Πέμπτη, Μαΐου 31, 2007

ΑΝTΙΟ ΑΜΑΛΙΑ

Η Αμαλία Καλυβινού, μετά από αγώνες 17 χρόνων με τον καρκίνο, κι αφού υπέστη τις οδυνηρές συνέπειες της ανευθυνότητας και της αρπακτικότητας κάποιων γιατρών αλλά και της αναλγησίας των γραφειοκρατών, έφυγε την περασμένη Παρασκευή για τη χώρα της καλοσύνης και της γαλήνης, εκεί όπου δεν υπάρχουν φακελάκια και άχρηστα δικαιολογητικά. Ένας καλοήθης όγκος στο πόδι της (νευρίνωμα) που δεν διαγνώστηκε ποτέ, εξελίχθηκε σε καρκίνο που οδήγησε σε ακρωτηριασμό του ποδιού της. Τα τελευταία χρόνια η Αμαλία έδινε μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα, μετά τον εντοπισμό από τους γιατρούς 47 όγκων στο πνεύμονά της. Η ίδια στο Blog της (http://fakellaki.blogspot.com) περιγράφει την Οδύσσειά της, και δίνει κουράγιο και σ’ άλλους που είχαν το ίδιο ή παρόμοιο πρόβλημα. Χαρακτηριστική είναι μια φράση της: «Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι, ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Η μόνη τους έννοια είναι «η κονόμα». Οι φαρμακευτικές, κάνουν κουμάντο. Η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ.» Η περίπτωση της Αμαλίας δείχνει σε μια μόνο κατεύθυνση: Αυτήν που οδηγεί στον αγώνα για τη ζωή, στο μαχητικό πνεύμα για τα δικαιώματα του ανθρώπου, στη μόνιμη εγρήγορση για το αυτονόητο: Να ξαναβρούν οι γιατροί την ανθρωπιά τους και το κράτος την πρέπουσα λειτουργία του.
Αντίο Αμαλία


Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου και το Blog του

Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007

ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

κ. Πρωθυπουργέ,

Δεν θ’ αρχίσω το γράμμα μου με τη φράση «είμαι ένας απλός πολίτης κ.λ.π.», διότι απεχθάνομαι τα υφέρποντα σύνδρομα κατωτερότητας των πολιτών, που ενισχύουν την αλαζονεία των ανθρώπων της πολιτικής εξουσίας. Θα σας πω όμως ότι είμαι ένας σκεπτόμενος πολίτης, (ότι πιο ενοχλητικό για την εξουσία) πως δεν τα βρήκα όλα έτοιμα στη ζωή μου, δεν κληρονόμησα κάποιο λαμπερό όνομα αλλά απλώς ένα όνομα, που αν έχει σήμερα κάποια αξία, μάλλον θα είναι γιατί προσπάθησα πολύ στη ζωή μου και η πρώτη δουλειά που μου έδωσαν, δεν ήταν φυσικά η διακυβέρνηση της χώρας μου. Αυτά τα λίγα για μένα, δεν χρειάζονται δα και περισσότερα, αφού αρκεί να θυμάται; κανείς πως ο πολίτης είναι ο λόγος της πολιτικής σας ύπαρξης καθώς και των συναδέλφων σας πολιτικών. Ο λόγος που σας γράφω είναι για να σας πω τη γνώμη μου για την ποιότητα της πολιτική σας παρουσίας και δράσης. Αν εκτός από το λιβάνισμα των κολάκων που σας περιβάλλουν σας ενδιαφέρει ν’ ακούσετε και κάτι που θα έχει σχέση με την πραγματικότητα, μπορείτε να επωφεληθείτε, διαφορετικά η άποψή μου θα διαβαστεί από τους συμπολίτες μου που μπορεί να βρουν κάποιο ενδιαφέρον σ’ αυτήν. Αφορμή για ό,τι σας γράφω υπήρξε η χθεσινή συνεδρίαση του κοινοβουλίου, όπου δεν απαντήσατε ούτε σε μία ερώτηση της αντιπολίτευσης που υποτίθεται ότι ασκεί κοινοβουλευτικό έλεγχο, και με περισσή αυταρέσκεια, άμετρη θρασύτητα κι ένα είδος παρωχημένου κουτσαβακισμού, ελπίσατε να γοητεύσετε όσους Έλληνες αρέσκονται στις εντυπώσεις τού αφρού, και μετατρέψατε τη συνεδρίαση σε προσωπική επίθεση κατά του αρχηγού της αντιπολίτευσης και σε κριτική των πεπραγμένων της αντιπολίτευσης όταν… ήταν κυβέρνηση, (άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε) αντί να λογοδοτήσετε και μέσω των ερωτήσεων της αντιπολίτευσης στον ελληνικό λαό και να καταθέσετε όλα τα έγγραφα που αφορούν στο σκάνδαλο των ομολόγων αφού λέτε πως θέλετε; διαφάνεια. Ως πολίτης αυτής της χώρας δεν ενδιαφέρομαι για τις καταγγελίες σας εναντίον της προηγούμενης κυβέρνησης ή για να είμαι πιο σαφής ενδιαφέρθηκα όταν έπρεπε και τους έδειξα την δυσαρέσκειά μου με κάθε τρόπο, τότε. Τώρα μ’ ενδιαφέρει τι κάνετε εσείς. Όσο γι’ αυτό που λέτε, ότι «Έχετε μηδενική ανοχή στη διαφθορά και ότι εσείς ως κόμμα, τουλάχιστον δεν συγκαλύπτετε», ελπίζω να σας έχουν ενημερώσει ότι κυκλοφορεί ως το πιο σύντομο ανέκδοτο που χαρίζει άφθονο γέλιο στους Έλληνες που το έχουν ανάγκη για να αντέξουν την ακρίβεια, το μαστίγωμα των κερδοσκόπων και τις υποσχέσεις για επανίδρυση του κράτους που έγινε άλωση. Σας έβλεπα λοιπόν κ. πρωθυπουργέ στη συνεδρίαση της βουλής, (03-05-07) με χαμένο τον έλεγχο, σε έξαλλη κατάσταση, να γνωρίζετε μόνο το τι δεν λέγατε. Και σκεφτόμουν: Είναι ανάγκη να είναι κανείς πρωθυπουργός της χώρας για να δίνει αυτή την εικόνα; Και ο γείτονάς μου ο κηπουρός γίνεται έξαλλος όταν του καταλογίσουν κάτι. Δεν μπορώ να φανταστώ κ. πρωθυπουργέ τι θα συνέβαινε ακόμα, αν σας αποκαλούσαν μέσα στη βουλή, «Αρχιερέα της διαπλοκής» και την οικονομία την οποία διαχειρίζεσθε; «Τραβεστί»… (Θυμάστε;) ή αν σας θύμιζαν την υπογραφή που βάλατε με τη σύζυγό σας για να αναγράφεται το θρήσκευμα στις ταυτότητες, όπως ζητούσε τότε ο κομματάρχης της «Δεξιάς του Κυρίου», ενώ γνωρίζατε ότι δεν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, αφού το ευρωπαϊκό δίκαιο που ζητούσε την μη αναγραφή του θρησκεύματος είναι υπερκείμενο του εθνικού… ή αν σας θύμιζαν τα έντυπα που προετοίμασε το κόμμα σας με τη συνεργασία της «Δεξιάς του Κυρίου», πριν από τις εκλογές που κερδίσατε, όπου οι παραλήπτες του εντύπου, ιερείς, προσωπικό εκκλησιών και μέλη εκκλησιαστικών οργανώσεων, διάβαζαν ότι ο πολιτικός σας αντίπαλος Γ. Παπανδρέου ήταν άθεος και αντίχριστος. Φυσικά δεν μ’ ενδιαφέρει πως λέγεται ο αντίπαλός σας παρά μόνο το ήθος της μεθοδολογίας σας. Το περίεργο είναι ότι ενώ συχνά αναφέρετε πως εσείς είστε πολιτικός νέας γενιάς, (συμπεριλαμβάνετε και τον Γ .Παπανδρέου) συμπεριφέρεστε και αντιδράτε ως Μαυρογιαλούρος. Από τότε κ. πρωθυπουργέ δεν είχα κανένα ενδοιασμό για τον πολιτικό σας πολιτισμό. Λίγο αργά, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ, συνειδητοποίησα, γιατί η πλειοψηφία των πιο έξυπνων, των πιο ικανών, των πιο ευαίσθητων Ελλήνων, δεν καταδέχεται ν’ ασχοληθεί με την πολιτική.

Με απογοήτευση και δυσφορία
Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ
Φαίδων Θεοφίλου

Υ.Γ. Αν συμπεριελάμβανα τα όσα προκύπτουν κατά τη διάρκεια της σύνταξης αυτού του γράμματος, δεν θα τελείωνα ποτέ τη σύνταξή του. Θα ήθελα όμως (μη αντέχοντας στον πειρασμό) να υπενθυμίσω ότι η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη είναι στο έλεος των κουκουλοφόρων και των κακοποιών. Η ασφάλεια των πολιτών, είδος σε ανεπάρκεια. Ο υπουργός Δημ. Τάξης, δήλωσε πως η αστυνομία «είναι για τα μπάζα». Δήλωσε ακόμα στη βουλή «πως κάνει αγγαρεία στο υπουργείο του, ότι εκτίει ποινή και ότι παρακαλεί τους υπεύθυνους της Αστυνομίας να «του συλλάβουν ένα γκαζάκια» Το κράτος που θα επανιδρύετο βρίσκεται σε παράλυση, έτσι ώστε να σκέπτεται κάποιος ότι με κυβέρνηση ή χωρίς καθόλου κυβέρνηση, είναι το ίδιο για την Ελλάδα.

Τετάρτη, Μαΐου 02, 2007

ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ… ΠΑΡΑΜΙΛΟΥΝ

Του Φαίδωνα Θεοφίλου
Είναι καιρός τώρα που το γέλιο εναλλάσσεται με την οργή δημιουργώντας ένα παράξενο μείγμα που συσωρεύεται μέσα μου. Έτσι γίνεται απαραίτητο να μιλήσω-γράψω, ώστε να εκτονωθεί κάπως αυτό το βασανιστικό μείγμα, που οφείλεται στα χάλια του κυβερνητικού θιάσου, του οποίου ηγείται; ο μικρός (σε όλα) Καραμανλής, ο επονομαζόμενος και πρωθυπουργός… φάντασμα. Πρόκειται όπως θα καταλάβατε για την καταλήστευση των Ταμείων των εργαζόμενων και των συνταξιούχων, με τη μέθοδο των αμαρτωλών δομημένων ομολόγων (εμπνεύσεως του υπουργείου Οικονομίας) και τις πρωτοφανείς μίζες που απέφερε αυτή η ραφιναρισμένη και πατενταρισμένη κομπίνα. Κομπίνα για την οποία φέρονται να έχουν βαρύτατες ευθύνες ο πρωθυπουργός, 3 υπουργοί της κυβέρνησης, κυβερνητικοί αξιωματούχοι, οι διορισμένοι από την κυβέρνηση πρόεδροι των Ταμείων και οι χρηματιστηριακές εταιρείες με τις οποίες η κυβέρνηση άνοιξε το αλισβερίσι. Στην αρχή όταν έσκασε η είδηση-βόμβα, η αντίδραση των κυβερνητικών για να πείσουν εμένα τον πολίτη ότι είναι αθώες περιστερές, ήταν να κατηγορήσουν την αντιπολίτευση ότι δεν έχει το δικαίωμα να κάνει τον τιμητή, όταν ως κυβέρνηση έκανε και τούτο κι εκείνο και τ’άλλο. Εγώ βέβαια δεν είμαι από τους πολίτες που επιτρέπουν στους πολιτικούς να τους χειραγωγήσουν την προσοχή και να τη στρέψουν εκεί που θέλουν εκείνοι. Τί λέτε ορέ; είπα μέσα μου. Ποιος κρίνεται τώρα; Αυτός που κυβερνά δεν κρίνεται; Οι πολίτες θέλουν τη κυβέρνησή τους ν’ απολογείται για όσα κάνει κι όχι να πετάει το μπαλάκι αλλού ως ανεύθυνη… παρθένα. Όταν τέθηκε στα Μ.Μ.Ε. το θέμα των πολιτικών ευθυνών για το σκάνδαλο, ειλικρινά λυπήθηκα τα ανθρωπάκια που λέγονται στελέχη της κυβέρνησης. Έντρομοι, προσπαθούσαν ν’ αποφύγουν τις ευθύνες προβάλλοντας καινοφανείς θεωρίες και ψελλίζοντας αστείες δικαιολογίες για να κερδίσουν χρόνο. Μετά άρχισαν οι μεγαλοστομίες: (Οι ένοχοι ως γνωστόν πάντα υπερβάλλουν) «Όποιος έχει παρανομήσει, θα πληρώσει όσο ψηλά κι αν βρίσκεται». Προκειμένου λοιπόν να πείσουν εμένα, τον πολίτη, ότι θέλουν ν’ αποδώσουν δικαιοσύνη, διόρισαν επικεφαλής της επιτροπής έρευνας του σκανδάλου, τον συνταξιούχο εισαγγελέα Ζορμπά, (οι εν ενεργεία εισαγγελείς μόλις τους είχαν τελειώσει) και πρώην αξιωματούχο της κυβέρνησης της Ν.Δ. (Ειδικός Γραμματέας του Υπ. Εθνικής Άμυνας) Αυτό σημαίνει να έχεις σημαία τη διαφάνεια… Σκέφθηκα: Τί γίνεται στις άλλες χώρες, όταν βγαίνει καπνός μόνο; Πώς εκδηλώνεται η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης; Θυμήθηκα διάφορες περιπτώσεις όπου ο πρωθυπουργός ζητά την παραίτηση του υπουργού του ή ο υπουργός παραιτείται από μόνος του ή ζητά συγγνώμην από τους από τους πολίτες ή αυτοκτονεί. Εδώ έχουμε δύο ειδών αντιδράσεις: Ή εκδηλώνεται έντονη παχυδερμία συνδυασμένη με θρασύτητα που απαιτεί…και χειροκρότημα ή εκδηλώνεται με άρνηση των πάντων με θεατρικότητα και λαϊκισμό κι ένα φόβο που κρύβεται δύσκολα. (Όχι να χάσουμε και τη καρέκλα μας!!!). Και στις δύο περιπτώσεις, η εντιμότητα και η γενναιοψυχία, ξεψυχούν μπροστά στα μάτια μας. Στη συνέχεια, εκδηλώθηκε έντονη αντίδραση στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, ενάντια στον υπουργό απασχόλησης με αιχμές να παραιτηθεί ώστε η κακή εντύπωση να μη σκεπάζει όλα τα στελέχη. Ο υπουργός είπε πως δεν παραιτείται, αρνούμενος προφανώς να επωμισθεί την ευθύνη και των άλλων υπουργών. (Εθνικής Οικονομίας) Έτσι για μέρες συνεχίστηκαν οι δηλώσεις και αντιδηλώσεις όσων είδαν την ευκαιρία να ξεφορτωθούν τους εσωκομματικούς τους αντιπάλους και όσων ήθελαν να γλιτώσουν τους κολλητούς τους, τροφοδοτώντας έτσι τα Μ.Μ.Ε. με «το Βατερλώ των γελοίων». Τελικά ο πρωθυπουργός αποφάσισε να δηλώσει δια του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι: «Η κυβέρνηση είναι συλλογικό όργανο και ως τέτοιο έχει συλλογική ευθύνη. Που σημαίνει: Βρίσκω ένα τρόπο να σταματήσω τη θύελλα των ερωτήσεων περί πολιτικής ευθύνης και ταυτόχρονα δια της γενικόλογης ανακοίνωσης καλύπτω τους υπεύθυνους υπουργούς για να σταματήσει το αλληλοφάγωμα και να μην ανοίξουν στόματα. Δηλαδή: διασώζω προσωρινά την κατάσταση, μέχρι το επόμενο κύμα. Και το νέο κύμα δεν άργησε να έρθει: Αποκαλύφθηκε (όπως πάντα δημοσιογραφικά) ότι ο εξ απορρήτων συνεργάτης του υπουργού Απασχόλησης ήταν μπλεγμένος σε πολλές… ενάρετες πράξεις. Ο μικρός (σε όλα) λοιπόν Καραμανλής που δεν ήθελε να απολύσει τον υπουργό του για την εγκληματική κομπίνα των ομολόγων, αφού δεν ήθελε να παραδεχθεί ξεκάθαρα το σκάνδαλο της κυβέρνησής του, άδραξε την ευκαιρία ως σανίδα σωτηρίας, και ζήτησε την παραίτηση του υπουργού επειδή έκανε κακή…επιλογή συνεργάτη του. Γιατί όμως ο υπουργός είχε μείνει ανέγγιχτος για τους περιβόητους «κουμπάρους» που ο ίδιος είχε διορίσει στην Επιτροπή Ανταγωνισμού» και που τώρα είναι υπόδικοι με την κατηγορία της δωροδοκίας; Όσο για τις πομπώδεις εκφράσεις του πρωθυπουργού: «Έχουμε μηδενική ανοχή στη διαφθορά» μόνο ανεξέλεγκτα χάχανα προκαλούν στους πολίτες, αφού ο κλοιός της διαφθοράς σφίγγει όλο και περισσότερο γύρω από την κυβέρνηση. Ευτυχώς για μας τους πολίτες, λειτουργεί ακόμα καλά το τελευταίο οχυρό της Δημοκρατίας : ΤΟ ΞΕΜΠΡΟΣΤΙΑΣΜΑ των δημοσιογράφων. Όταν βλέπουν την οργή των πολιτών ακόμα και των δικών τους ψηφοφόρων, γυρίζουν το ρεφραίν: «Τουλάχιστον εμείς δεν συγκαλύπτουμε τίποτα». Μα και να θέλουν δεν μπορούν να συγκαλύψουν κάτι, αφού οι αποκαλύψεις που φέρνουν στο φως οι δημοσιογράφοι, οι ανεξάρτητες αρχές και τα κόμματα, έρχονται σαν τα κύματα της θάλασσας… αλλά σκέπτονται μήπως και διασώσουν με το ψέμα κάτι από το γενικό ρεζιλίκι. Θα ήταν καλό για αυτούς, να κατεβαίνουν κάπου-κάπου απ’ το καλάμι και να σκέπτονται πως υπάρχουν χιλιάδες Έλληνες που είναι εξυπνότεροι και ικανότεροι από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του. Άλλο αν δε θέλησαν (για κακή μας τύχη) να αναμειχθούν στην πολιτική. Τα όσα αναφέραμε μέχρι τώρα και άλλα που δεν είπαμε, αποτελούν ήδη θέμα με εκτεταμένες αναλύσεις σε έγκυρες ευρωπαϊκές εφημερίδες. Θα κλείσω αυτό το κείμενο, αφιερώνοντας στην κυβέρνησή μας, τους παρακάτω στίχους του Κώστα Καρυωτάκη:

«Αν τουλάχιστον μέσα στους ανθρώπους
αυτούς ένας επέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία».
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος