Πέμπτη, Δεκεμβρίου 31, 2009

ΥΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΟ 2010

*
Με τα Κάλαντα της Ελληνόφωνης Κάτω Ιταλίας* υποδεχόμαστε το 2010.


Τα Κάλαντα αυτά που ακούτε, λέγονται και "Στρίνα":
Το νόμισμα των καλαντιστών λέγονταν στα βυζαντινά χρόνια «ευαρχισμός» ή «Στρίνα», Από το λατινικό strena (στα λατινικά σημαίνει αίσιος οιωνός, αλλά και δώρο της πρωτοχρονιάς, ή «επινομίς»όπως το έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες - κοινώς μπουναμάς). Η ονομασία στρίνα διασώθηκε μέχρι σήμερα κατά τόπους, όπως στη Σύμη, «μπουλιστρίνα», (από το καλή strena- bona strena), στη Νίσυρο, «μπουλουστρίνα» και στην Κύπρο «πουλουστρίνα».


* Τα κάλαντα της Ελληνόφωνης Κ. Ιταλίας. Αν θέλετε να τα ξαναακούσετε, κάνετε απλά "ανανέωση" της σελίδας.

Και μια ευχή:
"Εύχομαι σε όλους τους Έλληνες να επιτύχουν το ακατόρθωτο: Να καταφέρουν δηλαδή να συνεννοούνται όταν βρίσκονται μαζί παραπάνω από ένας"! Μετά όλα θα γίνουν απλούστερα και ευκολότερα.
2010
.
*Ο πίνακας είναι του Λέσβιου ζωγράφου Δημήτρη Καραπιπέρη
.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 25, 2009

WE ARE A NOEL FAMILY....




Βράδυ, παραμονή Χριστουγέννων.
Κοιτάζω απ’ το μπαλκόνι στο δρόμο. Βραδιά σχεδόν ζεστή, με καθαρό ουρανό και απόλυτη άπνοια. Άνθρωπος ή αυτοκίνητο ούτε για δείγμα.
Κάτι σαν εορταστική σιωπή.
.
Μπαίνω μέσα, αφήνω το κονιάκ μου στο τραπέζι και κάθομαι στον υπολογιστή να ρίξω από συνήθεια μια ματιά στο Μπλογκ μου. Άδικα κάθεσαι , είπα στον εαυτό μου. Γιορτινές μέρες, η ίδια άπνοια επικρατεί και στο διαδίκτυο. Εντάξει συμφώνησε ο εαυτός, μια ματιά θα ρίξω και θα ετοιμαστώ, για να μην αργήσω στη σύναξη των παλιών συμμαθητών που προγραμματίσαμε.
.
Το σκηνικό όμως ήταν εντελώς διαφορετικό: Το Μπλογκ μου είχε ασυνήθιστη κίνηση απόψε. Πολλοί επισκέπτες.
Μεταξύ αυτών, ο Μπράιαν από το Κεντάκυ, ο Ιβάν από τη Φιλιππούπολη ο Μάριος από τη Θεσσαλονίκη, ο Μιχάλης από τα Ιωάννινα, ο Ντιντιέ από την Λιλ, που μου έστειλαν ευχές με
e mail. Τους απάντησα κι εγώ και τους κάλεσα να μιλήσουμε μέσω του συστήματος του Google. Δέχτηκαν. Ξέχασα κι εγώ τη σύναξη των συμμαθητών.
.
Έτσι βρεθήκαμε όλοι γύρω από ένα διαδικτυακό τραπέζι να συζητάμε. Ο Μπράϊαν, (συνιδιοκτήτης σε βενζινάδικο μικρής πόλης) για το μεγάλης εμπορευματικής αξίας προϊόν των Χριστουγέννων, ο Ιβάν, (υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας στη Σόφια) για τον έρωτα χωρίς ανταπόκριση, ο Μάριος, (που τελειώνει τη Γεωπονική), τις αγωνίες για το μέλλον του, ο Μιχάλης , (φοιτητής σε Τ.Ε.Ι.) για τις ανθρώπινες σχέσεις που μπροστά τους νιώθει μόνος και αβοήθητος, ο Ντιντιέ για τη δίψα του να γνωρίσει ανθρώπους από άλλες χώρες και να μάθει γι αυτούς.
.
Εγώ; Εγώ μόνο τους άκουγα και χαιρόμουν την παρέα μας. Απλά τους συντόνιζα για να μπορούν όλοι να μιλήσουν, ο καθένας με τη σειρά του. Σκεφτόμουν μόνο την ανθρώπινη ερημία που καλύπτει τον γιορτινό εξαναγκασμό της ασυδοσίας, προκειμένου να νιώσουν οι άνθρωποι τα Χριστούγεννα και τελικά ...πάλι κενό.
.
Στη συνέχεια, ο Μπράϊαν μας έστειλε ένα μελαγχολικό ινδιάνικο τραγούδι, ο Ιβάν ένα ψαλμό των Χριστουγέννων από χορωδία του καθεδρικού ναού της Σόφιας, ο Μάριος ένα τραγούδι του Νικόλα Άσιμου, ο Μιχάλης χριστουγεννιάτικα κάλαντα από τον τόπο του, ενώ ο Ντιντιέ μας είπε: «We are a Noel family…» Είμαστε μια χριστουγεννιάτικη οικογένεια!!!
Κατά τις 0330 ελληνική ώρα μετά τα μεσάνυχτα, χαιρετηθήκαμε εγκάρδια σα να γνωριζόμασταν από χρόνια και δώσαμε πάλι ραντεβού, την παραμονής της Πρωτοχρονιάς...
.
Ακόμα χαμογελάω με την ιδέα, ότι πέντε άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους , με μοναδικά υλικά τη μοναξιά τους που την έκαναν επικοινωνία, έζησαν μια παραμονή Χριστουγέννων που θα τη θυμούνται...
Και του χρόνου Φίλοι μου.
















Προσθήκη  εικόνας

Σάββατο, Δεκεμβρίου 19, 2009

ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ



Αν το πνεύμα των Χριστουγέννων που βρίσκεται μέσα τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Charles Dickens, υπάρχει και στην πραγματικότητα, τότε έχει πολλούς να επισκεφτεί αυτές τις μέρες:
.
Τα παιδιά της στέρησης, της ανέχειας και της εγκατάλειψης. Τις κακοποιημένες γυναίκες θύματα της εκμετάλλευσης των κυκλωμάτων της πορνείας. Τους ανήμπορους. Τους αγύρτες των πόλεων. Τα πρεζόνια. Τους γέροντες.
Τους διχασμένους κυβερνήτες του κόσμου για το αν ο πλανήτης Γη πρέπει να σωθεί…
.
Και τέλος, τους υπόλοιπους ανθρώπους, για να απαλύνει έστω και λίγο το ΕΓΩ τους, που πάνω του σκοντάφτει η ανάγκη των άλλων…
.
Καλά Χριστούγεννα Θαμώνες, γνωστοί και άγνωστοι φίλοι του «Καφενείου».
Ο καθένας σας , ας διαλέξει το είδος της χαράς που του ταιριάζει για να γιορτάσει.

Φαίδων Θεοφίλου









Πέμπτη, Δεκεμβρίου 17, 2009

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Φαίδωνα Θεοφίλου
Ασκούμαι:
.
..
Στη βροχή.
..
.
Στον άγριο άνεμο.
.
..
Στο χιόνι.
.
..
Για την επανάσταση:
.
..
Του ενός ...



Φαίδωνα Θεοφίλου: Από τον κύκλο της κοντινής ξαδέλφης

Οι πίνακες είναι του Πέτρου Ζουμπουλάκη

Τρίτη, Δεκεμβρίου 15, 2009

Ε Κ Τ Α Κ Τ Η Ε Ι Δ Η Σ Η

Πλήρης  στοίχιση

Πληροφορίες από έγκυρη πηγή


λένε πως οι «αμφισβητίες»


δεν θα κάψουν την πόλη


τα φετινά Χριστούγεννα.


Θέλουν κι αυτοί να κάνουν ρεβεγιόν…


Κρίμα.


Κι ήταν μια ευκαιρία να ζήσουμε


Χριστούγεννα μοναδικά…

Φαίδων Θεοφίλου

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 14, 2009

Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Αναδημοσιεύω εδώ, αποσπάσματα από το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Αλέξανδρου Αγγελή για τη «Μαγεία της Ελληνικής Γλώσσας, όχι για να περηφανευτούμε για τη γλώσσα μας. Άλλωστε δεν δημιουργήσαμε εμείς τη γλώσσα, αλλά μόνο την κληρονομήσαμε. Ο λόγος που αναδημοσιεύω λοιπόν αυτή τη μελέτη, είναι για να επανασυνειδητοποιήσουμε με ποια γλώσσα έχουμε να κάνουμε. Να την αγαπήσουμε όσο της αξίζει, δηλαδή απεριόριστα. Να συναισθανθούμε την ηδονή της χρήσης της. Να την καλλιεργήσουμε στον προφορικό και στον γραπτό λόγο και να απεγκλωβιστούμε από την κουλτούρα της «ατάκας», των «τσιτάτων», των συνθημάτων, που φτωχαίνουν τη γλώσσα και τη σκέψη, τον μαϊμουδισμό ξένων γλωσσών όταν μιλάμε Έλληνες με Έλληνες. Τέλος, να απεγκλωβιστούμε από τον περιορισμό μας σε μια επικοινωνία που γίνεται με 200 το πολύ λέξεις. Να αφήσουμε κατά μέρος τις κούφιες εθνικές περηφάνιες και το αναρχοτίποτα και να αποδειχτούμε άξιοι των θησαυρών που κληρονομήσαμε…
Τα σημαντικά σάς περιμένουν παρακάτω:

Φαίδων Θεοφίλου




Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Του Αλέξανδρου Αγγελή

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Στις μέρες μας όπου αμφισβητούνται ακόμα και τα αυτονόητα, έχει αρχίσει να ακούγεται η άποψη ότι δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες γλώσσες, αλλά ότι όλες έχουν την ίδια αξία. Αυτό είναι τόσο παράλογο να το πιστεύει κανείς, όσο το να πιστεύει ότι μπορούν σε έναν αγώνα δρόμου όλοι οι δρομείς να τερματίσουν ταυτόχρονα. Κάτι τέτοιο είναι απλά αδύνατον.

Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να υποβαθμίσει κάποιες γλώσσες, αλλά να αποδείξει με αντικειμενικά κριτήρια ότι δεν έχουν όλες οι γλώσσες την ίδια αξία (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κάθε γλώσσα δεν έχει την αξία της). Υπάρχουν σήμερα περίπου 3.000 διαφορετικές γλώσσες (η πλειοψηφία των οποίων δεν έχει σύστημα γραφής). Είναι σίγουρο ότι κάθε γλώσσα έχει την δική της αξία και πρέπει να αγωνιζόμαστε όλοι ώστε όλες οι γλώσσες να επιβιώσουν. Δυστυχώς πολλές γλώσσες έχουν ήδη εκλείψει και θα εκλείψουν και στο μέλλον.

Για πολλούς μη-Έλληνες γλωσσολόγους και ανθρώπους του πνεύματος, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η Ελληνική γλώσσα (ιδιαιτέρως τα Αρχαία Ελληνικά) είναι η ανώτερη μορφή γλώσσας που έχει επινοήσει ποτέ το ανθρώπινο πνεύμα. Οι απόψεις αυτές δεν είναι αυθαίρετες, αλλά βασίζονται σε κριτήρια αντικειμενικά σχετικά με την αξιολόγηση μιας γλώσσας.
Παρακάτω θα περιγράψουμε μία σειρά από ιδιότητες τις Ελληνικής γλώσσας και θα αντιπαραβάλουμε κάποιες ξένες γλώσσες (συνήθως την Αγγλική, καθώς αυτή είναι η πιο διαδεδομένη) προς σύγκριση.

ΠΛΟΥΤΟΣ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟΥ

Είναι γνωστή η έκφραση που χρησιμοποιούν οι Άγγλοαμερικάνοι όταν ψάχνουν να βρουν την κατάλληλη λέξη για κάποια έννοια «Οι Έλληνες θα έχουν μια λέξη για αυτό». Φράση την οποίαν πρώτος είχε γράψει ο καθηγητής Όλιβερ Τάπλιν στο βιβλίο του «Ελληνικό πυρ». [10]
Ενώ η Αγγλική γλώσσα έχει, βάση του μεγάλου Αμερικανικού λεξικού Merriam-Webster, περίπου 166.724 λεξίτυπους (σύμφωνα με το ίδιο λεξικό 41.214 από αυτές τις λέξεις είναι αμιγώς Ελληνικές, χωρίς να υπολογίζουμε τις σύνθετες και τις Ελληνογενείς) [10], η Ελληνική γλώσσα περιλαμβάνει ήδη, στην καταγραφή μέχρι λίγο πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, 1.200.000 λεξίτυπους.

Το εντυπωσιακό αυτό νούμερο προκύπτει από το έγκριτο TLG (Θησαυρός Ελληνικής Γλώσσης) το οποίο ακόμα δεν έχει τελειώσει την καταγραφή όλων των Ελληνικών κειμένων. Εκτιμάται μάλιστα από την διευθύντρια του TLG, κα Μαρία Παντελιά, ότι μόλις τελειώσει η καταγραφή θα έχουν αποθησαυριστεί ίσως μέχρι και 2.000.000 λεξίτυποι.

Επιπλέον, σύμφωνα με τον κ Α. Κωσταντινίδη συγγραφέα των βιβλίων «Οι Ελληνικές λέξεις στην Αγγλική γλώσσα» και «Η οικουμενική διάσταση της Ελληνικής γλώσσης», πολλά λεξικά σταματούν την ετυμολογία της λέξης στην Λατινική ρίζα αγνοώντας το γεγονός ότι η πλειονότης των ίδιων των Λατινικών λέξεων έχουν Ελληνική ρίζα.

Πολλές Ομηρικές λέξεις σώζονται ακόμα και σήμερα στις Ευρωπαϊκές γλώσσες, και αυτές οι πάμπολλες λέξεις φυσικά δεν εμπίπτουν στην κατηγορία των «αμιγώς Ελληνικών» που αναφέραμε νωρίτερα. Μία από αυτές τις λέξεις είναι το γνωστό «kiss». Ακούγεται αστεία σαν δήλωση ότι είναι στην ουσία Ελληνική λέξη ε; Και όμως, στα Αρχαία Ελληνικά, το «φιλώ» είναι «κυνέω / κυνώ», εξ' ού και το προσκυνώ (σημαίνει κάνω ένα βήμα μπροστά και δίνω ένα φιλί).
Στην προστακτική το ρήμα γίνεται «κύσον με», δηλαδή «φίλησε με», όπως θα είπε και η Πηνελόπη στον Οδυσσέα όταν τον είδε να επιστρέφει στην Ιθάκη. Στα Αγγλικά θα λέγαμε «kiss me». Ο βαθμός ομοιότητας των δύο φράσεων δεν αφήνει χώρο για αμφιβολίες. Και αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα.


ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΝΕΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Η δύναμη της Ελληνικής γλώσσας βρίσκεται στην ικανότητά της να πλάθεται όχι μόνο προθεματικά ή καταληκτικά, αλλά διαφοροποιώντας σε μερικές περιπτώσεις μέχρι και την ρίζα της λέξης (π.χ. «τρέχω» και «τροχός» παρόλο που είναι από την ίδια οικογένεια αποκλίνουν ελαφρώς στην ρίζα). Η Ελληνική γλώσσα είναι ειδική στο να δημιουργεί σύνθετες λέξεις με απίστευτων δυνατοτήτων χρήσεις, πολλαπλασιάζοντας το λεξιλόγιο.

Το διεθνές λεξικό Webster's (Webster's New International Dictionary) αναφέρει «Η Λατινική και η Ελληνική, ιδίως η Ελληνική, αποτελούν ανεξάντλητη πηγή υλικών για την δημιουργία επιστημονικών όρων.» [12] ενώ οι Γάλλοι λεξικογράφοι Jean Bouffartigue και Anne-Marie Delrieu τονίζουν «Η επιστήμη βρίσκει ασταμάτητα νέα αντικείμενα ή έννοιες. Πρέπει να τα ονομάσει. Ο θησαυρός των Ελληνικών ριζών βρίσκεται μπροστά της, αρκεί να αντλήσει από εκεί. Θα ήταν πολύ περίεργο να μην βρεί αυτές που χρειάζεται.».
Ο Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ, έκθαμβος μπροστά στο μεγαλείο της Ελληνικής, είχε δηλώσει σχετικώς «Η Ελληνική γλώσσα έχει το χαρακτηριστικό να
προσφέρεται θαυμάσια για την έκφραση όλων των ιεραρχιών με μια απλή εναλλαγή του πρώτου συνθετικού. Αρκεί κανείς να βάλει ένα παν- πρώτο- αρχί- υπέρ- ή μια οποιαδήποτε άλλη πρόθεση μπροστά σε ένα θέμα. Κι αν συνδυάσει κανείς μεταξύ τους αυτά τα προθέματα, παίρνει μια ατελείωτη ποικιλία διαβαθμίσεων. Τα προθέματα εγκλείονται τα μεν στα δε σαν μια σημασιολογική κλίμακα, η οποία ορθώνεται προς τον ουρανό των λέξεων.»

Είναι αλήθεια ότι μπορούμε να βάλουμε και παραπάνω από μια πρόθεση μπροστά από μία λέξη, ακριβώς όπως περιγράφει ο Γάλλος φίλος μας. Παραδείγματα συνδυασμών πολλαπλών προθέσεων με λέξεις που να δημιουργούν νέες λέξεις υπάρχουν άπειρα. Αντικαταβάλλω, επαναδιατυπώνω, αντιπαρέρχομαι, ανακατασκευάζω κτλ.

Στην Ιλιάδα του Ομήρου η Θέτις θρηνεί για ότι θα πάθει ο υιός της σκοτώνοντας τον Έκτωρα «διό και δυσαριστοτοκείαν αυτήν ονομάζει». Η λέξη αυτή από μόνη της είναι ένα μοιρολόι, δυς + άριστος + τίκτω (=γεννώ) και σημαίνει όπως αναλύει το Ετυμολογικόν το Μέγα «που για κακό γέννησα τον άριστο». [7] Ποιά άλλη γλώσσα στον κόσμο θα μπορούσε να αποδώσει σε μία μόνο λέξη τόσα πολλά και υψηλά νοήματα;
Προ ολίγων ετών κυκλοφόρησε στην Ελβετία το λεξικό ανύπαρκτων λέξεων (Dictionnaire Des Mots Inexistants) όπου προτείνεται να αντικατασταθούν Γαλλικές περιφράσεις με μονολεκτικούς όρους από τα Ελληνικά. Π.χ. androprere, biopaleste, dysparegorete, ecogeniarche, elpidophore, glossoctonie, philomatheem tachymathie, theopempte κλπ, περίπου 2.000 λήμματα με προοπτική περαιτέρω εμπλουτισμού.
Ο Godefroi Herman, ο Γάλλος μεταφραστής των Διονυσιακών του Νόννου, ομολογεί «Πόσες φορές μεταφράζοντας δεν ανέκραξα όπως ο Ρονσάρ: Πόσο είμαι περίλυπος που η γλώσσα η Γαλλική δεν δημιουργεί λέξεις όπως η Ελληνική... ωκύμορος, δύσποτμος, ολιγοφρονείν...».


Η ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΙΑ

Στα Αγγλικά το ρήμα και το ουσιαστικό συχνά χρησιμοποιούν ακριβώς την ίδια λέξη π.χ. «drink» που σημαίνει και «ποτό» και «πίνω». Επιπλέον τα ονόματα δεν έχουν κλίσεις, για παράδειγμα στα Ελληνικά λέμε «Ο Θεός, του Θεού, τω Θεώ, τον Θεό, ω Θεέ» ενώ στα Αγγλικά έχουμε μια μόνο λέξη για όλες αυτές τις έννοιες, το «God». Είναι προφανές λοιπόν, ότι τουλάχιστον όσον αφορά την ακριβολογία, γλώσσες όπως τα Ελληνικά υπερτερούν σαφώς σε σχέση με γλώσσες σαν τα Αγγλικά. Είναι λογικό άλλωστε αν κάτσει να το σκεφτεί κανείς, ότι μπορεί πολύ πιο εύκολα να καθιερωθεί μια γλώσσα διεθνής όταν είναι πιο εύκολη στην εκμάθηση, από τη άλλη όμως μια τέτοια γλώσσα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι τόσο ποιοτική.

Συνέπεια των παραπάνω είναι ότι η Αγγλική γλώσσα δεν μπορεί να είναι λακωνική όπως είναι η Ελληνική, καθώς για να μην είναι διφορούμενο το νόημα της εκάστοτε φράσης, πρέπει να χρησιμοποιηθούν επιπλέον λέξεις. Για παράδειγμα η λέξη «drink» σαν αυτοτελής φράση δεν υφίσταται στα Αγγλικά, καθώς μπορεί να σημαίνει «ποτό», «πίνω», «πιές» κτλ. Αντιθέτως στα Ελληνικά η φράση «πιές» βγάζει νόημα, χωρίς να χρειάζεται να βασιστείς στα συμφραζόμενα για να καταλάβεις το νόημά της.



Το ίδιο πρόβλημα, σε πολύ πιο έντονο φυσικά βαθμό, έχει και η Κινεζική γλώσσα. Όπως μας λέει και ο Κρητικός δημοσιογράφος Α. Κρασανάκης «Επειδή οι απλές λέξεις είναι λίγες, έχουν αποκτήσει πάρα πολλές έννοιες, για να καλύψουν τις ανάγκες της έκφρασης, πρβλ π.χ.: "σι" = γνωρίζω, είμαι, ισχύς, κόσμος, όρκος, αφήνω, θέτω, αγαπώ, βλέπω, φροντίζω, περπατώ, σπίτι κ.τ.λ., «πα» = μπαλέτο, οκτώ, κλέφτης, κλέβω... «πάϊ» = άσπρο, εκατό, εκατοστό, χάνω....» [1]. Ίσως να υπάρχει ελαφρά διαφορά στον τονισμό, αλλά δύσκολα μπορώ να φανταστώ πως θα μπορούσαν να υπάρχουν δεκάδες διαφορετικοί τονισμοί για μία μονοσύλλαβη λέξη, ώστε να διαχωρίσουν φωνητικά όλες οι πιθανές της έννοιες. Αλλά ακόμα και να υπάρχει, πως είναι δυνατόν να καταστήσεις ένα σημαντικό κείμενο (π.χ. συμβόλαιο) ξεκάθαρο;

Η ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ

Στην Ελληνική γλώσσα ουσιαστικά δεν υπάρχουν συνώνυμα, καθώς όλες οι λέξεις έχουν λεπτές εννοιολογικές διαφορές μεταξύ τους. Για παράδειγμα η λέξη «λωποδύτης» χρησιμοποιείται για αυτόν που βυθίζει το χέρι του στο ρούχο (=λωπή) μας και μας κλέβει, κρυφά δηλαδή, ενώ ο «ληστής» είναι αυτός που μας κλέβει φανερά, μπροστά στα μάτια μας. Επίσης το «άγειν» και το «φέρειν» έχουν την ίδια έννοια. Όμως το πρώτο χρησιμοποιείται για έμψυχα όντα, ενώ το δεύτερο για τα άψυχα.

Στα Ελληνικά έχουμε τις λέξεις «κεράννυμι», «μίγνυμι» και «φύρω» που όλες έχουν το νόημα του «ανακατεύω». Όταν ανακατεύουμε δύο στερεά ή δύο υγρά μεταξύ τους αλλά χωρίς να συνεπάγεται νέα ένωση (π.χ. λάδι με νερό), τότε χρησιμοποιούμε την λέξη «μειγνύω» ενώ όταν ανακατεύουμε υγρό με στερεό τότε λέμε «φύρω». Εξ' ού και η λέξη «αιμόφυρτος» που όλοι γνωρίζουμε αλλά δεν συνειδητοποιούμε τι σημαίνει. Όταν οι Αρχαίοι Έλληνες πληγωνόντουσαν στην μάχη, έτρεχε τότε το αίμα και ανακατευόταν με την σκόνη και το χώμα.

Το κεράννυμι σημαίνει ανακατεύω δύο υγρά και φτιάχνω ένα νέο, όπως για παράδειγμα ο οίνος και το νερό. Εξ' ού και ο «άκρατος» (δηλαδή καθαρός) οίνος που λέγαν οι Αρχαίοι όταν δεν ήταν ανακατεμένος (κεκραμμένος) με νερό.

Τέλος η λέξη «παντρεμένος» έχει διαφορετικό νόημα από την λέξη «νυμφευμένος», διαφορά που περιγράφουν οι ίδιες οι λέξεις για όποιον τους δώσει λίγη σημασία. Η λέξη παντρεμένος προέρχεται από το ρήμα υπανδρεύομαι και σημαίνει τίθεμαι υπό την εξουσία του ανδρός ενώ ο άνδρας νυμφεύεται, δηλαδή παίρνει νύφη. Γνωρίζοντας τέτοιου είδους λεπτές εννοιολογικές διαφορές, είναι πραγματικά πολύ αστεία μερικά από τα πράγματα που ακούμε στην καθημερινή - συχνά λαθεμένη - ομιλία (π.χ. «ο Χ παντρεύτηκε»).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο. Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει την ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.


ΓΛΩΣΣΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πως να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δεί ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε. Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άπειρα παραδείγματα τέτοιου είδους υπάρχουν, σχεδόν ολόκληρο το λεξικό της Ελληνικής.

Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας. Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης.

Η ΣΟΦΙΑ

Στην γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε και εμπρός να είναι έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Για αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πεί «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο.»

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γή (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γή / δικό του σπίτι. Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).


Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για την σκέψη. Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει σαν ανθρώπους - και μας φθίνει μέχρι και τη υγεία μας. Και φυσικά όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πως το λέμε; Μα φυσικά «άφθονο».


Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το απολαύσουμε. Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις την δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία...

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και ιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με την σωματική μας υγεία. Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο...

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που άλλο από Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Μια και αναφέραμε τα Λατινικά, ας κάνουμε άλλη μια σύγκριση. Ο άνθρωπος στα Ελληνικά ετυμολογείται ώς το όν που κυττάει προς τα πάνω (άνω + θρώσκω). Πόσο σημαντική και συναρπαστική ετυμολογία που μπορεί να αποτελέσει βάση ατελείωτων φιλοσοφικών συζητήσεων. Αντίθετα στα Λατινικά ο άνθρωπος είναι «Homo» που ετυμολογείται από το χώμα. Το όν που κυττάει ψηλά στον ουρανό λοιπόν για τους Έλληνες, σκέτο χώμα για τους Λατίνους... Υπάρχουν και άλλα παρόμοια παραδείγματα που θα μπορούσαν να αναφερθούν εδώ. Είναι λογικό στο κάτω κάτω ότι μια γλώσσα που βασίστηκε στην Ελληνική αντιγράφοντάς την, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να έχει τα ίδια υψηλά νοήματα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις. «Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση» έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων. Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.


Όπως σημειώνει και ο «δικός μας» Κωνσταντίνος Τσάτσος, πρώην Υπουργός, πρώην Πρόεδρος Δημοκρατίας και συγγραφέας, «Όσο πιό προηγμένος είναι ο πολιτισμός ενός έθνους, τόσο πιό πλούσιες σε προϊστορία, και συνεπώς και σε ουσία, είναι οι λέξεις της γλώσσας... Με την γλώσσα μεταδίδομε λογικούς συνειρμούς και διεγείρομε συναισθήματα... Κάθε λαός έχει την γλώσσα που του αξίζει. Στην γλώσσα, όπως και στα τραγούδια του, εναποθηκεύεται ο πολιτισμός του... είναι ο πιό αδιάψευστος μάρτυρας της ιστορικής του συνείδησης και της ιστορικής του συνέχειας.»

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ

Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ. Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:
«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική.»

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα - μητέρα των εννοιών μας - μου απεκάλυπτε έναν άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πεί ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει.»

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής. Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.

«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ' εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες» όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξ' άλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να αποθαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες». Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας τους οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ότι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.

Η Ελληνική γλώσσα επεβλήθη αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της. Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα». Και δεν είναι τυχαίο που απομνημονεύουμε ευκολότερα ένα ποίημα παρά μια σελίδα πεζογραφήματος. Και όπως ακριβώς έλεγαν και οι ίδιοι οι Ρωμαίοι, η Ελληνική γλώσσα θα παραμένει «η ευπρεπεστάτη των γλωσσών και η γλυκυτέρα εις μουσικότητα».

Άλλος ξένος καθηγητής, ο Στέφεν Ντόιτς, διαπιστώνει έκθαμβος ότι μέσα από τους στίχους του Ομήρου αναδύεται μουσική «Είναι τόσο έντεχνα συντεθειμένοι, ώστε απολαμβάνοντας την ανάγνωση απολαμβάνεις και την μουσική.». Και ο Ζάκ Μπουσάρ, Καναδός καθηγητής γράφει ότι «Η απαγγελία σέβεται τα μακρά και τα βραχέα φωνήεντα, δηλαδή το καλούπι του εξαμέτρου», και αναλύει «πως η ψιλή και η δασεία, η περισπωμένη και η οξεία, η μακρόχρονη λήγουσα και τα βραχύχρονα φωνήεντα... γίνονται νότες.».

ΑΥΤΟΦΩΤΗ ΓΛΩΣΣΑ

Όλοι γνωρίζουμε ότι οι Ευρωπαϊκές γλώσσες έχουν τις ρίζες τους στα Λατινικά. Αυτό που ίσως μερικοί να αγνοούν είναι ότι τα ίδια τα Λατινικά έχουν βασιστεί πάνω στα Ελληνικά. Από το ίδιο το αλφάβητο (οι Ρωμαίοι πήραν αυτούσιο και απαράλλακτο το Χαλκιδικό αλφάβητο) μέχρι και την πλειοψηφία του λεξιλογίου.
Πριν ο Κικέρων, ο δημιουργός ουσιαστικά της Λατινικής γλώσσας, έρθει στην Ελλάδα για να σπουδάσει, οι Ρωμαίοι είχαν μερικές εκατοντάδες μόνο λέξεις με αγροτικό, οικογενειακό και στρατιωτικό περιεχόμενο. Όταν επέστρεψε στην Ρώμη, πήρε μαζί του κάποιες χιλιάδες Ελληνικές λέξεις δηλωτικές πολιτισμού και ένα «κλειδί» με το οποίο πολλαπλασίασε την αξία και την σημασία τους. Το «κλειδί» αυτό ήταν οι προθέσεις.

Για του λόγου το αληθές, να αναφέρουμε ότι το ιστορικό αυτό γεγονός το έχει τονίσει και ο διάσημος Γάλλος γλωσσολόγος Meillet «Τα Λατινικά ως λόγια γλώσσα, είναι ανάτυπο των Ελληνικών.
Ο Κικέρων μεταφέρει στην Λατινική, την Ελληνική ρητορική και φιλοσοφία. Ο Χριστιανισμός ακολούθως συνετέλεσε και αυτός στην επίδραση των Ελληνικών επί των Λατινικών. Το Λατινικό λεξιλόγιο είναι μετάφραση του αντιστοίχου Ελληνικού, και για αυτό τα Λατινικά δεν παραμέρισαν τα Ελληνικά στην Ανατολή. Διότι η μίμηση δεν είχε αρκετό γόητρο ώστε να αντικαταστήσει το πρωτότυπο.».

Μόνο και μόνο όσον αφορά τους επιστημονικούς όρους, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των λέξεων είναι Ελληνικές, οι ξένες γλώσσες στην κυριολεξία θα κατέρρεαν χωρίς την Ελληνική. Η Ελληνική είναι η μοναδική γλώσσα η οποία είναι πραγματικά αυτόφωτη χωρίς να εξαρτάται από καμία άλλη. Δύο εκ του πλήθους ξένων επιστημόνων που το έχουν διαπιστώσει αυτό είναι οι Jean Bouffartigue και Anne-Marie Delrieu. Στο βιβλίο τους «Οι Ελληνικές ρίζες στην Γαλλική γλώσσα» διαβάζουμε «Η κατανόηση της δικής μας γλώσσας, η εκ νέου ανακάλυψη της ουσίας της - να ποιά είναι η χρησιμότητα του να γνωρίζει κανείς τις Ελληνικές ρίζες. Οι Ελληνικές ρίζες δίνουν στην Γαλλική το πιο βαθύ στήριγμά της και συγχρόνως της παρέχουν την πιο υψηλή δυνατότητα για αφαίρεση. Μακρινή πηγή του πολιτισμού μας, η Ελλάδα βρίσκεται ζωντανή μέσα στις λέξεις που λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα την γλώσσα μας.»

Υπάρχουν ακόμα σοβαρές απόψεις έγκριτων ξένων επιστημόνων, που υποστηρίζουν ότι μέχρι και τα Σανσκριτικά (αρχαία Ινδικά) προέρχονται από τα Ελληνικά. «Ο πρώτος ο οποίος παρετήρησε αυτήν την ομοιότητα των ριζών είναι ο Φ. Μπάγιερ (1690-1738), καθηγητής γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αγ. Πετρουπόλεως, καταλήγοντας στα συμπέρασμα ότι τα σανσκριτικά προέρχονται από τα Ελληνικά.» συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει στα τέλη του περασμένου αιώνος και ο Γερμανός Βορρ. Η συντακτική ομάδα του περιοδικού «Falcon - Ιέραξ» μας λέει «Συγκρίνοντας καλά την Σανσκριτική με την αρχαία Ελληνική, εύκολα αντιλαμβανόμεθα ότι η Ελληνική όχι μόνο είναι πιο αρχαία, αλλά και ότι επί πλέον όλοι οι συντακτικοί και γραμματικοί τύποι της είναι ανώτεροι και μεγαλυτέρας γλωσσικής αξίας. Η δε σύνταξις καθ' υπόταξιν είναι καθαρά Ελληνική.».

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μέγας Αλέξανδρος προσπάθησε με την εκστρατεία του, εκτός όλων των άλλων, και να «συναγωνιστεί» τους Έλληνες που είχαν εκστρατεύσει στην Ανατολή πριν από αυτόν, τον Ηρακλή και τον Διόνυσο δηλαδή. Τα «Διονυσιακά» του Νόννου, έπος το οποίο περιγράφει την εκστρατεία του Διονύσου στις Ινδίες (αντίστοιχο με αυτά του Ομήρου), σώζεται μέχρι σήμερα. Ακόμα και κατά την διάρκεια της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ινδία, διασώζονται από τους ιστορικούς της εποχής στοιχεία που επαληθεύουν την πανάρχαια παρουσία των Ελλήνων στις Ινδίες (Παράρτημα Ε).

Επειδή μπορεί κάποιος να σκεφτεί σε αυτό το σημείο ότι το Ελληνικό αλφάβητο είναι Φοινικικής προελεύσεως, να αναφέρουμε απλά ότι τέτοιες αντιεπιστημονικές θεωρίες είναι προ πολλού ξεπερασμένες καθώς η αξιοπιστία τους έχει κλονιστεί σοβαρά από διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα. Απορίας άξιον είναι το γεγονός ότι η ύπαρξη των ευρημάτων αυτών δεν αναφέρεται πουθενά στα Ελληνικά (;) σχολεία, όπου προβάλλεται ως δεδομένη και αδιαμφισβήτητη η θεωρία της Φοινικικής προελεύσεως.
· Ένα από τα καρφιά στο φέρετρο της θεωρίας αυτής είναι και το κεραμικό θραύσμα που βρέθηκε στην νησίδα «Γιούρα» των Βορείων Σποράδων από τον Αρχαιολόγο Α. Σαμψών.

· Χρονολογήθηκε το 5.500-6.000 π.Χ. και φέρει καθαρά πάνω του εγχάρακτα τα γράμματα Α, Δ και Υ. Να σημειώσουμε εδώ ότι οι Φοίνικες πρωτοεμφανίστηκαν στην ιστορία το 1.300 π.Χ. Και αυτό το εύρημα δεν είναι «μόνο» του.

· Τα γράμματα Μ, Ν, Κ, Χ, Ξ, Π, Ο, και Ε διακρίνουμε σε πρωτοκυκλαδικά αγγεία της Μήλου τα οποία είναι της 3 π.Χ. χιλιετίας.

· Επιπλέον υπάρχει και η λίθινη σφραγίδα των Γιαννιτσών που ανακαλύφθηκε από τον αρχαιολόγο Π. Χρυσοστόμου η οποία χρονολογείται την 5 π.Χ. χιλιετία. Ακόμη η επιγραφή του Δισπηλιού που ανεσύρθη από τον καθηγητή Γ. Χουρμουζιάδη χαρακτηρίστηκε ως η πρώτη γραφή του κόσμου, αφού χρονολογήθηκε από τον «Δημόκριτο» βάσει της μεθόδου του «άνθρακα 14» με απόλυτη ακρίβεια στο 5.250 π.Χ.

· Τέλος να αναφέρουμε τον δίσκο της Φαιστού ο οποίος χρονολογείται (με τις πιο συντηρητικές απόψεις) στο 1.700 π.Χ. και φέρει σύμβολα τα οποία όμως είναι τυπωμένα με κινητά στοιχεία (σφραγίδες), και για αυτόν τον λόγο το εύρημα αυτό αποτελεί το αρχαιότερο δείγμα τυπογραφίας του κόσμου.

· Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε πηλός εξαιρετικής ποιότητος εις τον οποίον αφού απετυπώθησαν οι χαρακτήρες ο δίσκος εψήθη.
· Το 1989, στο υπ αριθ. 16 τεύχος του αρχαιολογικού περιοδικού «NESTOR», το οποίο εκδίδει το πανεπιστήμιο της Ινδιάνας, ο καθηγητής Πωλ Φώρ ανακοινώνει ότι στην Ιθάκη του 2.700 π.Χ. μιλούσαν και έγραφαν Ελληνικά. Με την βοήθεια χαραγμένης εικόνας πλοίου επάνω στο όστρακο και σε σύγκριση με την ήδη αποκρυπτογραφημένη Γραμμική Γραφή Β' ο καθηγητής Φώρ κατώρθωσε να διαβάσει «Νύμφη με έσωσε». Εδιάβασε ακόμα, αναγνωρίζοντας αριθμητικά και συλλαβές «Ιδού εγώ ο Αρεάδης δίδω εις την άνασσα Θεά Ρέα 100 αίγες, 10 πρόβατα...». [6]

· Σημειωτέον ότι ακόμα και σήμερα διδάσκεται στα Ελληνικά σχολεία η άποψη ότι τα χρόνια του Ομήρου δεν υπήρχε γραφή και συνεπώς τα δύο έπη (Ιλιάδα και Οδύσσεια) μεταφέρονταν από γενεά σε γενεά προφορικώς (κάτι το οποίο ούτως ή άλλως μόνο και μόνο βάσει της κοινής λογικής είναι αδύνατον).
· Εις την Ελληνικήν γλώσσα τέλος παρατηρούνται όλα τα γλωσσολογικά φαινόμενα, πχ. αφομοίωση (είς φθόγγος γίνεται όμοιος με άλλον), εναλλαγή (χρησιμοποίηση άλλου φθόγγου αντ' άλλου), συγχώνευση (ενοποίηση πολλών φθόγγων), ανομοίωση (αποβολή του ενός εκ των δύο ομοίων φθόγγων της ιδίας λέξεως), ανταλλαγή (αμοιβαία αλλαγή φθόγγων) κλπ κλπ.

· Ορισμένοι μάλιστα ήχοι όπως το Γ το Δ το Θ το Χ και το Ψ αποτελούν πολύ μεταγενέστερη και αποκλειστικά Ελληνική επινόηση, αφού δεν τους συναντάμε σε άλλη γλώσσα έστω και αν περιέχονται στις δανεισμένες Ελληνικές λέξεις.



Τρίτη, Δεκεμβρίου 08, 2009

Η ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ


Του Φαίδωνα Θεοφίλου

Δεν είχαμε και δεν έχουμε πολιτική παιδεία. Τι σημαίνει αυτό;
Μα την απλή και τόσο επαναλαμβανόμενη αλήθεια ότι τα δικαιώματα του καθενός απλώνονται ως εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου. Ε, καλά αυτό το ξέρουμε θα μου πείτε. Κάτι καινούριο;
Μα αυτό που είπα παραμένει διαρκώς καινούριο γιατί το αφήσαμε να ξεμακρύνει από τη ζωή μας τόσο πολύ, που να παραμένει διαρκώς ζητούμενο…
Δεν έχουμε πολιτική παιδεία. Είτε αυτή η έλλειψη εκφράζεται στο δρόμο με τη χυδαία συμπεριφορά των Ελληναράδων οδηγών που περιφέρουν το ΕΓΩ τους πάνω στην έπαρση της μαγκιάς τους, είτε με την πολιτική απάθεια είτε με τη γυμναστική της βίας που ασκούν οι λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές» καταστρέφοντας, καίγοντας και μετατρέποντας τις πόλεις μας σε πεδία μαχών. Τρεις χιλιάδες το πολύ άνθρωποι φέρνουν τη χώρα άνω κάτω. Γιατί έτσι θέλουν.
.
Κάποιοι από αυτούς είναι εργαζόμενοι που δουλεύουν για κάποια αφεντικά, συνεπώς ανήκουν στο σύστημα που θέλουν να καταστρέψουν. Άλλοι σπουδάζουν με τα λεφτά του πατέρα και μπουκώνονται στο χαρτζιλίκι και στο οικογενειακό κανάκεμα. Παρ’ όλα αυτά θέλουν να κάνουν και τη γυμναστική τους. Της βίας. Σε βάρος των άλλων. Σε βάρος του 96% των Ελλήνων πολιτών (Εξαιρώ τον ΣΥΡΙΖΑ που τους χαϊδεύει).
.
Και η Δημοκρατία μας ; Τι κάνει; Δεν θα πρέπει να προστατέψει τους πολίτες δηλαδή τον εαυτό της για να συνεχίσει να υπάρχει; Το αντίδοτο λοιπόν, είναι η απόλυτη εφαρμογή των νόμων προς όλες τις κατευθύνσεις, γιατί οι νόμοι και η εφαρμογή τους συνιστούν τη Δημοκρατία. Και η τήρηση των νόμων επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, σύμφωνα με το σύνταγμα της χώρας.
.
Η απάθεια και η παραίτηση των πολιτών, βάζει τις προϋποθέσεις για το θάνατο της Δημοκρατίας, οπότε όλοι μας είμαστε εκτεθειμένοι στις διαθέσεις των αγριότερων. Όπως στη ζούγκλα.
.
Ο μεγάλος συγγραφέας Τόμας Μαν και κατ’ εξοχήν αρμόδιος, ως Γερμανός, είπε ότι: «Ο ναζισμός αρχίζει τη στιγμή που κάνουμε ηθικό συμψηφισμό». Δηλαδή όταν κάποιος πετάει μια μολότωφ σ’ ένα κατάστημα και το καίει, κι εμείς λέμε : «Ε, καλά μωρέ οι πολιτικοί κάνουν χειρότερα..»
.
Τι θέλουν τελικά αυτοί οι ταραξίες που αυτοαποκαλούνται «αντιεξουσιαστές» και «αναρχικοί»; Ξέρουν άραγε κι οι ίδιοι; Έχουν να μας προτείνουν ένα νέο πρότυπο ζωής; Θα πρότεινα να τους δοθεί βήμα στα Μ.Μ.Ε. να μας πουν τι θέλουν, τι πιστεύουν, αφού η Δημοκρατία κατοχυρώνει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών (αν υπάρχουν) και την διαδήλωση διαμαρτυρίας. Να μιλήσουν λοιπόν ανοιχτά και αν έχουν κάτι αξιόλογο να πουν, τότε να προβληματιστούμε. Αλλιώς ας γελοιοποιηθούν στο πανελλήνιο, αν οι απόψεις τους αφορούν στις πολιτικές ψυχεδέλειας που είναι μπερδεμένες με ανεξέλεγκτα συναισθήματα, να τελειώνουμε.
.
Φαίνεται πως η γενιά της δεκαετίας του 60 με το περίφημο: «Κάντε έρωτα όχι πόλεμο» δεν επέδρασε καθόλου επάνω τους, διαφορετικά δεν θα είχαν ανάγκη τόσης καταστροφικής εκτόνωσης… Η βία όμως δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από κανέναν και προς οποιονδήποτε. Η βία διαγράφει τα όσα κατέκτησαν οι ανθρώπινες κοινωνίες μέχρι τώρα και μας γυρίζει πίσω.
.
Ας αφήσουν επιτέλους οι διάφοροι κονδυλοφόροι τις ωραιοποιήσεις και τα στρογγυλέματα των θολών ιδεολογημάτων της βίας. Δεν υπάρχει προοδευτικότερος άνθρωπος από εκείνον που είναι «υπεύθυνος πολίτης και δημοκράτης σε κίνηση». Που σημαίνει, δεν ΣΙΩΠΩ, ΔΙΕΚΔΙΚΩ, ΑΜΦΙΣΒΗΤΩ, ΕΛΕΓΧΩ, ΑΠΑΙΤΩ καλύτερο και δίκαιο κράτος, καλύτερη ζωή για όλους. Και όταν ο υπουργός «Προστασίας του Πολίτη» λέει: «Είμαστε εδώ για να προστατέψουμε τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του Πολίτη και ότι στη ανομία και στη βία δεν υπάρχει καμία ανοχή» και φαίνεται πως τα εννοεί, συμπεραίνουμε ότι η Δημοκρατία μας ίσως αρχίζει επιτέλους να ξυπνά.

Δεν θέλουμε πια να ξαναδούμε, να κατεβάζουν οι ταραξίες την ελληνική σημαία από το πανεπιστήμιο και να υψώνουν τη δική τους, εκπέμποντας μηνύματα χάους…



Παρασκευή, Δεκεμβρίου 04, 2009

ΤΡΙΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ (Συνεικόνες-κολάζ) ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Από τη Συλλογή των Συνεικόνων μου με θέμα τη Γυναίκα. (Ενότητα τρίτη)

Ο δρόμος προς τη Γυναίκα, δίψα για τη Ζωή
που δεν τελειώνει, ώσπου... την ερωτεύεται και ο Θάνατος.
Φ.Θεοφίλου: Οι συνεικόνες μου (κολάζ)


Καρποί και χυμοί: Λέξεις γένους αρσενικού,
με θηλυκή ταυτότητα...
Φ.Θεοφίλου: Οι συνεικόνες μου (κολάζ)



Γυναίκα: Λόγος Ευτυχίας και Απώλειας.

Φ.Θεοφίλου:Οι συνεικόνες μου (κολάζ)

C: Τα δικαιώματα των Συνεικόνων είναι κατοχυρωμένα. Η χρήση τους από τρίτους μπορεί να γίνει με την προϋπόθεση της αναφοράς του δημιουργού.



Κυριακή, Νοεμβρίου 29, 2009

ΑΘΗΝΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - Η δική μου αλήθεια

Αθηνόραμα: Του Μίνω Αργυράκη




Θεσσαλονίκη: Του Γιάννη Σταύρου

Κείμενο: Φαίδωνα Θεοφίλου


Κατάγομαι από τη Λέσβο και μένω εδώ και κάποιες δεκαετίες στην Αθήνα.
Σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα ότι είμαι Αθηναίος. Αντίθετα: Δεν χάνω ευκαιρία να λέω ότι είμαι Μυτιληνιός. Έχω την αίσθηση πως όταν ρωτάς κάποιον εδώ από πού κατάγεται και σου λέει από την Αθήνα, σου φαίνεται σαν άχρωμος, σχεδόν χωρίς καταγωγή. Όποιος μένει στην Αθήνα χαίρεται να λέει από ποιο χωριό ή από ποια άλλη πόλη είναι χρωματίζοντας έτσι την ταυτότητά του. Προέρχεται επιτέλους από κάπου, δεν είναι από το μωσαϊκό και το χωνευτήρι ανθρώπων που λέγεται Αθήνα.

Αντίθετα: Όποιος ζει στη Θεσσαλονίκη, άσχετα αν κατάγεται από το Ορμένιον ή τη Σταυρούπολη, θέλει να λέει ότι είναι από τη μεγαλούπολη της Μακεδονίας.

Όσοι παροικούμε στην Αθήνα, μας αρέσει «να απεχθανόμαστε την πρωτεύουσα».
Όποιοι πάνε να μείνουν στη Θεσσαλονίκη, δεν προλαβαίνουν να τους αρέσει κάτι, επειδή την αγαπούν κατ’ ευθείαν.

Οι σχέση μου με την Αθήνα: Εργάσθηκα εδώ, αγάπησα τη δουλειά μου, έχω καλούς φίλους που κι αυτοί προέρχονται από αλλού, βρήκα τον τρόπο να αποφεύγω τις ασχήμιες της πόλης που ζω, και προσπαθώ να απολαμβάνω ό,τι όμορφο έχει.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη: Υπηρέτησα για 6μήνεςτη στρατιωτική μου θητεία στο Γ’ Σώμα Στρατού, δίπλα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο «Το Δαχτυλίδι του Ήλιου» -διηγήματα - στις εκδόσεις «Μικρή Εγνατία» που έβγαζε και τα γνωστά «Τραμάκια» ( Τραμ=βιβλία μικρότερα από μέγεθος τσέπης πρωτοεμφανιζόμενων κυρίως συγγραφέων και ποιητών) του εκδότη Γιώργου Κάτου, του ωραιότερου αλήτη της ζωής που γνώρισα. Τώρα όταν βλέπω στην τηλεόραση εικόνες από την Θεσσαλονίκη, την παραλία με το Λευκό Πύργο, τα Λαδάδικα, την παλιά πόλη, το Βαρδάρη, τη Τσιμισκή, τις γειτονιές της, αισθάνομαι πως αγαπώ μια όμορφη και μοιραία γυναίκα που θα ήθελα να είμαι κοντά της όσο πιο συχνά γίνεται. Με κέρδισε γι αυτό που είναι και λυπάμαι που δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω εκεί.

Ταυτόχρονα η Θεσσαλονίκη, διογκούμενη πληθυσμιακά εγκλωβίστηκε σε πολλά προβλήματα, και η ανάγκη επιπρόσθετων έργων υποδομής είναι εμφανής περισσότερο από ποτέ. Σ΄αυτά αλλά και σε άλλες ελλείψεις, θα μπορούσε να τη βοηθήσει αποτελεσματικά μια ικανή και εμπνευσμένη αυτοδιοίκηση. Οι εκλεγμένοι τοπικοί άρχοντες δηλαδή. Η πόλη έχει σπουδαίες προσωπικότητες και άξιους ανθρώπους. Οι πολίτες όμως της πόλης, προτιμούν να εκλέγουν ασήμαντους ανθρώπους που κινούνται στο επίπεδο του «συμπλεγματικού λαϊκισμού» και που μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους να επιβεβαιωθεί, αλλά όχι την πόλη.

Νομίζω πως είναι καιρός, οι Θεσσαλονικείς και όσοι αγαπούν την πόλη, να σταματήσουν τον στείρο και άκαρπο ανταγωνισμό με την Αθήνα, τις τριβές και τις εχθρότητες και να συσπειρωθούν, να γίνουν διεκδικητικοί για τη λύση των προβλημάτων της πόλης από την κεντρική εξουσία και να αρχίσουν να διοχετεύουν την ενέργειά τους στην ανάδειξη της πόλης τους και όχι σε μάταιους βερμπαλισμούς και συναισθηματισμούς της δεκάρας που δυναμώνουν τους ασήμαντους λαϊκιστές και αδυνατίζουν την πόλη…

Μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη δεν αρκεί να είναι ωραία αλλά άμυαλη.
Πρέπει να παραμείνει ωραία και να αξιοποιήσει το μοναδικό ανθρώπινο υλικό που διαθέτει. Γιατί την θέλουμε και όμορφη και έξυπνη…




Δευτέρα, Νοεμβρίου 23, 2009

ΜΙΑ ΦΙΛΙΑ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ

Ο Αλέξης Σεβαστάκης και ο Φαίδων Θεοφίλου
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην χρονική περίοδο που αλληλογραφούσαμε

Η φιλία μου με τον Σαμιώτη συγγραφέα Αλέξη Σεβαστάκη είχε κάτι το ξεχωριστό: Δεν ειδωθήκαμε ποτέ! Γίναμε όμως φίλοι μέσα από τα βιβλία μας και την αλληλογραφία μας. Αλληλογραφούσαμε σα να γνωριζόμαστε από δεκαετίες. Αλλά υπάρχει καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις βαθύτερα έναν άνθρωπο, από τα ίδια του τα βιβλία; Για όσους δεν γνωρίζουν τον Αλέξη Σεβαστάκη, θα προσθέσω με συντομία, ότι ήταν δικηγόρος και διδάκτωρ της νομικής του πανεπιστημίου Αθηνών. Συγγραφέας του μυθιστορήματος «Το σφαγείο» που έγινε και τηλεοπτική σειρά. Έγραψε θεατρικά έργα και δοκίμια, διηγήματα, επιστημονικά θέματα κ.λ.π. Η ζωή του ήταν γεμάτη από κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες αλλά και συνεχείς διώξεις. Πολιτεύθηκε με την Ε,Δ,Α. και τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου. Υπήρξε ένας άνθρωπος υψηλού ήθους με οικουμενικό πνεύμα. Αγάπησε πολύ το νησί του τη Σάμο, όπου ζούσε και δικηγορούσε.

Μια φορά λοιπόν, το έφερε η τύχη από την Αθήνα να βρεθώ στη Σάμο, ως εκπρόσωπος της AUSTRIAN AIRLINES στην οποία εργαζόμουν , για να κάνω μια τεχνική έκθεση για το αεροδρόμιο της Σάμου, για τα κεντρικά γραφεία της Βιέννης , ώστε να ενημερωθούν επίσημα και υπεύθυνα για τις δυνατότητες του αεροδρομίου, αφού είχαν κατά νου να κάνουν δρομολόγια Charter, Βιέννη-Σάμο-Βιέννη. Ταυτόχρονα θα υποδεχόμουν στο αεροδρόμιο της Σάμου το πρώτο αεροπλάνο της εταιρείας μας χωρίς επιβάτες αλλά με 6 πληρώματα που θα έκαναν προσγειώσεις και απογειώσεις εξοικείωσης , ώστε να μάθουν τις ιδιαιτερότητες αυτού του αεροδρομίου. Εγώ λοιπόν θα ήμουν ο άνθρωπός τους στην Ελλάδα που θα τους βοηθούσε σε όποιο πρόβλημα είχαν. Αφού λοιπόν τα πληρώματα έκαναν ό,τι έπρεπε για 4 ώρες, θέλησαν να ξεκουραστούν. Βρήκα λοιπόν ευκαιρία, πήρα ένα ταξί από το Πυθαγόρειο , και…σφαίρα για το Καρλόβασι να συναντήσω τον Αλέξη Σεβαστάκη στο γραφείο του. Όταν έφθασα, η καρδιά μου φτερούγιζε από χαρά και συστολή, που επιτέλους θα γνώριζα από κοντά τον ακριβό μου φίλο. Μπήκα μέσα. Δεν ήταν εκεί. Κάθισα απέναντι από το γραφείο του και περίμενα να έλθει. Όταν έφθασε η ώρα που έπρεπε να γυρίσω στο Πυθαγόρειο, ρώτησα τα διπλανά γραφεία, αν ξέρουν πότε θα έλθει ο κ. Σεβαστάκης. Μου είπαν, «Θα αργήσει γιατί δικάζει μια δύσκολη υπόθεση».
Άφησα , απογοητευμένος, πάνω στο γραφείο του ένα μυτιληνιό ούζο κι ένα σημείωμα που έλεγε πως δεν ήταν τυχερό να βρεθούμε κι ας έπινε τα δάκρυα της Παναγίας (το ούζο) στην υγειά μου.
Μέχρι που έφυγε από τον όχι και τόσο μάταιο τούτο κόσμο, δεν έγινε μπορετό να συναντηθούμε. Εκείνος ανήκε στη γενιά της εθνικής αντίστασης. Εγώ στη γενιά του 114 και του Ανένδοτου. Επικοινωνούσαμε όμως σαν συνομήλικοι, αφού το πνεύμα του ήταν νεανικό, λεύτερο, ανήσυχο, έτοιμο να πάρει και να δώσει, όταν το σύνηθες είναι οι άνθρωποι μιας ώριμης ηλικίας και τέτοιας πνευματικής εμβέλειας, να οχυρώνονται πίσω από μια προσωπική αντίληψη ζωής.

Λίγες μέρες πριν, σκαλίζοντας το αρχείο μου, διάβασα με συγκίνηση τα γράμματά του. Ένα από αυτά, απάντηση στην άποψή μου που του είχα στείλει για το βιβλίο του «Σφαγείο», δημοσιεύεται εδώ.. Είναι ένα γράμμα πολύ ενδιαφέρον, αφού καταθέτει τις σκέψεις του για τη ζωή και την τέχνη. Ακόμη, το γράμμα αυτό, αποπνέει σπάνιο ήθος, τη γνήσια σεμνότητα των μεγάλων προσωπικοτήτων, και ανθρώπινη τρυφερότητα.
Ζεις Αλέξη μέσα σε όλους όσους σε αγαπάμε. Τριγυρίζεις ελεύθερα στο περιβόλι της μνήμης μας. Και όσοι πιστοί, αξιοποιούμε τις παρακαταθήκες που άφησες…


Φαίδων Θεοφίλου


Καρλόβασι 22.12.88

Φίλε Φαίδωνα
Η οικειότητα της προσαγόρευσης είναι εκτίμηση στο έργο σου και μαζί το «προνόμιο» που μου δίνει η ηλικία μου. Από καιρό πολύ, νοιώθω μια θέρμη για τους νεώτερους, θέρμη που μάλλον είναι η πίστη, πως σεις έχετε ακόμα χρόνο να δουλέψετε, να προσφέρετε, να χτίσετε.
Πάλι ήρθε το «μήνυμά σου» και πάλι σκέφτομαι ότι όσο ελάχιστο νάναι ένα «έργο» (όπως το δικό μου) πάντα βρίσκει ένα πρόσφορο δέκτη. Μήνυμα, αντίδωρο. Ζεστή θωπεία στην ερημιά της αποχαυνωμένης μικρής επαρχιακής ζωής.
Και φυσικά, σ’ ευχαριστώ.
Αχ, πόσο αγνώμονες γίναμε «οι λόγιοι»! Δε σου κρύβω ότι σπάνια παίρνω κάποιο σημείωμα που να αναφέρεται σε βιβλίο μου.
Η παλιά γνωστή «κοινότητα» των ανθρώπων των Γραμμάτων, έχει χαθεί μαζί με τόσα άλλα στοιχεία της κοινωνικής μας ζωής. Ράγισε, σκόρπισε. Η επι-κοινωνία περιορίσθηκε πια σε κλειστούς κύκλους ομοειδών συμφερόντων, θυμιαμάτων και αλληλοστήριξης. Τώρα αναλογίζομαι τι άξια είναι «η συναγροίκηση», η πνευματική μάχη, η διαπλοκή των ιδεών! (Πρόσφατα ξαναχάρηκα τα φιλολογικά απομνημονεύματα του Βάρναλη)
Τι κόσμος!
Τέλος.
Για το «Σφαγείο». Η τηλοψία ξεκίνησε από το Σφαγείο αλλά δεν ήταν το αληθινό πνεύμα του Σφαγείου. Βέβαια με τα γνωστά άθλια μέτρα της τρέχουσας τηλεόρασης, ήταν μια παραγωγή που σεβόταν ορισμένα στοιχεία. Σε καμιά περίπτωση δεν θα την απέρριπτα. Αλλά τον καημό του βιβλίου, δεν μπορούσε να τον εκφράσει..
Ας είναι.
Η σκέψη σου ότι «η τέχνη πρέπει να υφαίνεται πάνω στην ιστορία μας…ώστε να είναι πιο λειτουργική…» με παρηγορεί. Αυτό πιστεύω. Τα ιστορικά δρώμενα είναι καθημερινή γνώση (είτε ως θέση είτε ως αντίθεση) του ευρύτερου λόγου. Έτσι η τέχνη έχει ανάγκη να ξεκινάει από αυτά για να μπορεί να επικοινωνήσει να «διαβαστεί».- Να ξεκινάει από τα παγκοίνως γνωστά για να απογειώνεται με τη σχετική αυτονομία της. Το αφηρημένο, η ομφαλοσκόπηση, η διύλιση, η «φθειρομανία» δεν βρίσκουν ανοιχτές τις πόρτες του συμμετόχου. Και γίνονται παιχνίδι αιωρούμενο πάνω από τα ζαλισμένα κεφάλια των ανθρώπων. Έτσι λοιπόν, τέχνη και ανάταση και γοητεία και μεταρσίωση και παρηγοριά και όνειρο και φτερούγισμα, αλλά τέχνη με στοιχεία οικεία. Η λογιοσύνη δεν υπήρξε πάντα δημιουργός. Δημιουργός ήταν η πνευματική ευθύνη. Που σημαίνει η καθημερινή προσπάθεια για συν-ομιλία με τους ανθρώπους. Όχι ομιλία (εγώ) και ακρόαση (ο άλλος) πραγμάτων ασήμαντων, ουδέτερων, μη ιστορικών, άρα άγνωστων και απλησίαστων. Πολλά είπα- Και ταπεινά; Ίσως άχρηστα – Εσύ θα με συγχωρέσεις.
Ευχές λοιπόν για υγεία και δημιουργία.


Με βαθειά εκτίμηση
Αλέξης Σεβαστάκης.





Τετάρτη, Νοεμβρίου 18, 2009

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΤΡΟΦΙΜΟΥ



Η συνέντευξη αυτή που περιλαμβάνεται στο μυθιστόρημά μου «Ο Τρόφιμος», προκλήθηκε από το εξής γεγονός: Ένας δημοσιογράφος περνούσε έξω από ένα ίδρυμα και είδε δίπλα στον τοίχο της κεντρικής πύλης του ιδρύματος, ένα χαρτί κολλημένο που έγραφε με μαύρο μαρκαδόρο:

«Αν κάποτε οι εξουσίες
σκύψουν
τείνοντας το αυτί
στα χείλη των ποιητών,
το κέρδος
δε θα ‘ναι που θ’ ακούσουν
μα το σκύψιμο»

Ο δημοσιογράφος εντυπωσιάστηκε, κατάλαβε ότι κάποιος τρόφιμος από το ίδρυμα το έγραψε, κίνησε γη και ουρανό και έπεισε τους υπεύθυνους, που ήξεραν ότι ήταν πράγματι ο συγκεκριμένος τρόφιμος αλλά γι αυτό όχι και τυχαίος να μιλήσει μαζί του.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

- Γιάννης Κοντολέων! Σας ευχαριστώ που δεχτήκατε να μιλήσουμε.
- Τρόφιμος της πτέρυγας Α! Τι πιο αυτονόητο να μιλούν οι άνθρωποι και να το
ευχαριστιούνται;
- Ναι έχετε δίκιο. Ξεροκατάπιε. Είστε καιρό εδώ;
- Ναι, πολύ καιρό αλλά δεν ξέρω πόσο. Έχει σημασία;
- Όχι απλώς ρώτησα.
Ξεροκατάπιε πάλι αμήχανα. Ο μικρός γιατρός πήγε να μιλήσει, έκανε μια γκριμάτσα,
σταμάτησε. Ήταν φανερό πως αποφάσιζε να μην αναμιχθεί στη συζήτηση.
- Τα περνάτε καλά εδώ;
- Δεν ξέρω πως το εννοείτε, αλλά, όπως εγώ το εννοώ, αυτό εξαρτάται περισσότερο από μένα παρά από άλλους παράγοντες.
- Δηλαδή;
- Να! Ένα φαΐ κι ένα νερό μπορεί κάποιος σχεδόν πάντα να το έχει. Κατά τα άλλα, ταξιδεύω, σκέπτομαι, εποπτεύω και πονάω.
- Μήπως θέλετε να γίνετε πιο συγκεκριμένος;
- Όχι. Όταν αναλύονται πολύ τα πράγματα ξεφτίζουν. Πάντως γενικά έχω μια πληρότητα που όλο εντείνεται. Ώσπου, ελπίζω να φθάσω κάποτε να μη χωράω στο σώμα μου.
- Εντάξει δεν θα προσπαθήσω ν’ αποσπάσω αναλυτικές διευκρινίσεις. Άλλωστε μιλάτε πολύ ωραία.
- Ο καθείς με τα όπλα του.
- Είναι δική σας αυτή η έκφραση;
- Όχι είναι του ποιητή. Άρα όλων μας.
- Αν σας ρωτούσα τι είδους άνθρωποι είναι οι ποιητές;
- Οι ποιητές έχουν πιο ζωντανό απ’ τους άλλους ανθρώπους το θείο στοιχείο μέσα τους και ταυτόχρονα το γήινο. Η διαρκής σύγκρουση των δύο αυτών στοιχείων, είναι το μαρτύριο και η ευτυχία τους. Μετά ακολουθεί το έργο τους.
- Τι άλλη εικόνα έχετε για τους ποιητές;
- Είναι σα μικροί περιφερόμενοι πλανήτες μέσα στο σύμπαν, ενταγμένοι σ’ αυτό, και με μια επώδυνη αυτάρκεια στη μοναξιά.
- Και ποια νομίζετε ότι είναι η θέση των ποιητών και της ποίησης στις κοινωνίες;
- Αυτή που ήταν πάντα. Δηλαδή όμοια με των τζιτζικιών. Πόσο όμως θ’ άξιζε η σιωπή χωρίς τα τζιτζίκια; Οι άνθρωποι όταν φέρνουν στο μυαλό τους την ποίηση, έχουν την αίσθηση του περιττού. Κι εκεί ίσως βρίσκεται η δύναμή της. Οι ποιητές θεωρούνται σημαντικοί για τη σφαίρα που ανήκουν, αλλά όχι επαρκώς «σοβαροί» για να προσφέρουν χειροπιαστά πράγματα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Δεν θέλω να γενικεύω. Άλλωστε η ποίηση δεν προσφέρεται για σχηματοποιημένες εκφράσεις και ορισμούς. Υπάρχουν κι άλλες απόψεις, που όλες τους είναι σωστές, κι αυτό συμβαίνει επειδή καμιά άποψη από μόνη της δεν μπορεί να καλύψει συνολικά το τι είναι ποίηση. Διάβαζα χτες π.χ. σ’ ένα βιβλίο πως «η ποίηση είναι καμωμένη από το απόσταγμα της γλώσσας, της ιστορίας και της κοινωνίας, αλλά αποζητά να ξαναδημιουργήσει γλώσσα, σύμφωνα με νόμους άλλους από εκείνους, που κυβερνούν τη συνομιλία και τη λογική συζήτηση. Αυτή η άποψη είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες και φαίνεται ότι περιγράφει με πληρότητα τι είναι ποίηση. Όσο όμως προχωρά κανείς στην ποικιλία των απόψεων, τόσο περισσότερο καταλαβαίνει ότι η μεγάλη αυτή τέχνη δεν χωρά σε έναν ορισμό αλλά σε πολλούς. Τελικά η θέση της ποίησης είναι στο περιθώριο όταν οι άνθρωποι υπερευημερούν υλικά.
- Και τι θα έπρεπε να κάνουν σήμερα οι ποιητές;
- Ν’ αναπλάθουν ακατάπαυτα την ομορφιά και να κάνουν παράσιτα στις συχνότητες των δορυφόρων.
- Μου κάνει εντύπωση όταν λέτε πως η θέση των ποιητών στη κοινωνία των ανθρώπων είναι αυτή που ήταν πάντα; Ποιες εμπειρίες μπορείτε να έχετε για την κοινωνία, όταν είστε αποκομμένος από αυτή, όντας μέσα στο ίδρυμα;
- Έχετε δίκιο ν’ απορείτε όμως δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά, παρά την απώλεια της μνήμης μου, έχω πλήρη συναίσθηση των εμπειριών μου για την κοινωνία και τους ανθρώπους, σα να γεννήθηκα με αυτές. Όχι βέβαια των γεγονότων του προσωπικού μου παρελθόντος. Όσο για το παρόν, ο μικρός γιατρός μου έκανε δώρο ένα ραδιόφωνο. Α’ αυτό παίρνω πληροφορίες για τους ανθρώπους, άτομα, ομάδες, συντεχνίες, κοινωνίες έθνη, για την ανθρωπότητα. Ο κόσμος ξεχύνεται στο δωμάτιό μου κι όλα αυτά που ακούω, επιβεβαιώνουν τις εμπειρίες μου. Εκτός αό ελληνικούς σταθμούς, ακούω γαλλικούς, ιταλικούς, γερμανικούς και ισπανικούς.
- Μιλάτε τόσες γλώσσες;
- Όταν ακούω, τα καταλαβαίνω όλα.
- Εσείς γράφετε;
- Ναι.
- Τί γράφετε;
- Διάφορα κείμενα.
- Θέλω να πω, κείμενα με μύθο, με προδιαγραφές;
- Όχι, δε θέλω να προκαθορίζω τι θα γράψω. Αν προκύψει μύθος και πλοκή, καλά. Αν όχι, πάλι καλά. Μ’ ενδιαφέρει η συγκίνηση, που μπορεί να μεταδώσει ο λόγος και η πυροδότηση της σκέψης του αναγνώστη. Αυτό, που πιστεύω, βέβαια δεν ισχυρίζομαι πως είναι το σωστό. Είναι μόνο αυτό που μου αρέσει και, αν αρέσει σε πολλούς, τότε είναι είναι καλό το κείμενο και γι αυτούς. Πολύ πιο ενδιαφέροντα απ’ τα κείμενά μου είναι τα όνειρα που βλέπω. Να μπορούσαν αυτά μεταφερθούν στο γραπτό λόγο…Αλλά είναι αδύνατον να γραφτούν, όπως εγώ τα βλέπω, και να επιδράσουν το ίδιο. Ή ο λόγος είναι φτωχός ή τα όνειρα πλούσια.
- Θα μου πείτε ένα σας όνειρο;
- Όχι.
- Να σας ρωτήσω γιατί;
- Να με ρωτήσετε.
- Γιατί λοιπόν;
- Επειδή τα όνειρά μου είναι ο προσωπικός μου θησαυρός. Αν σας τα πω, θα είναι σα να τα’ αποχωρίζομαι. Ένα μόνο διηγήθηκα στο μικρό γιατρό.
- Θα σας διαβάσω λίγους στίχους και θα ήθελα να τους δώσετε έναν χαρακτηρισμό. Ακούστε λοιπόν:

«Αν κάποτε οι εξουσίες
σκύψουν
τείνοντας το αυτί
στα χείλη των ποιητών,
το κέρδος
δε θα ‘ναι που θ’ ακούσουν
μα το σκύψιμο»

Με κοίταξε ίσια στα μάτια.
- Λοιπόν;
- Λαμπερή βλασφημία
- Εσείς θα γράφατε τέτοιους στίχους;
- Κι αν τους έγραφα τί σημασία θα είχε;
- Τι θα είχε σημασία;
- Το νόημα των ίδιων των στίχων, που ή τους δέχεται κανείς ή τους γυρίζει την πλάτη. Το ποιος τους έγραψε, συμπληρώνει μόνο τη δημοσιογραφική περιέργεια.
- Δεν δικαιούμαι τη δημοσιογραφική περιέργεια;
- Δικαιούσθε τα πάντα. Εγώ δεν δέχομαι να παρακάμπτεται η ουσία για το επουσιώδες.
- Μπράβο! Πολύ ενδιαφέρον! –πετάχτηκε ο μικρός γιατρός.
- Μην ετοιμάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα μικρέ γιατρέ. Ξέρεις ότι για μένα μπορεί να είναι πιο σημαντικό να μη χαλάσω την ησυχία του γατούλη, που θα κοιμάται στην αγκαλιά μου, παρά να πάω στην τραπεζαρία για φαγητό.
- Που σημαίνει; -ρώτησε ο μικρός γιατρός.
- Σημαίνει πως εννοώ, το τι είναι για μένα ουσιώδες.
- -Εντάξει συνεχίστε.
- Αν επιτρέπεται, να σας ρωτήσω κάτι ακόμα, συνέχισε ο δημοσιογράφος.
- Παρακαλώ.
- Να επιστρέψουμε στους στίχους. Πιστεύετε ότι είναι δυνατόν κάτι τέτοιο;
- Σαν ποιο;
- Να σκύψουν οι εξουσίες ν’ ακούσουν τους ποιητές.
- Και βέβαια είναι δυνατό, ανεξάρτητα από τους λόγους, για τους οποίους οι εξουσίες θα έκαναν κάτι τέτοιο
- Μα δεν είναι ουτοπία αυτό;
- Ναι είναι! Και λοιπόν; Η ουτοπία δεν έχει θέση στην πραγματικότητα;
- Μα πώς είναι δυνατό, αφού είναι ουτοπία, να γίνει πραγματικότητα;
- Η ιστορία του ανθρώπου είναι γεμάτη ουτοπίες, που σήμερα είναι παρωχημένα επιτεύγματα. Το αδύνατο έγινε αυτονόητο και θα συνεχίσει να γίνεται.
- Κι όταν οι εξουσίες ταπεινωθούν, όπως υπονοούν οι στίχοι , ποιος μπορεί να είναι ο επόμενος στόχος;
- Να πάψουν να υπάρχουν εξουσίες.
- Και πώς θα ρυθμίζονται οι σχέσεις των ανθρώπων;
- Οι άνθρωποι θα λειτουργούν τότε, όπως τους αξίζει. Ο καθένας με την αυτάρκεια ενός μικρόκοσμου, όπως οι εκατομμύρια πλανήτες, που συνυπάρχουν στη συμπαντική αρμονία. Αυτό θα ήταν και το πιο φυσικό.
- Τελικά ποια πιστεύετε πως ήταν η πρόθεση εκείνου που έγραψε τους στίχους;
- Κάθε ιδέα μοιάζει με φλόγα. Αυτός που την έχει ή θα καεί ο ίδιος ή θα βάλλει φωτιά στους άλλους. Οι εξουσίες θέλουν άπνοια. Πάντως, η πρόθεση εκείνου που έγραψε τους στίχους, πιθανολογώ ότι είναι η προετοιμασία του εδάφους για μια επερχόμενη ιδέα.
- Και ποια λέτε ότι είναι αυτή;
- Ψυχανεμίζομαι ποια. Δεν θέλω όμως να πω τίποτα, γιατί οι ιδέες επωάζονται καλύτερα μέσα στο κέλυφος της συνωμοτικής σιωπής. Αλλά όταν έλθει αυτή η ιδέα, εμείς θα έχουμε κλείσει τον βιολογικό μας κύκλο.
- Σας ευχαριστώ πολύ.
- Μια στιγμή παρακαλώ. Να σας ρωτήσω κι εγώ κάτι;
- Βεβαίως.
- Με την ίδια συχνότητα που κάνετε ερωτήσεις στους άλλους, κάνετε και στον εαυτό σας;
- Όχι.
- Να κάνετε και στον εαυτό σας.
- Γιατί;
- Επειδή τότε θα λέτε πιο σημαντικά πράγματα ως δημοσιογράφος.
- Εννοείτε εμένα προσωπικά;
- Όχι μόνον εσάς. Όλους σας…

Φαίδωνα Θεοφίλου:Απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Ο Τρόφιμος»
Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ



Κυριακή, Νοεμβρίου 15, 2009

ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ


Κρατώντας στα χέρια μου το καινούριο βιβλίο του Στράτου Λιακάτου
διαπιστώνω αυτό που και ο ίδιος υποστηρίζει: «Ότι η σκέψη διασώζεται μόνο
μέσα στην ποίηση. Το βιβλίο του λοιπόν που τιτλοφορείται: «Μικρό Ερμηνευτικό; Λεξικό» δεν είναι αυτό που καταλάβατε. Ο Σ. Λιακάτου εδώ, ερμηνεύει τις λέξεις, όπως τις αντιλαμβάνεται η τέχνη της ποίησης. (Παραθέτω δείγματα γραφής στη συνέχεια) Ξεφυλλίζοντας στη συνέχεια το βιβλίο του, διαβάζω με ξεχωριστή συγκίνηση την έντυπη αφιέρωση του βιβλίου: «Στον Φαίδωνα Θεοφίλου, πεζογράφο και ποιητή –αγιογράφο της λέξης». Τα βιβλία είναι γέφυρες και κουβαλούν αισθήματα. Τα αισθήματα αυτά είναι αμοιβαία Στράτο Λιακάτου. Σ’ ευχαριστώ.

Δείγματα γραφής από το νέο βιβλίο του Στράτου Λιακάτου*

ΜΙΚΡΟ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ; ΛΕΞΙΚΟ


Δάκρυ:
είναι όσο μια σταγόνα…
…(και θαλασσοπορεί σ’ αυτό…
…ολόκληρη η μοίρα του ανθρώπου
Ωκεάνια.)


Δειλός:
φοβάται να πεθάνει…
…(κοντά του ο λογικός…
φοβάται
να ζήσει.)

Δενδροστοιχία: δίνει βάθος
στο δρόμο…
…(το ίδιο κάνει
η ονειροστοιχία
σ’ εσένα.)


Διάβαση αφύλαχτη: αυτή…

πίσω
απ’ τα νυχτερινά σας
βλέφαρα…

…απ’ όπου
μέσα από το σκοτάδι
περνούν σφυρίζοντας
οι πόθοι σας…

…(Να ξέρατε εκεί
πόσοι άνθρωποι
σκοτώθηκαν.)


Διαθήκη:
παλαιά και καινή…

…(σχέση νομική
με το Θεό…

αυτό θα πει να είσαι κάτι
αντί –Ερωτικό…

…μπροστά
στον Τελευταίο Καημό.)


Διαφωτισμός : φιλοσοφικός παφλασμός…
για να ξεβραστεί
ο καπιταλισμός…

…(Μετά ήρθε
σαν παφλασμός
ο Μαρξισμός…

…για να ξεβραστεί
ο κομουνισμός…

-υπήρχαν
πιο αθόρυβοι τρόποι…
…να πνιγούμε.)

Μορφή πρώτη:
για τον Αριστοτέλη
Ο Θεός…

…που θεάται απλώς

…(και είναι
τόσο απορροφημένος…

…που
καταλήγει Κόσμος.)





*Ο Στράτος Λιακάτου είναι φιλόλογος , ποιητής και διανοούμενος .
Έχει γράψει: 7 Συλλογές σκέψεων
4 φιλοσοφικά έργα
2 ποιητικά μυθιστορήματα
1 βιογραφικό
1 εκπαιδευτικό



Δευτέρα, Νοεμβρίου 09, 2009

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ: ΤΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΊΑΣ, ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ ΜΥΣΤΗΡΙΟ...



Του Φαίδωνα Θεοφίλου

Η εξομολόγηση, στους πρώτους μεταχριστιανικούς χρόνους δεν είχε τη μορφή που ξέρουμε σήμερα . Τότε, στη χριστιανική κοινότητα, ας πούμε αυτό που σήμερα ονομάζουμε ενορία, η εξομολόγηση γινόταν ανοιχτά. Ο καθένας εξομολογιόταν τα σφάλματά του, (τις αμαρτίες του κατά την Εκκλησία) στους άλλους και οι ιερείς το ίδιο. Όλη η ενορία δηλαδή άκουγε την εξομολόγηση του καθενός, συμπεριλαμβανομένων των διακόνων, των πρεσβυτέρων και των επισκόπων. Όταν όμως το παπαδαριό παραοργανώθηκε σε επίπεδα εξουσίας, άλλαξε το τροπάρι: Ο κάθε πιστός, μπορεί και πρέπει να προσέρχεται στον (λεγόμενο) πνευματικό του να εξομολογηθεί κατά μόνας και να λάβει συγχώρεση και άφεση(!!!) αμαρτιών από τον αρμόδιο παπά-εξομολογητή. Και ο κάθε ιερέας μπορεί και πρέπει να προσέρχεται στον Δεσπότη του για εξομολόγηση και άφεση αμαρτιών.
(Η δυτική εκκλησία μάλιστα προσέφυγε και στη μέθοδο του παραβάν για να μην βλέπουν ο ένας το πρόσωπο του άλλου, ιερέας και εξομολογούμενος).
.
Έτσι φτιάχνοντας τη συνταγή σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, απάλλαξαν τον ιερέα από την ιδιότητα του «αδελφού» στη ζωή και στη δημόσια εξομολόγηση και τον μετέτρεψαν (οι ανώτεροι σε βαθμό άγαμοι κληρικοί) σε όργανο εξουσίας, που δίνει άφεση αμαρτιών στους αμαρτωλούς, άραγε ως Αντιπρόσωπος του Θεού; (πως λέμε Αποκλειστικός αντιπρόσωπος…) που παίρνει εντολές από τον Επίσκοπο και ο οποίος Επίσκοπος βρίσκεται σε διαρκή ζωντανή σύνδεση με το…Θεό…
.
Όμως ο ιερωμένος δεν διαφέρει σε τίποτα από τον πιστό, έναντι της Εκκλησίας και του Θεού, αφού και οι δύο είναι σύμφωνα με την Εκκλησία, φορείς ιεροσύνης. Η μόνη διαφορά είναι η υποχρέωση του ιερέα να τελέσει το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Κι αυτό ήταν το νόημα της δημόσιας εξομολόγησης: Η μέσω της αδελφοσύνης ισότητα.
.
Θεωρώ, αν σκεφθώ ως πιστός, ότι ουδείς ιερέας είναι κατάλληλος ή έχει το δικαίωμα να δεχθεί τα μυστικά της ψυχής ενός Ανθρώπου, πολύ δε περισσότερο και να τον συγχωρήσει για όσα θα του εκμυστηρευτεί. Να τον συγχωρήσει αν του έκανε του ίδιου κάποιο κακό μάλιστα. Όπως δηλαδή θα μπορούσε να κάνει ο οποιοσδήποτε. Αλλά ο Χριστός δεν δίνει εντολή σε κανέναν να εξομολογήσει κατά μόνας. Είπε μόνον: «Εξομολογείσθε αλλήλοις» (δηλαδή μεταξύ σας) Αν το παπαδαριό δεν θέλει να εκθέτει δημόσια τις αμαρτίες του, ας κλείσει αυτό το κεφάλαιο της εξομολόγησης. Ή μάλλον ας το κλείσουν οι θρησκευόμενοι με το να μην πηγαίνουν να εξομολογηθούν. Άλλωστε, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν θα μπορούσε ο πιστός να εξομολογηθεί με την προσευχή στο Θεό του και να του πει όσα και ό,τι θέλει.
.
Πολύ δε περισσότερο που η Εκκλησία τοποθετεί την Προσευχή πολύ ψηλά σε σπουδαιότητα άρα, μέσω αυτής μπορούν να ειπωθούν τα πάντα. Θα πει κανείς : Ναι αλλά ο Θεός τα ξέρει. Υποθέτω πως η εξομολόγηση στο Θεό θα γίνει όχι για να μάθει ο Θεός κάτι που ήδη ξέρει, μα για να συναισθανθεί ο πιστός ότι έσφαλε και με την παραδοχή του αυτή, να καθαρθεί και να ζητήσει άφεση αμαρτιών από τον πραγματικά Αρμόδιο και Έχοντα εξουσία για τα πάντα. Κι αλλιώς: Μπορεί ο κάθε πιστός να ζητήσει συγγνώμη από το κάθε έναν που του έκανε κάποιο κακό οπότε η εξομολόγηση κατά μόνας, καθίσταται περιττή.
.
Και τώρα ας σκεφθώ ως πολίτης, απαλλαγμένος από την υποχρέωση του πιστού να δέχομαι άκριτα ό,τι σκοτεινό, γκρίζο ή φωτεινό, μου λένε οι παπάδες .
Η εξομολόγηση, είναι κατά τη γνώμη μου, ένα εργαλείο της Εκκλησίας, που σκοπός του είναι, να δημιουργεί μια σχέση εξάρτησης, μια άτυπη εξουσία των παπάδων πάνω στους πιστούς, των οποίων τα μυστικά γνωρίζουν από την εξομολόγηση.
Και επίσης μια επιπρόσθετη εξουσία των Δεσποτάδων πάνω στους παπάδες που οι ίδιοι εξομολογούν. Και λέω επιπρόσθετη αφού είναι και φυσικοί τους προϊστάμενοι και συχνά αδυσώπητοι. Δεν είναι λίγες οι φορές, όπου γυναίκες, μετά την εξομολόγηση, έλεγαν σοκαρισμένες, ότι ο εξομολογητής ιερέας προσπαθούσε να εκμαιεύσει τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, συσχετίζοντας τις αμαρτίες στο… κρεβάτι με τον ασπασμό των εικόνων στην εκκλησία…. Καμία από τις γυναίκες αυτές , δεν ξαναπήγε στην εξομολόγηση. Και κάποιες από αυτές δεν ξαναπάτησαν το πόδι τους στην Εκκλησία. Όσοι ή όσες από τα θύματα της εξομολόγησης συνεχίζουν να πηγαίνουν, κουβαλούν ένα σωρό προκαταλήψεις, ενοχές και ψυχικές ασθένειες. Και ασφαλώς ο καθένας από σας θα έχει τις εμπειρίες του ή θα έχει ακούσει τις εμπειρίες των άλλων.
.
Μπορεί η Εκκλησία να λέει ότι σύμφωνα με το δόγμα, η εξομολόγηση είναι μυστήριο. Η μόνη τους έννοια είναι όμως το πώς θα διατηρήσουν και θα διευρύνουν την εξουσία τους πάνω στους πιστούς. Να διαφεντεύουν τους αφελείς. Το πώς να απολαμβάνουν τιμές , δόξες, αναγνώριση επιβεβαίωση. Ό,τι επιζητούν δηλαδή και οι κοσμικοί. Τότε γιατί έβαλαν τα ράσα; θα αναρωτηθεί κάποιος... Ίσως, ακριβώς, για όλα αυτά….
Είναι ανάγκη, ο σύγχρονος άνθρωπος να σκέπτεται και να διυλίζει τα πράγματα κι όχι να καταπίνει ότι του δίνουν στο όνομα του Θεού.. αφού στο όνομά Του έγιναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα..
.
Έτσι γινόταν μέχρι τώρα. Κοιτάξτε μέσα στην ιστορία πόσο φορτωμένη μέσα στην ανομία είναι η Εκκλησία, επειδή οι θρησκευόμενοι ήταν εύπιστοι κι η εξουσία της Εκκλησίας απόλυτη, έφτασαν μέχρι να πουλούν τα κτήματά τους, να δίνουν τα χρήματα στην Εκκλησία για να πάρουν ένα χαρτί που έλεγε ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες τους…(Στο όνομα του…Θεού) (Δυτική Εκκλησία)
Αλλά ας μη ξεχνούμε και τους σκλαβωμένους, από τους Τούρκους, Έλληνες που έδιναν τη περιουσία τους στην Εκκλησία για να τη γλιτώσουν από τον κατακτητή αλλά πιο καλά να την έπαιρναν οι Τούρκοι, αφού μετά την απελευθέρωση όλα θα πέρναγαν στην κτήση του ελληνικού κράτους που θα τα μοίραζε κάποια στιγμή στους πολίτες του. Ενώ τώρα η Εκκλησία όχι μόνο βρέθηκε με τεράστια περιουσία αλλά διεκδικεί με οθωμανικά φιρμάνια και σφραγίδες και απύθμενη απληστία, τεράστιες εκτάσεις…. (Ανατολική Εκκλησία) Αν θέλεις πίστευε. Αλλά ερεύνα. Μην καταπίνεις αμάσητα όσα σου δίνουν.
.
Κλείνοντας, θα έλεγα πως οι θρησκευόμενοι έχουν το Θεό τους για να Του εκφράζουν την πίστη και τα συναισθήματά τους. Όπως μπορούν λοιπόν να Του ζητήσουν βοήθεια για ένα τους πρόβλημα, έτσι μπορούν και να εξομολογηθούν Σ’ Αυτόν. Εκτός κι αν πρόκειται να κάνουν απεργία οι παπάδες γιατί ο Θεός τούς παίρνει τις αρμοδιότητες……..
Όσο για τους άθεους, αρκεί να τηρούν τους νόμους της πολιτείας και τους ηθικούς άγραφους νόμους ως και το δικό τους αξιακό σύστημα, που μπορεί να έχει γι αυτούς, ακόμη μεγαλύτερο βάρος και βάθος…









Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος