Τετάρτη, Νοεμβρίου 28, 2007

Γ Ε Ν Ε Θ Λ Ι Α

Νοέμβρης 2006 - Νοέμβρης 2007

Το Blog «Ο Θεός στο καφενείο» γιορτάζει αφού έκλεισε ήδη ένα χρόνο. Τα γενέθλια αυτά όμως, δεν θα είχαν κανένα νόημα χωρίς εσάς που βρήκατε εδώ ένα ανήσυχο χώρο φιλοξενίας. Χωρίς εσάς, που αφήσατε εδώ τις σκέψεις σας ν’ ανεμίζουν, τα σχόλια να παίρνουν τη θέση τους, κάνοντας το «καφενείο» πνευματικό στέκι. Τέλος, τα γενέθλια αυτά δεν θα είχαν νόημα χωρίς εσάς που κάνετε ένα διάλειμμα στο καφενείο, κατά τη διάρκεια του διαδικτυακού σας περίπατου. Έτσι λοιπόν διαδικτυακοί φίλοι και συμπολίτες, σβήνουμε σήμερα ένα κεράκι πάνω στην στρογγυλή καρυδόπιτα και υψώνουμε τα ποτήρια με το σπιτικό γιαννιώτικο τσίπουρο. Περάστε λοιπόν στο καφενείο να κεραστείτε και ν’ αφήσετε στα τραπέζια, ένα λόγο, μια ευχή, μια γνώμη.
Χρόνια πολλά στο καφενείο και στους θαμώνες του!
-


Τρίτη, Νοεμβρίου 20, 2007

ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Δεν είμαι ρατσιστής αρκεί…να μου μοιάζει

Από χώρα μεταναστών λοιπόν η Ελλάδα μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, της εμφύλιας σύρραξης και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 60 και στις αρχές της δεκαετίας του 70, μεταβλήθηκε σε χώρα υποδοχής μεταναστών από τις αρχές του 90 και δώθε. Θα περίμενε λοιπόν κανείς, ότι οι Έλληνες με αποκτημένη ήδη την εμπειρία του μετανάστη, θα είχαν διαφορετική συμπεριφορά ως κράτος και ως κοινωνία, από αυτήν που οι ίδιοι είχαν εισπράξει σαν μετανάστες στις ξένες χώρες άρα και ως πολίτες β΄ κατηγορίας.


Δυστυχώς το τοπίο είναι γκρίζο. Σκούρο γκρίζο. Ας αρχίσουμε από το κράτος:
Μεταναστευτική πολιτική σχεδόν ανύπαρκτη, που έχει σαν αποτέλεσμα να συσσωρεύονται τα προβλήματα, μέχρι που να γίνουν εκρηκτικά με συνέπειες απρόβλεπτες για το μέλλον. Αστυνομία: Σύμφωνα με οπτικά ντοκουμέντα που είδαν το φως της δημοσιότητας και όχι μόνο, βαρύνεται με απάνθρωπη έως κτηνώδη συμπεριφορά έναντι των αλλοδαπών μεταναστών που ζουν στη χώρα μας.

Είναι βέβαια πιο εύκολο να δέρνεις δυστυχείς Αφγανούς και Πακιστανούς μέσα στην ασφάλεια ενός αστ. τμήματος. Πού να τρέχεις τώρα μέσα στη νύχτα να πιάσεις εμπόρους ναρκωτικών και «προστάτες»; Οι επαναλαμβανόμενες συχνότατα περιπτώσεις, κακομεταχείρισης μεταναστών από αστυνομικούς, χαρακτηρίζονται από την πολιτική ηγεσία της χώρας, ως…μεμονωμένα γεγονότα.

Οι δήμοι και οι υπηρεσίες του κράτους που πρέπει να ανταποκριθούν στα αιτήματα των μεταναστών και να εκδώσουν τα απαραίτητα έγγραφα που εξασφαλίζουν τη νομιμότητα της παραμονής τους, έχουν μια συμπεριφορά που κυμαίνεται από την αδιαφορία έως τον…σουρεαλισμό. Έτσι διευκολύνεται η εκμετάλλευση των μεταναστών από τους επιτήδειους με δεδομένη και τη θολούρα του νομικού μας συστήματος που θα έπρεπε να καλύπτει επαρκώς το μεταναστευτικό στην Ελλάδα

. Βέβαια υπάρχει και μια μικρή μειοψηφία στην ελληνική κοινωνία που προσπαθεί για τα δικαιώματα των μεταναστών, για τη μόρφωσή τους, για καλύτερες συνθήκες ζωής. Που θεωρεί πλούτο για την Ελλάδα αυτή τη πολυχρωμία των εθνοτήτων. Αλλά πώς να διαπεραστεί η παχυδερμική αδιαφορία του κράτους; Πώς να ξεπεραστούν νοσηρές νοοτροπίες; Πώς να διαπεραστεί ο εμφανής και ο υφέρπων βαλκανοειδής εθνικισμός των Ελληναράδων, που δεν μπορούν να ανεχτούν ότι τα παιδιά των μεταναστών μπορούν να έχουν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο από τους κανακάρηδες και τις κανακάρησές τους; Έτσι λοιπόν ξεσηκώνονται όταν οι μικροί αλλοδαποί που αρίστευσαν πρέπει να σηκώσουν την ελληνική σημαία στις παρελάσεις σύμφωνα με το νόμο του υπουργείου παιδείας. Συχνά η μικροψυχία τους επιβάλλεται και οι αριστεύσαντες μετανάστες δεν σηκώνουν τη σημαία. Κρατούν όμως για πάντα τα αριστεία τους…

Θα ήθελα εδώ να παραθέσω ένα μικρό μονόλογο του Μιχάλη, ενός εικοσάχρονου που γεννήθηκε στην Ελλάδα από Νιγηριανούς γονείς, πήγε στο ελληνικό σχολείο, γνωρίζει μόνο την Ελλάδα ως πατρίδα του και του αρνούνται το αυτονόητο δικαίωμα: Να είναι Έλληνας πολίτης. Τον Μιχάλη παρουσίασε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ο εξαιρετικός και βραβευμένος δημοσιογράφος Γκαζμέντ Καπλάνι.

Τα χαρτιά, τα χαρτιά, τα χαρτιά.
«Όταν εισέβαλε στη ζωή μου η λέξη χαρτιά και αλλοδαπός όλα καθάρισαν πλέον. Ρώτησα τους υπαλλήλους στο δήμο εάν μπορώ να βγάλω ελληνική ταυτότητα επειδή έχω γεννηθεί εδώ. Μου απάντησαν κοφτά: «όχι». Μετά ήρθαν οι ουρές, οι βεβαιώσεις, τα ένσημα., τα γραφεία, οι υπάλληλοι η ατελείωτη αναμονή. Και όταν βγαίνει η άδεια παραμονής είναι ληγμένη. Ξανά ουρές, βεβαιώσεις ένσημα, γραφεία υπάλληλοι, ατελείωτη αναμονή. Με αυτά θα φας όλη τη ζωή σου. Τα καλύτερα χρόνια σου φεύγουν κυνηγώντας τα χαρτιά. Δεν μπορείς να πας πουθενά. Τα όνειρα για το πανεπιστήμιο τα εγκατέλειψα γιατί κυνηγούσα τα χαρτιά. Με κάλεσαν το 2002 στη Γαλλία για να εκπροσωπήσω την Ελλάδα σ’ ένα φεστιβάλ θεάτρου δρόμου. Δεν πήγα γιατί δεν είχα χαρτιά. Ήθελα να ανοίξω μια δικιά μου δουλειά, δεν μπόρεσα γιατί δεν είχα χαρτιά.»


«Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου»
«Νιώθεις σιγά σιγά να ανοίγει ένα χαντάκι ανάμεσα σε σένα και στους φίλους σου. Εκείνοι προχωράνε, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αυτό που για σένα αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου, γι αυτούς είναι ένα τίποτα. Επειδή δεν έχεις κανονικά χαρτιά δεν μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Σκέψου τι κατάπτωση. Να είσαι είκοσι χρόνων και να μη μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Φθείρεσαι ανεπαίσθητα, γίνεσαι μικρός, κλείνεσαι στον εαυτό σου. Πρέπει να προσέχεις πολύ για να μη γίνεις ανθρωπάκι. Για να μη δεις όλους τους γύρω σου ως εν δυνάμει εχθρούς. Ύστερα έρχονται άλλες ερωτήσεις: Τί είσαι; Γεννήθηκες εδώ, τραγουδάς τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας, στο σχολείο είπες ποιήματα για την 25η Μαρτίου. Κι όμως σε θεωρούν αλλοδαπό. Στη Νιγηρία εσύ δεν έχεις πάει ποτέ. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου. Τί είσαι λοιπόν; Πρέπει να είσαι τρεις φορές τρελός για να μη τρελαθείς. Πρέπει να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να μην αφήσεις την πραγματικότητα να σε ξεκάνει. Τί κάνω αυτή τη στιγμή; Ασχολούμαι πολύ με τη μουσική και το θέατρο του δρόμου. Τώρα δουλεύω στον «Κοσμοπολιτισμό», ένα πολιτιστικό κέντρο που διοργανώνει και πολλά ενδιαφέροντα δρώμενα με μετανάστες καλλιτέχνες. Τα χαρτιά; Τα περιμένω ακόμα εδώ και δυο χρόνια. Το μέλλον; Το μέλλον φίλε μου, είναι τα όνειρά μου. Αυτά είναι η ασπίδα και η ελευθερία μου…»

Σκέπτομαι Ελλάδα μου πως το να δείχνει κάποιος τις πληγές σου (αυτογνωσία)είναι ένας τρόπος για να ελπίσουμε ότι θα επουλωθούν. Αλλά Ελλάδα μου μήπως είναι πιο εύκολο, όλους αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται σε σένα, να τους κάνεις να σ’ αγαπήσουν αντί να τους αφήνεις να γογγύζουν σε βάρος σου;

Φαίδων Θεοφίλου

Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007

ΤΟ ΝΕΟ (ΙΔΙΟ) ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ


Και ο λαός κρίνεται!


Φ. Θ. = Φι και Θήτα

Το νέο πολιτικό σκηνικό συνίσταται στο τρόπο εκλογής προέδρου ενός κόμματος που για πρώτη φορά εφαρμόσθηκε στην Ελλάδα και που σχεδόν 800.000 πολίτες συμμετείχαν άμεσα σε μια τόσο σημαντική απόφαση. Αυτό είναι ένα μεγάλο κέρδος για την πολιτική και την δημοκρατία. Η απόφαση των πολιτών που είχε σαν αποτέλεσμα την επανεκλογή του Γ. Παπανδρέου, είναι ασφαλώς σεβαστή από κάθε δημοκρατικό πολίτη. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν είμαι από κείνους που αγιοποιούν το λαό για ότι κάνει ούτε έχω λόγους να τού χαϊδέψω τα’ αυτιά, αφού είμαι ο ίδιος πολίτης κι όχι πολιτικός. Και ο λαός λοιπόν κρίνεται! Δηλαδή εμείς.

Το πολιτικό σκηνικό που παραμένει ίδιο, είναι η συνέχιση της παραμονής του Γ. Παπανδρέου στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ, αφού η πλειοψηφία των μελών και των φίλων του κόμματος, επιβράβευσε θριαμβευτικά τον Γ. Παπανδρέου, που ήδη είχε χάσει όλες τις πολιτικές μάχες που έδωσε. «Τώρα ωρίμασα» είχε πει ο ίδιος κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, δημιουργώντας εύλογα την απορία: «Μα καλά, 3 δεκαετίες χρειάστηκε ο αρχηγός για να ωριμάσει πολιτικά»; Μέχρι τώρα, στα 4 σχεδόν χρόνια της αντιπολίτευσης, στην ερώτηση των δημοσκόπων για το ποιος είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός, ο Γ. Παπανδρέου ερχόταν πάντα δεύτερος με απόσταση 20-30 ποσοστιαίων μονάδων από τον πρώτο. Τι θα γίνει λοιπόν από δω και πέρα ώστε ο Γιώργος να καλύψει αυτήν την απόσταση και να θεωρείται αυτός ως καταλληλότερος πρωθυπουργός; Μήπως θα χρειασθεί μαγικό ραβδάκι ή θα πρέπει να χάσει και τις επόμενες εκλογές ώστε να έχει χρόνο να προετοιμασθεί και να διαχειριστεί καλύτερα την ωριμότητα που απέκτησε;

Στο μεταξύ η κυβέρνηση Καραμανλή που αλωνίζει και δημιουργεί όλο και πιο δυσβάστακτους όρους διαβίωσης, θ’ αναγκάσει τους Έλληνες να θυμηθούν και πάλι τη μετανάστευση! Ο λαός λοιπόν κρίνεται! Και για να μη νομισθεί πως μόνο ο λαός του ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει αυτά τα συμπτώματα, υπενθυμίζω πως όταν κατά τη διάρκεια της φετινής πύρινης λαίλαπας οι Έλληνες ζητούσαν βοήθεια από τα τηλεοπτικά κανάλια γιατί καίγονταν οι ίδιοι, τα σπίτια, τα ζωντανά , το περιβάλλον τους και κράτος δεν υπήρχε, ο Καραμανλής και η κυβέρνηση των σκανδάλων, παρέμεναν απλοί θεατές της καταστροφής. Αυτοί λοιπόν, οι πυρόπληκτοι επανεξέλεξαν ως πρωθυπουργό, τον θεατή της προσωπικής τους τραγωδίας!!!

Μήπως λοιπόν οι Έλληνες δεν χρησιμοποιούν πολιτικά κριτήρια όταν αποφασίζουν για πολιτικά θέματα; Μήπως πάσχουν από πολιτική σχιζοφρένεια; Ή μήπως είναι δέσμιοι ενός «ονοματικού καθεστωτισμού», δηλαδή Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης και τίποτ’ άλλο;

Στον κόσμο που ζούμε όλα τρέχουν: Οι εξελίξεις, τα κράτη, τ’ αρνητικά φαινόμενα, η πρόοδος, η Ιστορία. Εμείς ομφαλοσκοπούμε και βολεύουμε με τη ψήφο μας, τους πολιτικά ανεπαρκείς γόνους των πολιτικών τζακιών, την ώρα που πρέπει ν’ απελευθερώσουμε όλες τις νέες και ικανές πολιτικές δυνάμεις που διαθέτει η χώρα μας. Και ο λαός λοιπόν κρίνεται και θα κριθεί εγκυρότερα από τον ιστορικό τού μέλλοντος. Ας ελπίσουμε πως μέχρι τότε, δεν θα έχουμε χάσει το παιχνίδι της ταχύτητας και της αντοχής…

Παρασκευή, Νοεμβρίου 02, 2007

H M ο ν α χ ή - Διήγημα




Φαίδωνα Θεοφίλου –Από το βιβλίο «Ο Θεός στο καφενείο»
Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Μόλις που πρόλαβα το τραμ ενώ ξεκινούσε.Λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες. Είχα τόσες σκέψεις στο μυαλό μουπου τα μάτια μου κοίταζαν χωρίς να βλέπουν. Έτσι ενώ οι επιβάτες ήταν λίγοι, δεν διέκρινα κάποιον καθαρά. Αραιά σχήματα ανθρώπων. Είχα ήδη δύο μήνες σ' αυτή τη χώρα όπου αποφάσισα να εγκατασταθώ, αφού πρώτα θα έβρισκα κάτι να κάνω. Ακύρωσα το εισιτήριο και στάθηκα όρθιος κοντά στο παράθυρο. Όρθιος για να αισθάνομαι τάχα πιο ενεργός. Το μυαλό μου άρχιζε να ξεκαθαρίζει. Είχα κιόλας προσαρμοστεί στην ατμόσφαιρα του τραμ, σα να ταξίδευα ώρα πολλή. Η έκπληξη που ένιωσα ήταν σαν ένα βαρίδι που έπεσε απ' το λαιμό κατευθείαν στο στομάχι: Απέναντί μου και λίγο διαγώνια , όρθια δίπλα στο παράθυρο , στεκόταν μια Μοναχή γύρω στα είκοσι, ντυμένη στα μαύρα απ' το λαιμό ως τους αστραγάλους και με λευκό κάλυμμα στο κεφάλι.

Τα ρούχα της ήταν ολοκαίνουργια. Ήταν απίστευτα όμορφη, σχεδόν βασανιστικά. Δεν είναι δυνατόν μια Μοναχή να είναι τόσο όμορφη. Βαρύ φορτίο τόση ομορφιά. Πώς γίνεται αυτή η Θεία παρουσία να πλένει τα δόντια της ή να πιάνει μαχαίρι και πιρούνι να τεμαχίσει το φαγητό της; Το δέρμα της χλωμό, διάφανο. Οι λίγες ακτίνες του ήλιου που περνούσαν απ' το παράθυρο και άγγιζαν το πρόσωπό της, άφηναν να διαφαίνεται το ρόδινο του αίματος κάτω απ' το δέρμα. Το τραμ είχε μεταβληθεί ξαφνικά σε μια κιβωτό ευτυχίας. Χείλη λεπτά , να δικαιώνουν τη συμμετρία της απλότητάς της. Λαξεμένη μύτη, να ξεκινά απ' εκεί που τελειώνει το μέτωπο. Δυο γαλανά μάτια να χύνουν ασταμάτητα ένα γλυκό φως.
Μια ομορφιά εύθραυστη, ίσα για ν' αντέξει μια μέρα, κι η ευγένεια ν' απλώνεται αόρατο χάδι στο πρόσωπό της. Προσηλώθηκα στο πρόσωπο, στα μάτια της που κοιτούσαν ίσια μπροστά και πουθενά. Ασυναίσθητα πήγα να βγάλω από τη τσάντα τη φωτογραφική μηχανή να τη φωτογραφήσω, αλλά έκανα τη σκέψη πως κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι αρκούμαι στη φωτογραφία της και ότι δεν θα τη ξαναδώ. -Δηλαδή; αναρωτήθηκα. -Τί θες να πεις; Μήπως... - Δεν ξέρω απάντησα. Τα εννοώ όλα και τίποτα. Ενεργοποιώ ένα ποτάμι που θα με
παρασύρει. Δεν με νοιάζει που θα με βγάλει. Μ 'ενδιαφέρει να με παρασύρει.
-Είσαι τρελός; Αντέδρασε στον εσωτερικό διάλογο η άλλη φωνή.
-Ναι! Μπορώ ακόμα να είμαι. Το κεφάλι μου βούιζε. Μια θέρμη φόρτιζε το σώμα μου. Ρωγμές άνοιγαν στο στήθος μου κι έρεε η θέρμη κάνοντάς με λαφρύτερο. Δεν ξεχώριζα αν ήμουν ψηλά, έτοιμος να πέσω στο κενό ή αν ήμουν ήδη στο κενό κοιτάζοντας ψηλά. Το γλυκό φως συνέχιζε να χύνεται σταθερά απ' τα μάτια της. Το λευκό κάλυμμα στο κεφάλι εντόπιζε πιότερο τη μοναδικότητα του προσώπου της. Κάποια στιγμή αντιλήφθηκε την επιμονή που την κοίταζα και τοποθέτησε έτσι το πρόσωπό της ώστε να είναι καλύτερα ορατό.
Μου έδινε λοιπόν κάτι; Ατελείωτα φτερουγίσματα πετάρισαν μέσα μου κι άλλα τόσα ρίγη σκορπίστηκαν σαν θραύσματα. Οι φωνές ξανάρχισαν μέσα μου:
-Είδες; Μίλησε η γυναίκα. Η αιώνια γυναίκα. Αυτή η βασανιστική ομορφιά μου έκανε μια μικρή παραχώρηση...
-Ησύχασε. Ποια παραχώρηση; Με κάτι το τυχαίο;
-Τυχαίο; Εδώ και τόσην ώρα αισθάνεται την έλξη του αρσενικού, που από κυνηγός μεταβλήθηκε σε θήραμα, όπως γνωρίζει και το ότι αυτή εξουσιάζει. Η πανίσχυρη εξουσία της ομορφιάς και της νεότητας.
-Μα τα έχεις τελείως χαμένα; Η παραχώρηση που λες μπορεί να είναι μια αγέρωχη στάση, ακριβώς για να δείξει πως δε φοβάται ούτε νοιάζεται για το τι γίνεται γύρω της. Έπειτα μη ξεχνάς, είναι μια Μοναχή.
-Αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό. Μια Μοναχή 20 ετών, πανέμορφη, με ερωτισμό που δεν κρύβεται. Δεν μπορεί, η ομορφιά έχει και τα αδύνατα σημεία της, όπως και κάθε εξουσία.
Η νεότητα έχει ρωγμές στη δύναμή της. Κάποια θα καταφέρω ν' αξιοποιήσω.
-Κι αν ακόμα ήταν έτσι, η στάση σου είναι λαθεμένη. Μ' αυτή την ένταση και το πάθος που σε διακρίνει να τα περιμένεις και να τα θέλεις όλα τώρα αμέσως, τρομάζεις. Αν θέλεις ν' αξιοποιήσεις τις ρωγμές που λες, πρέπει να είσαι παίκτης. Να διαθέτεις χρόνο, υπομονή, επιμονή κι επινοητικότητα. Να μάθεις που μένει, πόσο ελεύθερο χρόνο έχει, τις καθημερινές της ασχολίες, να είσαι πάντα διακριτικά παρών ώστε να μην ενοχλείς, κάνοντας όμως αισθητή την παρουσία σου, ώσπου να μπορέσεις να την κλονίσεις. Γιατί όσο δύσκολο κι αν είναι να κατεβάσεις κάποιον απ'το βάθρο του, είναι πάντως πιο εύκολο απ'το να τον ανεβάσεις.
-Αυτά που λες είναι ψυχρές συνταγές επαγγελματιών εραστών. Εγώ πώς θα ελέγξω αυτό το κύμα του πυρετού που με διατρέχει; Τα συναισθήματα που με σπρώχνουν σαν άνεμοι;
Εκείνη φαινόταν ότι προσπαθούσε να μη με κοιτάξει κατάματα, ενώ ήλεγχε τις αντιδράσεις μου, αφού βρισκόμουν διαγώνια απέναντί της. Την ένταση που μ' είχε κυριεύσει πρέπει να την είχαν αντιληφθεί και οι επιβάτες του τραμ, γιατί όσοι κατέβαιναν στις στάσεις με παρατηρούσαν εξεταστικά. Το τραμ σταμάτησε.

Η νεαρή Μοναχή ετοιμαζόταν να κατέβει. Έτσι λοιπόν το όνειρο θα έσπαγε σα γυάλινο ομοίωμα; Κι εγώ αντί να το γευτώ θα μάζευα τα κομμάτια του;
-Βέβαια το απραγματοποίητο όνειρο δεν το ξεχνάς ποτέ, ενώ ό,τι πραγματοποιείς γρήγορα το παρατάς για κάτι άλλο.
-Τ' είναι αυτά που λες; Τ' όνειρο αυτό είναι κορυφή.
-Ναι! Κορυφή για την αρσενική σου ματαιοδοξία.
-Ξέρεις τι έλεγε η Σαπφώ; "¨Την ομορφιά διακόνησα. Τι πιο μεγάλο θα μπορούσα;"

Η Μοναχή πέρασε από μπροστά μου κρύβοντας με δυσκολία τη νευρικότητά της, και κατέβηκε. Πήδησα έξω την ώρα που έκλεινε η πόρτα. Μπροστά εκείνη πίσω εγώ.
Βάδιζε σα να μη πατούσε στο έδαφος. Αέρινη. Και...αλήθεια δεν τάχυνε το βήμα της, παρά περπατούσε αργά και σταθερά. Κανονικά θα έπρεπε να βαδίζει γοργά αν ήθελε να με αποφύγει. Λες;...Ανεξέλεγκτες χαρές φτερούγισαν στο είναι μου. Η φωνή που μου έφερνε αντιρρήσεις είχε παραιτηθεί. Μιλούσα μόνος μου. Η Μοναχή ανέβηκε στο πεζοδρόμιο. Το ένδυμά της το πλαγιοκοπούσε ο αέρας από διάφορες κατευθύνσεις κι εγώ εκστατικός προσπαθούσα να διακρίνω τις γραμμές του κορμιού της.
Έστριψε στο επόμενο τετράγωνο δεξιά. Να πάω άραγε πιο κοντά να της μιλήσω; Όχι! όχι ακόμα. Να συνηθίσω λίγο στην ιδέα. Περίμενε θα δούμε. Η Μοναχή βγήκε στη τρίτη παράλληλη λεωφόρο με αυτήν που την άφησε το τραμ. Στάθηκε για λίγο μπροστά σ' ένα κτίριο κλασικού ύφους κι αμέσως μετά ανέβηκε τη μαρμάρινη σκάλα. "Μουσείο Ζωγραφικής" . Αυτή είναι η ευκαιρία! Με πρόσχημα τους πίνακες ζωγραφικής θα της μιλήσω. Άρχισα να τρέχω ανεβαίνοντας δύο -δύο τα σκαλιά. Μόλις έφτασα στην είσοδο με σταμάτησαν.- Εισιτήριο!

Πλήρωσα και μπήκα σαν τρελός στο μουσείο. Σταμάτησα λίγο στο φουαγιέ, κοίταξα δεξιά κι αριστερά κι αποφάσισα ν' αρχίσω από δεξιά, κάνοντας τον κύκλο των αιθουσών που κατέληγαν από την αριστερή πλευρά πάλι στο φουαγιέ. ] Πέρασα τις αίθουσες σαν μεθυσμένος. Τίποτα. Δεν ήταν πουθενά. Ξαναγύρισα άλλες δυο φορές τις αίθουσες με πιο αργούς ρυθμούς, κοιτώντας τόσο προσεκτικά, σα να μην έφταναν τα μάτια μου για να βλέπω. Πάλι τίποτα. Σα ν' άνοιξε η γη και την κατάπιε. Ρώτησα ένα φύλακα που θα έπρεπε οπωσδήποτε να την είχε δει. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.

Κάθισα αποκαμωμένος στο καναπεδάκι του φουαγιέ. Σήκωσα το κεφάλι μου, πήρα βαθιά ανάσα και...... Ναι! Εκεί στον απέναντι τοίχο, σ' αυτόν τον υπέροχο πίνακα με την Παναγία, τον Ιησού δωδεκαετή, με το σιντριβάνι στο κέντρο, ναι, σ' αυτόν τον πίνακα δίπλα στην Παναγία στεκόταν η νεαρή Μοναχή, με κοιτούσε κατάματα και φαινόταν να κρατά την αναπνοή της. Πετάχτηκα όρθιος. Δεν είναι δυνατόν, ψιθύρισα, προσπαθώντας κάπου να στηριχτώ. Ήμουν μόνος, μ' εκείνη να με κοιτά κατάματα κρατώντας την αναπνοή της. Δεν μπορούσα πια να ελέγξω τα συναισθήματά μου. Το μόνο που ένιωθα ήταν τα δάκρυά μου. -

Τέτοια συγκίνηση!.. μονολόγησε ο φύλακας περνώντας από μπροστά μου. Ξανακάθισα στο καναπεδάκι, χωρίς να την αφήνω απ' τα μάτια μου. -Άπλωσε η Παναγία τα χέρια της και σε τράβηξε μέσα στον πίνακα; τη ρώτησα. Εκείνη με κοίταζε κατάματα κρατώντας την αναπνοή της. -Θα έρχομαι κάθε μέρα, θα σου απλώνω κι εγώ τα χέρια προσμένοντας να βγεις. Ο Θεός κι ο Έρωτας θα με βοηθήσουν. Δεν ξέρω πόσες ώρες έμεινα προσηλωμένος.΄Ένα χέρι ακούμπησε τον ώμο μου. Γύρισα αλαφιασμένος. Ήταν ο φύλακας:
- Σας ζητώ συγγνώμη, μα πέρασε κιόλας μισή ώρα που θα έπρεπε να είχαμε κλείσει. Σηκώθηκα. Πήγα πολύ κοντά στον πίνακα και της άπλωσα τα χέρια. Έξω η βροχή έκανε αισθητή την παρουσία της κι ο πόνος το ίδιο.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος