Σάββατο, Νοεμβρίου 29, 2008

OI MNHMEΣ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ





Φ.Θ.

Είναι Κυριακή μεσημέρι. Έξω βρέχει. Ο ουρανός σκοτεινός
σα να ‘ναι βράδυ. Μ’ ένα φλιτζάνι τσάι στο χέρι κοιτάζω
από τη τζαμαρία τη βροχή. Ο Νους αδέσμευτος κάνει τα
τεθλασμένα ταξίδια του χωρίς συγκεκριμένο
προσανατολισμό. Οι μνήμες διεκδικούν το Νου,
η κάθε μια να τον πάρει από το χέρι και να τον
σεργιανίσει στο δικό της δρόμο. Ο Νους αφήνεται στα
χέρια τους και τα συναισθήματα αλλάζουν ανάλογα
με το τι έχει η κάθε μια τους να του πει, να του
ξεδιπλώσει. Η μία μνήμη τον αρπάζει και η άλλη τον
αφήνει. Μέσα του, το ένα πλάνο αλλάζει μετά το άλλο:
Σα σκηνικό θεάτρου που κάθε φορά φωτίζεται με άλλο
χρώμα. Μνήμες χαράς, πόνου, απογοήτευσης, σύντομης
ευτυχίας, μνήμες προσωρινής δικαίωσης, μνήμες της
σημαντικής λεπτομέρειας, να σπρώχνονται μεταξύ τους
για το ποια θα πάρει καλύτερη θέση κοντά μου.
Η βροχή δεν σταματά. Αναρωτιέμαι γιατί άραγε όταν
βρέχει θέλω πάντα να θυμάμαι όσα νομίζω πως ξέχασα..
Και γιατί αφού με αλώσουν οι μνήμες, προσπαθώ με το
Νου μου να φανταστώ τον τρόπο που οι σκούρες μνήμες
θα μπορούσαν να ήταν καλύτερες; Δεν μπορούμε όμως
να έχουμε για όλα απαντήσεις. Το τσάι κρύωσε.
Τη στιγμή που αφήνω το φλιτζάνι στο στρογγυλό τραπεζάκι,
χτυπάει το τηλέφωνο. Ευχάριστη έκπληξη που την έφερε
η βροχή: Είναι ο Στέλιος αγαπημένος φίλος απ’ τα παλιά.
Δέκα χρόνια σιωπής και να που τώρα τον έφερε η βροχή.
Του τηλεφωνούσα τότε στις 2 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα
για να του διαβάσω ποιήματα ισπανόφωνων ποιητών και
ιδιαίτερα του Federico Garcia Lorca. Ερασιτέχνης ηθοποιός
στην πρώτη του νεότητα και τώρα καθηγητής φυσικής.
-Στέλιο; Πού είσαι; Τί κάνεις;
Τι όμορφη έκπληξη ήταν αυτή που μου φύλαγες;
-Σε πήρα να μιλήσουμε λίγο.
-Και βέβαια, με χαρά. Συμβαίνει κάτι;
-Δεν είναι που είμαι μοναχικός. Είμαι και μόνος.
Κι όταν βρέχει το συνειδητοποιώ τόσο έντονα
που με πιάνει το παράπονο...
Τον άφησα να συνεχίσει.

Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει και στους
καλύτερους ανθρώπους συμπεριφέρομαι λάθος
και τους χάνω. Και στους ανόητους
συμπεριφέρομαι σωστά αλλά δεν τους χρειάζομαι..
Πρόσφατα,συμπεριφέρθηκα σκληρά και άσχημα
σε μια υπέροχη γυναίκα και την έχασα. Πέταξε
σαν ένα εξωτικό πανέμορφο πουλί μακριά από το
περιβάλλον που δεν μπορούσε να ζήσει. Πόσο
θα ήθελα να της είχα φερθεί όπως της άξιζε και
να την είχα κοντά μου… κοντά μου..
Η φωνή του έσπασε στο δεύτερο «κοντά μου».
Ντράπηκε ξαφνικά για την παρορμητική του
εξομολόγηση κι έκλεισε το τηλέφωνο.

Κοίταξα πάλι απ’ τη τζαμαρία:

«Ο χορός της βροχής συνεχίζεται.
Στο δρόμο δυο ξυπόλητα παπούτσια.»*

-----------------------------------------------------
* Το δίστιχο στο τέλος του κειμένου είναι από το βιβλίο μου «Επίμονο Θεώρημα»



Πέμπτη, Νοεμβρίου 27, 2008

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

Ο σκηνοθέτης Νίκος Περέλλης ΄(όρθιος) και ο συνθέτης Μπάμπης Καρούσος
Ο σκηνοθέτης Νίκος Περέλλης κι εγώ. Βγήκαμε ανά δύο αφού δεν είχαμε κάποιον τέταρτο να μας βγάλει και τους τρεις....


Πριν από μια βδομάδα τρεις φίλοι, ο θεατρικός σκηνοθέτης Νίκος Περέλλης, ο μουσικοσυνθέτης Μπάμπης Καρούσος κι εγώ, συναντηθήκαμε στο σπίτι του τελευταίου, στη οδό Ευμένους στο Παγκράτι για να μας παίξει στο πιάνο μερικά κομμάτια από την ποιητική μου σύνθεση «Η Λειτουργία της Μήθυμνας» που μελοποιεί αυτόν τον καιρό. Τα κομμάτια που μας έπαιξε και τραγούδησε ήταν καταπληκτικά! Σκεφθήκαμε με το Νίκο: Πήρε δυνατά μπρος ο Μπάμπης! Τον παρακαλέσαμε να μας ξαναπαίξει κάποια από αυτά, πίνοντας ο καθένας το ΜΕΤΑΞΑ του, που μέσα σ’ αυτή τη δημιουργική καλλιτεχνική ευφορία, νομίζαμε πως ήταν νέκταρ.
*
Στη συνέχεια μας εξήγησε τη μορφή που θα πάρει το έργο, κάτι σαν ροκ όπερα με κάποια εναλλακτικά στοιχεία συμφωνικής μουσικής. Μίλησε για μια δεκαπενταμελή ορχήστρα, ένα μικρό σύνολο εγχόρδων, μια 15λή χορωδία και 2 τραγουδιστές. Ο σκηνοθέτης Νίκος Περέλλης είπε τα δικά του σχέδια, πως δηλαδή θα σκηνοθετήσει το όλο έργο πως θα χρησιμοποιήσει τους ηθοποιούς στη ροή του που θα παίζουν σιωπηλά, άλλους που θα διαβάζουν ποιητικό κείμενο και τι παιχνίδι θα κάνει με τους φωτισμούς. Εγώ δεν είχα να πω κάτι, αφού το έχω ήδη πει από καιρό γράφοντας το έργο. Είπα όμως τη γνώμη μου για τα δικά τους σχέδια και συμφωνήσαμε να τα συζητάμε, όπως και κάθε τι καινούριο που θα προκύπτει, κάθε φορά που θα συναντιόμαστε. Τέλος σχεδιάσαμε την καλλιτεχνική παρουσίαση του έργου, (Συντελεστές, το είδος του έργου, βιογραφικά των δημιουργών, κριτικές, περίληψή τού έργου κ.λ.π.) αφήνοντας για αργότερα την τεχνικοοικονομική μελέτη του φακέλου, με τον οποίο θα ζητήσουμε χορηγίες για την πραγματοποίηση των συναυλιών – παραστάσεων.
*
Ναι σε τέτοιους ενάντιους καιρούς, αποφασίσαμε τέτοια πράγματα. Θα ρωτήσετε: Είστε με τα καλά σας; Μα αν ήμασταν θα προετοιμάζαμε φάκελο για χορηγίες μέσα σ' αυτή την οικονομική κρίση; Πρέπει όμως να τονίσω, ότι ζώντας αυτή τη καλλιτεχνική μαγεία, όντας μέσα σ' αυτό το κλίμα της ομαδικής συνδημιουργίας, νιώθεις πως όλα είναι δυνατά, ακόμα κι αν όλα είναι εναντίον σου. Έτσι καταγράφουμε σήμερα την αρχή μιας φιλόδοξης συνεργασίας για να μετρήσουμε αργότερα τα αποτελέσματα.

Τι είναι όμως η «Λειτουργία της Μήθυμνας»;

Ένα ταξίδι της Ψυχής και του Νου, στο χώρο και το χρόνο του Ελληνικού Γενέθλιου Τόπου. Ένα αέναο κυκλικό ταξίδι του Έρχομαι και του Φεύγω, όπου, κάτω από την κυριαρχία του ελληνικού Φωτός, συμμετέχουν σε μια λυρική Λειτουργία, οι Μνήμες, η Φύση, τα Πρόσωπα, οι Γιορτές, η Ηχώ της Ιστορίας, οι Άγιοι που νοιάζονται για τις σοδειές, η Θάλασσα, ο Έρωτας που παραμονεύει τα στραβοπατήματα της λογικής. Μια Λειτουργία στην οποία αναδεικνύεται η εσωτερικότητα της ενιαίας πατρίδας.
Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ Σόλωνος 133 106 77 Αθήνα
τηλ/να: 210 3806305, 210 3821813, fax 210 3838173 e-mail: alexcom@otenet.gr


Σάββατο, Νοεμβρίου 22, 2008

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ: ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΣΥΝΕΧΩΣ...

Σε παλιότερα κείμενά μου, (-Λογοτεχνία και παραλογοτεχνία,- - Η Γεωγραφία της Μοναξιάς- Απ’ τη καλή κι απ’ την ανάποδη-) εκτός από την εκδοτική θάλασσα της συμπυκνωμένης σαχλαμάρας και της κομψευόμενης ανοησίας, είχα αναφερθεί και στο σοβαρό έλλειμμα της ελληνικής κριτικής και ότι δυστυχώς από την κριτική επωφελούνται οι κριτικοί και οι εκδότες και καθόλου η ελληνική λογοτεχνία, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Τώρα που διάβασα το εκτενές κείμενο του έγκριτου κριτικού, Δημοσθένη Κούρτοβικ με τίτλο: «Εισαγωγή στην καθεστωτική κριτική», (ΤΑ ΝΕΑ 15-16Νοεμβρίου 2008) δεν ένιωσα καμιά απολύτως έκπληξη. Ο Κούρτοβικ λέει, τεκμηριωμένα βέβαια, πολύ αρνητικά πράγματα για τους Έλληνες κριτικούς αλλά αυτά που γνωρίζουμε όλοι μας τόσα χρόνια, τώρα τα ανακάλυψε ο κ. Κούρτοβικ, που ανήκει και στο χώρο της κριτικής; Ας δούμε όμως μερικά από αυτά που λέει μέσα από κάποια αποσπάσματα του εκτεταμένου κειμένου του:
*
Ξεκινά μιλώντας «για τη γρήγορη καθιέρωση στη δεκαετία του 90, 7-8 προσώπων που ευνοημένοι από το εντυπωσιακό άνοιγμα του ημερήσιου και εβδομαδιαίου τύπου στο βιβλίο, απέκτησαν μόνιμες στήλες. Στη πορεία του χρόνου αυτά τα 7-8 άτομα (συν 3 που δεν ψήλωσαν ακόμα) που σήμερα ασκούν την κριτική βιβλίου, χώρισαν άτυπα , οι μεν από δω οι δε από κει. Που σημαίνει: Οι μισοί περίπου, ( Μαζί τους και ο κ.Κούρτοβικ) αποποιήθηκαν εξαρχής κάθε μορφή θεσμικής εξουσίας εκτός από αυτή που αντιπροσώπευε η στήλη τους και οι άλλοι μισοί, δέχτηκαν ευχαρίστως ή και προκάλεσαν τη συμμετοχή τους σε επιτροπές βραβείων (όπου είναι γνωστό τι παιχνίδια παίζονται), σεμινάρια, τηλεοπτικές εκπομπές, σύνταξη ανθολογιών κ.λ.π. ακολουθώντας μάλιστα ολοένα επιθετικότερη τακτική, πολλαπλασίασαν στο πέρασμα του χρόνου τέτοιους μοχλούς επιρροής τους και τους χρησιμοποιούσαν με αυξανόμενη αυτοπεποίθηση.

*
Και συνεχίζει:
…….αυτή η συγκέντρωση δύναμης στα χέρια μιας μικρής ομάδας δημιουργεί, αφ’ ενός, νομοτελειακά σχέσης ώσμωσης ανάμεσα στα μέλη της, όπως επίσης ανάμεσα στην ομάδα και άλλες μορφές εξουσίας, αφ’ ετέρου οδηγεί εξίσου νομοτελειακά στην ανεξέλεγκτη λειτουργία της και την αυθαιρεσία. Βλέπουμε πράγματι, τα ίδια 3-4 ονόματα να εμφανίζονται σταθερά και συνήθως από κοινού σε διάφορες επιτροπές λογοτεχνικών βραβείων και επιχορήγησης μεταφράσεων, να παρουσιάζουν βιβλία λογοτεχνών του γούστου τους ή του κλίματός τους σε επίσημες εκδηλώσεις για την προώθηση των πωλήσεών τους, να επιμελούνται για λογαριασμό εκδοτικών οίκων ανθολογίες που φιλοδοξούν να διαμορφώσουν το νεότερο λογοτεχνικό Κανόνα, ακόμα και να ιδρύουν με τη στήριξη ισχυρών εκδοτών, περιοδικά μέσα από τα οποία προβάλλουν τις απόψεις και τις επιλογές τους. Τίποτα βέβαια απ’ όλα αυτά δεν είναι επιλήψιμο από μόνο του. Εντυπωσιάζει ωστόσο το άθροισμά τους και προβληματίζει η τάση συνεχούς μεγέθυνσής του που υποδηλώνει κάτι το βουλιμικό. ( σημείωση δική μου: Δηλαδή τα θέλουν όλα!!!) ….Ένας κριτικός που διατηρεί μία, αν όχι και δύο στήλες σε μια εφημερίδα, είναι μέλος σε τρεις – τέσσερις επιτροπές, αρθρογραφεί σε άλλα τόσα λογοτεχνικά περιοδικά, επιμελείται τηλεοπτική εκπομπή για το βιβλίο, παραδίδει σεμινάριο στο ΕΚΕΒΙ, (Εθνικό Κέντρο Βιβλίου) συμμετέχει με εκτενείς εισηγήσεις στη διαφημιστική καμπάνια του ενός ή του άλλου βιβλίου κ.λ.π. έχει άραγε το χρόνο να διαβάσει προσεκτικά τα βιβλία που κρίνει κάθε βδομάδα; (για να σκεφτεί πάνω σ’ αυτά ούτε συζήτηση) Η λογική απαντά όχι . Και πραγματικά βλέπουμε όλο και πιο συχνά στα κείμενα αυτών των κριτικών, απίθανες ανακρίβειες και παρανοήσεις, αδιανόητες όχι μόνο για επαγγελματία κριτικό μα ακόμα και για έναν απλό, στοιχειωδώς συγκεντρωμένο αναγνώστη.

*
…….Όταν μιλάω για καθεστωτικούς κριτικούς, έχω πλήρη συνείδηση της σημασίας του όρου. Δεν πρόκειται μόνο για την διείσδυσή τους σε σχεδόν όλους τους θεσμούς που έχουν να κάνουν με το ελληνικό λογοτεχνικό βιβλίο αλλά και με αυτόν καθεαυτό τον τύπο λογοτεχνίας που προωθούν. Το αρχείο των βραβείων του «Διαβάζω» επιβεβαιώνει την εντύπωση, που έτσι κι αλλιώς μας αφήνει η κριτικογραφία τους χρόνια τώρα. Περα από τις καταφανείς περιπτώσεις προσωποληψίας – εύνοιας προς ορισμένους συγγραφείς και αρνητικής διάθεσης για άλλους, με κριτήρια που μεταμφιέζονται σε λογοτεχνικά – μπορούμε να δούμε την αποθέωση μιας λογοτεχνίας όπου κυριαρχούν ο μινιμαλισμός, ο μιζεραμπιλισμός, ο συγγραφικός αυτισμός, ο εστετισμός της κλεισούρας και της ναφθαλίνης, την επιβολή μιας αντίληψης αλλεργικής στο στοχασμό, φοβικής απέναντι στα μεγάλα θέματα, καχύποπτης απέναντι σε ό,τι θυμίζει πραγματικότητα και δεν εμπνέεται μόνον από την ίδια τη λογοτεχνία. Μια εφησυχασμένη κριτική, που αγαπάει μια εφησυχασμένη λογοτεχνία. (Πού να τρέχουμε τώρα;; - προσθέτω εγώ) Μια κριτική που ο προβληματισμός της εξαντλείται στην απόλαυση του κειμένου και η αγωνία της στην κατάκτηση ολοένα και περισσότερων θεσμικών θέσεων. Αν αυτό δεν είναι καθεστωτισμός τότε ας μας παρηγορήσει η σκέψη ότι η καθεστωτική νοοτροπία δεν μπορεί ποτέ να απλωθεί και στα πολιτιστικά φαινόμενα μιας κοινωνίας.
*
Υ.Γ. Επειδή θα υπάρξουν σίγουρα καλοθελητές που θα σταθούν στο δάχτυλο και όχι σ’ αυτό που το δάχτυλο δείχνει, δηλώνω ο ίδιος ευθέως, ότι έχω προσωπική αφορμή να λέω τα παραπάνω. Αθέμιτο δεν είναι στο κάτω –κάτω. Για πολλά χρόνια δεν αντιδρούσα στην απαράδεκτη τακτική των συγκεκριμένων κριτικών, ακριβώς επειδή συγκαταλεγόμουν στα θύματά τους (διευκρινίζω ότι με αυτό δεν εννοώ τυχόν αρνητικές κριτικές) και ήθελα να αποφύγω μια αντιδικία προσωπική. Σφάλμα μου! Έπρεπε να ξεχειλίσει το ποτήρι, με δυο κατάφωρα στημένες κριτικές για να χάσω τη χαζή υπομονή μου. Κι αν χρειασθεί θα πω περισσότερα και εξοργιστικότερα επ’ αυτού»

Επίλογος με λίγες δικές μου σκέψεις
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι κριτικοί που αναφέρει ο Δ. Κούρτοβικ χρησιμοποιούν τη θέση τους για να επωφεληθούν οι ίδιοι.
Με τέτοιες πρακτικές λοιπόν είναι φυσικό η κριτική βιβλίου να παραμένει βαριά ανάπηρη, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, μία εκ των οποίων είναι ο Δημοσθένης Κούρτοβικ. ( Ουδέποτε έτυχε να κάνει κριτική για βιβλίο μου..) Ο κ. Κούρτοβικ εκτός από καλός κριτικός είναι και αξιόλογος συγγραφέας. Υποθέτω ότι ως συγγραφέας ανέμενε μια κριτική προώθηση των βιβλίων του από τους συναδέλφους του που ήταν στα μέσα και στα έξω της εξουσίας, με τα πλεονεκτήματα που θα είχαν αυτές οι κριτικές. (Υψηλές πωλήσεις, βραβεία, αγορές βιβλίων από το κράτος κ.λ.π.). Οι συνάδελφοί του όμως, προφανώς αγνόησαν τα βιβλία του… Ακόμα ο Δ. Κούρτοβικ διαπράττει το μέγα λάθος να μην καταγγέλλει όλα όσα ξέρει, αλλά να κρατά και κάποιους άσους στο μανίκι του, απειλώντας να πει « και άλλα εξοργιστικότερα αν χρειαστεί». Έτσι μπαίνει στο παιχνίδι μιας σύγκρουσης που πιθανότατα θα είναι χωρίς τέλος. Κλείνοντας θα ήθελα απευθυνόμενος στον ίδιο να του πω ευθέως την άποψή μου για την τακτική που ακολούθησε και τη στάση που πήρε: «Όποιος ξεσκεπάζει την αδικία ΜΟΝΟ όταν ο ίδιος αδικείται, τότε είναι o ίδιος άδικος» .


Kαι ένα σχόλιο ενός επισκέπτη του ιστοχώρου που μεταφέρω εδώ και προσυπογράφω:

Όσοι θέλετε να αγοράσετε βιβλία , εμπιστευθείτε το ένστικτό σας και όχι τους κριτικούς. Είναι μια υπέροχη αίσθηση να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου μαζί με το ρίσκο μιας κακής επιλογής. Αλλά και κακή επιλογή να κάνετε, θα είναι δική σας επιλογή, θα τη χαρείτε γιατί εσείς την κάνατε κι όχι γιατί με σκοπιμότητα σας έπεισε να την κάνετε κάποιος κριτικός.. Αντσταθείτε λοιπόν κι αγνοείστε την κριτική, αν αυτή πρέπει να εξυπηρετεί τα στενά συμφέροντα των κριτικών και όχι της ελληνικής λογοτεχνίας!

Σάββατο, Νοεμβρίου 15, 2008

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΙΚΙΛΑ

Του Φαίδωνα Θεοφίλου

Το Βlog αυτό είναι λογοτεχνικό και πολιτικό.
Δηλαδή: Με το ένα πόδι πατάμε στη μαγεία της ζωής
και με το άλλο στην πραγματικότητά της.
Αγαπάμε και τα δύο, αφού είναι συστατικά της ζωής
και του είναι μας.
Άλλωστε εμείς εδώ πιστεύουμε ότι οι ποιητές
πρέπει να είναι πολίτες κι όχι ιδιώτες.
Πιστεύουμε ότι οι λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι,
όχι μόνο δεν πρέπει να σιωπούν αλλά
να αρθρώνουν ξεκάθαρο λόγο και ευθύ.
Σήμερα λοιπόν σειρά στο Blog έχει η πολιτική.


Φυλακές: Εκεί αργοπεθαίνει ο σύγχρονος ελληνικός πολιτισμός, αφού είναι καλύτερα να είσαι άγριο θηρίο στο ζωολογικό κήπο, παρά κρατούμενος στις ελληνικές φυλακές…

Τράπεζες: Στην Ελλάδα η σχέση τράπεζας προς πελάτη είναι αντίστοιχη με του βρικόλακα προς το θύμα του…Ο ένας παράγει το αίμα και ο άλλος το πίνει…
Aκόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε το λόγο που εκλέγουμε κυβερνήσεις…

Ελληνική κοινωνία: Συγχυτική, εριστική, αγενής, αδιάφορη για την παράδοση και την ιστορία της. Για τον Έλληνα, δημοκρατική συμπεριφορά πρέπει να έχουν οι άλλοι…

Κυβέρνηση Ν.Δ: Ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά «παιδιά» της ελληνικής κοινωνίας: Επιστήμονες στην αρπαχτή, στη μάσα και στη μίζα, ανίκανοι στη δημιουργία και στην εξεύρεση λύσεων των προβλημάτων της κοινωνίας. Και ο Καραμανλής: Ένας κομπάρσος που τον έντυσαν πρωταγωνιστή.

Πασοκ: Παρ’ όλο που διαθέτει τα περισσότερα ικανά στελέχη από τ’ άλλα κόμματα, δεν ανανεώθηκε επαρκώς από τότε που κυβερνούσε ως σήμερα, με αποτέλεσμα το κόμμα να βγάζει μούχλα εξ αιτίας της πολιτικής και ιδεολογικής στασιμότητας. Ως αντιπολίτευση είναι υποτονική όπως και ο αρχηγός του, που στο μεταξύ έχει χάσει όλων των ειδών τις εκλογικές μάχες, και αναμένει τη Ν.Δ. να καταρρεύσει, για να αναλάβει την εξουσία. Η Ν.Δ. βέβαια κάνει ό,τι μπορεί γι αυτό…

Σύριζα: Το κόμμα αυτό ανέβηκε πολύ ψηλά σε σχέση με το παρελθόν του, πιότερο επειδή χάιδευε αυτιά και καθόλου για τις κυβερνητικές του θέσεις που ουδέποτε είχε. Ο Σύριζα όταν ερωτάται αν επιθυμεί να συγκυβερνήσει όταν γίνουν εκλογές, παριστάνει την αναποφάσιστη παρθένα. Αλλά για να συγκυβερνήσει χρειάζεται να έχει σχέδιο κυβερνητικό και θέσεις. Δεν αρκεί να μας λέει τι δεν πρέπει να κάνουμε αλλά να μας πει πώς το ίδιο το κόμμα πιστεύει ότι πρέπει να κυβερνηθεί η χώρα. Όλοι έχουμε τις εμπειρίες μας από τις μονοκομματικές κυβερνήσεις και θέλουμε να υπάρξουν συμμαχίες αλλά εφ’ όσον υπάρχουν κυβερνητικές θέσεις στα κόμματα για να επιτευχθούν οι συγκλίσεις κι όχι να ψάχνονται όταν θα είναι στη κυβέρνηση…Πάντως η «Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού», με κείμενο που κατέθεσε στο ίδιο το κόμμα, κάνει λόγο για «σοβαρό έλλειμμα ουσιαστικής και εύρυθμης λειτουργίας των κορυφαίων οργάνων» και για «Οργανωτική δυσκαμψία του ΣΥΝ, που έχουν ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση πολλαπλών κέντρων αποφάσεων, τα οποία δημιουργούν σύγχυση για το ποιος αποφασίζει και το ποιος εκφράζει ποιον. Όταν λοιπόν καταφέρουν να ελέγξουν πρώτα το κόμμα τους ,τότε θα μπορούν να είναι χρήσιμοι και να συγκυβερνήσουν όταν κληθούν.

ΚΚΕ: Στο κόμμα αυτό εντυπωσιάζει το προσωπικό ήθος των στελεχών του και η θρησκευτική αφοσίωση στην ιδεολογία του κόμματος, όπως εντυπωσιάζει και το: Πώς είναι δυνατόν σε ένα κόσμο που διαρκώς αλλάζει, το κόμμα αυτό να παραμένει ακίνητο, σα να λειτουργεί πίσω από το χρόνο;…

ΛΑ.Ο.Σ.: Το έργο αυτό το έχει παίξει πολλές φορές η Ιστορία: Ένα μικρό κόμμα, που ξεκινά με ακροδεξιά ιδεολογία και δημοκρατικό ένδυμα, κόμμα τάχα μου φιλολαϊκό, που εμφανίζεται στην πολιτική σκηνή για να αξιοποιήσει και να εκμεταλλευτεί υπέρ του, την πολιτική διαφθορά και την απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Τα πολιτικά κόμματα αντανακλούν την κοινωνία που ζούμε. Αν η κοινωνία μας δυσλειτουργεί, θα την καταργήσουμε ή θα την αντικαταστήσουμε; Όχι βέβαια, Θα την βοηθήσουμε να λειτουργήσει σωστά. Έτσι θα κάνουμε και με το πολιτικό μας σύστημα και τα κόμματα κι όχι να καταφύγουμε στις ακροδεξιές λύσεις για να…σωθούμε. Κι αυτό, γιατί κάτι μάθαμε απ’ την Ιστορία, παλιά και πρόσφατη.

ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΜΠΑΜΑ: Από την εκλογή Ομπάμα στις ΗΠΑ μπορεί άραγε η χώρα μας να πάρει κάποιο μήνυμα; Στη χώρα μας όπου με μοναδικό διάλειμμα αυτό του Κώστα Σημίτη, η εξουσία εναλλάσσεται μεταξύ των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου; Στη χώρα μας όπου αλίμονό μας περιμένει και η…συνέχεια του Μητσοτακαίϊκου; Μπορεί να πάρει κάποιο μήνυμα η χώρα μας για να βαδίσει επιτέλους στο δρόμο της πολιτικής ωρίμανσης; Που σημαίνει ότι: Τα Ελληνόπουλα με ξένη καταγωγή που αριστεύουν στα σχολεία και δεν τους επιτρέπουμε να σηκώνουν την ελληνική σημαία, θα έχουν τώρα ίσες ευκαιρίες να γίνουν πρωθυπουργοί της Ελλάδας; Ή οι Δημοκρατικές συμπεριφορές που θαυμάζουμε πρέπει να είναι, όπως προείπαμε, μόνο για τους άλλους;

οι εικόνες είναι σχέδια πάνω σε γυαλί του Notis arts

Τετάρτη, Νοεμβρίου 12, 2008

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ



Αν υποθέσουμε ότι η ομορφιά, σε όλα τα επίπεδα της ζωής,
μπορούσε να γίνει κτήμα των ανθρώπων και να επηρεάζει
αποφασιστικά τη διαδρομή τους μέσα στη ζωή, τότε,
θα άλλαζαν πάρα πολλά, αφού η ασχήμια θα εκτοπιζόταν
σταδιακά υπέρ της ομορφιάς, που θα γινόταν η
πρωταγωνίστρια του νέου τρόπου ζωής.
*
Φαντάζομαι πως τότε, όταν ο άνθρωπος θα γινόταν
ισχυρός φορέας της ομορφιάς, τα χρόνια προβλήματα των
κοινωνιών όπως: Ανισότητα, φτώχεια, αναλφαβητισμός,
πόλεμοι και κοινωνικές συγκρούσεις, θα αμβλύνονταν
αν δεν επιλύονταν κιόλας , παρακάμπτοντας έτσι τη
φιλοσοφία,και καθιστώντας τους αγώνες για
διεκδίκηση και κατάκτηση
στόχων, περιττούς.
*
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς ,
αν ο άνθρωπος είχε την ομορφιά ως το κύριο μέσον
για να καταλαβαίνει και να αισθάνεται τον κόσμο και
τους συνανθρώπους του.
*
Και τί θα γινόταν άραγε μετά από δεκαετίες – αιώνες;
Νομίζω ότι η ομορφιά θα γινόταν ρουτίνα στη ζωή του.
Τότε λοιπόν θα έπαυε ο άνθρωπος να έχει συναίσθηση
της αξίας της και έτσι θα την άλλαζε με την αντίθετή της:
Την ασχήμια.
*
Τότε; Μήπως είναι τελικά καλύτερα όπως είμαστε τώρα;
Να βρίσκονται δηλαδή, Ομορφιά και ασχήμια ισχυρές
μέσα στη ζωή μας και να τραμπαλίζονται σε μια
σοφή ισορροπία όπου ο καθένας μας θα διαλέγει
που θα ανήκει;
*
Δεν τα έκανε σωστά ο Μέγας Ποιητής;
Ή αφήνω τη σκέψη μου να περιπλανιέται
άσκοπα και μάταια;
*
Πάντα φλερτάριζα με την Ουτοπία…

η ζωγραφική είναι της Ε. Γαλανοπούλου

Κυριακή, Νοεμβρίου 09, 2008

ΤΩΝ ΑΝΩΝΥΜΩΝ - Στίχοι Αγάπης




Μια γεύση - στίχων της Αγάπης- των Ανωνύμων ποιητών
των άγνωστων ανθρώπων του λαού μας, των οποίων

την ποίηση αποκαλούμε σήμερα Δημοτική ή λαϊκή ποίηση
που αποτελεί τη βάση της παράδοσής μας

και του λαϊκού μας πολιτισμού. Δεχθείτε αυτούς του στίχους
σαν κέρασμα, βγαλμένο από το ακριβό σεντούκι της μνήμης.
Κέρασμα διαχρονικό γευστικά, με το άρωμά του αξεθύμαστο.



1.
Εβγάτε αγόρια στό χορό κοράσια στά τραγούδια,
καί πέστε τραγουδήσετε πώς πιάνεται η αγάπη.
Από τά μάτια πιάνεται, στά χείλη κατεβαίνει,
Κι από τα χείλη στήν καρδιά ριζώνει καί δέ βγαίνει.

2.
Τό παλληκάρι τό καλό παράκαιρα γεράζει,
Γεράζει από τίς όμορφαις κι από τίς μαυρομάταις.
Η αγάπη θέλει φρόνηση, θέλει ταπεινοσύνη,
θέλει λαγού περπατησιά, αϊτού γληγοροσύνη.
Όντας διαβαίνη μέ πολλούς, νά κάνει πώς δέν βλέπει,
κι όντας διαβαίνη μοναχός, γλυκό φιλί ν’ αρπάζη.
Κι όταν τού λεν πώς πόρεψες, νά λέη της αγάπης:
«Καλοπερνώ όντας έρχωμαι, κακοπερνώ όντας φεύγω.

3.
Κόκκιν’ αχείλι εφίλησα κι έβαψε τό δικό μου,
καί στό μαντήλι τό συρα κι έβαψε τό μαντήλι,
καί στό ποτάμι τό πλυνα κι έβαψε τό ποτάμι,
κι έβαψε η άκρη τού γιαλού κι η μέση του πελάγου.
Κατέβη ο αϊτός νά πιή νερό κι έβαψαν τά φτερά του,
κι έβαψε ο ήλιος ο μισός καί το φεγγάρι ακέριο.
*********************************************

*Τηρήθηκε στο μέτρο του δυνατού η τοτινή ορθογραφία
Η ζωγραφική στην αρχή των κειμένων είναι της αγιογράφου Πηνελόπης

Τρίτη, Νοεμβρίου 04, 2008

TO SPIRITUAL ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΘΡΙΑΜΒΟΣ!!


Φαίδωνα Θεοφίλου

Το Spiritual είναι ένα είδος Αφροαμερικάνικου τραγουδιού με ιδιαίτερα έντονο το θρησκευτικό στοιχείο. Είναι η μουσική που έφτιαχναν οι σκλάβοι που έφερναν οι λευκοί δουλέμποροι από την Αφρική στην Αμερική.

*
Spiritual είναι η μουσική που γινόταν λυτρωτική διέξοδος στην οδύνη και στην καταπίεση των μαύρων, η μουσική που έγινε έκφραση των παθών αλλά και της ελπίδας τους για το μέλλον. Είναι η μουσική όπου αποτυπώνεται έντονα η ταύτισή τους με το Χριστό, τα δικά του πάθη αλλά και την Ανάστασή του.
*
Η θρησκεία ήταν ένα από τα ελάχιστα πράγματα που επιτρεπόταν στους μαύρους της Αμερικής, προφανώς γιατί η θρησκεία μεταξύ των άλλων δίδασκε ότι : «Αν σε χτυπήσει κάποιος στο ένα μάγουλο, γύρνα του και το άλλο» και αυτό βόλευε τη λογική των δουλεμπόρων και των αγγλοσαξόνων αφεντικών .
*
Στην Αμερική λοιπόν όλα αυτά, όπου οι μαύροι στην αρχή ήταν με αλυσίδες, δεν τους αναγνωρίζονταν ανθρώπινα δικαιώματα, εργάζονταν υπό απάνθρωπες συνθήκες. Αν έκαναν τη παραμικρή (κατά τους λευκούς) παράβαση ή τους κατηγορούσε ένας λευκός για κάτι χωρίς καμιά απόδειξη, απλά τους λυντσάριζαν. (ο περίφημος νόμος του Lynch) Συχνά τους φόρτωναν εγκλήματα λευκών κι ούτε γάτα ούτε ζημιά.

*
Ήταν τέτοιο το κλίμα στην τότε Αμερική που οι γνωστές μας κάρτ – ποστάλ που κυκλοφορούσαν, αντί να απεικονίζουν τοπία της φύσης ή άλλα θέματα, απεικόνιζαν μαύρους λυντσαρισμένους από το πλήθος !!!
*
Με το πέρασμα των χρόνων, τα Spirituals χαρακτήρισαν όλη τη σύγχρονη μουσική. Ο ρυθμός τους επηρέασε τα μπλουζ, την τζαζ, τα γκόσπελ, ακόμη και την ποπ, διαμορφώνοντας έτσι τη μουσική ταυτότητα των Η.Π.Α και επηρεάζοντας την παγκόσμια.

*
Με το πέρασμα των χρόνων οι Αφροαμερικανοί με τους αγώνες τους απέκτησαν δικαιώματα, (παρά τα κατάλοιπα των προκαταλήψεων και του ρατσισμού που υπάρχουν μέχρι τώρα) και διέπρεψαν στο χώρο των Τεχνών και του αθλητισμού.
*
Σήμερα ο μαύρος απόγονος των σκλάβων της Αμερικής, έγινε πρόεδρός της. Το Spiritual από λυτρωτική διέξοδος των παθών των μαύρων της Αμερικής, έγινε θρίαμβος!!! Η Ιστορία έκανε μια μεγάλη στροφή για την Αμερική αλλά και για την ανθρωπότητα ολόκληρη. Όσοι άνθρωποι στον κόσμο θεωρούν τα ανθρώπινα δικαιώματα μέγιστη αξία αφού χωρίς αυτά δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη, ανάπτυξη και ευημερία, μπορούν τώρα να συνειδητοποιήσουν τις μεγάλες στιγμές που ζουν, έχοντας κατά νου ότι αυτή πρέπει να είναι μόνο μια καινούρια αρχή. .. Ακόμα ηχεί στ' αυτιά μου η τρεμάμενη φωνή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: "I have a dream..." Το όνειρό του λοιπόν προσεγγίστηκε. Μένει και να πραγματοποιηθεί..
Ας ελπίσουμε ότι ο Μπαράκ Ομπάμα θα επιτύχει όσα δεν πέτυχε κανένας λευκός πρόεδρος μέχρι τώρα.







Σάββατο, Νοεμβρίου 01, 2008

ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ






Ο Γ.Πέρρος
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΡΡΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΙΔΩΝΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Ο Γιώργος Πέρρος είναι ένας από τους πιο σημαντικούς νεώτερους εκπροσώπους της σπουδαίας παράδοσης που έχει η Λέσβος στην τέχνη της ζωγραφικής. Το έργο του έχει όχι μόνο πανελλήνια αλλά και διεθνή εμβέλεια. Εραστής της φύσης ο Γιώργος Πέρρος και ιδιαίτερα της λεσβιακής, εραστής του φωτός και της ποίησης, που συχνά γίνεται όχημά του στο δρόμο προς τη ζωγραφική δημιουργία. Η ζωγραφική του Πέρρου ανθίζει στο μεταίχμιο της πραγματικότητας και του ονείρου. Συχνά η τέχνη του αφηγείται ποιητικά, ενώ ταυτόχρονα γίνεται ένα τολμηρό παιχνίδι στους πίνακές του με τα χρώματα να αποτυπώνουν συναισθήματα. Όταν κοιτάζω τους πίνακές του λέω από μέσα μου:
Η ζωγραφική αυτή μοιάζει με τα καλύτερά μας όνειρα…

Ας αρχίσουμε όμως τη κουβέντα μας. Καλώς όρισες
Γιώργο στο καφενείο όπου τη βρίσκει και ο Θεός!!
Τι είναι λοιπόν για σένα η ζωγραφική;

ΓΙΩΡΓΟΣ: Καλώς σε βρήκα Φαίδωνα και χαίρομαι που
έρχομαι σε ένα Καφενείο όπου μας ακούει…ο Θεός… Από
τότε λοιπόν που κατάλαβα τον εαυτό μου, πορεύομαι
πάντα κρατώντας το χέρι της…ή αυτή το δικό μου!
Επομένως μουείναι δύσκολο να προσδιορίσω τι
ακριβώς είναι για μένα. Ίσως, πολύ κοντά στην αλήθεια
να είναι μια και μόνο λέξη: ένα παιχνίδι! Ένα παιχνίδι
μαγικό και συναρπαστικό.
*
ΦΑΙΔΩΝ: Στη τέχνη σου συνυπάρχουν έντονα στοιχεία
του λεσβιακού περιβάλλοντος και της ποιητικότητας,
όπως αυτά φιλτράρονται κι αναπλάθονται μέσα από το
ταλέντο και τον ψυχισμό του ζωγράφου. Θεωρείς ότι
η Λέσβος ως πηγή έμπνευσης είναι ανεξάντλητη;
*
ΓΙΩΡΓΟΣ: Η Λέσβος λόγω της ποικιλομορφίας του
τοπίου, είναι ένας ιδιαίτερος τόπος πρώτα απ’ όλα
μορφολογικά. Πέρα απ’ αυτό όμως και ενεργειακά θα
‘λεγα πως τούτος ο τόπος για μένα, δονεί ιδιαίτερες
χορδές, τις περισσότερες φορές άγνωστες σε μένα,
μα οπωσδήποτε καθοριστικές σ’ αυτό που εγώ είμαι
και στον τρόπο που εγώ βλέπω τα πράγματα.
Μ’ άλλα λόγια, δεν θεωρώ τυχαίο ότι έμεινα στη Λέσβο
από Επιλογή. Αυτός ο τόπος ο χιλιόχρωμος, είναι ίσως
για μένα, ο καταλύτης σ’ αυτό που οι άλλοι ονομάζουν έμπνευση.
*
ΦΑΙΔΩΝ: Είναι και άθληση η ζωγραφική; Χρειάζεται
δηλαδή ο δημιουργός ν’ ασκείται διαρκώς όπως ο
αθλητής, για να επιτύχει τις επιδόσεις που θέλει ή δεν
χρειάζεται ν’ ασκείται, αλλά να ζωγραφίζει όταν έχει έμπνευση;
*
ΓΙΩΡΓΟΣ: Άκου Φαίδωνα. Εγώ θα σου μεταφέρω τη δική
μου εμπειρία και μόνο, χωρίς αυτό να το προτείνω ως
αξίωμα ζωγραφικής. Κάθε λεπτό κάθε στιγμή, οτιδήποτε
γύρω μου γίνεται πίνακας ζωγραφικής σε επίπεδο
εγκεφαλικό. Έργα που ίσως ποτέ δεν θα βγουν στο καμβά,
τα περισσότερα! Απαραίτητη όμως προεργασία γι αυτά
που τελικά θα βγουν. Αυτό όμως δεν γίνεται συνειδητά
ως «άσκηση». Απλά έτσι γίνεται. Δεν είναι δηλαδή
εγκεφαλική επιταγή. Αυτή θεωρώ ότι είναι και η
διαφορά με τον αθλητή.
*
ΦΑΙΔΩΝ: Διαπιστώνω ότι η γραμμή Πέρρου είναι: Λιτά
υλικά, (θεματολογικά εννοώ) και πλούσιο αποτέλεσμα.
Αυτό γίνεται συνειδητά, το επιδιώκεις ή προκύπτει στη
διάρκεια της δημιουργίας; Και το ρωτώ αυτό έχοντας
υπ’ όψη μια φράση του μεγάλου τεχνοκρίτη και
συμπατριώτη μας Τεριάντ: «Ο ζωγράφος δεν εξουσιάζει
πάντα τον πίνακά του. Αντίθετα ο πίνακας με τη φυσική
του ανάπτυξη, επιβάλλεται στο δημιουργό του.»
*
ΓΙΩΡΓΟΣ: Συμφωνώ απόλυτα φυσικά με τον Τεριάντ.
Τώρα σε ότι με αφορά: Αν κάνω μιαν αναδρομή από τα
πρώτα έργα μου μέχρι σήμερα, και την κάνω τώρα που
μιλάμε αυτή την αναδρομή, γιατί ποτέ πριν δεν
με απασχόλησε το θέμα, διαπιστώνω μια συνεχή
«αφαίρεση».Τούτο δεν έγινε ποτέ συνειδητά! Αν τώρα
συνδυάσω τηφράση του Τεριάντ, με το συμπέρασμα
που προκύπτει από τούτη την αναδρομή, εκείνο που
εγώ μπορώ να προσθέσω είναι τούτο: Εγώ δεν είμαι
ο καπετάνιος στο καράβι που λέγεται πίνακας ! Ένας
άλλος εαυτός μου, άγνωστος τις περισσότερες φορές
σε μένα είναι ο καπετάνιος κι εγώ απλά ο τεχνίτης που
τον υπακούω ασυνείδητα τις περισσότερες φορές.
*
ΦΑΙΔΩΝ: Πες μου μια περίπτωση όπου το όνειρο του
ύπνου ή του ξύπνιου, ενεργοποίησε την έμπνευσή σου.
*
ΓΙΩΡΓΟΣ: Έχει συμβεί πολλές φορές η πραγματικότητα
να με ενοχλεί, με αποτέλεσμα ονειρευόμενος να τη
διορθώνω! Τούτη λοιπόν η διορθωμένη ονειρική
πραγματικότητα, έχει γίνει πάμπολλες φορές πίνακας
ζωγραφικής. Πέραν τούτου, μου έχει τύχει
ονειροφαντασία ατόμου που είχα ιδιαίτερη
συναισθηματική και ψυχική επαφή μαζί του,
να γεννήσει σειρά έργων ανεπανάληπτη.
*
ΦΑΙΔΩΝ: Έχεις κάνει εκθέσεις σ’ όλη σχεδόν την Ευρώπη
και στο Λος Άντζελες. Θα ήθελα να μας πεις λίγα λόγια για
τις εμπειρίες από την ευρωπαϊκή σου παρουσία ή τις
αντιδράσεις τού ευρωπαϊκού κοινού, μπροστά σε μια
ελληνική θεματική και στην ιδιαιτερότητα ενός
ζωγράφου όπως εσύ.
*
ΓΙΩΡΓΟΣ: Όπως φυσικά γνωρίζεις, μιλώ μια γλώσσα
που δεν υπόκειται σε εθνικούς περιορισμούς…και,
εννοώ φυσικά τη ζωγραφική! Επίσης η γλώσσα μου δεν
απευθύνεται στον εγκέφαλο αλλά στην ψυχή των
ανθρώπων.Αυτό είχε και έχει ως αποτέλεσμα να
επικοινωνώ με εξωλεκτικούς κώδικες μαζί τους.
Επομένως το αν είναι Ευρωπαίος ή Αμερικάνος ή
Έλληνας, παίζει ένα ρόλο ασήμαντο. Σημαντικό ρόλο
παίζει η αίσθησή μου για τον κόσμο, και την αίσθηση
που αυτή δημιουργεί στουςάλλους. Τούτο έχει σα
συνέπεια να ανοίγονται πόρτες και αγκαλιές παντού –
και το εννοώ – χωρίς εγώ να κάνω κάτι το ιδιαίτερο.
Κι αυτή η εμπειρία απ’ τους ανθρώπουςόπου γης είναι
τελικά ο πλούτος μου, και το οφείλω όχι τόσο σε μένα
αλλά στα έργα μου που είναι τελικά,οι μεταφραστές μου!
*
ΦΑΙΔΩΝ: Σκέφθηκες ποτέ την πρόκληση να ζωγραφίσεις
ένα συγκεκριμένο αριθμό πινάκων πάνω σε ένα ποιητικό
έργο όπως το εισπράττεις εσύ;
*
ΓΙΩΡΓΟΣ: Το ‘χω κάνει! Και ομολογουμένως ήταν
εκπληκτική εμπειρία. Ήταν ένα ταξίδι σ’ ένα
συγκεκριμένο όνειρο. Άλλωστε η ποίηση για μένα είναι
καράβι που συχνά μαζί τηςσαλπάρω για να βρω το χρώμα
και το σχήμα του ονείρου.

ΦΑΙΔΩΝ: Κάνεις σχέδια για την επόμενη θεματική σου ή
αφήνεις τη μούσα σου να έρθει αυτή να σε βρει;
*
ΓΙΩΡΓΟΣ: Δεν ξέρω αν έρχεται η μούσα να με βρει ή αν
εγώ τη βρίσκω! Το σίγουρο είναι πάντως ,πως
συναντιόμαστε και μάλιστα χωρίς ραντεβού!
*
ΦΑΙΔΩΝ: Θα ήθελα τη γνώμη σου για τη ζωγραφική
τέχνη στην Ελλάδα. Ποιους ζωγράφους θεωρείς
σημαντικούς κι αν πιστεύεις ότι οι αληθινά σπουδαίοι
δημιουργοί, έχουν στην Ελλάδα τη θέση που τους αξίζει.
*

ΓΙΩΡΓΟΣ: Η ζωγραφική στη Ελλάδα ακολούθησε
και ακολουθεί το παγκόσμιο εικαστικό γίγνεσθαι
με ελάχιστες εξαιρέσεις κατά περιόδους. Σήμερα,
η παγκόσμια κρίση αξιών και θεσμών αντικατοπτρίζεται
και στα έργα τέχνης, με αποτέλεσμα να πρέπει να
ορίσουμεξανά το τι είναι τελικά «Τέχνη». Απ’ τους
Έλληνες ζωγράφους ξεχωριστή θέση για μένα έχουν
ο Θεόφιλος κι οΠαρθένης. Τώρα όσον αφορά στη θέση
των δημιουργών στην Ελλάδα, κοίταξε γύρω σου και
θα καταλάβεις! Δες για παράδειγμα τα κρατικά κονδύλια
για τον πολιτισμό:γελοία ποσά! Το καλλιτεχνικό ε
πιμελητήριο Ελλάδας, πασχίζει μέχρι σήμερα στην
Ελλάδα του 2008, την ρύθμιση της ασφάλισης και της
συνταξιοδότησης των καλλιτεχνών…Τι άλλο να σου πω;
Σπουδαίοι δημιουργοί θεωρούνται ή μάλλον τους
επιβάλλουν ως τέτοιους, όλοι οι ιλουστρασιόν,
οι παρατρεχάμενοι κι οι τσανακογλείφτες της κάθε
εξουσίας. Γνωστά πράγματα από πάντα! Οι αληθινά
σπουδαίοι δημιουργοί, παίρνουν στην Ελλάδα τη θέση
που τους αξίζει 100 χρόνιαμετά το θάνατό τους! Αυτή
ήταν και είναι δυστυχώς η ελληνική πραγματικότητα.
*
ΦΑΙΔΩΝ: Σ΄ευχαριστώ για τη συζήτησή μας και σου
εύχομαι πάντα επιτυχίες που θ’ αντανακλούν στη
Λέσβο και στην Ελλάδα.
*
ΓΙΩΡΓΟΣ: Εγώ σ’ ευχαριστώ Φαίδωνα για την ωραία
κουβέντα που είχαμε. Και μακάρι όλοι οι συνάδελφοί
σου στο Αθηνοκεντρικό κράτος μας να καταλάβουν
πως η καρδιάτης τέχνης δεν χτυπά μόνο στην Αθήνα.
Σου εύχομαι να βλέπεις πάντα με τα μάτια της
ψυχής σου, όπως λέει κι ο συμπατριώτης μας ο Ελύτης.

Ο Γέρος - Μόλυβος



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος