με την αποχή μας. Εγκαταλείποντας δηλαδή το ρόλο του ισχυρού πόλου της δημοκρατίας.
.
Μόνο αν συμμετέχουμε όλοι, θα γίνουμε κυρίαρχος λαός. Μόνο τότε θα καθορίζουμε καλύτερα το μέλλον μας. Η αποχή, είναι ρωγμή στο σώμα της Δημοκρατίας από την οποία μπορούν να επωφεληθούν μόνο η ακροδεξιά και η πολιτική Μαφία.
.
Είναι καλύτερα να φέρουμε ένα καινούριο κόμμα στη βουλή που θα «ενοχλήσει» όσα κόμματα συνήθισαν να παίζουν μόνα τους το παιχνίδι της εξουσίας, παρά να απέχουμε της ψηφοφορίας και να τους αποθρασύνουμε.
.
Η συμμετοχή των πολιτών, πρέπει να δώσει το μήνυμα της ανασφάλειας στα κόμματα.
Ότι δηλαδή σήμερα είναι, αύριο δεν είναι.
Όχι να τους διευκολύνουμε με την αποχή μας, να έχουν μόνιμο στασίδι στη βουλή.
Αλλά συνήθως εκείνοι που δεν ψηφίζουν, έχουν και το μεγαλύτερο στόμα,
κρίνοντας τους πάντες και τα πάντα…
.
Είναι καιρός να πάψουμε να εξωραΐζουμε την αποχή των «αγανακτισμένων»και να τους χαϊδεύουμε τα αυτιά για να αρέσουμε, όπως κάνουν κάποιοι διασκεδαστές που το παίζουν «συνείδηση» της κοινωνίας αλλά προτρέπουν τους πολίτες στην αποχή από τις εκλογές!!! Το δράμα των διασκεδαστών μας είναι, πως δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν, ότι δεν διαφέρουν από αυτούς που σατιρίζουν….
.
Όσο για τους πολίτες, έχουν κι αυτοί ευθύνες για την κατάντια της χώρας και όχι μόνο οι πολιτικοί που εκλέγουν…





Σάββατο, Ιουνίου 06, 2009

Τα ποιήματα των άλλων



Η τέχνη συχνά σου θυμίζει πόση δυνατή συγγένεια
μπορεί να έχεις με έναν άνθρωπο που βρίσκεται
στην άλλη άκρη του κόσμου, όπως ο Χουάν Βιθέντε Πικέρας.
Διάλεξα ένα ποίημά του για να βρούμε, όσοι θέλουμε,
μέσα από αυτό, το βαθμό συγγένειας μαζί του.
Τη μετάφραση έκαναν οι: Κώστας Βραχνός
& Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

Φ.Θ.



JUAN VICENTE PIQUERAS
Ευλογία


Μακάριοι όσοι μονάχα κλαιν μονάχοι

όσοι μιλούν γλώσσες νεκρές

όσοι πιστεύουν σε θεούς που ακόμη δεν φάνηκαν

και αποκοιμιούνται πάνω στον άτλαντα

(τα χείλη στην Κεϋλάνη η μύτη στην Αγκόλα)

μακάριοι όσοι τρέπονται σε φυγή

όσοι λεν όχι και φεύγουν σφυρίζοντας

οι χαζοί οι άχρηστοι οι άλλοι

όσοι δεν λεν τη γνώμη τους για τίποτε

όσοι πονούν που δεν ξέρουν να ψεύδονται

μακάριοι όσοι αγαπούν και μένουν μόνοι

όσοι δεν έχουν βιασύνη ούτε τόπο

όσοι δεν λένε τίποτα

όσοι φεύγουν χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις

Οι πίνακες είναι της Frida Kahlo


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος