Δευτέρα, Απριλίου 21, 2008

Λ Α Μ Π Ρ Η


...Όταν ο Θάνατος υποκλίνεται στη ζωή

Τις πιο μεγάλες στιγμές του Θεού – Ανθρώπου εκφράζει η τέχνη της Ποίησης:

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται ο των αγγέλων Βασιλεύς.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις…»

Και αλλού:
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;

Ω φως των οφθαλμών μου, γλυκύτατόν μου τέκνον, πώς τάφω νυν καλύπτη;

Και αλλού:
Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας (που νίκησε τον θάνατο με θάνατο!!) και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

Και τέλος:
αύθις εκ του τάφου/ ωραίος δικαιοσύνης/ ημίν έλαμψεν ήλιος.

Τη μεγάλη αυτή Ποίηση, που εμπνέεται από τον Έρωτα προς τον Μέγα Ποιητή,
πλαισιώνουν η μουσική και η μοναδική εικαστική τέχνη της αγιογραφίας. Έτσι λοιπόν,
οι τέχνες αυτές, γίνονται τα εργαλεία του Θεού και του Ανθρώπου, σε μια
προσπάθεια να πλησιάσει ό ένας τον άλλον!
ΛΑΜΠΡΗ-νθείτε! έστω και προσωρινά Έλληνες!



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος