Παρασκευή, Ιουλίου 25, 2008

ΜΙΛΑ ΜΑΣ FEDERICO, ΜΙΛΑ ΜΑΣ!




Μέσα στο ίδιο ερωτικό κλίμα του θέρους που προηγήθηκε, συνεχίζω τώρα μ’ ένα ποίημα του Federico Garcia Lorca
που είχε την καλοσύνη να μου θυμίσει μια φίλη Blogger. (Κυκλοδίωκτον)
Δυστυχώς δεν γνωρίζω ποιανού είναι η θαυμάσια αυτή μετάφραση. Ελπίζω να μας πληροφορήσει, αν γνωρίζει, η φίλη μας σ’ ένα σχόλιό της.
Lorca, λοιπόν. Ο ποιητής του γήινου και του ερωτικού, που παίρνει την καθημερινότητα των ανθρώπων και την εξακοντίζει στον ουράνιο θόλο.

Το Φεγγάρι
.
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
πέφτουν στη σιωπή οι καμπάνες
και τ' αδιάβατα δρομάκια
φανερώνονται.
.
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
θάλασσα τη γη σκεπάζει
κι η καρδιά νησάκι νιώθει
μες στο άπειρο.
.
Με τ' ολόγιομο φεγγάρι
δεν διψάς για πορτοκάλια
θέλεις παγωμένα φρούτα
καταπράσινα.
.
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
κλαίνε με λυγμούς στις τσέπες
πρόσωπα εκατό, ίδια όπως
τ' ασημόφραγκα.




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος