Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 19, 2008

ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ


Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τους Έλληνες.
Ας μιλήσουμε για μας.
Γνωρίζουμε τον εαυτό μας; Τον εθνικό εαυτό μας;
Πρέπει να εντοπίσουμε χωρίς μιζέριες και απωθημένα,
τα αρνητικά των Ελλήνων;
Ή όχι; Θα μας βοηθήσει αυτό;
Πρέπει να δούμε τι μας είναι άχρηστο
και να το αφήσουμε πίσω;
Φταίνε οι ίδιοι οι Έλληνες
για την έλλειψη της κοινωνικής και της
εθνικής τους συνοχής;
Ή η συνοχή αυτή λειτουργεί καλύτερα
με χαλαρότητα και έντονο ατομικισμό;
Μας ενδιαφέρουν τα δικαιώματα των συμπολιτών μας;
Είμαστε πράγματι οι εξυπνότεροι άλλων λαών
ή μας αρέσει να παραχαϊδευόμαστε
και να αυτοεπαινούμεθα;
Είμαστε τελικά τζάμπα μάγκες;
παραγνωρισμένοι σπουδαίοι;
Ή κανονικοί άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι
που πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ
για ό,τι θέλουμε να επιτύχουμε;
Ας επιχειρήσουμε να κάνουμε μια διάγνωση
στον εθνικό μας εαυτό
και στη συνέχεια μια αυτοκριτική.
Aς μιλήσουμε.
Ας μιλήσουμε για το θέμα.
Ας συζητήσουμε μεταξύ μας,
αφού καταθέσουμε
την μέχρι τώρα
κατασταλαγμένη εμπειρία μας,
τη γνώση
και την όποια μας άποψη.




Τρίτη, Σεπτεμβρίου 16, 2008

ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ


Φαίδων Θεοφίλου


Έρχεται ο Θάνατος
μα ο ερχομός του δεν είναι σκοτεινό πέπλο.
Είναι η ερωτική του πρόθεση για τη Ζωή.
-
Έτσι λοιπόν Θάνατος και Ζωή,
κλείνονται στους θαλάμους των συνόρων τους
και ολοκληρώνουν τη σχέση τους.
-
Μόνο που μεταξύ τους
οι κανόνες του Έρωτα αντιστρέφονται:
-
Αντί να της χαρίσει,
της παίρνει κάθε φορά ένα παιδί,
που μπορεί να είναι ο Παππούς
με τις τρυφερές συνήθειες του
αφημένες στο σκρίνιο.
-
Το χλωμό κοριτσάκι καβάλα στο Άδικο.
-
Το δελφίνι με τη γυαλάδα του ξεντυμένη
στη λεία επιφάνεια της θάλασσας.
-
Το Αγιόκλημα με τους στήμονές του
να ελευθερώνουν μ’ ένα μόνο
αχ
τις ολόγλυκες σταγόνες τους.
-
Ο Ιανουάριος με την τελευταία του
ανάσα,
στα πόδια του Φεβρουαρίου.
-
Το κάθε παιδί λοιπόν, φτάνοντας ψηλά,
γίνεται μια φωτεινή
κηλίδα
και κοιτάζει από μέσα της
σαν από παράθυρο.
-
Κι είναι τόσα αμέτρητα παιδιά
στους κήπους του θανάτου
και τόσες αμέτρητες οι φωτεινές κηλίδες,
που δεν απόμεινε ούτε μια στάλα σκότος.
-
Τόσο, που να μη νοιάζεται πια κανείς
αν είναι για τα επάνω ή για τα κάτω.
-
Να δεις που ο Θάνατος,
δε θα τ’ αντέξει τόσο φως.
-
Η Ζωή, ίδια Γυναίκα
σου αφήνει την ψευδαίσθηση,
πώς τάχα μου την έχεις κατακτήσει…
-
Θα έλθει κάποτε μια μέρα γυμνή
όπου θα ξεθυμάνουν
οι ερωτικοί ακκισμοί του Θάνατου.
-
Τότε πειθαρχικά θα εισέλθει
στο μουσείο της Ζωής με την επιγραφή:
«ΑΕΙΖΩΟΝ ΠΥΡ»


Οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Ταλιάνη

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 13, 2008

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ


πίνακας Γ. Παυλάκη
Φαίδων Θ.
Τότε που λες θυμήθηκα τις ολόγυμνες μέρες του νησιού μου
με τα χρωματιστά ερεθίσματα.
Τις Τρύπες που ανοίγουν τα κυπαρίσσια στον ουρανό
με τις κορφές τους, για να περνούνε οι ψυχές.
Τις νοητές πορείες των πουλιών στον αέρα,
που μοιάζουν σα κατάχρηση μολυβιού πα’ στο χαρτί,
από παιδί που μόλις ανακάλυψε την ενεργητικότητά του.
Τότε που λες θυμήθηκα τους κακοτράχαλους τόπους,
τους γεμάτους πέτρες.
Πέτρες μ’ αρυτίδωτη ευρωστία.
Αποφάσισα λοιπόν να δέσω ένα τοίχο
μπροστά στο «σπίτι μου».
Μήτε ψηλό μήτε χαμηλό.
Έβαλα λοιπόν τις πέτρες στη σειρά και δέθηκε στο σώμα
η αρμονία αντάμα με τη δύναμη.
Κάτω – κάτω έβαλα τις ίσιες.
Πολλές ήταν ατετραγώνιστες με ασύμμετρα σχήματα.
Συνταίριαξα λοιπόν σε στοίβαγμα σκληρό κι ευθυτενές,
το κοίλωμα της μιας πέτρας με το κύρτωμα της άλλης.
Σαν σηκώθηκε ο τοίχος καλοσχηματισμένος και δυνατός,
γέμισα τις τρύπες του με μικρές πέτρες κι αδύνατες.
Σαν τέλειωσα, μου φάνηκε σα να ΄παιξα ένα παιδικό παιχνίδι.
Ίσως ακόμα να ένιωσα σα δημιουργική θεότητα παραμυθιού
που θέλει ν’ αμυνθεί.
Λίγο μετά, τα διέλυσα όλα.
Ένας σωρός από πέτρες σχηματίστηκε
εκεί που λίγο πριν ήταν ο τοίχος.
Ήμουν πάλι ελεύθερος κι εξαίσια εκτεθειμένος…

Πίνακας Γ. Παυλάκη

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 08, 2008

ΤΡΕΧΩ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ

Ζωγραφική:Σπύρου Βασιλείου
*
Το Σεπτέμβριο μήνα οι περίπατοί μου
γίνονται περισσότεροι:
Τρέχω να προλάβω την εξωστρέφεια της φύσης που
απέμεινε απ’ το καλοκαίρι,
γιατί σε λίγο η φύση
θ’ αρχίσει να στρέφεται προς τα μέσα της,
να αποθέσει την εσωστρέφεια,
aυτό δηλαδή που αποκαλούμε μελαγχολία του φθινοπώρου.
Εγώ θέλω όμως να επιμηκύνω το διάλογο με το καλοκαίρι
που ακόμα διαρκεί,
έστω και με τον μανδύα του Σεπτεμβρίου.
Το διάλογο με το φως του
που τώρα είναι πιο διακριτικό,
δε γυμνώνει τα πάντα.
Διάλογο με τη θάλασσα
που υποτάσσεται με τη γαλήνη της
στις δυνατότητές μου.
Με τα νυχτολούλουδα που μου ζητούν
ακόμα νερό, για να μου δώσουν το δειλινό τους άρωμα.
Διάλογο με τα μάτια των γυναικών
που μέσα τους σταλάζει
η τελευταία γλύκα του θέρους
και η πρώτη μελαγχολία του φθινοπώρου.
Με τα χρώματα της δύσης στο λιμάνι
και τη μυρωδιά
απ’ το χταπόδι στα κάρβουνα.
Με τη μοναξιά που γίνεται παρέα.
Καλοκαίρι που λύνει τη ψυχή, χαλαρώνει το πνεύμα
και κρύβει αμέτρητες χαρές για το σώμα
που γιορτάζει τη γυμνότητά του.
Σε λίγο θα αισθανθούμε την είσοδο του φθινοπώρου,
μαζί με την ανάγκη να σκεφθούμε,
να τακτοποιήσουμε τα έσω μας.
Κάθε εποχή, με τον ανθρώπινο προσανατολισμό της…


Γιάννη Τσαρούχη : Οι τέσσερις εποχές
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος