Δευτέρα, Δεκεμβρίου 31, 2007

ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ;


2008

Εκτός από ξεφαντώματα, τα φαγοπότια, τα δώρα τη πληθώρα των ευχών που χάνουν το νόημά τους από την ίδια τους την υπερβολή , πληρώνουμε ακριβά και την αφοσίωσή μας στη θρησκεία της κατανάλωσης. Βέβαια όλοι έχουμε δικαίωμα στη χαρά και στη ξενοιασιά για να ξεφύγουμε λίγο από τη γκρίζα ζωή μας. Αλλά ας σκεφθούμε και λίγο. Ας σκεφθούμε ότι δικαίωμα στην τροφή, στο νερό και στη στέγη, έχουν όλοι οι άνθρωποι. Ότι δικαίωμα στη φροντίδα, στη μόρφωση και στην οικογενειακή θαλπωρή, έχουν όλα τα παιδιά του κόσμου. Ότι δικαίωμα στην ειρήνη, έχουν όλοι οι λαοί της ανθρωπότητας. Ότι το φυσικό περιβάλλον, πρέπει να αφεθεί επιτέλους να λειτουργήσει με τους νόμους της Φύσης κι όχι με τους νόμους τού ανθρώπου. Για όλ΄αυτά, χρειάζεται απ’ όλους γενναιοδωρία, περίσσεια ψυχής και αγάπη, που για να βρουν διέξοδο και να καρπίσουν, χρειάζεται πριν απ’ όλα ν’ αλλάξουν οι νοοτροπίες. Όλοι έχουμε Λόγο και Ευθύνη για ότι γίνεται γύρω μας, για ότι γίνεται στον κόσμο. Ας γίνει λοιπόν το 2008 ένας χρόνος περισυλλογής κι ένα νέο ξεκίνημα για όλους μας!

Κυριακή, Δεκεμβρίου 16, 2007

Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Γ Ε Ν Ν Α


Όσο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, τόσο μ’ αγγίζει εκείνη η περίεργη μελαγχολία των εορτών. Χριστούγεννα: Ποιος δοξάζεται; Η κατανάλωση.

Τα φώτα, ποτάμια που χύνονται στους εμπορικούς δρόμους και κάνουν τις αγορές ελκυστικότερες. Ο Άγιος με την κόκκινη στολή, πρόθυμος υπάλληλος των εταιρειών
που διαθέτουν επώνυμα και μη προϊόντα. Ο Άγιος που ανήκει πια στη θρησκεία της κατανάλωσης, όπως κι εμείς. Γι αυτό μας είναι τόσο οικείος.

Φώτα, φώτα παντού, φώτα που σε τυφλώνουν, που σε ναρκώνουν.

Έτσι ακολουθείς ευκολότερα το ρυθμό των Χριστουγέννων και το πνεύμα τους που είναι:

ΑΓΟΡΑΣΤΕ, ΓΙΟΡΤΑΣΤΕ, ΞΕΦΑΝΤΩΣΤΕ !

Βέβαια από δω που είμαι δεν μπορώ να διακρίνω τα πρόσωπα των αγγέλων στο συννεφιασμένο χειμωνιάτικο ουρανό, για να καταλάβω από το ύφος τους αν συμφωνούν.

Να! όμως που αρχίζουν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες της βροχής… Xαίρομαι να περπατώ κάτω από τη βροχή. να κάνω διάλογο μαζί της.

Στο δρόμο συναντώ εκείνο τον αλαφροΐσκιωτο γέροντα που μένει 3 τετράγωνα πιο κάτω, που όλο θέλει να μιλήσει και κανείς δεν τον ακούει, αφού οι άνθρωποι θέλουν ν’ ακούνε μόνο ευχάριστα πράγματα ή τον εαυτό τους. Του υπόσχομαι να τον επισκεφτώ. Θα καθήσω δίπλα του να τον ακούσω να ξετυλίγει τον καημό του, ν’ απλώνει τ’ αποξηραμένα του όνειρα, τις δίψες του που στέρεψαν, τα κατορθώματα που θα ήθελε να είχε πετύχει, να μου τα εξιστορεί, σα να τα πέτυχε. Να πιούμε κι ένα μπουκάλι κρασί, μοσχοφίλερο. Κι όταν κουραστεί, να κλείσω την πόρτα απαλά, αφήνοντάς τον να χαμογελά στον ύπνο του.

Επιστρέφοντας στο σπίτι μου να βλέπω τη βροχή καδραρισμένη απ’ το παράθυρο. Μια λέξη που οι άνθρωποι γνωρίζουν καλά την έννοιά της αλλά όχι και την εφαρμογή της είναι η ειρήνη. Η επί γης ειρήνη. Κάτι που επίσης γνωρίζουν καλά οι άνθρωποι είναι η Γέννηση, όχι όμως και το μήνυμά της που χάνεται στον αργό θάνατο του φυσικού περιβάλλοντος, στη συσσώρευση χρήματος και στη φύση που πεθαίνοντας τιμωρεί.
Η βροχή σταμάτησε.

Κάποιος απομακρύνεται βιαστικά από τα φώτα κι ενώνεται πάλι με το ΦΩΣ.
Φ.Θ.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 08, 2007

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΜΗΘΥΜΝΑΣ


Η ποιητική σύνθεση του Φαίδωνα Θεοφίλου κυκλοφόρησε σε δεύτερη έκδοση
από τις εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ με έντεκα σχέδια κι ένα πίνακα
τού ζωγράφου Αριστομένη Τσολάκη.
Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ Σόλωνος 133 106 77 Αθήνα τηλ/να: 210 3806305,

210 3821813, fax 210 3838173 e-mail: alexcom@otenet.gr


Είπαν για την πρώτη έκδοση :

Ένα ταξίδι της Ψυχής και του Νου, στο χώρο και στο χρόνο της Μήθυμνας.
Της Μήθυμνας του καθενός μας. Ένα ταξίδι στη μαγεία του Μυστικού, που
επωάζεται στον ερωτισμό τού Φανερού.

Στη «Λειτουργία της Μήθυμνας ο Θεοφίλου, καταφέρνει να κάνει τη γλώσσα ένα με τη φύση και τη φύση λόγο και Γλώσσα, ήχο και άρθρωση μουσική, τελετουργική! Αλλά κι εκείνο: « Το φως ξεπερνά τις διαστάσεις του τρυπώντας τα βότσαλα που θα γίνουν φυλαχτά της μοναξιάς» ! τα «υδρόβια φυτά, υδρόβια σώματα πίσω από τα οποία κρύβονται ο αστακός κι ο ξιφίας που πλέκουν το θαλάσσιο σεβασμό τους και σε λίγο θ’ αναδυθεί συμμαχώντας στην επιφάνεια με τον ήλιο» ! Τι δόμηση, τι ταίριασμα, τι γάμος κι ένωση.
Γιώργος Γιάνναρης
Καθηγητής συγκριτικής φιλολογίας


«Ένας πίνακας πολυμεγέθης, πολύχρωμος, ζωγραφισμένος πινελιά – πινελιά.
Η πατρίδα αναπλάθεται μέσα σε φως Τις εμπνεύσεις του ο Φ.Θ. αντλεί κύρια από την ιδιαίτερη πατρίδα του, κομίζει αυτή την ωραιότητα στη σκέψη του και προχωρώντας συγκομίζει το φυσικό και ιστορικό μεγαλείο του έθνους. Αυτόν όλο τον λαμπερό πλούτο, ως πολύχρωμο νέφος με τον αγέρα της ποίησής του, κινεί προς τας Ευρώπας και παγκοσμίως… Η συνδυαστική φαντασία τού Φ.Θ. αδελφωμένη με τον λυρικό οίστρο, οικοδομούν σκηνές εξαίσιες. Συμπληρωματικά και επιλογικά μπορούμε να ισχυριστούμε πως η ποίηση του Φ.Θ. αποτελεί ένα θρίαμβο του λυρικού λόγου, που κάτω από τον φωταδερό του μανδύα, σφύζει το ζωντανό σώμα μιας πλούσιας θεματογραφίας.
Περιοδ. Έρευνα – Θεοδόσης Δασκαλόπουλος
Κριτικός - Δοκιμιογράφος



Η Λειτουργία της Μήθυμνας του Φαίδωνα Θεοφίλου είναι μια πραγματική λειτουργία, με ιερό την ίδια τη Φύση, με αρχιερέα τον άνθρωπο και ψάλτες τον έρωτα, το φως, τη θάλασσα, τη νύχτα, τα δέντρα, τις μνήμες, την ηχώ της Ιστορίας, τις εποχές, τα χρώματα…Και λειτουργούμενοι οι αισθήσεις, τα συναισθήματα, η ψυχή, το πνεύμα, το χθες, το παρόν και το αύριο.
Σπύρος Δαρσινός – ποιητής
Σχόλιο στο διαδίκτυο
ΗΠΑ – Τενεσή

Ταξίδι στη Μήθυμνα, μέσα στο ελληνικό φως. Στις λέξεις ανιχνεύει κανείς τους ανθρώπους φιλιωμένους με τη ζωή, το θάνατο, την ομορφιά. Στο βιβλίο του Φ.Θ. κλείνεται το μαγικό χρώμα της ερωτικής σχέσης με τα νησιά και τη ζωή της Ελλάδας. Και το «ΦΩΣ ξεπερνά τις διαστάσεις του τρυπώντας τα βότσαλα που θα γίνουν φυλαχτά της μοναξιάς»
Περιοδ. ΕΨΙΛΟΝ – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ

Πώς αποφάσισε ο Φ.Θ. το ωραίο ταξίδι στη διαχρονική του πατρίδα θα μας το πει με τη φωνή του Εγγονόπουλου: «Περπατούσα έτσι ανύποπτος όταν με φώναξε: /Έλληνα! Ε, Έλληνα!...» ΄Ετσι μ’ ερέθισμα τούτα τα λόγια ανταποκρίθηκε στην επίκληση σαν έτοιμος από καιρό: «Έρχομαι Μήθυμνα…» και κουβάλησε εκεί, όλα τ’ αγναντέματα της Ελλάδας, απ’ τις κορφές της αιωνιότητας. Τους ορίζοντες όπως διαγράφονται στο «Πήλιο τη Λήμνο, τον Άθωνα την Αιολίδα». Αλλά κι έναν «έρωτα με τα μαλλιά του να στάζουν λάλον ύδωρ». Κουβάλησε ακόμα, τη «μαστίχα» και τα «ζεστά μάρμαρα» απ’ το πύρωμα του Έλληνα ήλιου.
«…Αφετηρία, στην πορεία του ποιητή, η πέτρα κι ο άνεμος. Τέρμα, η άπλα
και το βύθος της θάλασσας, η εσωτερικότητα της ενιαίας πατρίδας».
Εφημ. Ριζοσπάστης – Γιάννης Καραβίδας
Ποιητής – κριτικός

Μια θαυμάσια σύνθεση γεμάτη λυρική συγκίνηση και φωτερά ηχοχρώματα. Η Λειτουργία τής Μήθυμνας έχει την ιερότητα της γνήσιας ποιητικής έμπνευσης.
Γιώργος Κάρτερ
Ποιητής

Τετάρτη, Νοεμβρίου 28, 2007

Γ Ε Ν Ε Θ Λ Ι Α

Νοέμβρης 2006 - Νοέμβρης 2007

Το Blog «Ο Θεός στο καφενείο» γιορτάζει αφού έκλεισε ήδη ένα χρόνο. Τα γενέθλια αυτά όμως, δεν θα είχαν κανένα νόημα χωρίς εσάς που βρήκατε εδώ ένα ανήσυχο χώρο φιλοξενίας. Χωρίς εσάς, που αφήσατε εδώ τις σκέψεις σας ν’ ανεμίζουν, τα σχόλια να παίρνουν τη θέση τους, κάνοντας το «καφενείο» πνευματικό στέκι. Τέλος, τα γενέθλια αυτά δεν θα είχαν νόημα χωρίς εσάς που κάνετε ένα διάλειμμα στο καφενείο, κατά τη διάρκεια του διαδικτυακού σας περίπατου. Έτσι λοιπόν διαδικτυακοί φίλοι και συμπολίτες, σβήνουμε σήμερα ένα κεράκι πάνω στην στρογγυλή καρυδόπιτα και υψώνουμε τα ποτήρια με το σπιτικό γιαννιώτικο τσίπουρο. Περάστε λοιπόν στο καφενείο να κεραστείτε και ν’ αφήσετε στα τραπέζια, ένα λόγο, μια ευχή, μια γνώμη.
Χρόνια πολλά στο καφενείο και στους θαμώνες του!
-


Τρίτη, Νοεμβρίου 20, 2007

ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Δεν είμαι ρατσιστής αρκεί…να μου μοιάζει

Από χώρα μεταναστών λοιπόν η Ελλάδα μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, της εμφύλιας σύρραξης και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 60 και στις αρχές της δεκαετίας του 70, μεταβλήθηκε σε χώρα υποδοχής μεταναστών από τις αρχές του 90 και δώθε. Θα περίμενε λοιπόν κανείς, ότι οι Έλληνες με αποκτημένη ήδη την εμπειρία του μετανάστη, θα είχαν διαφορετική συμπεριφορά ως κράτος και ως κοινωνία, από αυτήν που οι ίδιοι είχαν εισπράξει σαν μετανάστες στις ξένες χώρες άρα και ως πολίτες β΄ κατηγορίας.


Δυστυχώς το τοπίο είναι γκρίζο. Σκούρο γκρίζο. Ας αρχίσουμε από το κράτος:
Μεταναστευτική πολιτική σχεδόν ανύπαρκτη, που έχει σαν αποτέλεσμα να συσσωρεύονται τα προβλήματα, μέχρι που να γίνουν εκρηκτικά με συνέπειες απρόβλεπτες για το μέλλον. Αστυνομία: Σύμφωνα με οπτικά ντοκουμέντα που είδαν το φως της δημοσιότητας και όχι μόνο, βαρύνεται με απάνθρωπη έως κτηνώδη συμπεριφορά έναντι των αλλοδαπών μεταναστών που ζουν στη χώρα μας.

Είναι βέβαια πιο εύκολο να δέρνεις δυστυχείς Αφγανούς και Πακιστανούς μέσα στην ασφάλεια ενός αστ. τμήματος. Πού να τρέχεις τώρα μέσα στη νύχτα να πιάσεις εμπόρους ναρκωτικών και «προστάτες»; Οι επαναλαμβανόμενες συχνότατα περιπτώσεις, κακομεταχείρισης μεταναστών από αστυνομικούς, χαρακτηρίζονται από την πολιτική ηγεσία της χώρας, ως…μεμονωμένα γεγονότα.

Οι δήμοι και οι υπηρεσίες του κράτους που πρέπει να ανταποκριθούν στα αιτήματα των μεταναστών και να εκδώσουν τα απαραίτητα έγγραφα που εξασφαλίζουν τη νομιμότητα της παραμονής τους, έχουν μια συμπεριφορά που κυμαίνεται από την αδιαφορία έως τον…σουρεαλισμό. Έτσι διευκολύνεται η εκμετάλλευση των μεταναστών από τους επιτήδειους με δεδομένη και τη θολούρα του νομικού μας συστήματος που θα έπρεπε να καλύπτει επαρκώς το μεταναστευτικό στην Ελλάδα

. Βέβαια υπάρχει και μια μικρή μειοψηφία στην ελληνική κοινωνία που προσπαθεί για τα δικαιώματα των μεταναστών, για τη μόρφωσή τους, για καλύτερες συνθήκες ζωής. Που θεωρεί πλούτο για την Ελλάδα αυτή τη πολυχρωμία των εθνοτήτων. Αλλά πώς να διαπεραστεί η παχυδερμική αδιαφορία του κράτους; Πώς να ξεπεραστούν νοσηρές νοοτροπίες; Πώς να διαπεραστεί ο εμφανής και ο υφέρπων βαλκανοειδής εθνικισμός των Ελληναράδων, που δεν μπορούν να ανεχτούν ότι τα παιδιά των μεταναστών μπορούν να έχουν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο από τους κανακάρηδες και τις κανακάρησές τους; Έτσι λοιπόν ξεσηκώνονται όταν οι μικροί αλλοδαποί που αρίστευσαν πρέπει να σηκώσουν την ελληνική σημαία στις παρελάσεις σύμφωνα με το νόμο του υπουργείου παιδείας. Συχνά η μικροψυχία τους επιβάλλεται και οι αριστεύσαντες μετανάστες δεν σηκώνουν τη σημαία. Κρατούν όμως για πάντα τα αριστεία τους…

Θα ήθελα εδώ να παραθέσω ένα μικρό μονόλογο του Μιχάλη, ενός εικοσάχρονου που γεννήθηκε στην Ελλάδα από Νιγηριανούς γονείς, πήγε στο ελληνικό σχολείο, γνωρίζει μόνο την Ελλάδα ως πατρίδα του και του αρνούνται το αυτονόητο δικαίωμα: Να είναι Έλληνας πολίτης. Τον Μιχάλη παρουσίασε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ο εξαιρετικός και βραβευμένος δημοσιογράφος Γκαζμέντ Καπλάνι.

Τα χαρτιά, τα χαρτιά, τα χαρτιά.
«Όταν εισέβαλε στη ζωή μου η λέξη χαρτιά και αλλοδαπός όλα καθάρισαν πλέον. Ρώτησα τους υπαλλήλους στο δήμο εάν μπορώ να βγάλω ελληνική ταυτότητα επειδή έχω γεννηθεί εδώ. Μου απάντησαν κοφτά: «όχι». Μετά ήρθαν οι ουρές, οι βεβαιώσεις, τα ένσημα., τα γραφεία, οι υπάλληλοι η ατελείωτη αναμονή. Και όταν βγαίνει η άδεια παραμονής είναι ληγμένη. Ξανά ουρές, βεβαιώσεις ένσημα, γραφεία υπάλληλοι, ατελείωτη αναμονή. Με αυτά θα φας όλη τη ζωή σου. Τα καλύτερα χρόνια σου φεύγουν κυνηγώντας τα χαρτιά. Δεν μπορείς να πας πουθενά. Τα όνειρα για το πανεπιστήμιο τα εγκατέλειψα γιατί κυνηγούσα τα χαρτιά. Με κάλεσαν το 2002 στη Γαλλία για να εκπροσωπήσω την Ελλάδα σ’ ένα φεστιβάλ θεάτρου δρόμου. Δεν πήγα γιατί δεν είχα χαρτιά. Ήθελα να ανοίξω μια δικιά μου δουλειά, δεν μπόρεσα γιατί δεν είχα χαρτιά.»


«Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου»
«Νιώθεις σιγά σιγά να ανοίγει ένα χαντάκι ανάμεσα σε σένα και στους φίλους σου. Εκείνοι προχωράνε, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αυτό που για σένα αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου, γι αυτούς είναι ένα τίποτα. Επειδή δεν έχεις κανονικά χαρτιά δεν μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Σκέψου τι κατάπτωση. Να είσαι είκοσι χρόνων και να μη μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Φθείρεσαι ανεπαίσθητα, γίνεσαι μικρός, κλείνεσαι στον εαυτό σου. Πρέπει να προσέχεις πολύ για να μη γίνεις ανθρωπάκι. Για να μη δεις όλους τους γύρω σου ως εν δυνάμει εχθρούς. Ύστερα έρχονται άλλες ερωτήσεις: Τί είσαι; Γεννήθηκες εδώ, τραγουδάς τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας, στο σχολείο είπες ποιήματα για την 25η Μαρτίου. Κι όμως σε θεωρούν αλλοδαπό. Στη Νιγηρία εσύ δεν έχεις πάει ποτέ. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου. Τί είσαι λοιπόν; Πρέπει να είσαι τρεις φορές τρελός για να μη τρελαθείς. Πρέπει να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να μην αφήσεις την πραγματικότητα να σε ξεκάνει. Τί κάνω αυτή τη στιγμή; Ασχολούμαι πολύ με τη μουσική και το θέατρο του δρόμου. Τώρα δουλεύω στον «Κοσμοπολιτισμό», ένα πολιτιστικό κέντρο που διοργανώνει και πολλά ενδιαφέροντα δρώμενα με μετανάστες καλλιτέχνες. Τα χαρτιά; Τα περιμένω ακόμα εδώ και δυο χρόνια. Το μέλλον; Το μέλλον φίλε μου, είναι τα όνειρά μου. Αυτά είναι η ασπίδα και η ελευθερία μου…»

Σκέπτομαι Ελλάδα μου πως το να δείχνει κάποιος τις πληγές σου (αυτογνωσία)είναι ένας τρόπος για να ελπίσουμε ότι θα επουλωθούν. Αλλά Ελλάδα μου μήπως είναι πιο εύκολο, όλους αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται σε σένα, να τους κάνεις να σ’ αγαπήσουν αντί να τους αφήνεις να γογγύζουν σε βάρος σου;

Φαίδων Θεοφίλου

Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007

ΤΟ ΝΕΟ (ΙΔΙΟ) ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ


Και ο λαός κρίνεται!


Φ. Θ. = Φι και Θήτα

Το νέο πολιτικό σκηνικό συνίσταται στο τρόπο εκλογής προέδρου ενός κόμματος που για πρώτη φορά εφαρμόσθηκε στην Ελλάδα και που σχεδόν 800.000 πολίτες συμμετείχαν άμεσα σε μια τόσο σημαντική απόφαση. Αυτό είναι ένα μεγάλο κέρδος για την πολιτική και την δημοκρατία. Η απόφαση των πολιτών που είχε σαν αποτέλεσμα την επανεκλογή του Γ. Παπανδρέου, είναι ασφαλώς σεβαστή από κάθε δημοκρατικό πολίτη. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν είμαι από κείνους που αγιοποιούν το λαό για ότι κάνει ούτε έχω λόγους να τού χαϊδέψω τα’ αυτιά, αφού είμαι ο ίδιος πολίτης κι όχι πολιτικός. Και ο λαός λοιπόν κρίνεται! Δηλαδή εμείς.

Το πολιτικό σκηνικό που παραμένει ίδιο, είναι η συνέχιση της παραμονής του Γ. Παπανδρέου στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ, αφού η πλειοψηφία των μελών και των φίλων του κόμματος, επιβράβευσε θριαμβευτικά τον Γ. Παπανδρέου, που ήδη είχε χάσει όλες τις πολιτικές μάχες που έδωσε. «Τώρα ωρίμασα» είχε πει ο ίδιος κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, δημιουργώντας εύλογα την απορία: «Μα καλά, 3 δεκαετίες χρειάστηκε ο αρχηγός για να ωριμάσει πολιτικά»; Μέχρι τώρα, στα 4 σχεδόν χρόνια της αντιπολίτευσης, στην ερώτηση των δημοσκόπων για το ποιος είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός, ο Γ. Παπανδρέου ερχόταν πάντα δεύτερος με απόσταση 20-30 ποσοστιαίων μονάδων από τον πρώτο. Τι θα γίνει λοιπόν από δω και πέρα ώστε ο Γιώργος να καλύψει αυτήν την απόσταση και να θεωρείται αυτός ως καταλληλότερος πρωθυπουργός; Μήπως θα χρειασθεί μαγικό ραβδάκι ή θα πρέπει να χάσει και τις επόμενες εκλογές ώστε να έχει χρόνο να προετοιμασθεί και να διαχειριστεί καλύτερα την ωριμότητα που απέκτησε;

Στο μεταξύ η κυβέρνηση Καραμανλή που αλωνίζει και δημιουργεί όλο και πιο δυσβάστακτους όρους διαβίωσης, θ’ αναγκάσει τους Έλληνες να θυμηθούν και πάλι τη μετανάστευση! Ο λαός λοιπόν κρίνεται! Και για να μη νομισθεί πως μόνο ο λαός του ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει αυτά τα συμπτώματα, υπενθυμίζω πως όταν κατά τη διάρκεια της φετινής πύρινης λαίλαπας οι Έλληνες ζητούσαν βοήθεια από τα τηλεοπτικά κανάλια γιατί καίγονταν οι ίδιοι, τα σπίτια, τα ζωντανά , το περιβάλλον τους και κράτος δεν υπήρχε, ο Καραμανλής και η κυβέρνηση των σκανδάλων, παρέμεναν απλοί θεατές της καταστροφής. Αυτοί λοιπόν, οι πυρόπληκτοι επανεξέλεξαν ως πρωθυπουργό, τον θεατή της προσωπικής τους τραγωδίας!!!

Μήπως λοιπόν οι Έλληνες δεν χρησιμοποιούν πολιτικά κριτήρια όταν αποφασίζουν για πολιτικά θέματα; Μήπως πάσχουν από πολιτική σχιζοφρένεια; Ή μήπως είναι δέσμιοι ενός «ονοματικού καθεστωτισμού», δηλαδή Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης και τίποτ’ άλλο;

Στον κόσμο που ζούμε όλα τρέχουν: Οι εξελίξεις, τα κράτη, τ’ αρνητικά φαινόμενα, η πρόοδος, η Ιστορία. Εμείς ομφαλοσκοπούμε και βολεύουμε με τη ψήφο μας, τους πολιτικά ανεπαρκείς γόνους των πολιτικών τζακιών, την ώρα που πρέπει ν’ απελευθερώσουμε όλες τις νέες και ικανές πολιτικές δυνάμεις που διαθέτει η χώρα μας. Και ο λαός λοιπόν κρίνεται και θα κριθεί εγκυρότερα από τον ιστορικό τού μέλλοντος. Ας ελπίσουμε πως μέχρι τότε, δεν θα έχουμε χάσει το παιχνίδι της ταχύτητας και της αντοχής…

Παρασκευή, Νοεμβρίου 02, 2007

H M ο ν α χ ή - Διήγημα




Φαίδωνα Θεοφίλου –Από το βιβλίο «Ο Θεός στο καφενείο»
Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Μόλις που πρόλαβα το τραμ ενώ ξεκινούσε.Λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες. Είχα τόσες σκέψεις στο μυαλό μουπου τα μάτια μου κοίταζαν χωρίς να βλέπουν. Έτσι ενώ οι επιβάτες ήταν λίγοι, δεν διέκρινα κάποιον καθαρά. Αραιά σχήματα ανθρώπων. Είχα ήδη δύο μήνες σ' αυτή τη χώρα όπου αποφάσισα να εγκατασταθώ, αφού πρώτα θα έβρισκα κάτι να κάνω. Ακύρωσα το εισιτήριο και στάθηκα όρθιος κοντά στο παράθυρο. Όρθιος για να αισθάνομαι τάχα πιο ενεργός. Το μυαλό μου άρχιζε να ξεκαθαρίζει. Είχα κιόλας προσαρμοστεί στην ατμόσφαιρα του τραμ, σα να ταξίδευα ώρα πολλή. Η έκπληξη που ένιωσα ήταν σαν ένα βαρίδι που έπεσε απ' το λαιμό κατευθείαν στο στομάχι: Απέναντί μου και λίγο διαγώνια , όρθια δίπλα στο παράθυρο , στεκόταν μια Μοναχή γύρω στα είκοσι, ντυμένη στα μαύρα απ' το λαιμό ως τους αστραγάλους και με λευκό κάλυμμα στο κεφάλι.

Τα ρούχα της ήταν ολοκαίνουργια. Ήταν απίστευτα όμορφη, σχεδόν βασανιστικά. Δεν είναι δυνατόν μια Μοναχή να είναι τόσο όμορφη. Βαρύ φορτίο τόση ομορφιά. Πώς γίνεται αυτή η Θεία παρουσία να πλένει τα δόντια της ή να πιάνει μαχαίρι και πιρούνι να τεμαχίσει το φαγητό της; Το δέρμα της χλωμό, διάφανο. Οι λίγες ακτίνες του ήλιου που περνούσαν απ' το παράθυρο και άγγιζαν το πρόσωπό της, άφηναν να διαφαίνεται το ρόδινο του αίματος κάτω απ' το δέρμα. Το τραμ είχε μεταβληθεί ξαφνικά σε μια κιβωτό ευτυχίας. Χείλη λεπτά , να δικαιώνουν τη συμμετρία της απλότητάς της. Λαξεμένη μύτη, να ξεκινά απ' εκεί που τελειώνει το μέτωπο. Δυο γαλανά μάτια να χύνουν ασταμάτητα ένα γλυκό φως.
Μια ομορφιά εύθραυστη, ίσα για ν' αντέξει μια μέρα, κι η ευγένεια ν' απλώνεται αόρατο χάδι στο πρόσωπό της. Προσηλώθηκα στο πρόσωπο, στα μάτια της που κοιτούσαν ίσια μπροστά και πουθενά. Ασυναίσθητα πήγα να βγάλω από τη τσάντα τη φωτογραφική μηχανή να τη φωτογραφήσω, αλλά έκανα τη σκέψη πως κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι αρκούμαι στη φωτογραφία της και ότι δεν θα τη ξαναδώ. -Δηλαδή; αναρωτήθηκα. -Τί θες να πεις; Μήπως... - Δεν ξέρω απάντησα. Τα εννοώ όλα και τίποτα. Ενεργοποιώ ένα ποτάμι που θα με
παρασύρει. Δεν με νοιάζει που θα με βγάλει. Μ 'ενδιαφέρει να με παρασύρει.
-Είσαι τρελός; Αντέδρασε στον εσωτερικό διάλογο η άλλη φωνή.
-Ναι! Μπορώ ακόμα να είμαι. Το κεφάλι μου βούιζε. Μια θέρμη φόρτιζε το σώμα μου. Ρωγμές άνοιγαν στο στήθος μου κι έρεε η θέρμη κάνοντάς με λαφρύτερο. Δεν ξεχώριζα αν ήμουν ψηλά, έτοιμος να πέσω στο κενό ή αν ήμουν ήδη στο κενό κοιτάζοντας ψηλά. Το γλυκό φως συνέχιζε να χύνεται σταθερά απ' τα μάτια της. Το λευκό κάλυμμα στο κεφάλι εντόπιζε πιότερο τη μοναδικότητα του προσώπου της. Κάποια στιγμή αντιλήφθηκε την επιμονή που την κοίταζα και τοποθέτησε έτσι το πρόσωπό της ώστε να είναι καλύτερα ορατό.
Μου έδινε λοιπόν κάτι; Ατελείωτα φτερουγίσματα πετάρισαν μέσα μου κι άλλα τόσα ρίγη σκορπίστηκαν σαν θραύσματα. Οι φωνές ξανάρχισαν μέσα μου:
-Είδες; Μίλησε η γυναίκα. Η αιώνια γυναίκα. Αυτή η βασανιστική ομορφιά μου έκανε μια μικρή παραχώρηση...
-Ησύχασε. Ποια παραχώρηση; Με κάτι το τυχαίο;
-Τυχαίο; Εδώ και τόσην ώρα αισθάνεται την έλξη του αρσενικού, που από κυνηγός μεταβλήθηκε σε θήραμα, όπως γνωρίζει και το ότι αυτή εξουσιάζει. Η πανίσχυρη εξουσία της ομορφιάς και της νεότητας.
-Μα τα έχεις τελείως χαμένα; Η παραχώρηση που λες μπορεί να είναι μια αγέρωχη στάση, ακριβώς για να δείξει πως δε φοβάται ούτε νοιάζεται για το τι γίνεται γύρω της. Έπειτα μη ξεχνάς, είναι μια Μοναχή.
-Αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό. Μια Μοναχή 20 ετών, πανέμορφη, με ερωτισμό που δεν κρύβεται. Δεν μπορεί, η ομορφιά έχει και τα αδύνατα σημεία της, όπως και κάθε εξουσία.
Η νεότητα έχει ρωγμές στη δύναμή της. Κάποια θα καταφέρω ν' αξιοποιήσω.
-Κι αν ακόμα ήταν έτσι, η στάση σου είναι λαθεμένη. Μ' αυτή την ένταση και το πάθος που σε διακρίνει να τα περιμένεις και να τα θέλεις όλα τώρα αμέσως, τρομάζεις. Αν θέλεις ν' αξιοποιήσεις τις ρωγμές που λες, πρέπει να είσαι παίκτης. Να διαθέτεις χρόνο, υπομονή, επιμονή κι επινοητικότητα. Να μάθεις που μένει, πόσο ελεύθερο χρόνο έχει, τις καθημερινές της ασχολίες, να είσαι πάντα διακριτικά παρών ώστε να μην ενοχλείς, κάνοντας όμως αισθητή την παρουσία σου, ώσπου να μπορέσεις να την κλονίσεις. Γιατί όσο δύσκολο κι αν είναι να κατεβάσεις κάποιον απ'το βάθρο του, είναι πάντως πιο εύκολο απ'το να τον ανεβάσεις.
-Αυτά που λες είναι ψυχρές συνταγές επαγγελματιών εραστών. Εγώ πώς θα ελέγξω αυτό το κύμα του πυρετού που με διατρέχει; Τα συναισθήματα που με σπρώχνουν σαν άνεμοι;
Εκείνη φαινόταν ότι προσπαθούσε να μη με κοιτάξει κατάματα, ενώ ήλεγχε τις αντιδράσεις μου, αφού βρισκόμουν διαγώνια απέναντί της. Την ένταση που μ' είχε κυριεύσει πρέπει να την είχαν αντιληφθεί και οι επιβάτες του τραμ, γιατί όσοι κατέβαιναν στις στάσεις με παρατηρούσαν εξεταστικά. Το τραμ σταμάτησε.

Η νεαρή Μοναχή ετοιμαζόταν να κατέβει. Έτσι λοιπόν το όνειρο θα έσπαγε σα γυάλινο ομοίωμα; Κι εγώ αντί να το γευτώ θα μάζευα τα κομμάτια του;
-Βέβαια το απραγματοποίητο όνειρο δεν το ξεχνάς ποτέ, ενώ ό,τι πραγματοποιείς γρήγορα το παρατάς για κάτι άλλο.
-Τ' είναι αυτά που λες; Τ' όνειρο αυτό είναι κορυφή.
-Ναι! Κορυφή για την αρσενική σου ματαιοδοξία.
-Ξέρεις τι έλεγε η Σαπφώ; "¨Την ομορφιά διακόνησα. Τι πιο μεγάλο θα μπορούσα;"

Η Μοναχή πέρασε από μπροστά μου κρύβοντας με δυσκολία τη νευρικότητά της, και κατέβηκε. Πήδησα έξω την ώρα που έκλεινε η πόρτα. Μπροστά εκείνη πίσω εγώ.
Βάδιζε σα να μη πατούσε στο έδαφος. Αέρινη. Και...αλήθεια δεν τάχυνε το βήμα της, παρά περπατούσε αργά και σταθερά. Κανονικά θα έπρεπε να βαδίζει γοργά αν ήθελε να με αποφύγει. Λες;...Ανεξέλεγκτες χαρές φτερούγισαν στο είναι μου. Η φωνή που μου έφερνε αντιρρήσεις είχε παραιτηθεί. Μιλούσα μόνος μου. Η Μοναχή ανέβηκε στο πεζοδρόμιο. Το ένδυμά της το πλαγιοκοπούσε ο αέρας από διάφορες κατευθύνσεις κι εγώ εκστατικός προσπαθούσα να διακρίνω τις γραμμές του κορμιού της.
Έστριψε στο επόμενο τετράγωνο δεξιά. Να πάω άραγε πιο κοντά να της μιλήσω; Όχι! όχι ακόμα. Να συνηθίσω λίγο στην ιδέα. Περίμενε θα δούμε. Η Μοναχή βγήκε στη τρίτη παράλληλη λεωφόρο με αυτήν που την άφησε το τραμ. Στάθηκε για λίγο μπροστά σ' ένα κτίριο κλασικού ύφους κι αμέσως μετά ανέβηκε τη μαρμάρινη σκάλα. "Μουσείο Ζωγραφικής" . Αυτή είναι η ευκαιρία! Με πρόσχημα τους πίνακες ζωγραφικής θα της μιλήσω. Άρχισα να τρέχω ανεβαίνοντας δύο -δύο τα σκαλιά. Μόλις έφτασα στην είσοδο με σταμάτησαν.- Εισιτήριο!

Πλήρωσα και μπήκα σαν τρελός στο μουσείο. Σταμάτησα λίγο στο φουαγιέ, κοίταξα δεξιά κι αριστερά κι αποφάσισα ν' αρχίσω από δεξιά, κάνοντας τον κύκλο των αιθουσών που κατέληγαν από την αριστερή πλευρά πάλι στο φουαγιέ. ] Πέρασα τις αίθουσες σαν μεθυσμένος. Τίποτα. Δεν ήταν πουθενά. Ξαναγύρισα άλλες δυο φορές τις αίθουσες με πιο αργούς ρυθμούς, κοιτώντας τόσο προσεκτικά, σα να μην έφταναν τα μάτια μου για να βλέπω. Πάλι τίποτα. Σα ν' άνοιξε η γη και την κατάπιε. Ρώτησα ένα φύλακα που θα έπρεπε οπωσδήποτε να την είχε δει. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.

Κάθισα αποκαμωμένος στο καναπεδάκι του φουαγιέ. Σήκωσα το κεφάλι μου, πήρα βαθιά ανάσα και...... Ναι! Εκεί στον απέναντι τοίχο, σ' αυτόν τον υπέροχο πίνακα με την Παναγία, τον Ιησού δωδεκαετή, με το σιντριβάνι στο κέντρο, ναι, σ' αυτόν τον πίνακα δίπλα στην Παναγία στεκόταν η νεαρή Μοναχή, με κοιτούσε κατάματα και φαινόταν να κρατά την αναπνοή της. Πετάχτηκα όρθιος. Δεν είναι δυνατόν, ψιθύρισα, προσπαθώντας κάπου να στηριχτώ. Ήμουν μόνος, μ' εκείνη να με κοιτά κατάματα κρατώντας την αναπνοή της. Δεν μπορούσα πια να ελέγξω τα συναισθήματά μου. Το μόνο που ένιωθα ήταν τα δάκρυά μου. -

Τέτοια συγκίνηση!.. μονολόγησε ο φύλακας περνώντας από μπροστά μου. Ξανακάθισα στο καναπεδάκι, χωρίς να την αφήνω απ' τα μάτια μου. -Άπλωσε η Παναγία τα χέρια της και σε τράβηξε μέσα στον πίνακα; τη ρώτησα. Εκείνη με κοίταζε κατάματα κρατώντας την αναπνοή της. -Θα έρχομαι κάθε μέρα, θα σου απλώνω κι εγώ τα χέρια προσμένοντας να βγεις. Ο Θεός κι ο Έρωτας θα με βοηθήσουν. Δεν ξέρω πόσες ώρες έμεινα προσηλωμένος.΄Ένα χέρι ακούμπησε τον ώμο μου. Γύρισα αλαφιασμένος. Ήταν ο φύλακας:
- Σας ζητώ συγγνώμη, μα πέρασε κιόλας μισή ώρα που θα έπρεπε να είχαμε κλείσει. Σηκώθηκα. Πήγα πολύ κοντά στον πίνακα και της άπλωσα τα χέρια. Έξω η βροχή έκανε αισθητή την παρουσία της κι ο πόνος το ίδιο.

Κυριακή, Οκτωβρίου 28, 2007

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΤΕ... ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑΙ!
-

Είναι να μην αρχίσεις να σκέπτεσαι…
Το πως έρχεται η κάθε σκέψη και γίνεται κρίκος στην προηγούμενη ούτε που το καταλαβαίνεις. Έτσι, απλώνεται μια αλυσίδα σκέψεων που τελικά δένει εσένα τον ίδιο! Διάβαζα πρόσφατα μια έρευνα τού Μετσόβιου Πολυτεχνείου που έλεγε ότι οι βενζινοπώλες (8 στους 10) έχουν ρυθμίσει την αντλία βενζίνης με τέτοιο τρόπο, ώστε να διοχετεύεται κι ένα ποσοστό αέρα μαζί με το καύσιμο που οι Έλληνες οδηγοί το πληρώνουν ως βενζίνη. Έτσι λοιπόν κάθε χρόνο οι Έλληνες πληρώνουν 50.000.000 λίτρα βενζίνης που όμως είναι αέρας! Ακόμη: Φαίνεται όμως πως δεν είναι αρκετή αυτή η απάτη αφού η έρευνα διαπιστώνει και εκτεταμένη νοθεία καυσίμων!

Αυτή την επίσημη και έγκυρη έρευνα την διάβασαν και την άκουσαν από τα Μ.Μ.Ε. όλοι οι Έλληνες πολίτες, οι εισαγγελείς της χώρας, η κυβέρνηση, το Ινστιτούτο Καταναλωτών. Όλοι σιωπούν. Όλοι θεωρούν φυσικό πως δεν θα γίνει απολύτως τίποτα. Όλοι θεωρούν σίγουρα φυσικό πως κλέφτες και νοθευτές βενζινοπώλες, αφού κάνουν και…επίσημα αποδεκτή την απάτη τους, θα προχωρήσουν και σε νέα πατέντα απάτης!!!

Θυμάμαι μια φορά στη Γερμανία (το 1972 στην Κολωνία) περίμενα σε μια στάση το λεωφορείο, όταν πέρασε ένας Γερμανός γιωταχής και μού λέει περάστε μέσα να σας πάω εκεί που θέλετε ή περίπου εκεί! «Πώς αυτό»: τον ρώτησα. «Τα λεωφορεία κάνουν απεργία γιατί θέλουν ν’ αυξήσουν κατά 5 πφένιχ (2 λεπτά του ευρώ) το εισιτήριο και οι γιωταχήδες εξυπηρετούμε όσο μπορούμε τους επιβάτες των λεωφορείων για να μποϋκοτάρουμε την αύξηση των εισιτηρίων»!

Οι Έλληνες, τώρα που μιλάμε, είναι έρμαια της κερδοσκοπίας της αγοράς και της διαφθοράς του κράτους. Ουδείς αντιδρά για να προστατέψει τον εαυτό του! Και φυσικά ούτε η κυβέρνηση με τους διεφθαρμένους ή ανύπαρκτους μηχανισμούς της, ούτε η Δικαιοσύνη ούτε το Ινστιτούτο καταναλωτών, (που θα έπρεπε να οργανώσει τους πολίτες ενάντια στην εκμετάλλευσή τους) απλώνουν χέρι προστασίας πάνω στον πολίτη, αφού είναι άξιος της μοίρας του! άλλωστε πού να τρέχουν τώρα κράτος και υπηρεσίες! Έχουν σοβαρότερες δουλειές όπως π.χ. ν’ αυξήσουν τα εισοδήματά τους. Οι μίζες τρέχουν στο δρόμο για να διευκολύνουν την κερδοσκοπία και την απάτη κι όποιος προλάβει! Στόχος όλων ο πολίτης, που παρακολουθεί απαθής την εκμετάλλευση και τον ευτελισμό του!

Η Ελλάδα πλασάρει τους εφιάλτες της ως μαγκιά. Πλασάρει ακόμα την ασχήμια ως ομορφιά, πριν γίνει συνήθεια και τρόπος ζωής των Ελλήνων! Τελικά η απώλεια ανακλαστικών στην πολιτική, στη δικαιοσύνη και στην κοινωνία, λέγεται και ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ! Δε λέω έσχατη ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ αλλά νομίζω ότι αυτός είναι ένας στόχος που στη συνέχεια πολύ εύκολα μπορούμε να επιτύχουμε!

Φ.Θ.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 19, 2007

ΜΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ


Μέσα σ’ ένα κλίμα κατατρομοκράτησης των ασφαλισμένων, μέσω «διαρροών», ετοιμάζονται και πάλι να φορτώσουν στις πλάτες των εργαζομένων το βαρύ φορτίο των αλλαγών τού ασφαλιστικού και της θρυλούμενης μεταρρύθμισής του. Αλλαγές νεοδημοκρατικές βέβαια που δε λαμβάνουν υπ’ όψη το δικαίωμα των εργαζομένων να πάρουν σύνταξη πριν…πεθάνουν αλλά και το να έχουν αξιοπρεπείς συντάξεις.
Κατά τα άλλα οι ελληνικές κυβερνήσεις δανείζονται με το «έτσι θέλω» από τα ασφαλιστικά ταμεία, παίρνοντας τεράστια ποσά με μηδαμινά επιτόκια για να κάνουν τις «δικές τους πολιτικές», δημιουργώντας μεγάλα προβλήματα ρευστότητας στα ταμεία. Δανεικά λοιπόν και αγύριστα. Για να μην αναφέρουμε τους «επιτήδειους» αξιωματούχους και μη , που «πλουτίζουν» από τον ασφαλιστικό τομέα. Έτσι λοιπόν τα προβλήματα που δημιουργούνται στα ταμεία, καλούνται να τα πληρώσουν οι ασφαλισμένοι-εργαζόμενοι, παίρνοντας μικρότερες συντάξεις, αυξάνοντας κατά πέντε τα χρόνια τής ασφαλισμένης εργασίας αλλά και τα ασφάλιστρα. (Βλέπε δηλώσεις του διοικητή Τραπέζης Ελλάδας κ. Γκαργκάνα που τον έβαλε η κυβέρνηση για να πιάσει το σφυγμό και τις αντιδράσεις των εργαζομένων) Πώς θα έπρεπε άραγε να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι; Ένα σενάριο ξετυλίγεται στο μυαλό μου: Να ήταν λέει δυνατόν να ξεσηκωθούν κραυγάζοντας σαν άγρια θηρία ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΗΗΗ! και κρατώντας ο καθένας ένα μαστίγιο, να μαστίγωνε αλύπητα όσους κατά καιρούς ήθελαν να τον… σώσουν. Αυτή βέβαια η αντίδραση μόνο στη σφαίρα της φαντασίας μπορεί να υπάρξει, αφού οι Έλληνες είναι δέσμιοι σ’ ένα είδος «ονοματικού καθεστωτισμού»: Δηλαδή ψηφίζουμε Καραμανλή και Παπανδρέου ότι και να μας κάνουν… Και καλά, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που υπήρξαν βαρβάτοι ηγέτες. Πως δικαιολογούνται όμως οι Έλληνες να είναι δέσμιοι τού Κωστάκη και τού Γιωργάκη που μας βγήκαν άχρωμοι, άοσμοι, άγευστοι και κυρίως ανεπαρκείς; Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το κλίμα της κυβερνητικής αναλγησίας, πονηρίας και ανικανότητας, παρενέβη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας, ο καλλιεργημένος αυτός άνθρωπος, ο ήπιος πολιτικός και ευαίσθητος περί τα κοινωνικά, σα να λέμε, ένα είδος συνείδησης του έθνους! ΄Εστειλε λοιπόν ο Πρόεδρος το μήνυμα προς όλα τα κυβερνητικά και κρατικά τρωκτικά της χώρας και ζήτησε «η οικονομική ανάπτυξη να γίνεται με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα που δεν θα ρυθμίζεται μόνο από τις ανάγκες της αγοράς.» Πράγματι. Η οικονομική ζωή έχει δύο πόλους: Την αγορά και την κατανάλωση. Η αγορά για να αυξάνει τα κέρδη της και να επιβάλλει τους όρους της στοχεύει στον πολίτη – καταναλωτή: Να του ρουφήξει ό,τι και όσο μπορεί. Ο πολίτης δεν πρέπει να προστατευθεί ως ο άλλος, αδύναμος πόλος, της οικονομικής ζωής; Ζήτησε, Ο Πρόεδρος λοιπόν, «δικαιότερη κατανομή του εθνικού πλούτου που συνεχώς αυξάνεται σε βάρος των οικονομικά ασθενέστερων». Ζήτησε, «αξιοπρεπείς συντάξεις κι όχι δυσμενείς αλλαγές στο ασφαλιστικό» και κατέληξε: « Η φτώχεια κι η περιθωριοποίηση κοινωνικών ομάδων είναι ο κοινός μας κίνδυνος. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να ευημερήσει πραγματικά όταν υπάρχουν εκρηκτικές οικονομικές ανισότητες.» Που σημαίνει πως όταν οι λίγοι θα έχουν στα χέρια τους τον πλούτο της χώρας και οι πολλοί θα στερούνται και τα πιο στοιχειώδη, τότε θα είναι ορατός ο κίνδυνος της κοινωνικής και ταξικής έκρηξης, με απρόβλεπτες τις συνέπειες. Ο Νέστωρ λοιπόν της πολιτικής Κάρολος Παπούλιας θα μπορούσε να σιωπήσει διαπιστώνοντας τον…μαζοχισμό και την αδράνεια των Ελλήνων πολιτών, σκεπτόμενος ότι οι Έλληνες είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για ότι παθαίνουν…και για ότι θα πάθουν στο μέλλον. Εκείνος όμως προτίμησε αντί για το δρόμο τής σιωπής, τής άρνησης και τής απάθειας, το δρόμο τής επικοινωνίας, τής Θέσης και τής συμπαράστασης στους πολίτες!
Σ’ ευχαριστούμε Πρόεδρε!

Φ.Θ.

Σάββατο, Οκτωβρίου 13, 2007

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΔΟΞΑΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΔΟΞΑΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Ποιος άλλος ευθύνεται για την απίστευτη εικόνα που ξετυλίγεται μέρα με τη μέρα μέσα σ’ ένα κόμμα που άλλαξε την Ελλάδα σ’ όλα τα επίπεδα, εκτός από το Γιώργο Παπανδρέου που έχοντας οδηγήσει το κόμμα του σε συντριπτική ήττα, επιμένει να παραμείνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ για να το οδηγήσει… μαθηματικά και στην επόμενη . Έτσι είναι δυστυχώς, αφού μετά τους δύο άλλους ιστορικούς ηγέτες (Γεώργιο και Ανδρέα Παπανδρέου) ο τρίτος βγήκε …light! Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, κατόρθωσε να κάνει «μάγκα» τον πιο φοβικό, τον πιο άφαντο στα δύσκολα, το πιο ψεύτη, τον πιο μικρό σε όλα πρωθυπουργό που είχαμε από τη μεταπολίτευση και δώθε, τον Κώστα Καραμανλή.
Και τον έκανε «μάγκα» διότι ο Γιωργάκης εκτός που έκανε διαρκώς λάθη, ήταν και ανύπαρκτος ως πολιτικός. Άρχισε βέβαια μετά την ήττα του 2007 να κάνει την αυτοκριτική του, που αυτονόητα θα έπρεπε να τον οδηγήσει σε μια αξιοπρεπή παραίτηση. Επειδή όμως δεν μπορεί ο ίδιος ούτε και η οικογένειά του να φανταστούν ΠΑΣΟΚ χωρίς αρχηγό Παπανδρέου, τα γύρισε μετά, ρίχνοντας τις ευθύνες της ήττας σε συνεργάτες και συντρόφους του… που δήθεν τον υπονόμευσαν! Τέτοιος υπεύθυνος πολιτικός ο Γιωργάκης! Η μητέρα Μαργαρίτα μπορεί να φιλοδοξεί να δει το γιό της ως τρίτο Παπανδρέου – πρωθυπουργό αλλά η χώρα δεν αντέχει πια να παίζονται στη καμπούρα της οικογενειακές φιλοδοξίες…
Αλλά ο Γιωργάκης εκτός από την ήττα του 2007 είχε και μια άλλη ευκαιρία το 2004, όταν εμφανίσθηκε ως ο σταρ της δημοφιλίας του 70%, και ο Σωτήρας που τον ψήφισε 1.000.000 πολιτών (εκείνοι που έλκονται από τα ονόματα) σε κλίμα ψυχικής ευφορίας και θριάμβου ως αρχηγό, και που ο ίδιος πρόβαλλε το γεγονός αυτό ιδιαίτερα, ως απόδειξη της τεράστιας αποδοχής του που θα έφερνε τη νίκη , τότε που δεν υπερασπίστηκε ούτε μια φορά ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΗΜΙΤΗ , σαν να μην υπήρχε ΠΑΣΟΚ πριν από αυτόν. Έτσι ξεκαθάριζε κατά κάποιο τρόπο, ότι από κείνον θα άρχιζε ένα νέο ΠΑΣΟΚ που θα αγνοούσε το παρελθόν του. Και έχασε τις εκλογές του 2004. Φρόντισε όμως και γι αυτό να μάς πληροφορήσει μετά την ήττα και του 2007, ότι αναλαμβάνοντας τότε το κόμμα, ανέλαβε να σηκώσει …το σταυρό του μαρτυρίου για να περιορίσει την εκλογική συντριβή!!! Όλο οι άλλοι του φταίνε του Γιωργάκη που θέλει να παίζει τον αρχηγό. Να του θυμίσω πως ο Κώστας Σημίτης το 1996 παρέλαβε όχι το ΠΑΣΟΚ αλλά το κόμμα της…Μιμής (διευθύντρια τότε του γραφείου πρωθυπουργού) αφού ο Αντρέας ήταν βαριά άρρωστος και δεν μπορούσε ν’ ανταποκριθεί στα καθήκοντά του. Το κόμμα σκορποχώρι – φέουδο της Μιμής ανέλαβε ο Κώστας Σημίτης, κέρδισε τις εκλογές δύο φορές, δημιούργησε τεράστιες υποδομές και έργα στη χώρα, εκτός από αυτές των Ολυμπιακών αγώνων, έβαλε την Ελλάδα στη ζώνη του Ευρώ, και την Κύπρο στην Ε.Ε. παρά τις απειλές της Τουρκίας για “Casus Belli”. Αν λοιπόν Γιώργο αγαπούσες το κόμμα σου όσο και τον εαυτό σου θα είχες παραιτηθεί σαν αξιοπρεπής πολιτικός άνδρας για να δώσεις την δυνατότητα στο κόμμα να αναγεννηθεί και να το βοηθήσεις και συ από οποιοδήποτε πόστο. Αγαπάς όμως μόνο τον εαυτό σου και θα διχάσεις το κόμμα, γιατί πίστεψέ με Γιώργο Παπανδρέου, δεν υπάρχει πιο επικίνδυνος από τον φιλόδοξο άνθρωπο που δεν έχει τα φόντα για να είναι φιλόδοξος…

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 19, 2007

Ο ΠΕΡΙΟΥΣΙΟΣ...ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ

(Μετεκλογικές σκέψεις)

Η απόφαση του Ελληνικού λαού στις εκλογές είναι σεβαστή λένε οι νικητές (αφού εκλέχτηκαν) αλλά και οι νικημένοι (αφού θέλουν και αυτοί να νικήσουν χαϊδεύοντας τα αυτιά του ) και δεν έχουμε απολύτως καμία αντίρρηση αφού έτσι προβλέπεται από την κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Όμως δικαιούμαστε να διερωτηθούμε με ποια κριτήρια επιτέλους ψηφίζει ο Ελληνικός λαός;; Διότι η πλειοψηφία του, ψήφισε Ναι στα σκάνδαλα και στη καταλήστευση των ταμείων των εργαζομένων και του δημοσίου χρήματος, ψήφισε Ναι στους μιζαδόρους κυβερνητικούς αξιωματούχους της επιτροπής ανταγωνισμού που έπαιρνε τις μίζες από τους βιομήχανους για να τους αφήνει να ασυδοτούν σε βάρος των καταναλωτών, ψήφισε Ναι στους κουμπάρους που θεώρησαν το κράτος οικόπεδό τους ψήφισε Ναι στις ήττες της εξωτερικής πολιτικής, ψήφισε Ναι στο πισωγύρισμα της χώρας (επιστροφή στο ρουσφέτι δια των συνεντεύξεων του ΑΣΕΠ, τις λαθροχειρίες στη βαθμολογία των πανελληνίων εξετάσεων, την ανασύσταση της αγροφυλακής) ψήφισε ο λαός ΝΑΙ σε κείνους που διέλυσαν το κράτος και που όταν καιγόταν το σπίτι του και το περιβάλλον του και καλούσαν το κράτος για βοήθεια, δεν υπήρχε κανείς κι έτσι ο λαός που καιγόταν, πρόστρεχε στα τηλεοπτικά κανάλια για βοήθεια. Ίσως να σκέφτηκε ο… περιούσιος λαός: Αφού η κυβέρνηση της Ν.Δ. για να σκεπάσει την ανικανότητά της έκανε τόσες μεγάλες παροχές, ας την ψηφίσουμε μήπως και βρεθούμε στο τέλος πιο κονομημένοι απ’ ότι ήμασταν πριν καούμε!! Ψήφισε ΝΑΙ σ’ ένα πρωθυπουργό που μιμείται ανεπιτυχώς τον θείο του, που χρησιμοποιεί αυτούσιες φράσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, φοράει μπουφάν στις συσκέψεις για τις πυρκαγιές για να μιμηθεί τον Μπους σε ανάλογες περιπτώσεις , είναι πιόνι στα χέρια των επικοινωνιολόγων!!
Ίσως σε 50 χρόνια αποκτήσει ο ελληνικός πολιτική παιδεία και
αυτοσυνειδησία αλλά πάντα πρέπει να θυμάται ότι ο κάθε λαός, ανάλογα με την ποιότητά του, θα έχει τους πολιτικούς που τού αξίζουν.
Εύχομαι ο χειμώνας με τις κρυφές του χάρες, να είναι καλός και τρυφερός σε όλους σας.


Φαίδων Θεοφίλου

Κυριακή, Αυγούστου 26, 2007

ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΣΤΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΣΚΑΝΔΑΛΑ



Ανεξάντλητη η οργή των πυρόπληκτων και μη Ελλήνων πολιτών για την απώλεια συνανθρώπων μας, για τις περιουσίες που έγιναν στάχτη, για τη σχεδόν ανεπανόρθωτη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, όλα οδυνηρά αποτελέσματα της πύρινης κόλασης που απλώθηκε σ’ όλη σχεδόν την Ελλάδα. Κι από την άλλη πλευρά μια κυβέρνηση που όταν οι πολίτες την καλούσαν σε βοήθεια, ήταν απούσα. Μια κυβέρνηση δυσκίνητη, απαθής, ανίκανη, χωρίς γνώση στα δύσκολα, με το μυαλό στις εκλογές, που όταν φανερώθηκε (και στην περίπτωση των πυρκαγιών) η διάλυση του κράτους, τότε η κυβέρνηση του Κωστάκη Καραμανλή (που κάνει το χόμπι του κυβερνώντας την Ελλάδα) στράφηκε στα επικοινωνιακά της τερτίπια (ο μόνος τομέας που έχει καλές επιδόσεις) για να δημιουργήσει την εντύπωση πως η Ελλάδα βάλλεται από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς, ώστε να παρουσιασθεί η ίδια ως θύμα και να συσπειρώσει τους πολίτες γύρω από αυτήν για τις εκλογές που έρχονται. (Εκεί ο νους της κι ας καίγεται η Ελλάδα) Έλα ντε όμως, που και έτσι να ήταν, για να βρουν πεδίο δράσης όλοι αυτοί οι φανταστικοί εχθροί, πρέπει να υπάρχει μια ανοχύρωτη κι ανοργάνωτη χώρα. Θα παραδεχθεί λοιπόν η κυβέρνηση ότι πράγματι επί της θητείας της η χώρα ήταν ανοχύρωτη κι ανοργάνωτη; Της παραδόθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση μια πυροσβεστική έμπειρη οργανωμένη κι αξιόμαχη που αντιμετώπισε το 2001 με επιτυχία 241 πυρκαγιές. Την παρέλαβε η Ν.Δ. κι αντικαθιστώντας τούς ικανούς αξιωματικούς με δικούς της άσχετους την αποδιοργάνωσε πλήρως. Οι οικολογικές οργανώσεις, μάταια ενημέρωναν τις αρχές, ότι οι ανεξέλεγκτες χωματερές είναι βραδυφλεγείς βόμβες κι ας βρίσκονται οι αρχές σε εγρήγορση κι ακόμα πως θα έπρεπε να λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψη ότι οι κλιματικές συμπεριφορές άλλαξαν δραματικά, καθιστώντας τα δάση υπερευαίσθητα στις υψηλές θερμοκρασίες. Εσείς όμως κ. πρωθυπουργέ και παρακοιμώμενοι υπουργοί, προτιμάτε τη σπουδαιοφάνεια και τη… σουλτανική μεγαλοπρέπεια, πράγματα εύκολα όσο και κομπλεξικά. Καμιά δύσκολη περίπτωση για τη χώρα μπορείτε πότε-πότε ν’ αντιμετωπίζετε; Άκουγα κατά τη διάρκεια της πύρινης λαίλαπας κάποιους κονδυλοφόρους κυρίως τηλεοπτικών καναλιών που το έπαιζαν δήθεν πολιτικά ευπρεπείς, ενώ στη πραγματικότητα τελούσαν σε διατεταγμένη υπηρεσία, να λένε: «Δεν είναι σωστό να κάνουμε τώρα πολιτική κριτική. Τώρα είναι ώρα ευθύνης». Τώρα που καταστράφηκε το σύμπαν είναι ώρα ευθύνης; Ώρα ευθύνης ήταν όταν αρμόδιοι φορείς φώναζαν στη κυβέρνηση ότι απαιτείται επεξεργασμένο από ειδικούς σχέδιο αντιμετώπισης πυρκαγιών. Ότι απαιτείται συντονιστικό όργανο διαχείρισης κρίσεων. Ότι υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και επίγεια πυροσβεστικά μέσα. Αν τότε ήταν για την κυβέρνηση ώρα ευθύνης, ίσως δεν φθάναμε στη σημερινή κατάσταση ή ίσως να μειώναμε την έκταση της καταστροφής. Θέλετε κι άλλη ώρα ευθύνης; Ας έλθει λοιπόν η κυβέρνηση σε συνεννόηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τα κόμματα ώστε να αναβληθούν οι εκλογές και να γίνει μια συντονισμένη προσπάθεια για να κλείσουν όσες περισσότερες πληγές γίνεται. Η Ευθύνη λοιπόν αφορά την κυβέρνηση που ουδέποτε την ανέλαβε. Γι αυτό συχνά διατυπώνω την άποψη ότι με κυβέρνηση Καραμανλή ή χωρίς καθόλου κυβέρνηση είναι το ίδιο για την Ελλάδα. Δυστυχώς όμως οι εκλογές θα γίνουν πάνω στις στάχτες, με φόντο τα πολυάριθμα σκάνδαλα, τις μαφιόζικες αρπαχτές από τα ταμεία των εργαζομένων με τις βαλίτσες, τους κουμπάρους, την επιστροφή στο ανατολίτικο ρουσφέτι με την αλλοίωση του ΑΣΕΠ δια των συνεντεύξεων, την άρση του αδιάβλητου των πανελλήνιων εξετάσεων με τις βαθμολογικές λαθροχειρίες του υπουργείου παιδείας, το πόρισμα Ζορμπά, με δυο λόγια με φόντο την επανίδρυση του κράτους που υποσχέθηκε ο Κωστάκης και τελικά έγινε άλωση. Κι αν τη επομένη των εκλογών ο ελληνικός λαός εκλέξει και πάλι τη Ν.Δ. ως κυβέρνηση, θα έχει επιτύχει ένα απίστευτο παγκόσμιο ρεκόρ: Αυτό του ΜΑΖΟΧΙΣΜΟΥ.


Φαίδων Θεοφίλου

Πέμπτη, Αυγούστου 02, 2007

TΑ ΨΕΜΑΤΑ

Προδημοσίευση ενός αποσπάσματος από το νέο βιβλίο μου
που γράφεται τώρα και δεν έχει ακόμα τίτλο. Ο τίτλος που
χρησιμοποιείται εδώ είναι μόνο για το συγκεκριμένο κείμενο
.


…Κάποια στιγμή ο Δρ Στράτος, σήκωσε το σεντόνι μου, κοίταξε τα δύο σωληνάκια που έμπαιναν από δυο τρύπες στο στομάχι μου και είπε στον, ίσως άλλης ειδικότητας συνάδελφό του: «Φαίνονται καθαρά, δεν βγάζουν πια κάτι. Να τα βγάλουμε πια έτσι;» Ο άλλος φαινόταν να σκέπτεται τα δικά του κι όταν τον ξαναρώτησε ο Δρ Στράτος, κούνησε το κεφάλι του δεξιά – αριστερά σα να εννοούσε: Θα δούμε, έτσι κι έτσι, ίσως, «Καλά μέσα σε δύο μέρες να τα βγάλουμε έκλεισε το θέμα ο Δρ Στράτος» και πήγε προς την πόρτα αφού μάς χαιρέτησε. Η Αντιγόνη ήλθε στην ώρα της για να ελευθερώσει τη Ναυσικά που την «έβγαλε» όλη νύχτα δίπλα μου, πάνω σε μια πολυθρόνα. Τα μάτια μου έψαχναν τα χέρια της Αντιγόνης να δω αν έφερε την εφημερίδα που της τηλεφώνησα. «Εδώ την έχω! Θα την έφερνα ακόμα κι αν δεν τηλεφωνούσες!» Επιτέλους! Να μια λειτουργία της κανονικής ζωής της υπέροχης καθημερινότητας! Να διαβάζεις εφημερίδα! Όμως οι τίτλοι της εφημερίδας ήταν δυσάρεστοι. Πένθιμοι θα έλεγα: «ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ» - «Η πύρινη λαίλαπα καίει απ’ άκρη σ’ άκρη την Ελλάδα» - «Ανυπολόγιστη καταστροφή του δασικού, ζωικού και φυτικού πλούτου» - «Κάηκαν κατοικίες και περιουσίες» - «Χιλιάδες άνθρωποι στο δρόμο». Σκέφθηκα: Και σ’ άλλες χώρες υπάρχουν πυρκαγιές αλλά σβήνουν και κάποιες. Εδώ μοιάζουμε να είμαστε θεατές της πύρινης καταστροφής. Διάβασα παρακάτω: «Δηλώσεις του υπουργού δημόσιας τάξης»: «Μας έδωσαν συγχαρητήρια για τις προσπάθειές μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση»!!! Κι αλλού: «Άγριες αποδοκιμασίες τριών υπουργών της κυβέρνησης που πήγαν στο νομό Κορινθίας να συσκεφθούν με τη Νομαρχία για τις αποζημιώσεις» «Αγανάκτηση και οργή των κατοίκων που τους υποδέχθηκαν με συνθήματα: Είμαστε θύματα πολιτικής ανικανότητας – Αλήτες – πηγαίνετε στα σπίτια σας». Όταν οι υπουργοί επέστρεψαν στην ασφάλεια της Αθήνας και των υπουργείων τους, δήλωσαν ότι αυτοί που τους αποδοκίμασαν ήταν οπαδοί της αντιπολίτευσης! Σκέφθηκα: Δηλαδή οι ψηφοφόροι της κυβέρνησης ήταν ευχαριστημένοι που κάηκαν τα σπίτια και τα ζώα τους; Στην τέταρτη σελίδα ο αρθρογράφος σατίριζε πικρά, (δεν είχε κι άλλη επιλογή) τον υφυπουργό εργασίας, που προκειμένου να καλύψει την ολική ανικανότητα της κυβέρνησης και να στρέψει αλλού την προσοχή της κοινής γνώμης, δήλωσε πως τις πυρκαγιές τις βάζει η αντιπολίτευση!! Ξανασκέφτηκα: Τελικά τη κυβέρνηση δε την νοιάζει που καίγεται η Ελλάδα, τη νοιάζει μόνο να φταίνε άλλοι γι αυτό… Πιο κάτω άλλο σχόλιο: «Πού είναι ο πρωθυπουργός; - Άφαντος! – Στην Ε.Ε. , οι πρωθυπουργοί των χωρών μελών είναι παρόντες όπου σημειώνεται καταστροφή και πλήττονται οι πολίτες και το περιβάλλον. Στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός κρύβεται… Κι όταν περάσει το κακό, βγαίνει μεγαλοπρεπής ο Έλληνας πρωθυπουργός και κάνει ατελείωτες δηλώσεις, για το πόσο η κυβέρνησή του αγωνίζεται για τον…Έλληνα πολίτη και μεγαλώνει η μύτη του και μεγαλώνει και μεγαλώνει… Άφησα την εφημερίδα στο κομοδίνο κι αφέθηκα για λίγα λεπτά δίχως να σκέπτομαι με το νου να τραμπαλίζεται στο κενό. Λίγο μετά όμως, ο ανήσυχος νους, ξέφυγε από το κενό όπου τον έβαλα να ξεκουραστεί κι άρχισε πάλι να κλώθει :
«Η δύναμη των φανερά αδυνάτων και όσων παριστάνουν τους ισχυρούς, είναι το ψέμα. Ιδιαίτερα όταν στριμώχνονται από την αλήθεια. Μ’ ένα πειστικοφανές ψέμα ακινητοποιούν την αλήθεια κι ύστερα την κρύβουν. Αν όμως η αλήθεια περισσεύει και δεν κρύβεται επαρκώς, τότε τη θέση της παίρνει η ντροπή. Η κατακόκκινη ντροπή. Οι περισσότεροι όμως απ’ αυτούς που λένε συστηματικά και υπολογισμένα ψέματα, έστω κι αν η αλήθεια τους φωνάζει «Είμαι εδώ μπροστά σου» εκείνοι κοιτάζουν πεισματικά αλλού. Τότε η ντροπή ντρέπεται διπλά και αποχωρεί.
Υπάρχουν όμως και τα ωραία ψέματα, αυτά που συντηρούν δυνατά τα αισθήματα, που διασώζουν σχέσεις, που ξαναφέρνουν την αυτοεκτίμηση που ξεθύμανε, που μας λένε αυτό που θέλουμε να πιστέψουμε χωρίς να βλάπτουν τους άλλους. Υπάρχουν και τα ψέματα που δεν τα λέμε αλλά τα αισθανόμαστε και μπορεί στιγμιαία να ισχύσουν ως αλήθειες, όταν ας πούμε ακούμε μια όμορφη μουσική που ταιριάζει στο ψυχισμό μας και σκεπτόμαστε ότι είμαστε μεγάλη καρδιά που χωράει όλο τον κόσμο, ότι στην πραγματικότητα είμαστε σπουδαίοι άνθρωποι αλλά μας…αδίκησε η ζωή κι αισθανόμαστε μια ευγενική έπαρση να κατακλύζει το είναι μας, ενώ η μουσική συνεχίζεται…Έτσι λοιπόν διαπιστώνουμε ότι και στα αρνητικά πράγματα υπάρχει ποιοτική διαβάθμιση. Ζούμε άραγε μ’ αυτό τον τρόπο, το Ωραίο Ψέμα ή η Τέχνη παίζει με τις χορδές της ευαισθησίας μας κι ανακαλύπτει έναν εαυτό που πριν δεν γνωρίζαμε; Η φωνή που ακούγεται από μέσα μας δεν αφήνει καμιά αμφιβολία:
Λέγε μου ψέματα, λέγε μου Ωραία Ψέματα, δεν έχω καλύτερο τρόπο να υπάρξω…


Φαίδων Θεοφίλου

Δευτέρα, Ιουλίου 16, 2007

ΜΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΑΝ!

Το Blog μας «Ο Θεός στο καφενείο- κι οι λέξεις στο τραπέζι» το ξεχώρισε ανάμεσα στα άλλα ελληνικά Blog, ο δημοσιογράφος-κριτικός και υπεύθυνος των σελίδων «Βιβλίο-Τέχνες-Γράμματα» του μηνιαίου περιοδικού BEAUTE ( τεύχος Ιουλίου 2007) ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΟΦΟΡΟΣ που γράφει: "Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί η έκρηξη των ελληνικών Blogs. Εμείς ανάμεσα σε άλλα ξεχωρίσαμε το Blog του αγαπημένου ποιητή και πεζογράφου Φαίδωνα Θεοφίλου, με σκέψεις ποιητικές αλλά και σύγχρονες και κοινωνικές ανησυχίες που πραγματικά προβληματίζουν". (http://theofilou.blogspot.com)
Από πλευράς μας ένα ΜΕΓΑΛΟ και ΔΙΑΡΚΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Τετάρτη, Ιουλίου 11, 2007

ΤΟ ΕΞΑΣΤΙΧΟ ΤΟΥ ΤΡΟΦΙΜΟΥ

Επανερχόμαστε στο Καφενείο λοιπόν, μετά από μικρή απουσία, και παραθέτουμε ένα εξάστιχο που θα νόμιζε κανείς ότι γράφτηκε από κάποιους αντιεξουσιαστές ή απελπισμένους πολίτες που ψάχνουν διέξοδο και μαστιγώνουν την εξουσία. Μπα! Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μη σας ξεγελούν οι πολιτικοί προσδιορισμοί που καταλήγουν σε –στες ή σε -ατες. Σήμερα πια όλοι αυτοί είναι συνήθως ξαμολημένα όργανα κάποιων κέντρων εξουσίας. Όσο για τους πολίτες, βολεύονται στην «ευημερούσα (;;;;;)» ακινησία και κανένα ολίσθημα ανικανότητα ή απάτη του πολιτικού τους αρχηγού δεν είναι αρκετή για να τους χαλάσει την «εικόνα» που δημιούργησαν γι αυτόν τα επικοινωνιακά συστήματα και οι δημιουργοί μύθων. Κι αν κάποια στιγμή ο πολιτικός αρχηγός παραδώσει τη χώρα διαλυμένη, οι πολίτες που τον αποδέχθηκαν με επικοινωνιακή πλύση εγκεφάλου ως σπουδαίο, θα πουν πως η χώρα…έφταιγε που διαλύθηκε.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι τα επικοινωνιακά συστήματα που κυρίως βασίζονται στη ψυχολογία των μαζών, αξιοποιούν στο μέγιστο βαθμό το…μαζοχισμό των πολιτών, πλασάροντάς τους ένα ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΜΥΘΟ. Κάπως έτσι είναι η κατάσταση και σήμερα. Το εξάστιχο λοιπόν που ακολουθεί, (για να επιστρέψουμε στην αρχική κουβέντα) γράφτηκε από τον ήρωα του βιβλίου μου «Ο Τρόφιμος». (Θεωρώ τους ήρωες των μυθιστορημάτων αληθινά και ζωντανά πρόσωπα, όπως και τον διπλανό μου) Ο Τρόφιμος λοιπόν αφού το έγραψε σ’ ένα μεγάλο χαρτί, έβγαλε το χέρι του απ’ τα κάγκελα του ιδρύματος που ζει, και το κόλλησε στον τοίχο να το βλέπουν οι περαστικοί. Ο Τρόφιμος. Ένα ελεύθερο πνεύμα, που είναι ένας κόσμος από μόνος του. Βέβαια, οι «νυκοκοιραίοι» Έλληνες πολιτικοί που μας κυβερνούν σήμερα, δεν θα τον θεωρούσαν «σοβαρό» άνθρωπο, (ευτυχώς γι αυτόν) όπως και ανάξιο αναφοράς. (Αυτοί κρατούν τις ανθρώπινες αξίες και μετρούν: όπως, καπάτσος, λαμόγιο, τζάμπα μάγκας, μάσα αρπαχτή, μίζα, «κουμπάρος» κράτος οικόπεδο, κ.λ.π.) Ιδού λοιπόν το τετράστιχο:

"Αν κάποτε οι εξουσίες σκύψουν
τείνοντας το αυτί
στα χείλη των Ποιητών,
το κέρδος
δε θα’ ναι που θ’ ακούσουν,
μα το σκύψιμο".
Φαίδων Θεοφίλου

Σάββατο, Ιουνίου 16, 2007

Η ΠΥΓΜΗ ΤΟΥ ΜΑΦΙΟΖΟΥ

ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΙΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΡΗΣΕΙΣ
Πλούσια η αμερικανική παρουσία τον τελευταίο καιρό στην ελληνική και διεθνή τηλεόραση. Ο ελλειμματικός πρόεδρος των Η.Π.Α. επισκέφθηκε τη γειτονιά μας, για να δώσει ουσιαστικά στην Αλβανία κάτι, που δεν ανήκει ούτε στις Η.Π.Α. (για να το δώσει) αλλά ούτε και στην Αλβανία: (για να το πάρει) Το Κόσοβο. Την αυτονομία αρχικά και την προσάρτηση στην Αλβανία αργότερα. Η πολιτική των Η.Π.Α. έχει απλοποιήσει τα πράγματα: Θέλεις να κάνεις ένα δώρο σε κάποιον που θέλεις να τον έχεις υποχείριο; Δε χρειάζεται να πληρώσεις για να το αγοράσεις! Το παίρνεις από κάποιον που θέλεις να σιωπά από φόβο και το δίνεις σε κείνον που θέλεις να σε υπηρετεί στο μέλλον. Όπως ακριβώς κάνουν οι μαφιόζοι. Πού να φανταστούν τα μέλη της Μαφίας ότι οι μέθοδες και οι πρακτικές τους, θα ενσωματώνονταν κάποτε στην αμερικανική εξωτερική πολιτική! Τώρα ετοιμάζονται οι Αμερικανοί να εγκαταστήσουν βάσεις στην Πολωνία και την Τσεχία, με την σύμφωνη γνώμη της κυρίας «ελαφρών ηθών» ήτοι της Ε.Ε. Οι ρουκέτες θα στρέφονται κατά του Ιράν, χωρίς ν’ αποκλείεται η αλλαγή στόχου, γι αυτό και οργίστηκε η Ρωσία, οι δε χώρες της Ευρώπης που θα … «προστατεύονται» από αυτή την πυρηνική ομπρέλα, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, θα πληρώσουν και την… εγκατάσταση. Σας είπα ήδη ότι ότι η Αμερική έχει απλοποιήσει τα πράγματα για τον εαυτό της. Ο ίδιος πρόεδρος, πριν την εισβολή των Η.Π.Α. στο Ιράκ με τους υπηρέτες της, (Βρετανία, Πολωνία, Ιταλία κ.λ.π.) επαναλάμβανε καθημερινά δια της προπαγάνδας σ’ όλη την υφήλιο, ότι το Ιράκ έχει όπλα μαζικής καταστροφής κι ως εκ τούτου κινδυνεύει η ανθρωπότητα. Τελικά στο Ιράκ δεν υπήρχαν ούτε φάρμακα για τα νοσοκομεία. Όταν αποκαλύφθηκε το χονδροειδές ψέμα, έσπευσε ο πρόεδρος να μιλήσει για εξαγωγή… δημοκρατίας στο Ιράκ. (Ξέρετε στην Αμερική έχουν παράδοση να εκλέγουν ΕΥΦΥΕΙΣ προέδρους) Είχαν λοιπόν τόσα περισσεύματα δημοκρατίας στην Αμερική, που σκέφθηκαν ας κάνουμε και κάποιο…καλό κι ας το ρίξουμε στο γιαλό. Ας θυμηθούμε πάλι, ότι ο πρόεδρος αυτός, δεν εξελέγη από την πλειοψηφία του αμερικανικού λαού αλλά από το δικαστικό σώμα: Είχαν λέει σχεδόν ισοψηφήσει με τον αντίπαλο για την προεδρία υποψήφιο και επειδή οι αρμόδιοι δεν…ήξεραν να μετρούν για να αναδείξουν το νέο πρόεδρο, ανέλαβαν οι δικαστές να το κάνουν. Καλή είναι η Δημοκρατία, όταν… δεν ενοχλεί τα σχέδια του παρακράτους. Πάντως ένα πράγμα πρέπει να το αναγνωρίσουμε στους Αμερικανούς: Είναι πολύ πρακτικοί άνθρωποι. Η σημαία τους ας πούμε δεν έχει μία μόνο χρήση. Τη βλέπουμε στα προφυλακτικά, στα εσώρουχα, στις σακούλες απορριμμάτων, στις χαρτοσακούλες για φρούτα και λαχανικά, σε διάφορες χώρες να καίγεται και να εκτονώνει την οργή των λαών και τέλος στον ιστό να κυματίζει με τη συνοδεία του εθνικού ύμνου των Η.Π.Α. και τους Αμερικανούς αξιωματούχους και άλλους, να τιμούν (α! όλα κι όλα) τη σημαία και τον ύμνο τους βάζοντας το χέρι στην καρδιά και τρέμοντας από πατριωτική συγκίνηση. Ολέ!
Όλα τούτα ήρθαν στο νου μου μαζεμένα με αφορμή ένα E-mail του φίλου Παναγιώτη Ιντζιρτζή που έγραφε:
«Φαίδων θέλω το σχόλιό σου για κάτι που άκουσα: Χτες ήρθε στην Αθήνα ο πρώην αντιπρόεδρος των Η.Π.Α. Αλ Γκορ, να μιλήσει για το περιβάλλον και να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου. Παρουσίασε επίσης το βιβλίο του –An inconvenient truth- (Μια πικρή αλήθεια) με την παρουσία σύσσωμης της πολιτικής ηγεσίας της χώρας μας. Μόλις λοιπόν το άκουσα στις ειδήσεις, μου δημιουργήθηκε μια απορία: Αυτός ο κύριος με το αφεντικό του τον Μπιλ Κλίντον δεν ήταν που βομβάρδισαν τη Σερβία πριν μερικά χρόνια, με βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου, με αποτέλεσμα να μολυνθούν όλοι οι υδροφόροι ορίζοντες της ευρύτερης περιοχής; Μάλιστα οι επιστήμονες λένε ότι δε φτάνουν 50 χρόνια για να αποκατασταθεί η ζημιά. Αγαπητέ Φαίδων, μέχρι πού μπορεί να φθάσει η υποκρισία; Θα ήθελα ένα σύντομο σχόλιό σου».
Εδώ και αρκετές δεκαετίες Παναγιώτη, τα ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΊΑΣ στην εξωτερική αμερικανική πολιτική έχουν ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ. Ξέρεις τι σημαίνει όμως για ένα λαό να θέλει να απαλλαγεί από τον «προστάτη» του και να μη μπορεί; Να ελπίσουμε σε μια νέα ισορροπία του τρόμου, για να ξανακερδίσουμε την ελευθερία και την αισθητική μας;

Φαίδων Θεοφίλου

Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ ΜΑΣ

Υπηρετούμε δύο χώρες:
Τη χώρα που κατοικούμε και τη χώρα της Τέχνης


Η ταυτότητα αυτού του «Καφενείου» όπως όλοι καταλαβαίνετε, είναι λογοτεχνική και θα παραμείνει. Εκτός όμως από την λογοτεχνική δημιουργία, έχουμε και μια άλλη ιδιότητα: Αυτή του Πολίτη. Του πολίτη που σκέπτεται, που κρίνει, που δρα, που έχει καθήκον να γίνεται ενοχλητικός για κάθε είδους εξουσία, γιατί έτσι μόνο έχει νόημα και λόγο ύπαρξης η δημοκρατία, η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, η καλυτέρευση της ζωής μας. Βέβαια οι εξουσίες (πολιτικές, εκκλησιαστικές, οικονομικές, εκδοτικές, κ.λ.π.) ονομάζουν την ασυδοσία και τις καταχρήσεις τους, όφελος για τον πολίτη και απαιτούν επί πλέον χειροκρότημα. Για να τα κάνουν όμως αυτά, χρειάζονται πολίτες σιωπηρούς και βολικούς. Και υπάρχουν τέτοιοι πολίτες (η πλειοψηφία άραγε;) που παραμένουν σιωπηλοί και απαθείς, όταν το άδικο επιβάλλεται για δίκιο και η ασχήμια γίνεται συνήθεια. Γι αυτό, το πολιτικό μας σύστημα δεν είναι ακριβώς κοινοβουλευτική δημοκρατία. Είναι κοινοβουλευτική ημιδημοκρατία. Έτσι λοιπόν, ότι υπολειτουργεί ή λειτουργεί λάθος στη χώρα μας, πρέπει να έχει ως πρώτο συνθετικό το-ημι. Π.χ. ημιυπουργεία, ημιεκκλησία, ημιπολεοδομία, ημινοσοκομεία, ημιπαιδεία κ.λ.π. Η λειτουργία λοιπόν και η δράση των πολιτών, δίνει το μέτρο της ποιότητας της δημοκρατίας, που αξίζει μια κοινωνία ανθρώπων.
Εμείς λοιπόν εδώ, από το Blog «Ο Θεός στο Καφενείο – κι οι λέξεις στο τραπέζι», στο λόγο και στη πράξη που μας πέφτει, θα είμαστε ως άτομα, όσο πιο ενοχλητικοί και δίκαιοι μπορούμε.

Σάββατο, Ιουνίου 02, 2007

Λ Ο Γ Ο Τ Ε Χ Ν Ι Α ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ Τ Ε Χ Ν Ι Α

Γράφει ο Φαίδων Θεοφίλου

Μια διαπίστωση κάνω: Ότι μια εκδοτική θάλασσα συμπυκνωμένης σαχλαμάρας και κομψευόμενης ανοησίας απλώνεται γύρω μας με βιβλία; των οποίων το περιεχόμενο, δεν είναι παρά υλικό κουτσομπολιού μιας παρέας που περνά την ώρα της χαζολογώντας. Αν το κουτσομπολιό είχε μόνο προφορικό χαρακτήρα και μετά την κατανάλωσή του ανάμεσα στην παρέα, το έπαιρνε ο αέρας, όπως συνήθως συμβαίνει, τότε όλα θα λειτουργούσαν στη σωστή τους διάσταση. Αμ’ δε! Οι κυρίες, (είναι περισσότερες από τους κυρίους) μετατρέπουν το προφορικό κουτσομπολιό σε γραπτό λόγο, φτιάχνοντας ένα βιβλίο κι εναγκαλίζονται έτσι την ιδιότητα των συγγραφέων λογοτεχνίας. Αξιοποιούν π.χ. την παραμονή τους σ’ ένα νησί, τη Μύκονο ας πούμε, ακούνε ό,τι λέγεται στα μπαράκια, καταγράφουν τις ιδιαιτερότητες διαφόρων καθώς και τα ξεσαλώματα κάποιων κι αντί να τα μεταφέρουν στις φιλενάδες τους όταν γυρίσουν, για να έχουν να λένε, κατασκευάζουν μ’ αυτά ένα βιβλίο, βάζουν κι ένα, κατά τη γνώμη τους πιασάρικο τίτλο, όπως π.χ. «Μύκονος μπλουζ», στοχεύοντας σε δύο στόχους: α) Στο κύρος που δίνει το «διαβατήριο» ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, (όταν δεν μπορούμε ν’ ανεβούμε στο επίπεδο λογοτεχνίας, την κατεβάζουμε στα μέτρα μας) και Β) στις εισπράξεις που φέρνει το προϊόν μιας χρήσης. (όπως το χαρτί τουαλέτας) Όλα αυτά τα βιβλία λοιπόν, συνιστούν μια άλλη κατηγορία του γραπτού λόγου: Της παραλογοτεχνίας ή της κουτσομπολοτεχνίας. Αν βέβαια αναφέρουν σε ποιο είδος ανήκουν όταν εκδίδονται, τότε όλα είναι έντιμα και ξεκάθαρα. Δεν μπορούν όμως φορώντας το μανδύα της λογοτεχνίας, να απαιτούν το μέγιστο για το τίποτα! Οι εκδοτικοί οίκοι που εκδίδουν σχεδόν μόνο τέτοια βιβλία είναι ήδη αρκετοί. Αυτόν τον τρόπο διάλεξαν για να εξελιχθούν; επιχειρηματικά, με γεια τους και χαρά τους, σε ελεύθερη κοινωνία ζούμε και κάτω από τον ίδιο ουρανό χωράνε και οι ανοησίες και οι σαχλαμάρες. Δεν υπάρχει πρόβλημα σ’ αυτό. Όμως δεν μπορώ να δεχθώ να γίνουν ΕΝΑ, λογοτέχνες κι επιτήδειοι, επειδή κάποιοι εκδότες θέλουν να γίνουν πλούσιοι, όχι μόνο γιατί χρησιμοποιούν υλικά για πέταμα, αλλά επειδή θέλουν να τα εντάξουν και στα ακριβά!!!
Αυτό πρέπει να το επισημαίνουν διαρκώς οι κριτικοί μας. (Τώρα σωθήκαμε! Τι πρέπει άραγε να περιμένουμε όταν η διαπλοκή επικαλύπτει την αποστολή;) Κλείνοντας το κείμενο αυτό μετά και την άποψη που κατέθεσα, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι η Λογοτεχνία ούτε κινδύνεψε ούτε κινδυνεύει σήμερα από την παραλογοτεχνία. Πώς να κινδυνέψει μια σταθερή αξία; Απλά επισήμανα την απάτη που υφέρπει στον εκδοτικό χώρο.
Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, σαν μια αιώνια νέα και πανέμορφη γυναίκα που κρύβει υπέροχα μυστικά στη διαδρομή της γοητευτικής της γεωγραφίας, περιμένει τους εκλεκτούς εραστές της να την κατακτήσουν πάλι και πάλι…

Πέμπτη, Μαΐου 31, 2007

ΑΝTΙΟ ΑΜΑΛΙΑ

Η Αμαλία Καλυβινού, μετά από αγώνες 17 χρόνων με τον καρκίνο, κι αφού υπέστη τις οδυνηρές συνέπειες της ανευθυνότητας και της αρπακτικότητας κάποιων γιατρών αλλά και της αναλγησίας των γραφειοκρατών, έφυγε την περασμένη Παρασκευή για τη χώρα της καλοσύνης και της γαλήνης, εκεί όπου δεν υπάρχουν φακελάκια και άχρηστα δικαιολογητικά. Ένας καλοήθης όγκος στο πόδι της (νευρίνωμα) που δεν διαγνώστηκε ποτέ, εξελίχθηκε σε καρκίνο που οδήγησε σε ακρωτηριασμό του ποδιού της. Τα τελευταία χρόνια η Αμαλία έδινε μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα, μετά τον εντοπισμό από τους γιατρούς 47 όγκων στο πνεύμονά της. Η ίδια στο Blog της (http://fakellaki.blogspot.com) περιγράφει την Οδύσσειά της, και δίνει κουράγιο και σ’ άλλους που είχαν το ίδιο ή παρόμοιο πρόβλημα. Χαρακτηριστική είναι μια φράση της: «Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι, ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Η μόνη τους έννοια είναι «η κονόμα». Οι φαρμακευτικές, κάνουν κουμάντο. Η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ.» Η περίπτωση της Αμαλίας δείχνει σε μια μόνο κατεύθυνση: Αυτήν που οδηγεί στον αγώνα για τη ζωή, στο μαχητικό πνεύμα για τα δικαιώματα του ανθρώπου, στη μόνιμη εγρήγορση για το αυτονόητο: Να ξαναβρούν οι γιατροί την ανθρωπιά τους και το κράτος την πρέπουσα λειτουργία του.
Αντίο Αμαλία


Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου και το Blog του

Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007

ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

κ. Πρωθυπουργέ,

Δεν θ’ αρχίσω το γράμμα μου με τη φράση «είμαι ένας απλός πολίτης κ.λ.π.», διότι απεχθάνομαι τα υφέρποντα σύνδρομα κατωτερότητας των πολιτών, που ενισχύουν την αλαζονεία των ανθρώπων της πολιτικής εξουσίας. Θα σας πω όμως ότι είμαι ένας σκεπτόμενος πολίτης, (ότι πιο ενοχλητικό για την εξουσία) πως δεν τα βρήκα όλα έτοιμα στη ζωή μου, δεν κληρονόμησα κάποιο λαμπερό όνομα αλλά απλώς ένα όνομα, που αν έχει σήμερα κάποια αξία, μάλλον θα είναι γιατί προσπάθησα πολύ στη ζωή μου και η πρώτη δουλειά που μου έδωσαν, δεν ήταν φυσικά η διακυβέρνηση της χώρας μου. Αυτά τα λίγα για μένα, δεν χρειάζονται δα και περισσότερα, αφού αρκεί να θυμάται; κανείς πως ο πολίτης είναι ο λόγος της πολιτικής σας ύπαρξης καθώς και των συναδέλφων σας πολιτικών. Ο λόγος που σας γράφω είναι για να σας πω τη γνώμη μου για την ποιότητα της πολιτική σας παρουσίας και δράσης. Αν εκτός από το λιβάνισμα των κολάκων που σας περιβάλλουν σας ενδιαφέρει ν’ ακούσετε και κάτι που θα έχει σχέση με την πραγματικότητα, μπορείτε να επωφεληθείτε, διαφορετικά η άποψή μου θα διαβαστεί από τους συμπολίτες μου που μπορεί να βρουν κάποιο ενδιαφέρον σ’ αυτήν. Αφορμή για ό,τι σας γράφω υπήρξε η χθεσινή συνεδρίαση του κοινοβουλίου, όπου δεν απαντήσατε ούτε σε μία ερώτηση της αντιπολίτευσης που υποτίθεται ότι ασκεί κοινοβουλευτικό έλεγχο, και με περισσή αυταρέσκεια, άμετρη θρασύτητα κι ένα είδος παρωχημένου κουτσαβακισμού, ελπίσατε να γοητεύσετε όσους Έλληνες αρέσκονται στις εντυπώσεις τού αφρού, και μετατρέψατε τη συνεδρίαση σε προσωπική επίθεση κατά του αρχηγού της αντιπολίτευσης και σε κριτική των πεπραγμένων της αντιπολίτευσης όταν… ήταν κυβέρνηση, (άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε) αντί να λογοδοτήσετε και μέσω των ερωτήσεων της αντιπολίτευσης στον ελληνικό λαό και να καταθέσετε όλα τα έγγραφα που αφορούν στο σκάνδαλο των ομολόγων αφού λέτε πως θέλετε; διαφάνεια. Ως πολίτης αυτής της χώρας δεν ενδιαφέρομαι για τις καταγγελίες σας εναντίον της προηγούμενης κυβέρνησης ή για να είμαι πιο σαφής ενδιαφέρθηκα όταν έπρεπε και τους έδειξα την δυσαρέσκειά μου με κάθε τρόπο, τότε. Τώρα μ’ ενδιαφέρει τι κάνετε εσείς. Όσο γι’ αυτό που λέτε, ότι «Έχετε μηδενική ανοχή στη διαφθορά και ότι εσείς ως κόμμα, τουλάχιστον δεν συγκαλύπτετε», ελπίζω να σας έχουν ενημερώσει ότι κυκλοφορεί ως το πιο σύντομο ανέκδοτο που χαρίζει άφθονο γέλιο στους Έλληνες που το έχουν ανάγκη για να αντέξουν την ακρίβεια, το μαστίγωμα των κερδοσκόπων και τις υποσχέσεις για επανίδρυση του κράτους που έγινε άλωση. Σας έβλεπα λοιπόν κ. πρωθυπουργέ στη συνεδρίαση της βουλής, (03-05-07) με χαμένο τον έλεγχο, σε έξαλλη κατάσταση, να γνωρίζετε μόνο το τι δεν λέγατε. Και σκεφτόμουν: Είναι ανάγκη να είναι κανείς πρωθυπουργός της χώρας για να δίνει αυτή την εικόνα; Και ο γείτονάς μου ο κηπουρός γίνεται έξαλλος όταν του καταλογίσουν κάτι. Δεν μπορώ να φανταστώ κ. πρωθυπουργέ τι θα συνέβαινε ακόμα, αν σας αποκαλούσαν μέσα στη βουλή, «Αρχιερέα της διαπλοκής» και την οικονομία την οποία διαχειρίζεσθε; «Τραβεστί»… (Θυμάστε;) ή αν σας θύμιζαν την υπογραφή που βάλατε με τη σύζυγό σας για να αναγράφεται το θρήσκευμα στις ταυτότητες, όπως ζητούσε τότε ο κομματάρχης της «Δεξιάς του Κυρίου», ενώ γνωρίζατε ότι δεν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, αφού το ευρωπαϊκό δίκαιο που ζητούσε την μη αναγραφή του θρησκεύματος είναι υπερκείμενο του εθνικού… ή αν σας θύμιζαν τα έντυπα που προετοίμασε το κόμμα σας με τη συνεργασία της «Δεξιάς του Κυρίου», πριν από τις εκλογές που κερδίσατε, όπου οι παραλήπτες του εντύπου, ιερείς, προσωπικό εκκλησιών και μέλη εκκλησιαστικών οργανώσεων, διάβαζαν ότι ο πολιτικός σας αντίπαλος Γ. Παπανδρέου ήταν άθεος και αντίχριστος. Φυσικά δεν μ’ ενδιαφέρει πως λέγεται ο αντίπαλός σας παρά μόνο το ήθος της μεθοδολογίας σας. Το περίεργο είναι ότι ενώ συχνά αναφέρετε πως εσείς είστε πολιτικός νέας γενιάς, (συμπεριλαμβάνετε και τον Γ .Παπανδρέου) συμπεριφέρεστε και αντιδράτε ως Μαυρογιαλούρος. Από τότε κ. πρωθυπουργέ δεν είχα κανένα ενδοιασμό για τον πολιτικό σας πολιτισμό. Λίγο αργά, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ, συνειδητοποίησα, γιατί η πλειοψηφία των πιο έξυπνων, των πιο ικανών, των πιο ευαίσθητων Ελλήνων, δεν καταδέχεται ν’ ασχοληθεί με την πολιτική.

Με απογοήτευση και δυσφορία
Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ
Φαίδων Θεοφίλου

Υ.Γ. Αν συμπεριελάμβανα τα όσα προκύπτουν κατά τη διάρκεια της σύνταξης αυτού του γράμματος, δεν θα τελείωνα ποτέ τη σύνταξή του. Θα ήθελα όμως (μη αντέχοντας στον πειρασμό) να υπενθυμίσω ότι η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη είναι στο έλεος των κουκουλοφόρων και των κακοποιών. Η ασφάλεια των πολιτών, είδος σε ανεπάρκεια. Ο υπουργός Δημ. Τάξης, δήλωσε πως η αστυνομία «είναι για τα μπάζα». Δήλωσε ακόμα στη βουλή «πως κάνει αγγαρεία στο υπουργείο του, ότι εκτίει ποινή και ότι παρακαλεί τους υπεύθυνους της Αστυνομίας να «του συλλάβουν ένα γκαζάκια» Το κράτος που θα επανιδρύετο βρίσκεται σε παράλυση, έτσι ώστε να σκέπτεται κάποιος ότι με κυβέρνηση ή χωρίς καθόλου κυβέρνηση, είναι το ίδιο για την Ελλάδα.

Τετάρτη, Μαΐου 02, 2007

ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ… ΠΑΡΑΜΙΛΟΥΝ

Του Φαίδωνα Θεοφίλου
Είναι καιρός τώρα που το γέλιο εναλλάσσεται με την οργή δημιουργώντας ένα παράξενο μείγμα που συσωρεύεται μέσα μου. Έτσι γίνεται απαραίτητο να μιλήσω-γράψω, ώστε να εκτονωθεί κάπως αυτό το βασανιστικό μείγμα, που οφείλεται στα χάλια του κυβερνητικού θιάσου, του οποίου ηγείται; ο μικρός (σε όλα) Καραμανλής, ο επονομαζόμενος και πρωθυπουργός… φάντασμα. Πρόκειται όπως θα καταλάβατε για την καταλήστευση των Ταμείων των εργαζόμενων και των συνταξιούχων, με τη μέθοδο των αμαρτωλών δομημένων ομολόγων (εμπνεύσεως του υπουργείου Οικονομίας) και τις πρωτοφανείς μίζες που απέφερε αυτή η ραφιναρισμένη και πατενταρισμένη κομπίνα. Κομπίνα για την οποία φέρονται να έχουν βαρύτατες ευθύνες ο πρωθυπουργός, 3 υπουργοί της κυβέρνησης, κυβερνητικοί αξιωματούχοι, οι διορισμένοι από την κυβέρνηση πρόεδροι των Ταμείων και οι χρηματιστηριακές εταιρείες με τις οποίες η κυβέρνηση άνοιξε το αλισβερίσι. Στην αρχή όταν έσκασε η είδηση-βόμβα, η αντίδραση των κυβερνητικών για να πείσουν εμένα τον πολίτη ότι είναι αθώες περιστερές, ήταν να κατηγορήσουν την αντιπολίτευση ότι δεν έχει το δικαίωμα να κάνει τον τιμητή, όταν ως κυβέρνηση έκανε και τούτο κι εκείνο και τ’άλλο. Εγώ βέβαια δεν είμαι από τους πολίτες που επιτρέπουν στους πολιτικούς να τους χειραγωγήσουν την προσοχή και να τη στρέψουν εκεί που θέλουν εκείνοι. Τί λέτε ορέ; είπα μέσα μου. Ποιος κρίνεται τώρα; Αυτός που κυβερνά δεν κρίνεται; Οι πολίτες θέλουν τη κυβέρνησή τους ν’ απολογείται για όσα κάνει κι όχι να πετάει το μπαλάκι αλλού ως ανεύθυνη… παρθένα. Όταν τέθηκε στα Μ.Μ.Ε. το θέμα των πολιτικών ευθυνών για το σκάνδαλο, ειλικρινά λυπήθηκα τα ανθρωπάκια που λέγονται στελέχη της κυβέρνησης. Έντρομοι, προσπαθούσαν ν’ αποφύγουν τις ευθύνες προβάλλοντας καινοφανείς θεωρίες και ψελλίζοντας αστείες δικαιολογίες για να κερδίσουν χρόνο. Μετά άρχισαν οι μεγαλοστομίες: (Οι ένοχοι ως γνωστόν πάντα υπερβάλλουν) «Όποιος έχει παρανομήσει, θα πληρώσει όσο ψηλά κι αν βρίσκεται». Προκειμένου λοιπόν να πείσουν εμένα, τον πολίτη, ότι θέλουν ν’ αποδώσουν δικαιοσύνη, διόρισαν επικεφαλής της επιτροπής έρευνας του σκανδάλου, τον συνταξιούχο εισαγγελέα Ζορμπά, (οι εν ενεργεία εισαγγελείς μόλις τους είχαν τελειώσει) και πρώην αξιωματούχο της κυβέρνησης της Ν.Δ. (Ειδικός Γραμματέας του Υπ. Εθνικής Άμυνας) Αυτό σημαίνει να έχεις σημαία τη διαφάνεια… Σκέφθηκα: Τί γίνεται στις άλλες χώρες, όταν βγαίνει καπνός μόνο; Πώς εκδηλώνεται η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης; Θυμήθηκα διάφορες περιπτώσεις όπου ο πρωθυπουργός ζητά την παραίτηση του υπουργού του ή ο υπουργός παραιτείται από μόνος του ή ζητά συγγνώμην από τους από τους πολίτες ή αυτοκτονεί. Εδώ έχουμε δύο ειδών αντιδράσεις: Ή εκδηλώνεται έντονη παχυδερμία συνδυασμένη με θρασύτητα που απαιτεί…και χειροκρότημα ή εκδηλώνεται με άρνηση των πάντων με θεατρικότητα και λαϊκισμό κι ένα φόβο που κρύβεται δύσκολα. (Όχι να χάσουμε και τη καρέκλα μας!!!). Και στις δύο περιπτώσεις, η εντιμότητα και η γενναιοψυχία, ξεψυχούν μπροστά στα μάτια μας. Στη συνέχεια, εκδηλώθηκε έντονη αντίδραση στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, ενάντια στον υπουργό απασχόλησης με αιχμές να παραιτηθεί ώστε η κακή εντύπωση να μη σκεπάζει όλα τα στελέχη. Ο υπουργός είπε πως δεν παραιτείται, αρνούμενος προφανώς να επωμισθεί την ευθύνη και των άλλων υπουργών. (Εθνικής Οικονομίας) Έτσι για μέρες συνεχίστηκαν οι δηλώσεις και αντιδηλώσεις όσων είδαν την ευκαιρία να ξεφορτωθούν τους εσωκομματικούς τους αντιπάλους και όσων ήθελαν να γλιτώσουν τους κολλητούς τους, τροφοδοτώντας έτσι τα Μ.Μ.Ε. με «το Βατερλώ των γελοίων». Τελικά ο πρωθυπουργός αποφάσισε να δηλώσει δια του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι: «Η κυβέρνηση είναι συλλογικό όργανο και ως τέτοιο έχει συλλογική ευθύνη. Που σημαίνει: Βρίσκω ένα τρόπο να σταματήσω τη θύελλα των ερωτήσεων περί πολιτικής ευθύνης και ταυτόχρονα δια της γενικόλογης ανακοίνωσης καλύπτω τους υπεύθυνους υπουργούς για να σταματήσει το αλληλοφάγωμα και να μην ανοίξουν στόματα. Δηλαδή: διασώζω προσωρινά την κατάσταση, μέχρι το επόμενο κύμα. Και το νέο κύμα δεν άργησε να έρθει: Αποκαλύφθηκε (όπως πάντα δημοσιογραφικά) ότι ο εξ απορρήτων συνεργάτης του υπουργού Απασχόλησης ήταν μπλεγμένος σε πολλές… ενάρετες πράξεις. Ο μικρός (σε όλα) λοιπόν Καραμανλής που δεν ήθελε να απολύσει τον υπουργό του για την εγκληματική κομπίνα των ομολόγων, αφού δεν ήθελε να παραδεχθεί ξεκάθαρα το σκάνδαλο της κυβέρνησής του, άδραξε την ευκαιρία ως σανίδα σωτηρίας, και ζήτησε την παραίτηση του υπουργού επειδή έκανε κακή…επιλογή συνεργάτη του. Γιατί όμως ο υπουργός είχε μείνει ανέγγιχτος για τους περιβόητους «κουμπάρους» που ο ίδιος είχε διορίσει στην Επιτροπή Ανταγωνισμού» και που τώρα είναι υπόδικοι με την κατηγορία της δωροδοκίας; Όσο για τις πομπώδεις εκφράσεις του πρωθυπουργού: «Έχουμε μηδενική ανοχή στη διαφθορά» μόνο ανεξέλεγκτα χάχανα προκαλούν στους πολίτες, αφού ο κλοιός της διαφθοράς σφίγγει όλο και περισσότερο γύρω από την κυβέρνηση. Ευτυχώς για μας τους πολίτες, λειτουργεί ακόμα καλά το τελευταίο οχυρό της Δημοκρατίας : ΤΟ ΞΕΜΠΡΟΣΤΙΑΣΜΑ των δημοσιογράφων. Όταν βλέπουν την οργή των πολιτών ακόμα και των δικών τους ψηφοφόρων, γυρίζουν το ρεφραίν: «Τουλάχιστον εμείς δεν συγκαλύπτουμε τίποτα». Μα και να θέλουν δεν μπορούν να συγκαλύψουν κάτι, αφού οι αποκαλύψεις που φέρνουν στο φως οι δημοσιογράφοι, οι ανεξάρτητες αρχές και τα κόμματα, έρχονται σαν τα κύματα της θάλασσας… αλλά σκέπτονται μήπως και διασώσουν με το ψέμα κάτι από το γενικό ρεζιλίκι. Θα ήταν καλό για αυτούς, να κατεβαίνουν κάπου-κάπου απ’ το καλάμι και να σκέπτονται πως υπάρχουν χιλιάδες Έλληνες που είναι εξυπνότεροι και ικανότεροι από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του. Άλλο αν δε θέλησαν (για κακή μας τύχη) να αναμειχθούν στην πολιτική. Τα όσα αναφέραμε μέχρι τώρα και άλλα που δεν είπαμε, αποτελούν ήδη θέμα με εκτεταμένες αναλύσεις σε έγκυρες ευρωπαϊκές εφημερίδες. Θα κλείσω αυτό το κείμενο, αφιερώνοντας στην κυβέρνησή μας, τους παρακάτω στίχους του Κώστα Καρυωτάκη:

«Αν τουλάχιστον μέσα στους ανθρώπους
αυτούς ένας επέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία».

Κυριακή, Απριλίου 22, 2007

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΗΤΑΝ ΔΥΟ

Κείμενο της μιας ανάσας

Του Φαίδωνα Θεοφίλου

Μια φορά ήταν δύο. Φορούσαν τομάρια ζώων και ζούσαν σε υγρές σπηλιές. Στη χαρά γρύλιζαν. Στη λύπη σιγομουρμούριζαν. Στην οργή ούρλιαζαν και δέρνονταν. Έτρωγαν ωμές τις τροφές τους και λόγο δεν είχαν. Μετά από στοίβες χρόνια, οι δυο γίναν πολλοί. Βρήκαν το λόγο. Ο λόγος έντυσε και στέριωσε τις σχέσεις τους. Η αγριότητα ημέρεψε. Έμαθαν να τραγουδούν και να παίζουν μουσική. Ανακάλυψαν τις επιστήμες κι ο λόγος πήρε κυρίαρχη μορφή στη ζωή τους, ανεβάζοντάς τους γοργά στα σκαλιά της εξέλιξης, με προορισμό άγνωστο. Ανακάλυψαν κι άλλες χώρες και γνωρίστηκαν με άλλους, που κι αυτοί ήταν δυο και έγιναν πολλοί. Ακόμα, μάκρυναν τον πρόλογο του έρωτα, με τραγούδια, γράμματα και σκέρτσα. Έτσι ώστε, ο πρόλογος έγινε όμορφος σαν τον ίδιο τον έρωτα. Μετά από στοίβες χρονικών πακέτων, έγιναν ακόμα περισσότεροι. Κατοικούσαν σε πολυώροφες μυρμηγκοφωλιές, χτισμένες πάνω από την επιφάνεια της γης. Πρωί-πρωί έτρεχαν στη δουλειά τους και δεν ήξεραν αν τη δουλειά τους έκαναν με ταχύτητα ή την ταχύτητα με δουλειά. Ύστερα γύριζαν στο χώρο της κατοικίας τους κουρασμένοι κι έτρωγαν περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν. Πατούσαν ένα κουμπί και κοίταζαν αμίλητοι ένα κουτί με οθόνη που τους έδειχνε εικόνες. Έτσι η σιωπή έπλεκε ένα κουκούλι για τον καθένα και τον τύλιγε ώστε, ενώ ήταν πολλοί, ο καθένας ήταν μόνος του. Έγερναν κατόπιν στο κρεβάτι και κοιμούνταν, βέβαιοι για την αυριανή επανάληψη. Ύστερα από μια στοίβα χρόνια, ο λόγος χάθηκε. Άρχισαν τότε να γρυλίζουν στη χαρά, να σιγομουρμουρίζουν στη λύπη, να ουρλιάζουν και να δέρνονται στην οργή…

Κυριακή, Απριλίου 15, 2007

ΔΥΟ ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΥΝΟΜΙΛΟΥΝ

Ο Παναγιώτης Καραβασίλης με τον
Φαίδωνα Θεοφίλου

Π.Κ.- κ. Θεοφίλου, έχετε ως τώρα μια πολύπλευρη και δυναμική παρουσία στην Ελληνική λογοτεχνία. Ποια είναι η κατευθυντήρια γραμμή σας και το στίγμα;
Φ.Θ.- Πολύ συνοπτικά θα έλεγα, πως η δουλειά μου στηρίζεται σε τρεις άξονες: Στην διαρκή αποκάλυψη της Ομορφιάς που βρίσκεται μέσα και έξω από μας. Στη Δικαιοσύνη που δεν αποδίδεται πάντα στη ζωή και ο συγγραφέας… αποδίδει στο έργο του, σε κείνους που την δικαιούνται και την χρειάζονται. Στην Ελευθερία του ανθρώπου από τα διάφορα δεσμά που του ετοιμάζουν κάθε τόσο τα συστήματα και τα αποκαλούν…απελευθέρωση!! Μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά, κινούμαι στη γραμμή της αγωνιώδους αναζήτησης, μιας Νέας Ουτοπίας, μιας Νέας Πρότασης .
Π.Κ.- Η προσπάθεια διατήρησης της ιστορικής και πνευματικής συνέχειας του Ελληνισμού, της γλωσσικής μας ταυτότητας, πόσο κινδυνεύει απ’ τις νέες εξελίξεις και τον ευρωπαϊκό παράγοντα;
Φ.Θ.-
Οι εξελίξεις στη ζωή μας, τεχνολογικές και άλλες είναι αναμενόμενες. Τίποτα δεν μένει στάσιμο. Συνεπώς είναι δική μας ευθύνη (ακόμα κι αν κινδυνεύουν όσα αναφέρατε) να προσαρμοσθούμε γρήγορα στις νέες εξελίξεις και να τις χρησιμοποιήσουμε ως εργαλεία για να ισχυροποιήσουμε και να προωθήσουμε τον σύγχρονο πολιτισμό μας, την ιστορία, τη γλώσσα μας και εκτός Ελλάδας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι ένας πολιτικός οργανισμός, όπου οι χώρες γίνονται μέλη με τη θέλησή τους και αφού έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι προς όφελός τους η είσοδος σ’ αυτήν. Η Ε.Ε. στηρίζει οικονομικά διάφορα προγράμματα στις χώρες μέλη, όπως π.χ. περιβαλλοντικά, αγροτικά, πολιτιστικά, εκπαιδευτικά, δημοσίων έργων κ.λ.π. ώστε να δημιουργηθούν υποδομές ευημερίας και ενδυνάμωση της πολιτιστικής ιδιαιτερότητας της κάθε χώρας. Αν κάποιες χώρες δεν είναι ικανές να απορροφήσουν τα κονδύλια γι αυτά τα προγράμματα, όπως η δική μας, δεν φταίει η Ε.Ε. γι αυτό. Κοιτάξτε τις κυβερνήσεις μας: θητεύουν η μία μετά την άλλη χωρίς όραμα για τον πολιτισμό και τη γλώσσα, διεκπεραιωτές μια βαρετής κατ’ αυτούς υποχρέωσης (Υπουργείο Πολιτισμού) και με ανεπτυγμένους τους αισθητήρες του πολιτικού κόστους. (Υπουργείο Παιδείας) Αν εμείς δεν ενδιαφερθούμε για την πνευματική κληρονομιά και τη γλώσσα μας, ποιος θέλουμε να ενδιαφερθεί περισσότερο;
Π.Κ.- Πώς βλέπετε τη γενικότερη ατμόσφαιρα της εποχής στην οποία καλείται να παρέμβει ο συγγραφέας;
Φ.Θ.-
Απάθεια και αμηχανία επικρατούν παντού. Η ιδεολογική, κοινωνικοοικονομική, ή πολιτική ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ που θα φέρει το καινούριο απουσιάζει. Το «καινούριο» εντοπίζεται δυστυχώς, μόνο στη τεχνοκρατική και τεχνολογική εξέλιξη της κοινωνίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των Μ.Μ.Ε. ενδιαφέρεται για την εντυπωσιοθηρία, την κρυφή ή φανερή νομή της εξουσίας και δίνει ένα πρότυπο ζωής, που δεν είναι άλλο από χρωματιστά σκουπίδια. Φυσικά ο συγγραφέας δεν καλείται για την άποψή του στα Μ.Μ.Ε., εκτός κι αν η προσωπικότητά του έχει μια ροζ απόχρωση και η ζωή του μια πικάντικη γεύση ή είναι δικτυωμένος λακές της εξουσίας. Όλοι οι άλλοι είναι απλά ενοχλητικοί και μη εμπορεύσιμοι. Ο συγγραφέας παρεμβαίνει με το έργο του, στο μέτρο που διαβάζεται κι ενεργοποιεί τη σκέψη τού αναγνώστη, με την προϋπόθεση ότι το έργο του δεν αποτελείται μόνο από ιστορίες που διαβάζονται ευχάριστα αλλά ότι έχει να προτείνει και κάτι στον αναγνώστη. Αλλά και ως δρων πολίτης μπορεί ο συγγραφέας να είναι ιδιαίτερα χρήσιμος εφ’ όσον έχει ανεξάρτητη φωνή, διαφορετικά αν επιδιώκει θέσεις και χρήμα (έχουμε τέτοιους) δεν θα διαφέρει από τους τσαρλατάνους της εξουσίας.
Π.Κ.- Ποια στοιχεία αποτελούν τη δύναμη της γλωσσικής και πνευματικής επιβίωσης του λαού μας;
Φ.Θ.-
Η ίδια η γλώσσα μας είναι κατ’ αρχήν πηγή δύναμης κατά κάποιο τρόπο. Η πανάρχαια αυτή γλώσσα, γεμάτη όμως νεανικούς χυμούς και σοφία, είναι αυτή στην οποία διατυπώθηκαν και εκφράστηκαν τα μεγαλύτερα διανοήματα της ανθρωπότητας. Είναι αυτή που με τα δάνειά της εμπλούτισε δεκάδες άλλες γλώσσες.
Σίγουρα όμως ανεξάντλητη δύναμη της γλωσσικής και πνευματικής επιβίωσης του λαού μας, ήταν είναι και θα είναι, ο κόσμος της καλλιτεχνικής δημιουργίας, οι «ψαγμένοι» επιστήμονες και οι ποιητές, στα έργα των οποίων η γλώσσα, βρίσκεται στις καλύτερες στιγμές της. Οι εραστές λοιπόν και οι δημιουργοί των Τεχνών και των Γραμμάτων. Θα περιμέναμε περισσότερα και από τον εκπαιδευτικό κόσμο όπου: Στην πρώτη εκπαιδευτική βαθμίδα η κατάσταση είναι καλή αλλά στη δεύτερη και στην τρίτη ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό καθηγητών, που πάντως επιβάλλει την άποψή του, δεν θέλει να αλλάξει τίποτα στο εκπαιδευτικό σύστημα, εκτός από τον μισθό του. Όλα στάσιμα και βολικά. Οι καθηγητές που είναι ανοιχτά μυαλά και αφοσιωμένοι στο έργο τους, είναι όσοι και οι γιατροί που δεν παίρνουν φακελάκι.
Π.Κ.- Η κωδικοποιημένη κάποτε γραφή, η τηλεγραφική, αναφέρω το γνωστό πείραμα των 300 λέξεων για ένα διήγημα, νομίζω το 1992, πόσο αλλάζει την ταυτότητα του δημιουργού και πόσο το κείμενο;
Φ.Θ.-
Η κωδικοποιημένη γραφή δεν έχει σχέση με την τέχνη. Μπορεί να υπάρξει μέσα σ’ αυτήν, μόνο ως ένα στοιχείο που θέλει να σημάνει κάτι και όχι ως τρόπος δημιουργίας. Η τηλεγραφική γραφή (με την έννοια της συντομίας και της αμεσότητας κι όχι με τις σταθερά κωδικοποιημένες εκφράσεις) ασφαλώς και έχει σχέση με την τέχνη. Στο παράδειγμα που αναφέρετε για το αφιέρωμα της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» -Διηγήματα με 300 λέξεις- το 1992, όπου συμμετείχα και γω, πρέπει να σας πω, πως το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, αφού ο κάθε δημιουργός έπρεπε ν’ αναμετρηθεί με το λόγο, προσπαθώντας με το ελάχιστο δυνατό υλικό (300 λέξεις και κάτω) να πει κάτι σημαντικό. Το ενδιαφέρον είναι αν τελικά ειπώθηκε το σημαντικό. Άλλωστε σ’ αυτό το πείραμα δεν υπήρξε κάποια καινούρια χημική ένωση. Όσοι συμμετείχαν χρησιμοποίησαν ένα κατ’ εξοχήν ποιητικό εργαλείο: την αφαίρεση. Και η ποίηση το ίδιο κάνει: Με λίγα λέει πολλά. Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι γράφτηκαν πεζά κείμενα με ποιητικές προδιαγραφές. Πάντα η τέχνη αναζητούσε καινούριες μορφές έκφρασης κι αυτό είναι φυσικό.
Π.Κ.- Μήπως αυτός ο τρόπος γραφής είναι η απαρχή μιας νέας σχέσης αναγνώστη και συγγραφέα και είναι πιο κοντά στο νέο τεχνοκρατούμενο περιβάλλον; (Στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων σταθερή επικοινωνιακή σχέση, λιγότερες λέξεις λιγότερα συναισθήματα).
Φ.Θ.
Όχι βέβαια. Αυτός ο τρόπος γραφής δεν πρέπει να ταυτίζεται με την τεχνοκρατική αντίληψη της ζωής. Η Τέχνη, όποια μορφή κι αν διαλέξει για να υπάρξει-εκφρασθεί, παραμένει Όαση και καταφύγιο. ΄Αλλωστε πάντα προπορευόταν έναντι των άλλων ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Αλλά πέρα από αυτά, η Τέχνη έχει τους δικούς της δρόμους. Το αεικίνητον της Τέχνης και το στοιχείο της έκπληξης, δεν αφήνουν περιθώρια ταύτισης με κωδικοποιημένες και στατικές επικοινωνίες. Όσο για το ΙΝΤΕΡΝΕΤ μπορεί να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, ανάλογα για ποιο σκοπό το χρησιμοποιεί κάποιος. Εγώ το χρησιμοποιώ για να επικοινωνώ με φίλους λογοτέχνες της Διασποράς και των πέντε ηπείρων. Ανταλλάσσω ενδιαφέρουσες απόψεις και ανθρώπινα συναισθήματα και το βρίσκω υπέροχο. ΄Ετσι είμαστε εμείς εκείνοι που δίνουμε το χρώμα μας στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ που χρησιμοποιούμε κι όχι εκείνο σε μας.
Π.Κ.Πώς διαγράφεται η σχέση τεχνολογίας με τον πολιτισμό;
Φ.Θ.
Με την λέξη πολιτισμός εννοούμε τα υλικά και πνευματικά δημιουργήματα των ανθρώπων σε συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο.
Μ’ αυτή την έννοια η τεχνολογία έχει τεράστια συμμετοχή στον πολιτισμό, έστω κι αν ξεστρατίζει από το σκοπό να υπηρετεί τον πολιτισμό και την ειρήνη, και φτάνει σε ακραίες μορφές εξέλιξης της πολεμικής βιομηχανίας. Είναι γιατί το πνεύμα, δεν μπόρεσε ακόμη να υποτάξει την αλαζονεία τού ανθρώπου.
Π.Κ.Τί χαρακτηρίζει τον πνευματικό άνθρωπο;
Φ.Θ.
Τον αληθινά πνευματικό άνθρωπο χαρακτηρίζει η αρμονική καλλιέργεια της ψυχής και του νου. Η ευαισθησία του απέναντι στον ανθρώπινο πόνο και δυστυχία, ο σεβασμός στο περιβάλλον και στη ζωή κάθε μορφής. Βλέπω ή θα ήθελα να βλέπω τον πνευματικό άνθρωπο να λειτουργεί στην κοινωνία, όπως τα αντισώματα στον ανθρώπινο οργανισμό.
Π.Κ.Ποιο είναι το συμπέρασμα απ’ τη συζήτησή μας;
Φ.Θ.-
Η ανθρωπότητα επαναλαμβάνει τα λάθη απ’ τα οποία θα έπρεπε να έχει μάθει εδώ και κάποιους αιώνες. Βρίσκεται ανάμεσα στη λήξη των ιδεολογιών και στη φάση επαναπροσδιορισμού της. Λογικά όταν κλείνει ένας κύκλος ανοίγει ένας άλλος. Υποθέτω λοιπόν, ότι δεν είναι μακριά η ιστορική ώρα που θα φέρει νέες ιδεολογίες, νέους μύθους, νέα οράματα. Χρησιμοποιώ αυτή τη λογική-αυτό το σκεπτικό- και ως προσωπική παρηγορία, επειδή δεν θέλω να πιστέψω πως η ανθρωπότητα προσεγγίζει το τέλος τής ιστορίας της.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος